บทที่2

ซึ่งเธอไม่โทษใครในเรื่องนี้ เพราะเรื่องที่กำลังดำเนินอยู่ตอนนี้เธอเป็นคนเลือกเอง ต่อให้เจ้าหนี้หน้าดุคนนั้นจะใจร้ายสักแค่ไหนหน้าที่ของเธอคือต้องอดทนจนกว่าจะครบหนึ่งปีเท่านั้น

แค่ปีเดียวเท่านั้นตาล

ไม่ใช่เวลาที่นานเท่าไหร่นักหรอก!

อีกด้านหนึ่ง

แม่ลูกหนี้ตัวหอมนั่นทำเขานอนไม่หลับ! สุดท้ายก็เป็นเขาที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว ต้องบุกมาหาหล่อนถึงห้อง หวังจะสอบถามถึงเรื่องราวอีกมากมายที่เขายังนึกสงสัยอยู่ ทว่าภาพของคนตัวเล็กที่บัดนี้กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงกลับทำเขาชะงัก

ยอมรับก็ได้ว่าติดใจ ยังอยากได้อีก

แต่ครั้นจะให้กลืนน้ำลายของตัวเองด้วยการปลุกหล่อนขึ้นมาจูบเข้าอีกรอบก็กลัวจะเสียหน้าเกินไป สุดท้ายก็เลยทำได้เพียงค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะคว้าร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นเข้ามากอดมันเสียเลย ไว้ใกล้ๆ เช้าค่อยแอบลุกออกไปก็แล้วกัน

ชายหนุ่มคิดก่อนจะผล็อยหลับตามคนในอ้อมกอดไปติดๆ

แม้จะนอนดึกเพราะแปลกที่ แต่เมื่อถึงเวลาต้องตื่น ตีรณาก็ลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเดินเข้าครัวด้วยความเคยชิน

“ตื่นเช้าจังเลยค่ะคุณ แล้วนี่หิวข้าวรึยังคะ นี่ป้าเพิ่งจะหุงข้าวไปเมื่อครู่นี้เอง” เป็นคุณป้าแม่บ้านท่าทางใจดีคนเดิมที่เอ่ยถามกันขึ้น หลังจากที่ท่านหันมาเห็นการมีอยู่ของเธอเป็นคนแรก

“ยังค่ะ ตาลแค่อยากเข้ามาช่วยเฉยๆ มีอะไรให้ตาลช่วยไหมคะป้า” โดยปกติแล้วห้องครัวถือได้ว่าเป็นสถานที่ที่เธออยู่มากกว่าห้องอื่นๆ ภายในบ้านอยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่เธอจะชอบอยู่

“คุณเป็นแขก ป้าว่าทำแบบนั้นมันคงไม่ดีละมั้งคะ” ต่อให้สถานะของอีกฝ่ายจะยังคงเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ แต่ถึงอย่างไรนางก็ไม่อาจปล่อยให้‘แขก’ ของนายต้องมาทำอะไรแบบนี้เช่นกัน

“ตาลอยากช่วยจริงๆ ค่ะ นะคะป้า ให้ตาลช่วยเถอะนะคะ” เมื่อถูกรบเร้าหนักเข้า นางชบาจึงทำอย่างอื่นไม่ได้ สุดท้ายก็ยอมใจอ่อน.ให้คนตรงหน้าได้เข้ามาช่วยทำอาหารเช้าตามที่เธอร้องขอส่วนฝีมือจะได้เรื่องหรือไม่นั้น คงต้องคอยดูอย่างใกล้ชิด

เพราะหลับสบายตลอดทั้งคืน เช้านี้ณดลเลยอารมณ์ดีผิดปกติ ไหนจะอาหารเช้าที่รู้สึกว่ารสชาติอร่อยกว่าทุกๆ วันนี่อีก

“กับข้าววันนี้อร่อยกว่าทุกวันนะครับ วันหลังทำอีกนะครับ ผมชอบ ยิ่งแกงส้มถ้วยนี้ยิ่งอร่อย” ชายหนุ่มหันไปชมป้าชบา แม่บ้านเก่าแก่ของบ้าน ก่อนจะหันเหสายตากลับมายังคนที่นั่งฝั่งตรงหน้าที่ตั้งแต่พบหน้ากันตอนเช้า เขาก็ยังไม่ได้ยินเสียงจากปากของหล่อนเลยแม้แต่คำเดียวไม่รู้จะประหยัดคำพูดไปไหน!

“มองหน้าทำไม อยากพูดอะไรก็พูด” กระทั่งเมื่อเริ่มสังเกตุเห็นว่าหล่อน เหมือนมีบางอย่างที่ต้องการจะพูดถึงได้เอ่ยขึ้น

“ฉันอยากทำงานค่ะ คุณพอจะมีงานอะไรก็ได้ให้ฉันทำบ้างไหมคะ งานอะไรก็ได้ค่ะ ฉันทำได้ทั้งนั้น” แม้สถานะของเธอจะเป็นนางขัดหนี้ของเขา แต่อย่างไรเสียปากท้องก็ถือได้ว่าเป็นเรื่องสำคัญเหมือนกัน และเพราะแบบนั้นเธอถึงได้กล้าที่จะร้องขอ เพราะเชื่อว่าที่ไร่แห่งนี้ น่าจะสักงานที่เหมาะสมกับเธออยู่บ้าง

“ไว้จะดูให้” ณดลตอบด้วยท่าทีเรียบเฉย ก่อนที่จะลุกขึ้นเตรียม จนเมื่อเห็นว่าอีกคนยังไม่ยอมขยับนั่นแหละ เขาถึงได้หันกลับมาตวาดถามขึ้นอีกหน

“ไม่ไปรึไง”

“คะ! ไป…ไปไหนคะ”

“ไปดูที่ทำงานของเธอไง หรือว่าไม่อยากทำแล้ว!” ตีรณาส่ายหน้าตอบรับอย่างรัวเร็ว ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินตามเขามาขึ้นรถด้วยกลัวว่าหากชักช้าเขาอาจเปลี่ยนใจไม่ยอมให้งานเธอทำ

“คาดเข็มขัดด้วย’ และก็เป็นอีกครั้งแล้วที่เสียงเข้มเอ่ยขึ้น ยอมรับว่าไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นักที่แม่ลูกหนี้ตัวน้อยเชื่องช้าไม่ทันใจ แต่กระนั้นก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้มันจะเป็นปัญหาใหญ่อะไรตรงไหน แค่เข้ากันได้เรื่องอย่างว่า แค่นั้นก็น่าจะเพียงพอมากแล้ว