บทที่ 4: กับดักที่ปูด้วยกลีบเหมย

เสียงลมหอบผ่านหน้าต่างบานเล็ก

ปลุกสายม่านขาวบางให้ไหวเอนพลิ้ว

ภายในตำหนักที่มีเพียงแสงโคมริบหรี่

ความเงียบงันหนาหนักยิ่งกว่าคืนใด

ซูเหยียนหายใจถี่

ลมหายใจร้อนผ่าวกระทบผิวแก้มตัวเอง

ขณะพยายามขยับร่างกายอ่อนแรงให้พ้นจากอ้อมแขนแข็งแกร่งที่กักเธอไว้

"ปล่อย..."

นางเอ่ยเสียงแผ่ว แต่กลับเหมือนยั่วเย้าความอดกลั้นของบุรุษที่กักขังเธอเอาไว้

หลงเยี่ยนมองนางด้วยดวงตาทอแสงวาบ

ปลายนิ้วเกลี่ยไรผมที่ปรกแก้มนางอย่างอ้อยอิ่ง

ก่อนจะกระซิบเสียงแหบต่ำข้างหู

"เจ้าคิดหรือว่าข้าจะปล่อย...หลังจากเจ้าปลุกข้าให้คลั่งเช่นนี้?"

มือเขาเลื่อนไล้ลงไปยังลาดไหล่เนียน

สัมผัสแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ

ซูเหยียนกัดริมฝีปากล่างแน่น

แต่ร่างกายกลับสั่นไหวเล็กน้อยใต้สัมผัสของเขา

นางพยายามผลักเขาออก

แต่เหมือนกำลังยั่วให้เขากระชับอ้อมแขนแน่นยิ่งขึ้น

"เจ้า..."

"ไร้เดียงสาจนน่าเอ็นดู..."

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยข้างหู

ปลายจมูกของเขาไล้ไปตามแนวสันกรามนาง

สูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ยิ่งปลุกเร้าความกระหายลึกในอก

ซูเหยียนรู้สึกเหมือนตนเองกำลังหล่นลงสู่หลุมลึกที่ไม่มีทางปีนขึ้นมาได้

ร่างกายตอบสนองต่อสัมผัสอ่อนหวานและร้อนแรงของเขาโดยไม่อาจหักห้าม

มือหยาบกร้านข้างหนึ่งสอดเข้าตามแนวสาบเสื้อบางของนาง

นิ้วเรียวลากไล้ช้า ๆ ไปตามแนวกระดูกไหปลาร้า

ทิ้งความร้อนระอุจนผิวขาวซีดของซูเหยียนสั่นระริก

"อา..."

เสียงครางเบา ๆ หลุดจากริมฝีปากนางอย่างไม่ตั้งใจ

หลงเยี่ยนตวัดสายตาคมกริบขึ้นมอง

ก่อนจะกดริมฝีปากแนบลงบนต้นคอขาวนวลของนางอย่างโหยหา

ซูเหยียนสะดุ้งเฮือก

หัวใจเต้นกระหน่ำจนแทบทะลุอก

มือเล็ก ๆ ของนางพยายามผลักอกเขาออกอย่างไร้เรี่ยวแรง

แต่กลับถูกเขาจับข้อมือทั้งสองข้าง

ตรึงขึ้นเหนือศีรษะนางอย่างง่ายดาย

"ข้าจะไม่ทำร้ายนาง..."

"แต่ข้าจะไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน"

เสียงกระซิบหนักแน่นและเด็ดขาด ทำเอาซูเหยียนหยุดดิ้น

ร่างกายแข็งค้างอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ที่คล้ายสัตว์ร้ายกระหายรัก

ปลายลิ้นอุ่น ๆ ของเขาไล้ไปตามแนวลำคอนางอย่างแผ่วเบา

ก่อนจะขบเม้มเบา ๆ ทิ้งรอยสีชมพูจาง ๆ ที่ขาวผ่องของนาง

ซูเหยียนเบิกตากว้าง

ความร้อนพุ่งทะลุทั่วกายราวกับไฟลามไปในเส้นเลือด

"ข้า..."

"ไม่เคยปล่อยสิ่งที่ข้าต้องการ..."

หลงเยี่ยนพึมพำขณะเคลื่อนริมฝีปากกลับขึ้นมาครอบครองริมฝีปากนุ่มนิ่มของนางอย่างไม่ให้โอกาสหลีกหนี

จูบนั้นไม่อ่อนโยน

แต่เต็มไปด้วยความกระหาย ความเร่าร้อน และความเจ็บปวดในอดีตที่หลงเหลือ

ซูเหยียนแทบจะหมดเรี่ยวแรงในอ้อมแขนเขา

สติสุดท้ายของนางร้องเตือนให้ต่อต้าน

แต่หัวใจและร่างกายกลับทรยศต่อตนเองอย่างน่าอับอาย

มือของหลงเยี่ยนปล่อยข้อมือนาง

แต่แทนที่นางจะผลักไส

ซูเหยียนกลับเผลอสอดมือเรียวขึ้นไปเกาะเกี่ยวต้นคอแกร่งของเขาไว้แน่น

"ดี..."

เขากระซิบชิดริมฝีปากนาง

"ตอบรับข้าเช่นนี้ อย่าได้คิดหนีอีกเลย"

ร่างสูงใหญ่พลิกกายนางขึ้นเบา ๆ

ปล่อยให้ร่างบางนั่งคร่อมอยู่บนตักของเขา

มือใหญ่เลื่อนสอดเข้าใต้ชายเสื้อนาง

ไล้ไปตามแนวแผ่นหลังอย่างแผ่วเบาแต่รุกราน

ซูเหยียนหลับตาแน่น

ปล่อยให้อารมณ์อันห้ามไม่อยู่พัดพาเธอไป

ชั่วขณะนั้น นางรู้เพียงว่า...

ในอ้อมแขนของเขา

โลกทั้งใบหายไปเหลือเพียงแค่

เสียงหัวใจของเขา...และเสียงหัวใจของเธอเอง

เวลาเหมือนหยุดนิ่ง

เหลือเพียงเสียงหอบหายใจสลับกัน

ไอร้อนที่ก่อกวนเลือดในกายให้เดือดพล่าน

หลงเยี่ยนดันใบหน้านางให้เงยขึ้นรับจุมพิตร้อนแรงอีกครั้ง

คราวนี้อ่อนโยนแต่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม

เหมือนเขากำลังจารึกนางไว้ในหัวใจด้วยจุมพิตแต่ละครั้ง

และในยามที่ริมฝีปากของเขาเคลื่อนต่ำลงมาเรื่อย ๆ

ทิ้งรอยรักจาง ๆ ไปทั่วผิวกายนวลเนียน

ซูเหยียนได้แต่จิกเล็บลงบนไหล่กว้าง

พยายามกลั้นเสียงครางที่แทบจะทะลักออกมา

ในคืนนั้น

ใต้แสงจันทร์สลัวและเสียงลมหวิวนอกหน้าต่าง

หัวใจสองดวง...ที่ต่างเคยพังทลาย

กลับถูกเยียวยาด้วยสัมผัสต้องห้ามในราตรีเดียวกันนี้เอง