บทที่ 6: ระหว่างคำว่ารัก...กับเสียงของแค้น

แสงแดดยามสายลอดผ่านผ้าม่านบางในห้องพักเล็กหลังตำหนักสาวใช้ ร่างบอบบางของหญิงสาวยังคงนอนนิ่ง ดวงตาแดงช้ำและว่างเปล่า

เมื่อคืนที่ผ่านมา...ไม่ต่างอะไรกับพายุ

พายุที่รุนแรงทั้งในร่างกายและหัวใจ

“หลงเยี่ยน...” นางพึมพำชื่อเขาเบา ๆ อย่างไม่มีแรง

ชื่อของชายผู้นั้นเคยเป็น “เป้าหมาย” ของนาง

แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็น “เงา” ที่ตามหลอกหลอน

ภาพในอดีตผุดขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ...

คืนฝนพรำ...คืนที่พี่สาวของนางสิ้นใจในอ้อมแขนของตน

เสียงร้องไห้ของซูเมิ่งอวี้ยังฝังแน่นในหู

มือที่เย็นเฉียบ

ริมฝีปากที่พึมพำคำขอโทษซ้ำ ๆ ทั้งที่มิได้ผิดอะไรเลย

“เจ้าไม่ผิดอะไรเลย...พี่เมิ่งอวี้...”

ซูเหยียนหลับตาลงแน่น แต่น้ำตาก็ไหลอาบแก้มราวกับไม่เคยมีวันจาง

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นนอกรั้วไม้ไผ่ ซูเหยียนรีบปาดน้ำตาและลุกขึ้นจัดเสื้อผ้า

“แม่นางซูเซียน!” เสียงสาวใช้คนหนึ่งดังขึ้นจากนอกฉากผ้า “มีคนจากฝ่ายในมาแจ้งให้เจ้าขึ้นตำหนักบุปผาวสันต์เดี๋ยวนี้!”

หัวใจของนางชะงัก

ตำหนักบุปผาวสันต์

ที่นั่นเป็นขององค์หญิงซูเหวิน—สตรีเพียงคนเดียวในวังที่นางพึงระวังมากที่สุด

ตำหนักบุปผาวสันต์งดงามราวแดนสวรรค์ แต่กลิ่นหอมของดอกไม้นั้น...ซ่อนคมหนามไว้ทุกมุม

ซูเหยียนคุกเข่าอยู่กลางลานไม้หยก ดวงตาก้มต่ำ

เบื้องหน้า...องค์หญิงซูเหวินนั่งอยู่บนเก้าอี้หยกขาว ห่มอาภรณ์สีเขียวมรกต ดวงตาคู่งามจ้องลงมาด้วยแววเหยียดหยาม

“เจ้าน่ะหรือ...สาวใช้ที่องค์ชายหลงเยี่ยนให้คนตามหาทั้งวัง?”

“หม่อมฉัน...มิกล้ารับคำเช่นนั้นเพคะ” ซูเหยียนตอบเบา ๆ

“หึ กล้าตอบกลับทันควันดีนัก” ซูเหวินวางถ้วยชาลงบนโต๊ะด้วยเสียงดัง “ข้าชอบหญิงที่รู้กาลเทศะ...แต่เกลียดนักหญิงที่แสร้งว่าไร้เดียงสา!”

เงียบ...

ซูเหยียนไม่ตอบโต้อะไร แม้หัวใจจะเต้นแรงก็ตาม

“เจ้าชื่อว่าอะไรจริง ๆ กันแน่?” ซูเหวินถามพลางลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้

ซูเหยียนยังคงเงียบ

“หรือว่า...เจ้าคือคนในตระกูลซูคนนั้น?”

คำว่า “ตระกูลซู” ทำให้นางเย็นวาบไปทั้งร่าง แต่ก็ยังฝืนใจตอบด้วยเสียงนิ่ง

“หม่อมฉัน...เป็นเพียงซูเซียนจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ทางเหนือเท่านั้นเพคะ”

ซูเหวินหรี่ตาลง มือเรียวเอื้อมมาสัมผัสใต้คางของนาง แล้วเชยขึ้นเบา ๆ

แต่แรงบีบของปลายนิ้วนั้นเต็มไปด้วยความรุนแรง

“ข้าจะเตือนเจ้าเพียงครั้งเดียว...อย่าคิดว่าเจ้าจะชิงสายตาขององค์ชายไปจากข้าได้ด้วยกลิ่นหอมราคาถูกกับท่าทีเว้าวอน!”

ซูเหยียนกลับมาที่เรือนพักของตนในยามบ่าย

นางเก็บกระเป๋าผ้าอย่างลวก ๆ ตั้งใจจะหลบออกจากวังในคืนนี้

แต่ทันใดนั้น...เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง

“เจ้าคิดจะหนีไปอีกแล้วหรือ?”

เสียงนั้นคุ้นเคยยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก

เสียงที่ทำให้นางต้องยืนนิ่งเหมือนถูกตรึงไว้

“ข้าให้โอกาสเจ้าได้กลับมาแล้ว...”

องค์ชายหลงเยี่ยนก้าวเข้ามา ดวงตาเคร่งขรึมผิดจากทุกครั้ง

“แล้วเจ้าตอบแทนข้า...ด้วยการขึ้นตำหนักองค์หญิงซูเหวิน?”

“นางเรียกข้าไป ข้าปฏิเสธไม่ได้!” ซูเหยียนรีบตอบ

“เจ้ากลัวองค์หญิง...แต่เจ้ากล้าทิ้งข้า?”

“ข้าไม่ได้เป็นของใคร!” นางตวาดสวน เสียงเริ่มสั่น

เขาเงียบ...ก่อนจะยกยิ้มเย็นเฉียบ

“เช่นนั้น...ข้าก็จะทำให้เจ้ากลายเป็นของข้าอย่างแท้จริง”

เขาคว้าแขนนางไว้แน่น และในวินาทีนั้นเอง...

ความรู้สึกบางอย่างในใจนางก็แตกสลาย

นางหลับตาแน่น ความทรงจำของพี่สาวย้อนกลับมา

เสียงร้องไห้

มือที่เย็นเฉียบ

คำว่า “องค์ชาย”

นางลืมตาอีกครั้ง ดวงตาสั่นเทากลับกลายเป็นแน่วแน่

“หากเจ้าบังคับข้าอีกเพียงครั้งเดียว...ข้าจะไม่ลังเลที่จะฆ่าเจ้า”

เสียงของซูเหยียนเย็นเฉียบ และหลงเยี่ยน...ถึงกับชะงัก

เงียบ

มีเพียงเสียงลมหายใจหนัก ๆ จากเขา และเสียงหัวใจของนางที่เต้นรัวราวกลองศึก

เขาปล่อยแขนของนางช้า ๆ จ้องมองนางอย่างไม่เข้าใจ

“เหตุใดเจ้าถึงเหมือนคนสองคน...”

“เพราะข้าคือเงาของคนที่เจ้าลืมไปแล้ว...”

ซูเหยียนกล่าวจบก็หมุนตัวเดินออกจากห้อง ทิ้งเขาไว้กับความสับสน และความเจ็บแปลบที่เขาเองก็บอกไม่ได้ว่ามาจากที่ใด