ตอนที่3 เหมือนจะตาย

“กลับไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก อาอยากอยู่คนเดียว”

คำไล่ของเขากลับไร้ผลเมื่อความดื้อรั้นที่ปกติเธอไม่ค่อยแสดงออกมาเท่าไหร่กลับเปิดเผยขึ้นเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เขาคนที่เธอสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ที่สุด

“หนูไม่ให้อาผากินแล้ว!” ชัญญาเจ็บปวดไม่น้อยกับคำพูดของเขา แต่สุดท้ายเธอก็ยื่นมือไปดึงแก้วในมือของเขาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะดื่มเหล้าอีกแล้ว

“กลับไปซะชัญ อย่าให้อาต้องโมโหและใจร้ายกับเรา!” แล้วเสียงเข้มก็ดังขึ้นสั่งเธออย่างเด็ดขาด

“หนูไม่กลับ หนูจะอยู่กับอาผา” คนดื้อตาใสเถียงกลับมาเสียงสั่นทันที ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยตะคอกหรือพูดเสียงแข็งใส่เธอเลย

แต่ตอนนี้เพราะผู้หญิงเลวๆ คนนั้นเขากลับใจร้ายกับเธอทุกอย่าง ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำกับเธออย่างไร้เยื่อใย

“ถ้าอาผาไม่หยุดกิน หนูจะกินมันกับอาผา” แล้วชัญญาก็วางแก้วพร้อมกับหยิบขวดแอลกอฮอล์ขึ้นมาแทน พูดขู่เขาออกไปอย่างเด็ดขาดทันที พูดพร้อมกับยกขวดเหล้าขึ้นหมายกระดกในทันที

เคร้ง! ภูผาลุกขึ้นมาปัดขวดเหล้าในมือของเธอจนตกแตกส่งกลิ่นเหล้าคลุ้งทั่วห้องพร้อมกับใบหน้าดุดันที่จ้องมองเธอ

“อาบอกให้กลับไป!” เสียงเยือกเย็นของภูผาดังขึ้นสั่งเธออีกครั้ง ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะใจดีได้เลยจริงๆ

“หนูไม่กลับ หนูจะอยู่กับอาผา” ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตามองสบตากับเขาก่อนจะตอบออกมาอย่างหนักแน่นดื้อรั้น

และนั่นก็ทำให้ภูผาทิ้งตัวนั่งโซฟาพร้อมกับลูบหน้าตัวเองอีกครั้งอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้มากที่สุดก่อนจะขยับไปหยิบกล่องบุหรี่มาเพื่อสูบอีกครั้งให้ใจเย็นอีกรอบ

“หนูไม่ให้ดูด!” ชัญญารีบขยับไปแย่งกล่องบุหรี่ในมือเขามาทันที ปกติเขาไม่ใช่คนดูดบุหรี่จัดเลย นานๆ จะดูดที แต่จากกลิ่นที่อบอวลอยู่ในห้องและก้นบุหรี่ที่ถูกดูดแล้วทำให้เธอรู้ว่าช่วงนี้เขาคงดูดมันอย่างหนักแน่

“อย่ามายุ่งให้มากได้ไหม!” แล้วร่างสูงก็ลุกขึ้นผลักไหล่บางตะคอกขึ้นอย่างคุมตัวเองไม่ได้ในทันที

ตุบ! ร่างบางที่ถูกผลักเต็มแรงล้มลงไปด้านหลังในทันที ล้มไปพร้อมกับฝ่ามือบางที่ชันทับเศษแก้วของขวดเหล้าที่แตกกระจายอยู่จนทำให้เลือดไหลออกมาอย่างหนัก

ภาพของของเหลวสีแดงพร้อมกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่พื้นทำให้ฝ่ามือใหญ่สั่นขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ หัวใจแกร่งกระตุกวูบอย่างแรง ความกลัวกำลังกัดกินใจของเขาอย่างยากควบคุม ภาพในวันวานกำลังสะท้อนกลับมาในหัวของเขาอีกครั้ง เลือดสีสดสะท้อนเข้ามาในความทรงจำของเขาอย่างหยุดไม่ได้ส่งผลต่อลมหายใจที่ติดขัดในทันที

“อ่า!” ร่างสูงที่ราวกับกำลังขาดอากาศเหมือนคนกำลังจะจมน้ำที่พึ่งหาอากาศได้ในที่สุดก็ร้องพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขาหอบหายใจถี่ๆ เพื่อควบคุมตัวเองจนล้มลงบนโซฟา

“อาผา!” ชัญญาที่เห็นแบบนั้นจากตอนแรกที่ทั้งตกใจ น้อยใจกับสิ่งที่เขาทำก็ลืมไปเป็นปลิดทิ้งฝืนความเจ็บของตัวเองลุกขึ้นไปหาเขาในทันที

หมับ! ภูผามองหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าตื่นตระหนก มองด้วยสีหน้าหวาดกลัวจนเห็นเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมา มองก่อนจะดึงเธอมากอดไว้แน่นจนสัมผัสได้ถึงร่างสูงที่สั่นเทาอย่างแรง

“ขอโทษ...ผาขอโทษ”

จึก! คำขอโทษที่ดังขึ้นทำให้ชัญญาใจอ่อนขึ้นมาในทันที แต่หลังจากได้ยินคำแทนตัวของเขามันกลับทำให้เธอชะงักงันไปทันที

ผา คำแทนตัวที่เขาไม่ได้ใช้กับเธอ ไม่เคยใช้กับเธอ นั่นก็หมายความว่าคำขอโทษของเขาตอนนี้ไม่ใช่เธอ

“ฮึก! ฮืออ!!!” สุดท้ายชัญญาก็ทนต่อสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ไหว สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงกอดเขาไว้แน่นอย่างเจ็บปวดและร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ร้องไห้กับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ แต่กลับยากจะรับได้

“ชัญ... อาขอโทษ” หลังจากได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอก็เหมือนเขาจะได้สติกลับมาอีกครั้ง เขาดันเธอออกมองหน้าเธอชัดๆ ก่อนจะรู้ว่าเมื่อกี้เขาได้สับสนไป สุดท้ายก็ได้แต่เรียกชื่อของหญิงสาวตรงหน้าออกมาย้ำเตือนตัวเองแล้วเอ่ยขอโทษออกไป

ชัญญาเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา มองเขาอย่างเจ็บปวดเสียใจควบคุมไม่ได้ มองหน้าที่คุ้นเคยและคนที่ปกป้องเธอมาตลอด แต่ตอนนี้กลับเป็นคนที่ทำให้เธอเจ็บปวดและเสียใจที่สุด มองเขาก่อนจะพูดออกมา

“หนูเจ็บ ฮึก! เจ็บไปหมดจนเหมือนจะตายเลยอาผา”