บทที่ 5 ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในยุคโบราณ

เฉินเหม่ยหรูเป็นคุณหนูรองที่นายท่านเฉินหยางกวงเลี้ยงดูด้วยการตามใจ อีกทั้งนางยังมีท่านป้าเป็นถึงพระชายาเอกผิงอันอ๋อง ทำให้มีชื่อเสียงสูงส่งในเหล่าคุณหนูตระกูลใหญ่ คนที่เฉินเหม่ยหรูนับว่าเป็นสหายคนสนิทคือ เซียนจู่สุยมู่ชิง ดังนั้นเฉินเหม่ยหรูจึงมีนิสัยเย่อหยิ่งเอาแต่ใจตนเอง คนที่เข้าตานางมีไม่กี่คน และคนที่นางใส่ใจด้วยใจจริงมีเพียงพี่น้องและเหล่าลูกพี่ลูกน้องของนางเท่านั้น

เฉินเหม่ยอิงเป็นน้องสาวที่เฉินเหม่ยหรูรักมากที่สุด น้องสาวของนางมีหน้าตาน่ารักและฉลาดเฉลียวตั้งแต่เด็ก รู้จักประจบเอาใจผู้อื่น ยามที่นางเอาแต่ใจตนเองดวงตากลมโตจะเปล่งประกายไร้เดียงสา ทำให้เฉินเหม่ยหรูขัดใจน้องสาวผู้นี้ไม่ได้สักเรื่อง

เฉินเหม่ยหรูตำหนิสาวใช้ข้างกายน้องสาวและหลี่มามาอย่างรุนแรง หลี่มามาผู้นี้เป็นคนของตระกูลเถียน แม้เฉินเหม่ยหรูจะเกรงใจมารดาเลี้ยงอยู่บ้าง แต่พวกนางดูแลน้องสาวของนางได้ไม่ดี ที่ควรตำหนิก็ต้องตำหนิ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างเตียงเฉินเหม่ยอิงอย่างเป็นห่วง เอื้อมมือไปลูบไล้ใบหน้าน้องสาวอย่างรักใคร่

“คราวหน้าหากพวกเจ้าดูแลน้องสาวของข้าได้ไม่ดีอีก ข้าจะไปพูดกับท่านพ่อ ให้ท่านพ่อจัดการเปลี่ยนคนในเรือนฮวาอวี่ใหม่ทั้งหมด” เฉินเหม่ยหรูเอ่ยทิ้งท้าย คนในเรือนฮวาอวี่ต่างก้มหน้ารับคำอย่างนอบน้อม

เจียงมามารีบเอ่ยปลอบใจคุณหนูรองของตนเองว่า “คุณหนูรองอย่ามีโทสะไปเลยเจ้าค่ะ แค่คืนนี้พวกนางก็หวาดกลัวและเป็นห่วงคุณหนูสี่จนไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันแล้ว คุณหนูรองเองก็รู้ดีว่าไม่มีผู้ใดกล้าขัดใจคุณหนูสี่ ย่อมไม่อาจห้ามไม่ให้คุณหนูสี่วิ่งได้ จึงเกิดเหตุเช่นนี้ขึ้น โชคดีที่มีคุณชายใหญ่จ้าวเฟิงอวิ๋นอยู่ ได้คุณชายจ้าวรักษาคุณหนูสี่เช่นนี้ พรุ่งนี้คุณหนูสี่ประเดี๋ยวก็หายดีเจ้าค่ะ”

“หึ ทำเป็นเกรงใจไม่กล้าเชิญพี่เฟิงอวิ๋นมารักษาอิงเอ๋อร์ ต้องรอให้น้องสาวเจ็บป่วยหนักก่อน ค่อยทำหน้าบางไปเชิญพี่เฟิงอวิ๋นมาให้การรักษาได้ ทำให้น้องสาวของข้าต้องทรมานมาหลายวันแล้ว หากเชื่อข้าแต่แรกน้องสาวย่อมไม่ต้องป่วยหนักถึงเพียงนี้” เฉินเหม่ยหรูอดพาดพิงมารดาเลี้ยงไม่ได้ หลี่มามาขมวดคิ้วเล็กน้อย เจียงมามารีบพูดจาไกล่เกลี่ย

“คุณหนูรองอ่า ยามนี้คงเป็นห่วงคุณหนูสี่มาก ทุกคนย่อมเป็นห่วงเหมือนกัน แต่ยามนี้ดึกมากแล้ว คุณหนูรองกลับเรือนฮุ่ยอวี่กับบ่าวก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมคุณหนูสี่อีกครั้ง”

“ได้ เช่นนั้นพวกเรากลับกันก่อน หลี่มามาหากว่าอิงเอ๋อร์ เป็นหนักขึ้น หรือมีอาการเปลี่ยนแปลงอย่างไร เจ้าต้องให้เซียงจูหรือเซียงเจินไปบอกข้า เจ้าทำได้หรือไม่”

“ย่อมได้เจ้าค่ะ บ่าวผู้นี้จะดูแลคุณหนูสี่อย่างดี คุณหนูรองโปรดวางใจเถิด” หลี่มามาก้มหน้าตอบอย่างนอบน้อม

“หึ” เฉินเหม่ยหรูส่งเสียงขึ้นจมูกก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากเรือนฮวาอวี่กลับเรือนฮุ่ยอวี่ของตน

เมื่อคนในเรือนฮวาอวี่หรี่แสงไฟลงเหลือเพียงแสงสลัว เฉินเจียอิงลืมตาขึ้นมองไปรอบตัวอย่างสับสนเฉินเจียอิงสามารถลืมตาได้หลังจากที่บุรุษหน้าตาหล่อเหลาคนนั้นฝังเข็มให้ตนเองเสร็จ และหันไปพูดกับผู้หญิงที่แต่งตัวงดงามน่าจะเป็นฮูหยินผู้หนึ่ง เฉินเจียอิงเหลือบมองเห็นตัวเองมีแขนขาเล็กกว่าปกติ โดนสาวใช้หน้าตาน่าเอ็นดูสองคนช่วยกันรุมเช็ดตัวลดไข้ให้ เมื่อร่างกายรู้สึกเย็นสดชื่นขึ้นสติของเฉินเจียอิงจึงกลับมาครบถ้วนอีกครั้ง นี่ไม่เหมือนความฝันทั้งความเจ็บปวดที่ได้รับ ทั้งความเย็นของผ้าชุบน้ำเมื่อครู่รวมถึงการพูดคุยของคนเหล่านี้ หน้าตาของคนเหล่านี้เป็นของจริง เฉินเจียอิงเคยอ่านนิยายเรื่องทะลุมิติย้อนเวลามาหลายเรื่อง ทะลุมาในโลกในนิยายก็มี เคยมีคนผู้หนึ่งเขียนไว้ว่ามีคนเคยย้อนเวลาไปอีกโลกแล้วย้อนกลับมาได้นำเรื่องราวเหล่านั้นมาเขียนแต่งเป็นนิยายเรื่องหนึ่งให้คนอื่นอ่าน เฉินเจียอิงคิดว่ามีความเป็นไปได้ว่าตนเองก็คงทะลุมาอีกโลกเช่นกัน แต่ไม่รู้ว่าตนเองเกิดใหม่เพราะเฉินเจียอิงตายไปแล้วหรือว่าตนเองทะลุมาอีกโลกกลายเป็นคนอื่น แต่ตนเองยังไม่ตาย อย่างไรก็ตามพรุ่งนี้ เฉินเจียอิงคงต้องสืบดูว่า ตอนนี้ตนเองอยู่ในบทบาทไหนของคนในโลกนี้ และสถานที่แห่งนี้คือที่ใด แล้วค่อยคิดว่า ตนเองจะกลับไปหาแม่ พี่ชายและพี่สาวอีกโลกได้ไหม ตอนนี้แม่และพี่ๆ ของตนจะรู้หรือยังว่าเฉินเจียอิงประสบอุบัติเหตุ จำได้ว่าก่อนตนหมดสติ ร่างกายกำลังจมลงในทะเลสาบพร้อมกับรถ น้ำกำลังทะลักเข้มาในรถจนตนเองรับรู้ได้ถึงความเย็นเฉียบของน้ำในทะเลสาบ สิ่งที่เฉินเจียอิงหวาดกลัวที่สุดก็คือในโลกใบนั้นเฉินเจียอิงจะตายจากทุกคนไปแล้ว พี่ชายฉีจือคงจะรู้สึกเสียใจและโทษตัวเอง พี่สาวชิงอิ๋งคงจะรู้สึกเสียใจและดุด่าพี่ซานเป่ย มีมี่คงจะเสียใจมากและกำลังโทษตัวเองเช่นกันที่ยุให้เพื่อนขับรถมามหาลัยด้วยตนเอง เฉินเจียอิงยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจก่อนจะประสบอุบัติเหตุ ตนเองพูดคุยกับพ่อด้วยน้ำเสียงไม่ดี หากรู้ว่านี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พูดคุยกับพ่อ ตนเองคงจะพูดกับพ่อดีกว่านั้น และจะไม่จบบทสนทนาแบบนั้นเป็นอันขาด ไม่รู้ว่าตนเองจะมีโอกาสได้ย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องทั้งหมดในโลกใบเดิมได้ไหม