ตอนที่4 ถ้าวันหนึ่ง...

เพราะแผลค่อนข้างลึกทำให้ชัญญาต้องไปโรงพยาบาลอย่างเลี่ยงไม่ได้และเพราะสภาพของภูผาก็ย่ำแย่ไม่น้อยจากการดื่มแอลกอฮอล์อย่างหนักทำให้เขาไม่น่าไว้ใจต่อการขับรถ นั่นเลยทำให้ชัญญาเลือกจะเรียกรถไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง ไปทำแผลที่ต้องเย็บไปถึงสี่เข็ม

หลังจากเธอจัดการแผลเรียบร้อยเธอก็ไม่ได้กลับบ้านอย่างที่ภูผาบอกไว้ เธอตรงกลับคอนโดของภูผาเหมือนเดิม กลับไปที่ห้องของเขาอย่างง่ายดายด้วยคีย์การ์ดที่เธอได้จากแม่ของเขา และเวลาเกือบสองชั่วโมงที่เธอไปข้างนอกทำให้เขามีเวลาเป็นของตัวเองอีกครั้ง พอเธอกลับมาถึงภายในห้องก็อบอวลไปด้วยกลิ่นบุหรี่อีกรอบ เหล้าในขวดใหม่ที่ถูกเปิดออกมีปริมาณที่ลดลงไปมากกว่าครึ่งขวด แต่ความโชคดีหนึ่งคือตอนนี้เขาหลับไปแล้ว คงหลับไปเพราะความเมาที่เขาคงใช้วิธีนี้มาตลอด

ชัญญามองภาพตรงหน้าพร้อมกับน้ำตาคลออย่างห้ามไม่ได้ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกจะไปหยิบอุปกรณ์มาทำความสะอาด เก็บกวาดเศษแก้วที่แตกกระจายเช็ดถูกลบกลิ่นภายในห้องอีกครั้ง

เมื่อจัดการห้องเสร็จเป้าหมายต่อไปก็คือคน แม้หมอจะบอกไว้แล้วว่าพยายามไม่ให้แผลโดนน้ำแต่เธอก็ยังเลือกตรงไปยังห้องน้ำและชุบผ้าขนหนูผืนเล็กด้วยมือข้างเดียวและกลับออกมานั่งขอบโซฟาเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับเขา

ร่างสูงที่เคยหล่อเหลา ร่างสูงที่เคยแข็งแรงรูปร่างสูงใหญ่ดูน่าเกรงขาม แต่ตอนนี้กลับซูบผอมใบหน้าตอบใต้ตาคล้ำ หนวดเคราขึ้นจนรกไปหมด เธอบรรจงเช็ดใบหน้าให้กับเขาอย่างแผ่วเบา เช็ดลำคอให้กับเขา แขน ตัว เธอเช็ดทุกอย่างโดยที่รู้ดีว่าเขาไม่ต้องการ แต่เธอก็แค่อยากดูแลเขาเหมือนที่เขาเคยดูแลเธอตั้งแต่จำความได้ ดูแลทุกอย่างด้วยความรักและความใส่ใจอย่างที่เธอเคยได้รับจากเขา

ชัญญาเช็ดตัวให้ภูผาเสร็จก็เอาผ้าขนหนูไปตากในห้องน้ำ เธอกลับออกมาที่โซฟาอีกครั้งพาตัวเองขึ้นไปเบียดกายนอนข้างเขา พาดมือกอดร่างแกร่งไว้ด้วความรักและห่วงใย กอดเขาไว้เหมือนในอดีต อดีตที่เขาเองก็มักจะเป็นฝ่ายกอดให้ความรักแก่เธอตลอดมา

“.....” ภูผารับรู้ทุกอย่างที่เธอทำตั้งแต่ความเย็นของผ้าสัมผัสกับผิว แต่เขาก็เหนื่อยล้าเกินกว่าจะไล่เธออีกแล้ว เขารู้ว่าภายนอกของเธอดูเหมือนจะว่าง่ายแต่เธอก็แค่เด็กดื้อคนหนึ่งที่เขาเลี้ยงดูอย่างเอาแต่ใจ เขาที่เลี้ยงเธอมาเองกับมือรู้จักเธอดีกว่าใคร

สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยไว้แบบนั้น ปล่อยให้เธอทำตามใจตัวเองอยู่ในพื้นที่ของเขาอย่างที่เธอไม่คิดจะกลับไป

“อาผากินเหล้าอีกแล้ว” ชัญญาพูดขึ้นอย่างตัดพ้อกับการกระทำของภูผาที่ไม่ทำในสิ่งที่เธอขอ เธอเผลอเมื่อไหร่เขาก็พร้อมนั่งดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในทันที

“กลับไปได้แล้วชัญ อาอยากอยู่คนเดียว” ตอนแรกก็ไม่อยากไล่ซ้ำไปซ้ำมาเพราะรู้ดีว่าเธอไม่ยอมกลับไปง่ายๆ แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะอยู่กับเขาหลายวันขนาดนี้ ไม่คิดว่าความเย็นชาและใจร้ายของเขาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนจะทำให้เธอทนไหวและอยู่ที่นี่ต่อแบบนี้

“เมื่อก่อนอาผาไม่เคยไล่หนูเลยนะ เมื่อก่อนมีแค่อาผาที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างหนู...”

“แล้วทำไมตอนนี้อาผาเอาแต่ไล่หนูเลยล่ะ อาผาเกลียดหนูมากเหรอ” น้ำเสียงตัดพ้อดังขึ้นถามเขาอย่างรับไม่ได้

วันแรกที่มาก็ไล่เธอนับครั้งไม่ถ้วน สามสี่วันต่อมาแม้จะไม่ได้ยินคำไล่แต่การกระทำของเขาก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่กับเขา ทำนิ่ง ทำเฉย แล้วก็มีคำพูดใจร้ายไม่น้อยที่ทำให้เธอน้อยใจ ซึ่งนั่นเธอรู้ว่าเขากำลังไล่เธอทางอ้อมอยู่ แต่สุดท้ายพอเธอไม่ไปก็เอ่ยปากไล่ตรงๆ อีกแล้ว ไล่กันอย่างไม่คิดถึงความรู้สึกของกันเลยสักนิด

“ชัญก็รู้ว่าอาไม่ได้เกลียดชัญ แต่ชัญก็ต้องรู้ว่าอาอยากอยู่คนเดียว...”

“แล้วถ้าชัญยังดื้อพูดไม่ฟัง อาอาจจะเกลียดชัญก็ได้นะ” ภูผาพูดให้เธอได้เข้าใจความรู้สึกของเขาอย่างที่เธอก็รู้ดี แต่ก็ไม่ลืมขู่เธอออกไปให้กลัว กลัวความเกลียดจากเขา

“.....” และคำพูดนี้ก็ทำให้ชัญญาน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เพราะเขาทำมันสำเร็จจริงๆ เธอกลัวคำว่าเกลียดจากเขามาก เพราะเขาคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเธอ

แต่ที่มากกว่าความกลัวก็คือความเสียใจ เสียใจราวกับหัวใจกำลังจะแตกสลายเลยก็ว่าได้ คนที่เธอรับรู้มาตลอดว่ารักและห่วงใยเธอมากอย่างเขา แต่กลับจะสามารถเกลียดเธอได้ มันเป็นความรู้สึกจุกจนแทบพูดไม่ออกเลย

แต่เพื่อยืนยันว่าเขายังรักและห่วงใยเธอ เพื่อยืนยันความสำคัญของเธอที่มีต่อเขาอยู่ สุดท้ายชัญญาก็เลือกจะถามเขาออกมาด้วยความอยากรู้ อยากรู้ว่า...

“ถ้าวันหนึ่งหนูไม่อยู่ในชีวิตอาผาแล้ว อาผาจะรู้สึกดีไหมคะ”