บทที่ 6 ชีวิตนางร้าย

เช้าวันต่อมาเฉินเจียอิงลืมตาขึ้นมา ก่อนจะกวาดสายตามองรอบกาย เห็นม่านมุ้งคลุมเตียงและลวดลายไม้สลักสวยงาม ยังคงเหมือนก่อนที่นางจะหลับตานอนเมื่อคืน รอบกายยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลียนแปลง จึงหลับตาลงอย่างอ่อนแรง เมื่อคืนก่อนจะหลับตาลงนอนแอบหวังเอาไว้ว่า เมื่อตื่นขึ้นมายามเช้า ทุกอย่างอาจเป็นแค่ความฝันไปเท่านั้น

เฉินเจียอิงหลับตานอนต่ออีกพักใหญ่ เมื่อรู้สึกหิวน้ำจนคอแห้ง จึงพูดขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า “น้ำ ขอน้ำกินหน่อย”

“คุณหนูตื่นแล้ว” เสียงตื่นเต้นและยินดีดังขึ้น ก่อนจะเห็นภาพสาวใช้สองคนช่วยกันเปิดม่านมุ้งเก็บ และแบ่งหน้าที่กันคนหนึ่งช่วยประคองคุณหนูของพวกนางลุกขึ้น อีกคนรินน้ำชาจากในกา นำมาเป่าให้คลายร้อนอย่างใส่ใจ ก่อนจะนำมาป้อนให้คุณหนูของพวกนางดื่ม

ปกติเฉินเจียอิงไม่ชอบรสชาติขมฝาดของชา จึงมักดื่มเพียงน้ำเปล่า แต่ชาที่สาวใช้ผู้นี้ยกมาป้อนให้นางดื่มเป็นกลิ่นดอกไม้หอมกรุ่น ดื่มแล้วรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด จึงส่งสายตาอ้อนวอนขอดื่มเพิ่มอีกอย่างน่าสงสาร

“เซียงจูเจ้าไปรินน้ำชามาให้คุณหนูสี่ดื่มเพิ่มอีก” สาวใช้ที่ประคองเฉินเจียอิงอยู่บอกกับสาวใช้อีกคนด้วยน้ำเสียงเร่ง คล้ายไม่ได้ดังใจ

ชื่อสาวใช้ผู้นั้นทำให้เฉินเจียอิงใจหาย จึงหันมาถามสาวใช้ที่ประคองตนเองอยู่อย่างตื่นเต้น “คุณ....เจ้าคงไม่ใช่เซียงเจินหรอกกระมัง” เสียงของเด็กน้อยแหบพร่าเอ่ยขึ้นช้าๆ

เซียงเจินสบตากลมโตของเด็กน้อยผู้เป็นเจ้านายของตน ก่อนจะยกยิ้มไม่เห็นไรฟันแล้วพูดตอบด้วยเสียงอ่อนว่า “ย่อมเป็นบ่าวอยู่แล้ว คุณหนูต้องการผู้ใดนอกจากบ่าวหรือเจ้าค่ะ บ่าวจะได้ไปตามให้” เซียงเจินเอ่ยเย้าเจ้านายของตนเล่นแต่แอบแฝงด้วยเสียงน้อยใจ

เฉินเจียอิงถอนหายใจอย่างปลงตก ก่อนจะรับชาจากมือของเซียงจูมาดื่มเอง เมื่อดื่มเสร็จยังคงทดสอบสิ่งที่ตนคิดไปเองอีกครั้ง “แล้วหลี่มามายามนี้ไปอยู่ที่ใด ข้าอยากกินน้ำแกงไก่ใส่โสมฝีมือของหลี่มามา”

เซียงจูรับจอกชาคืนมาจากคุณหนูของนางและตอบว่า “หลี่มามาช่างรู้ใจคุณหนูเหลือเกินเจ้าค่ะ ยามนี้นางน่าจะยังอยู่ในครัว หลี่มามาไปจัดการต้มน้ำแกงไก่ให้คุณหนูตั้งแต่ปลายยามเหมายามนี้คงใกล้เสร็จแล้วเจ้าค่ะ รวมทั้งยาของคุณหนูด้วย ประเดี๋ยวพวกบ่าวปรนนิบัติคุณหนูล้างหน้าเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดนะเจ้าคะ”

เฉินเจียอิงพยักหน้ารับอย่างอ่อนแรง สาวใช้ทั้งสองปรนนิบัตินางอย่างรวดเร็ว เฉินเจียอิงรับได้ทุกอย่างยกเว้นไม่มีแปรงเอาไว้แปรงฟัน มีเพียงผ้าชุบน้ำเกลือนำมาขัดถูฟันเท่านั้น เดิมทีเซียงจูใช้ผ้าพันนิ้วเตรียมยื่นนิ้วเข้ามาเช็ดในปากให้ แต่เฉินเจียอิงรีบห้าม และเอ่ยว่าสิ่งนี้นางขอทำเอง สาวใช้ทั้งสองว่าง่ายไม่ขัดใจนางเลยสักนิด ทั้งสองมีสีหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา เฉินเจียอิงคิดถึงเนื้อหาในนิยาย สาวใช้สองคนนี้ทยอยเสียชีวิตลงเพื่อนางร้ายไปทีละคน เพราะเหม่ยอิงวางแผนทำร้ายนางเอก แต่ผู้รับเคราะห์กลับเป็นมามาคนสนิทและสาวใช้ทั้งสองคนนี้ ช่างน่าสงสารคนเหล่านี้ที่ติดตามเจ้านายที่นิสัยไม่ดี ชีวิตของพวกนางจึงไม่ได้ตายดี

เมื่อได้เช็ดตัวเปลี่ยนชุดเสร็จจึงรู้สึกสบายตัวมากขึ้น หลี่มามาก็เดินเข้ามาในห้อง โดยมีสาวใช้ยกอาหารและยาต้มตามมาด้านหลัง “คุณหนูสี่ตื่นแล้ว กินอาหารเช้าเสียหน่อยนะเจ้าคะ”

เฉินเจียอิงพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร ยามนี้เฉินเจียอิงกำลังรู้สึกเศร้าใจ คนอื่นทะลุมิติไปเป็นนางเอกแต่นางกลับทะลุมาเป็นนางร้าย แถมยังเป็นนางร้ายตัวรองเสียด้วย สาวใช้อีกคนเตรียมสำรับอาหารวางบนโต๊ะข้างเตียงอีกคนเตรียมป้อน เฉินเจียอิงปัดมือคนเหล่านั้นออก “ฉัน...ข้าขอกินเอง” สาวใช้เหล่านั้นจึงถอยออกไป

เซียงเจินแอบอมยิ้มสาวใช้ขั้นสอง คู่นี้พยายามประจบคุณหนูคงคิดจะข้ามหัวพวกนาง แต่พวกนางยังอ่อนหัดนักไม่รู้จักสังเกตสีหน้าของคุณหนู ยามนี้คุณหนูสี่มีสีหน้าอ่อนเพลียมักจะไม่ชอบให้คนอื่นมาวุ่นวายกับนาง หลี่มามา เซียงเจินและเซียงจูก้มหน้ายืนสงบนิ่งข้างเตียงอย่างเคยชิน รอจนคุณหนูของพวกนางกินอาหารเช้าเสร็จจึงเข้าไปปรนนิบัติอย่างสงบและเป็นระเบียบ

หลี่มามาเอ่ยกับคุณหนูของนางว่า “บ่าวให้คนไปแจ้งนายท่านและฮูหยินแล้วนะเจ้าคะว่าคุณหนูมีอาการดีขึ้นจนลุกนั่งได้แล้ว ประเดี๋ยวนายท่านและฮูหยินกินอาหารเช้าเสร็จคงจะมาเยี่ยมคุณหนูที่เรือนฮวาอวี่”

“เจ้าอย่าลืมส่งคนไปบอกพี่หญิงรองด้วย พวกเจ้าจะได้ไม่โดนดุอีก” เฉินเจียอิงเอ่ยเตือนอย่างหวังดี

หลี่มามายิ้มรับคำ ก่อนจะประคองคุณหนูของนางให้นั่งพิงหัวเตียง “คุณหนูฝืนนั่งสักครู่นะเจ้าคะ รออีกทั้งพักค่อยนอนพักต่อ”

“ได้” เฉินเจียอิงรับคำอย่างว่าง่าย หลี่มามาชะงัก สังเกตคุณหนูของนางอย่างสงสัยเล็กน้อยแต่ไม่พูดหรือทักอะไร

นั่งพิงหัวเตียงอยู่สักพักจนเฉินเจียอิงเริ่มง่วง สาวใช้เข้ามาแจ้งว่านายท่านกับฮูหยินกำลังมาที่เรือนฮวาอวี่ เฉินเจียอิงจึงตื่นเต้นจนหายง่วง

เฝ้ารอคอยพบตัวละครที่ตนรู้สึกประทับใจ จนเก็บมาคิดและจินตนาการถึง

เฉินหยางกวงเดินเข้ามาในห้องก่อนตามด้วยเถียนชิงเหยียน เขามองเห็นร่างของบุตรสาวคนเล็กนั่งพิงเตียงอยู่ เมื่อพิจารณาใบหน้าของบุตรสาวคนเล็กจึงเห็นว่าใบหน้าของเด็กน้อยมีเลือดฝาดจึงเผยยิ้มอย่างยินดี “เป็นอย่างไรบ้างอิงเอ๋อร์ ยังรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวอยู่หรือไม่”

เฉินเจียงอิงมองบุรุษวัยกลางคนตรงหน้า พบว่าเขามีใบหน้าหล่อเหลา หางตามีรอยยิ้มตลอดเวลา ดูเป็นบุรุษนิสัยดีผู้หนึ่ง แต่เพื่อบุตรสาวกลายเป็นผู้ร้ายทำลายชีวิตคนอื่นได้อย่างเลือดเย็น เฉินเจียอิงถอนหายใจ ก่อนตอบว่า “ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”

“คุณชายใหญ่เฟิงอวิ๋นเป็นหมอมากฝีมือตามที่ผู้อื่นร่ำลือจริงๆ เพียงคืนเดียวเหม่ยอิงก็ดูดีขึ้นขนาดนี้” เถียนชิงเหยียนอิงสะโพกมานั่งบนเตียงครึ่งหนึ่งก่อนจะยกมือสัมผัสหน้าผากของบุตรสาวอย่างเป็นห่วงปากก็เอ่ยชมคุณชายใหญ่จ้าวเฟิงอวิ๋นอย่างชื่นชม

เฉินเจียอิงมองเถียนชิงเหยียนอย่างพิจารณา เป็นสตรีวัยสาวที่ดูอ่อนกว่าวัย หน้าตางดงาม สตรีผู้นี้นิสัยดี แต่ขาดความเด็ดขาดไม่สั่งสอนบุตรสาวของตนให้ดี แต่กลับสั่งสอนเฉินหย่งฝูให้กลายเป็นคนดีได้เพียงคนเดียวในตระกูลเฉิน แต่ผลสุดท้ายเฉินหย่งฝูกลับต้องกลายเป็นคนพิการเพราะพี่สาวและน้องสาวของตน

นางร้ายผู้นี้มีชีวิตที่ดีมีความสมบูรณ์พรั่งพร้อมทุกอย่าง แต่เพราะพี่สาวของนางรักคนที่ไม่ควรรัก ทุ่มเทเพื่อความรักในทางที่ผิด ชีวิตจึงจบไม่ดี เฉินเจียอิงไม่รู้ว่าเพราะอะไรตนเองจึงกลายมาเป็นเฉินเหม่ยอิงแต่เพราะแซ่เฉินเหมือนกันนางจึงคิดว่าจะลองแก้นิสัยนางร้ายตัวหลักให้ดีขึ้น เพื่อจะได้ช่วยเหลือตระกูลเฉินไม่ให้ตกต่ำแบบตอนจบที่ตนเองเคยอ่านในนิยาย