บำเรอรัก จ้าวดวงใจเถื่อน

บทนำ

ทางที่ต้องเดิน

ไร่สิงห์

บรรยากาศรอบๆ ไร่สิงห์ ไร่ดอกไม้ขนาดใหญ่ที่รถยนต์คันหรูกำลังเคลื่อนผ่านไปยังจุดหมายปลายทางของมันนั้นเต็มไปด้วยธรรมชาติที่ชวนมองอย่างถึงที่สุด แต่กระนั้นสิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้ช่วยเยียวยาจิตใจ ที่กำลังหวาดหวั่นของคนในรถให้ดีขึ้นอยู่ดี

นั่นอาจเพราะเธอไม่ได้มาที่แห่งนี้เพราะหวังจะเที่ยวเล่นหรือชื่นชมบรรยากาศที่แสนงดงามของมัน แต่มาเพราะความจำเป็นบางอย่าง ที่กำลังจะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาลนับจากนี้

“จำที่พวกฉันสั่งเอาไว้ให้ขึ้นใจ อย่าได้ลืมว่าแกมาที่นี่ในฐานะอะไร!” เป็นเสียงของคุณหญิงศิวดีที่เอ่ยย้ำขึ้นอีกครั้ง ด้วยกลัวว่าคนข้างกายของท่าน จะเผลอทำเสียเรื่องด้วยการถูกจับได้

ซึ่งนั่นมันคงไม่ใช่ผลดีต่อนางและคนในครอบครัวอย่างแน่นอน

“ค่ะ คุณท่าน”

ตีรณาเอ่ยตอบกลับด้วยท่าทีนอบน้อม ก่อนจะลอบมองผู้มีพระคุณอีกครั้งอย่างชั่งใจ ซึ่งไม่นานถึงได้เอ่ยถามออกมาเบาๆ

“คะ…แค่หนึ่งปีเท่านั้น ใช่ไหมคะ”

“ใช่! หรือถ้าหากไอ้หลานชายตัวดีของนังคุณหญิงนั่นมันเกิดติดใจแก อยากต่อเวลา ก็ค่อยว่ากันอีกที!” แน่นอนว่าหญิงสาวไม่ปรารถนา จะให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นกับตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว

แค่ต้องมาที่นี่เพื่อทำหน้าที่ที่ว่านั่น ใจของเธอก็ร้าวรานจนแทบไม่เหลือชิ้นดีแล้ว หากจะต้องอดทนเพื่ออยู่ที่นี่นานกว่าที่ ‘เขา’ คนนั้นกำหนดเอาไว้แล้วล่ะก็ มันคงไม่ใช่เรื่องดีในชีวิตของเธอแน่ๆ ไหนจะเรื่องที่เธอต้องทำตลอดระยะเวลาที่ต้องอยู่ที่นี่อีก

เรื่องราวเหล่านี้คงไม่เกิดขึ้นในชีวิตเธอ หากผู้มีพระคุณตรงหน้าไม่เกิดมีหนี้สินก้อนใหญ่สะสม จนนำมาซึ่งคำขอร้องแกมบังคับที่มันทำให้เธอไม่มีทางเลือก จำเป็นต้องรับทุกข้อเสนอของท่าน เพื่อแลกกับบางสิ่งที่มันสำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมด

เพราะไม่อยากให้ลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเองต้องมาใช้หนี้ที่ตนเองสร้างขึ้นด้วยการเป็นนางบำเรอขัดดอก การสลับตัวระหว่างเธอกับคุณพิพิมพ์ถึงเกิดขึ้นอย่างลับๆ แน่นอนว่าเธอไม่กล้าแม้แต่จะปฏิเสธ ด้วยรู้ดีว่าชีวิตของผู้เป็นแม่ ที่กำลังนอนรอความตายอยู่ที่โรงพยาบาลนั้นเป็นสิ่งที่รอต่อไปไม่ได้ หากไม่ได้รับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด เธออาจเสียท่านไปตลอดกาล ซึ่งเธอยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับท่านไม่ได้ อย่างไรก็ไม่ได้จริงๆ

‘ถ้าแกยอมตกลงทำตามที่ฉันสั่ง จากนี้ไปฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลของแม่แกให้ทั้งหมดเอง แต่ต้องแลกกับการที่แก จะต้องไปทำหน้าที่ที่ว่านั้นแทนลูกสาวของฉัน!’ นั่นคือสิ่งที่ผู้มีพระคุณยื่นข้อเสนอมาให้เพราะไม่ต้องการให้ยอดดวงใจของตัวเองต้องกลายเป็นดอกเบี้ยขัดหนี้ ซึ่งหลังจากใช้เวลาคิดทบทวนอยู่พักใหญ่ เธอก็น้อมรับมันไว้ด้วยความเต็มใจ

หากไม่มีแม่ ชีวิตของเธอคงหมดความหมาย เพราะฉะนั้นต่อให้ต้องทำอะไรมากกว่านี้ เธอยอมทั้งนั้น ขอให้ท่านปลอดภัย และมีชีวิตอยู่ยืนยาวไปอีกหน่อยเพียงเท่านั้นมันก็เพียงพอแล้ว

พอแล้วจริงๆ

อีกด้านหนึ่ง

“จะว่าไปมันก็วันนี้แล้วไม่ใช่เหรอวะ วันที่ลูกหนี้ตัวน้อยของแกจะมาทำหน้าที่ปลดหนี้ให้ครอบครัว แล้วนี่ทำไมแกยังไม่รีบกลับไปเจอเขาอีก” คำถามของเมธา เพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวที่ยังทนคบกันมาถึงวันนี้ ที่ดังขึ้นสวนความเงียบออกมานั้น ทำให้คนถูกถามถึงกับออกอาการเซ็งจัด แน่นอนว่าเขาเกือบๆ จะลืมเรื่องนี้ไปอยู่แล้วเชียว ถ้ามันไม่เสือกเอ่ยถามกันขึ้นมาเสียก่อน

“ไม่รู้ว่าคุณหญิงนั่นคิดอะไร อยู่ๆ ถึงได้ส่งผู้หญิงแบบนั้นมาให้กูทำเมีย!” ย่าของเขาอาจมีปัญหาบางอย่าง หรือไม่ก็น่าจะว่างจัด ถึงได้เที่ยวส่งผู้หญิงมาให้หลานชายนอกสายตาอย่างเขา

ครั้งแรกที่ได้รู้ จำได้ว่าเขาบอกปฏิเสธท่านกลับไปแทบจะทันที แต่ก็นั้นแหละ ใครเลยจะไปทัดทานความปรารถนาอันมากล้นของคุณหญิงผู้แสนเอาแต่ใจคตัวเองได้ เขาคนหนึ่งล่ะที่ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน มันก็ไม่เคยเป็นผลสำเร็จได้เลยสักครั้ง!

“ย่าแกเขาก็คงอยากเห็นแกเป็นฝั่งเป็นฝานั่นแหละ จะได้เลิกคิดถึงคนที่ไม่ควรคิดสักที” คำกล่าวของเพื่อนส่งผลให้ใจคนฟังถึงคราวชะงัก นั่นเองที่มันทำให้เขาเผลอคิดถึงคนที่ไม่ควรคิด!

การแอบรักผู้หญิงคนเดียวกับพี่ชายต่างแม่ของตัวเองนั้นไม่ใช่สิ่งที่ใครๆ จะยอมรับได้ แต่สุดท้ายแล้วชมพูนุชก็เลือกเส้นทางที่มันจะทำให้ชีวิตของเธอราบรื่นขึ้น นั่นคือการบอกเลิกกับเขา คนรักที่คบหาดูใจกันมานานหลายปี เพื่อไปแต่งงานกับชาญชัย พี่ชายที่จะได้รับสืบทอดธุรกิจหมื่นล้านของพ่อ ในขณะที่เขานั้นกลับได้รับเพียงที่ดินเล็กๆ ผืนหนึ่งของผู้เป็นย่า ที่น่าจะสงสาร เลยมอบมันให้เป็นของขวัญวันเกิดครบรอบสิบแปดปี ซึ่งในวันนั้นมันเป็นวันเดียวกันกับที่เขาได้สูญเสียแม่ไปตลอดกาล

ถึงจะได้รับเพียงเท่านั้น เขาก็ไม่โกรธโทษท่าน หรือว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น ด้วยพอจะรู้ดีว่าตัวเองคือลูกเมียรองของผู้ชายคนนั้น ที่ไม่ได้รับการยกย่อง ต่างจาก ‘แม่ใหญ่’ ซึ่งเป็นเมียตีทะเบียนของเขา พ่อ…ที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่วันไหน ตาแก่ใกล้ลงโรงนั่น ก็ไม่เคยมองเขาในฐานะลูกชายอีกคนของตัวเองเลยสักครั้ง!

การมีอยู่ของเขาแทบจะกลายเป็นเรื่องที่ถูกลืมไปแล้วด้วยซ้ำหากย่าไม่เกิดนึกสนุกส่งลูกสาวลูกหนี้มาให้เขาทำเมียถึงที่!

“ครอบครัวนั้นติดหนี้ฉันอยู่สามล้าน พวกเขาเลยอยากให้ลูกสาวมาทำงานใช้หนี้แทน แกก็จัดการตามเห็นสมควรก็แล้วกัน ถือว่าย่ายกให้เป็นของขวัญวันเกิด แทนคำขอโทษที่ปีนี้ต้องปล่อยให้แกฉลองคนเดียว” พอเขาตั้งท่าจะปฏิเสธ อีกฝ่ายก็ชิงวางสายไปทันที จนถึงวันนี้เขาก็ยังไม่สามารถติดต่อท่านได้เลย

“เอาน่า ลองไปดูก่อน ถ้าเกิดว่าหล่อนไม่สวย หรือลีลาไม่ถูกใจแก ค่อยหางานอื่นในไร่ให้ทำล้างหนี้แทนก็ได้นี่หว่า แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว คนเถื่อนอย่างแกรับมือได้สบายอยู่แล้วน่า” เรื่องนั้นเขาไม่เถียงเลยสักนิด แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก คือการที่ย่าพยายามกลับเข้ามาควบคุมชีวิตของเขาหลังจากที่ทิ้งขว้าง ทำราวกับว่าเขาไม่เคยมีตัวตนมานานหลายปีมากกว่า เรื่องนั้นต่างหากที่มันทำให้เขาหงุดหงิด!

แต่ไม่ว่าสุดท้ายแล้วท่านจะต้องการอะไร เขานี่แหละที่จะทำให้ท่านได้รู้ว่าทุกสิ่ง มันจะไม่มีวันได้ดั่งใจของท่านเสมอไป!