บทที่4

“ลูกตาล!” เอาเข้าไป เขายังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลยสักนิด ก็แค่ตวาดหน่อยเดียวเท่านั้น จะเสียอกเสียใจอะไรกันนักหนาวะ!

“แค่ร้องไห้ ก็ไม่ได้เหรอคะ!” เธอทำอะไรผิดนักหนา ทำไมเขาต้องมาขึ้นเสียงใส่กันด้วย เขาโกรธใครก็ควรไปลงที่คนนั้นสิ ไม่เห็นจะต้องมาพาลใส่เธอ ที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลยแบบ

คนอะไรนิสัยเสียเป็นที่สุด.สมควรแล้วที่เขาจะถูกผู้หญิงคนนั้นทิ้ง และใช่ เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร รู้มาจากย่าของเขานั่นแหละที่กำชับสั่งให้เธอพยายามกันอีกฝ่ายออกไปจากชีวิตหลานชายของท่าน แต่อย่างเธอเนี่ยนะ จะไปทำอะไรแบบนั้นได้!

“ฉันขอโทษ เงียบซะ” และก็เป็นเขาเองที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับรั้งคนขี้แยเข้ามากอด ยอมรับว่าไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย

เพราะมันทั้งควบคุมยาก

และทำให้เขาดูเหมือนคนเลวระยำเข้าไปทุกที!

ชายหนุ่มตัดสินใจพาคนที่กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ยอมพูดจากันมาหาเพื่อนรักที่ร้านประจำที่มักจะออกมาสังสรรค์กันบ่อยๆ นั่นเลยทำให้เมธามีโอกาสได้เจอกับเจ้าหนี้ตัวน้อยของเพื่อน

“น้องดูตาแดงๆ นะครับ เป็นอะไรรึเปล่า หรือว่ามึงทำอะไรน้องเขาไอ้ดล!” เป็นชายนั้นที่ตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น ก่อนจะตวัดสายตาไปมองเพื่อนรักอย่างเอาเรื่อง โทษฐานที่มันทำให้คนน่ารักคนตรงหน้าเขาตาแดงๆ เหมือนคนที่เพิ่งจะผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาหมาดๆซึ่งผู้ชายที่ดีไม่ควรทำให้สุภาพสตรีต้องมีน้ำตา!

“กูเปล่า” หรือต่อให้เขาจะทำจริง ก็ใช่เรื่องที่มันควรจะสอดมือเข้ามายุ่งไหม นี่มันเรื่องระหว่างเขากับอีกคนต่างหาก!

“ตาลอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” เป็นตีรณาที่ขยับเข้ามากระซิบบอกคนข้างกาย หวังจะเข้าไปล้างหน้าเรียกความสดชื่นให้ตัวเอง

“เดี๋ยวฉันพาไป”

“ไม่เป็นไรค่ะ ตาลไปเอง คุณดลอยู่คุยกับเพื่อนเถอะค่ะ” หญิงสาวรอกระทั่งณดลพยักหน้าให้ ถึงได้ลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ

“เขาก็ดูน่ารักดีนี่หว่า ดูไม่มีพิษมีภัยกับใครดี” กระทั่งอีกฝ่ายพ้นสายตาไปแล้ว ไอ้เพื่อนตัวดีถึงได้เอ่ยขึ้น ซึ่งเรื่องนั้นเขาไม่เถียงเลย เพราะได้พิสูจน์มากับตาตัวเองหลายต่อหลายครั้งแล้ว ว่าลูกหนี้ของย่าเป็นคนน่ารักแต่ถึงอย่างนั้นก้ต้องดูกันไปยาวๆ

“ก็ต้องดูไปเรื่อยๆ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ!” เรื่องนี้เขาไม่เถียงเลย เพราะขนาดคนหน้าตาซื่อๆ อย่างอดีตคนรักของเพื่อนยังร้ายกาจขนาดนั้น ไม่ประมาทน่าจะเป็นผลดีต่อเพื่อนรักเขามากกว่า

“ผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่…” เกิดกลายเป็นความเงียบขึ้นทันตาเมื่อเพื่อนเอ่ยบอกให้รู้ถึงการมาเยือนของอดีตคนรักของมัน

“ก็คงจะรู้ข่าวเรื่องที่ย่าของมึงส่งเด็กนั่นมาให้นั่นแหละ ถึงได้รีบแจ้นมาดูให้เห็นด้วยตาตัวเองแบบนี้” ณดลไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะเหมือนว่าเขากับเพื่อนรักนั้นจะคิดเห็นตรงกันในเรื่องนี้ แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจเลยก็คือทำไมอดีตคนรักยังไม่ยอมปล่อยมือจากเขาไปเสียที ทั้งๆ ที่ในเวลานี้ เธอก็ได้ทุกสิ่งอย่างที่ใจต้องการไปแล้วแท้ๆ ทำไมยังทำเหมือนยังหวงแหน มีใจให้กันอยู่อีก ทั้งๆ ที่ตัวเองนั้น ก็เป็นฝ่ายทิ้งกันไปอย่างเลือดเย็นก่อน!

บทสนทนามากมายของคนทั้งคู่มีอันต้องจบลงทันทีที่ร่างบอบบางของอีกคนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ ซึ่งตีรณาไม่ได้คิดไม่เองว่าพวกเขาสองคนน่าจะมีเรื่องที่ยังคุยติดพันกันอยู่ แต่เพราะการกลับมาของเธอ นั่นเลยทำให้บทสนทนาต่างๆ ต้องยุติลงชั่วคราว

“เขี่ยผักทิ้งทำไม ของมีประโยชน์ทั้งนั้น!” เป็นคนเย็นชาข้างกายที่เอ่ยขึ้น เมื่อหันมาเห็นการกระทำบางอย่างของเธอเข้า

“ก็มันขมนี่คะ” ปกติแล้วเธอกินได้ทุกอย่างบนโลกใบนี้ ติดแต่ผักสีเขียวทุกชนิด เพราะว่านอกจากจะไม่อร่อยแล้วยังขมมากอีกด้วย ผิดกับณดลที่ชอบกินผักทุกชนิด เพราะแบบนั้นเขาถึงได้พยายามยัดเหยียดให้คนรู้จักกินตามตัวเองเรื่อยมา แม้แต่เพื่อนรักอย่างเมธาก็ยังไม่ยกเว้น