บทที่3

ชายหนุ่มแวะสั่งงานในไร่ก่อนเพราะเป็นทางผ่าน แต่กว่าจะรู้ว่าเขาคิดผิดก็ตอนที่เห็นสายตาคนงานชายไม่ต่ำกว่าสามคนจ้องมองไปที่ด้านหลัง ซึ่งมีใครบางคนยืนชะเง้อคอรอกันอยู่ไม่ไกล ใครบางคนที่ตอนนี้กำลังตกเป็นเป้าสายตาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

“ใครน่ะนาย สวยอย่างกับนางฟ้านางสวรรค์!” ไม่ผิดจากที่คิดไว้ เมื่อการมาของคนข้างกายจะนำพาความยุ่งยากมาด้วย

หากหล่อนน่ามองน้อยกว่านี้สักนิด ก็คงไม่เกิดปัญหาอย่างที่เห็น แต่เรื่องนั้นคงโทษแค่ความสวยเพียงอย่างเดียวไม่ได้ ต้องโทษที่รอยยิ้มหวานๆ นั่นด้วย ที่เที่ยวโปรยแจกเขาไปเสียทั่ว!

“ของขวัญวันเกิดกู อภินันทนาการจากคุณหญิง มองได้แต่ห้ามแตะ!” เป็นเสียงเข้มที่เอ่ยตอบ แน่นอนว่าไม่ได้เจาะจงถึงสถานะที่ชัดเจนของอีกฝ่ายให้ใครๆ ได้รับรู้ เพราะแม้แต่ตัวของเขาเองยังตัดสินใจไม่ได้เลย ว่าจะให้แม่คนตาหวานคนนั้นอยู่ในสถานะไหน แต่ที่แน่ๆ ต้องไม่ใช่ ‘เมีย’ หรือ ‘แม่ของลูกเขาอย่างแน่นอน!’ เฝ้ารออยู่ไม่นานเจ้าชีวิตก็ตะโกนเรียกให้เธอมาทดลองงาน ซึ่งงานแรกที่เขาสั่งให้ทำคือช่วยคนงานคนอื่นๆ ยกถุงปุ๋ย!

คราแรกชายหนุ่มแค่ตั้งใจจะลองใจอีกฝ่ายดู ว่าเธอจะอดทนไปได้สักกี่น้ำ

แต่พอเห็นหล่อนสนุกสนานกับสิ่งแปลกใหม่ที่ได้ทำ ก็กลับกลายเป็นเขาเสียเอง ที่ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นมือน้อยๆ นั่นเปื้อน!

“ทำบ้าอะไรของเธอ! ไม่เห็นรึไงว่ามือมันเปื้อน ทำไมไม่รู้จักใส่ถุงมือให้เรียบร้อยก่อน!” คำตวาดที่มาพร้อมแรงกระชากที่ไม่ค่อยจะเบามือเท่าไหร่นัก ทำให้คนที่กำลังยืนพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานอย่างเป็นกันเอง. ตกใจจนเผลอทำปุ๋ยในมือร่วงหล่นพื้น

“บอกกันดีๆ สิคะ ไม่เห็นต้องดุเลย”

ยังอีก! ว่าแล้วยังจะมายืนทำตาใสซื่อใส่ เหมือนจะบอกให้รู้ว่าหล่อนไม่ได้กลัวเขาเลยสักนิด

“วันนี้แค่นี้ก่อน ไปขึ้นรถ ฉันมีแขกรออยู่ที่สำนักงาน!” ตีรณาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหันไปเอ่ยลาป้าๆ ที่แสนใจดี ก่อนจะเดินไปล้างมือ และขึ้นมานั่งรอคนเจ้าอารมณ์ที่รถตามคำสั่ง

เฝ้ารอไม่นานเขาก็ตามมาสมทบ ก่อนที่รถคันใหญ่จะค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปอย่างมั่นคง ส่วนจุดหมายปลายทางนั้นก็ไม่ใช่ที่ไหน นอกจากสำนักงานที่ตอนนี้มีใครอีกคนกำลังรออยู่!

“คุณมาทำอะไรที่นี่!” กระทั่งเมื่อมาถึงที่หมาย ณดลก็เป็นคนแรกที่ก้าวขาลงมาเผชิญหน้ากับใครบางคน ที่กำลังยืนส่งยิ้มหวานให้กันอยู่ไม่ไกล ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มที่เขาเกลียดแสนเกลียด!

“วันเกิดดลทั้งที ชมก็ต้องเอาของขวัญมาให้สิคะ” อีกฝ่ายให้คำตอบ ก่อนจะหันเหสายตาไปหยุดอยู่ที่ใครอีกคนที่เพิ่งเดินลงมาจากรถ นั่นเลยทำให้เขาสบโอกาสคว้าตัวอีกฝ่ายเข้ามากอด

“นี่ลูกตาล เมียผม!”

แม้จะตกใจกับสถานะของตัวเองที่อีกคนเพิ่งจะมอบให้ แต่ตีรณาก็เลือกที่จะยืนนิ่งให้เขากอดต่อหน้าผู้หญิงอีกคนที่เหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด กับสิ่งที่อดีตคนรักกำลังทำอยู่

อาจเพราะเธอรู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ซึ่งก็ไม่ใช่คนสำคัญอย่างที่เขาเพิ่งจะกล่าวอ้างให้เธอฟังเลยสักนิด!

“ดลหมายถึง ผู้หญิงขัดดอกที่คุณย่าคุณส่งมาให้น่ะเหรอคะ” คำกล่าวนี้ไม่ได้ทำให้คนฟังตกใจที่คนตรงหน้ารู้เรื่องนี้ เพราะไม่ว่าเรื่องไหน อีกฝ่ายก็เหมือนจะชอบสอดรู้สอดเห็นไปเสียหมด

ซึ่งเขาไม่ชอบ ที่เธอทำเหมือนรู้การเคลื่อนไหวของตัวเอง!

“สำหรับคุณเขาอาจจะเป็นแค่นั้น แต่สำหรับผมมันไม่ใช่!”

เมื่อหลายปีก่อนเขายังรักผู้หญิงตรงหน้าได้ลง นับประสาอะไรกับตีรณา ความจริงถ้าจะให้เทียบกันที่ความว่านอนสอนง่ายแล้ว คนของย่าเขา ย่อมดีกว่าในทุกแง่มุม ซึ่งคนแบบนี้ต่างจากที่น่าจับมาทำเมีย ต่างจากอีกคนที่ขนาดเลิกรากันไปแล้ว แต่ก็ยังไม่คิดที่จะปล่อยมือ ยังคงคอยแวะเวียนมาวุ่นวายกับเขาไม่เลิก!

“ถ้าจะประชดกันแบบนี้ ชมว่าอย่าเลยจะดีกว่าค่ะ เสียเวลาชีวิตของคุณเปล่าๆ เพราะไม่ว่ายังไง…ชมก็ไม่คิดที่จะยกดลให้กับใครอยู่ดี!” ต่อให้ตอนนี้ เธอจะแต่งงานอยู่กินฉันสามีภรรยากับพี่ชายที่แสนเพียบพร้อมไปหมดทุกสิ่งของเขาไปแล้วก็ช่างสิ ในเมื่อเธอไม่สนใจเสียอย่าง ใครหน้าไหนจะทำอะไรได้!

ณดลต้องเป็นของเธอคนเดียว ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาแย่งเขาไปจากเธอทั้งนั้น ยิ่งกับคนตรงหน้า ยิ่งไม่คู่ควรไปใหญ่

“ผมจำไม่ได้ว่าต้องขอร้องคุณสำหรับเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วนี่ถ่อมาถึงที่นี่ พี่ชายที่แสนดีของผมรู้รึเปล่า” หนนี้ถึงคราวนี้คนตรงหน้าของเขาบ้างที่เกิดอาการชะงักงันกับคำถามที่ดังขึ้น

“ถ้าไม่อยากบ้านแตกเพราะเรื่องนี้ ผมว่าคุณมาทางไหนก็รีบกลับไปทางนั้นจะดีกว่า ไม่ส่งนะ ผมรีบ จะพาเมียออกไปหาอะไรอร่อยๆ กิน!” จบคำเขาก็รั้งต้นแขนอีกคนให้เดินกลับมาที่รถ ก่อนจะเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วสูง ไม่สนเลยสักนิดว่าการกระทำเหล่านี้มันจะทำให้เพื่อนร่วมทางหวาดกลัวแค่ไหน เพราะมันไม่ใช่หน้าที่อะไร ที่เขาต้องหันไปให้ความสนใจแม้แต่นิดเดียว!

“คุณดล…ขับช้าลงหน่อยได้ไหมคะ ตาลกลัว” สุดท้ายก็กลายเป็นตีรณาเสียเองที่ต้องเอ่ยบอกขึ้นด้วยอาการสั่นเทาอย่างหนัก เพราะเคยมีความทรงจำไม่ค่อยจะดีนักกับท้องถนนสักเท่าไหร่ ครั้งนั้นเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะคุณหนูของบ้านไปฉลองวันเกิดเพื่อนสนิทก่อนจะเมาหนัก แต่แทนที่อีกฝ่ายจะเรียกคนที่บ้านให้ไปรับ กลับเลือกที่จะขับรถออกจากผับด้วยตัวเองแทน และเธอเองก็เป็นหนึ่งในหลายๆ คนที่นั่งอยู่บนรถคันนั้นด้วยเพราะถูกสั่งให้ไปคอยดูแลคุณหนูของบ้านในงาน โชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครเป็นอะไร แม้ว่ารถทั้งคันจะพังจนไม่เหลือเคร้าเดิมให้ได้เห็นเพราะคนขับหลับในจนรถเสียหลักชนกับรถอีกคนที่ขับสวนมาดีๆ

“หุบปาก! เป็นแค่ลูกหนี้มีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งกับฉัน!” ทว่าเสียงตวาดของเขากลับทำให้ทุกอย่างเหมือนจะแย่ลงมากขึ้น

“ร้องไห้ทำไม!”

กระทั่งได้เห็นน้ำตาบนใบหน้าของอีกคนเข้า ณดลถึงได้ตวาดถามขึ้น พร้อมๆ กับรถที่มันค่อยๆ ชะลอจอดสนิทที่ข้างทาง