บทที่1

เดิมทีณดลก็ไม่ได้คิดที่จะสนใจใยดีต่อการมาเยือนของแม่ลูกหนี้ตัวน้อยของตัวเองอยู่แล้ว แต่เพราะเขาไม่ใช่คนชอบหนีปัญหา ไหนจะเรื่องที่ว่า บ้านหลังนี้มันคือที่ซุกหัวนอนของเขา การเผชิญหน้ากันระหว่างเขากับคนตรงหน้า จึงเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเลือกที่จะท่าทีเย็นชาใส่หล่อนอยู่ดี

“เธอ…ชื่ออะไรนะ!”

ถามออกไปแล้ว ก็อดที่จะแอบมองสำรวจคนตรงหน้าขึ้นลงไม่ได้ ก็ถือว่าแม่ลูกหนี้ตัวน้อยของย่านั้นหน้าตาน่ารักดีทีเดียว

ปากนิด จมูกหน่อย ไหนจะแก้มป่องๆ นั่นอีก นี่ถ้าไอ้เพื่อนรักของเขามาเห็นก็คงไม่วายกระซิบบอกว่าหล่อนนั้น ‘น่ารักชิบหาย!’ อย่างไม่ต้องสงสัย แต่สำหรับเขาแล้วแค่ความน่ารักเพียงอย่างเดียว มันคงไม่ช่วยให้เขามองคนตรงหน้าในแง่ที่ดีขึ้นมาได้

“ละ…ลูกตาลค่ะ”

เพราะคนตรงหน้าไม่เคยรู้จักลูกสาวของผู้มีพระคุณมาก่อน เธอจึงไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก นอกจากยอมรับสถานะของตัวเอง ที่ผู้เป็นย่าของเขาหยิบยื่นมาให้กัน

“ที่ผ่านมามีผัวมากี่คนแล้ว!” เขาถามพร้อมๆ กับลอบมองแม่ลูกหนี้คนสวยไปพร้อมกันยอมรับว่าหล่อนสวยถูกใจทีเดียว

“คะ!”

“หูหนวกรึไง ฉันถามก็ตอบมาสิ! ว่าที่ผ่านมาเธอเคยมีผัวมากี่คนแล้ว!” ที่ถามไม่ใช่เพราะอยากรู้ หรือพิศวาสอะไรในตัวหล่อนทั้งนั้น แต่เป็นเพราะเขาจะได้ตัดสินใจถูกว่าควรลากคนตรงหน้าไปตรวจร่างกาย หรือว่าควรจะทดลองงานก่อนสักวันสองวัน แล้วค่อยตัดสินใจอีกที ว่าควรวางเธอเอาไว้ในสถานะไหน

ซึ่งแน่นอนว่ามันคงไม่ใช่สถานะ ’เมีย’ ของเขาอย่างแน่นอน เพราะเขายังไม่คิดที่จะหาห่วงมาผูกคอตัวเองในตอนนี้!

“มะ…ไม่เคยค่ะ”

ตีรณาต้องใช้เวลาพักใหญ่ทีเดียว กว่าจะทำใจเอ่ยตอบคำถามของเขากลับไปได้ เขาไม่เพียงแต่ทำให้เธอต้องอับอายเท่านั้นแต่มันยังทำให้ได้รู้ว่าเขามองกันในแง่ลบแค่ไหนอีกด้วย

“ถามจริง!”

หนนี้หญิงสาวเลือกที่จะพยักหน้ารับกลับไปอย่างช้าๆ และนั่นเองที่มันทำให้คนได้เห็น ถึงกับควันออกหู เพราะคิดว่าหล่อนไม่อยากเสวนาด้วย ถึงเลือกจะใช้ภาษากายแทนการพูดจา

“ริอาจจะเป็นเมียฉันต้องฉะฉานมากกว่านี้ ฉันไม่ชอบผู้หญิงเชื่องช้า มันน่ารำคาญ! ขยับมานี่!” แม้จะกลัวแสนกลัวแค่ไหน แต่เธอก็รู้แก่ใจตัวเองดีว่าไม่ควรขัดใจเขาตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่ ถึงได้กลั้นใจเดินตรงเข้าไปหา ก่อนที่ในนาทีถัดมานั้นดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้าง เมื่ออยู่ๆ เขาก็คว้าต้นคอเธอเข้าไปจูบ!

แน่นอนว่านี่มันเป็นจูบแรกของเธอ ซึ่งเธอไม่เคยคิดเคยฝันเลย ว่าจะต้องมาเสียให้กับผู้ชายท่าทีห่ามๆ แบบนี้ได้เสียได้!

“อย่าปิดปากสิ มันจูบไม่ถนัด!” เป็นเสียงเข้มที่ดังขึ้นก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้าไปกวาดต้อน ทันทีที่อีกคนยอมที่จะเปิดปากรับไอ้ท่าทีอ่อนเดียงสาเหล่านี้ของหล่อนมันทำเขาหงุดหงิด

แค่จูบยังไม่ได้เรื่องขนาดนี้

เขาล่ะไม่อยากจะคิดเลยว่าอย่างอื่นที่มันมากกว่าจูบหล่อนจะให้ความรู้สึกน่าเบื่อสักแค่ไหน แต่ถึงจะคิดแบบนั้นปากเจ้ากรรมก็ยังไม่ยอมถอนออกไปจากเรียวปากสวยง่ายๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายเริ่มหายใจไม่ออกเขาถึงต้องถอนใบหน้าออกมาพร้อมใช้สายตาไม่สบอารมณ์ จ้องมองคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ

“ต้องฝึกอีกเยอะ เริ่มจากจูบที่แสนไม่ได้เรื่องนี่ก่อนเลย!”เรื่องนั้นมันต้องเป็นปัญหาของคนที่เพิ่งจะถูกช่วงชิงจูบแรกไปอย่างป่าเถื่อนอย่างเธอด้วยไหม ถ้าใช่เธอก็คงหนักใจไม่ใช่น้อย

เพราะเธอไม่รู้จริงๆ

ว่าต้องจูบแบบไหน ถึงจะถูกใจคนใจร้ายนิสัยแย่ตรงหน้า!

หลังจากที่ปล้นจูบไปจากเธอจนพอใจแล้ว เจ้าหนี้หน้าดุก็ตะโกนเรียกเด็กในบ้านให้มาพาเธอมายังห้องพักที่เขาจัดเตรียมเอาไว้ให้ ซึ่งก็นับว่าเป็นโชคดีของเธอทีเดียว ที่เขาไม่ให้อยู่ชั้นบน

“นายบอกให้คุณนอนที่ห้องนี้ค่ะ ขาดเหลืออะไรก็บอกได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันให้คนไปจัดการหามาให้!” อีกฝ่ายกล่าวเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะพาตัวเองเดินหายออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แต่เธอที่ต้องลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ให้กับโชคชะตาของชีวิต ที่นับจากนี้ มันคงไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปของตัวเองอยู่ลำพัง!