ตอนที่2 เทียบไม่ได้

“ความรักที่อาผามีให้หนูมาตลอด มันไม่เหลือแล้วอย่างนั้นเหรอคะ”

ไร้ประโยชน์ที่ถามและตัดพ้อออกไป เพราะสุดท้ายคนที่กำลังเจ็บปวดเสียใจในเรื่องของตัวเอง กลับจมอยู่กับเรื่องของตัวเองเพียงคนเดียว

“.....” ชัญญาเห็นเขายังเป็นแบบนี้ก็ทำได้เพียงปล่อยหยดน้ำตาออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองลวกๆ แล้วเดินไปสำรวจภายในห้องเพื่อทำความสะอาด

ห้องที่แทบจะถูกเรียกว่าปิดตายมาตลอดสองเดือนที่ผ่านมาจากเจ้าของห้อง ห้องที่ถูกใช้นั่งกินนอนอยู่ที่โซฟาอย่างเดียว ห้องที่สภาพแทบดูไม่ได้ราวกับไม่ใช่คนที่รักสะอาดอย่างเขาอยู่มาก่อน

ชัญญาเดินไปเก็บขวดแอลกอฮอล์ที่ถูกทิ้งเกลื่อนกลาด ขวดที่ไม่มีของเหลวเหลือแม้แต่หยดเดียวและมีจำนวนมากมายจนถุงขยะสามใบไม่พอ อีกทั้งเสื้อผ้าที่ถูกถอดทิ้งกระจัดกระจายหลายสิบตัวก็ถูกเธอจับทิ้งลงตะกร้าผ้าด้วยเช่นกัน

เมื่อจัดการเก็บของภายนอกห้องเสร็จชัญญาก็ไม่รอช้าเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเก็บของก่อนจะทำความสะอาดทีเดียว เธอเปิดไฟในห้องนอนทำให้ความสว่างจ้าขึ้นมามองเห็นทุกอย่างภายในห้องที่ทำให้ถึงกับผงะไปกับสภาพข้าวของที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด ที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือคราบสีแดงที่ตอนนี้แห้งกรังไปแล้วเปื้อนอยู่ที่พื้น ของที่เธอไม่อยากคาดเดาเลยว่ามันคืออะไร

ชัญญาเม้มปากแน่นอย่างพยายามไม่คิดอะไรฟุ้งซ่านก่อนจะรีบเดินเก็บของบนพื้นไว้บนชั้น สิ่งไหนที่พังแตกหักไปก็เอาลงถุงขยะ เธอทำทุกอย่างอย่างพยายามไม่คาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้นจนเก็บทุกอย่างเรียบร้อยก็รีบเดินออกไปเอาเครื่องดูดฝุ่นและไม้ถูพื้นเข้ามาเช็ดทำความสะอาดเปิดหน้าต่างระบายกลิ่นเหม็นอับภายในห้องออกไปจนหมด

จัดการภายในห้องนอนเสร็จก็กลับออกมาที่โถงด้านนอกอีกครั้งและทำแบบเดียวกันอย่างไม่รอช้า

“.....” คนที่อยู่ในแสงไฟสลัวมานานอย่างชายหนุ่มถึงกับหลับตาลงด้วยความแสบตาทันทีที่แสงจ้าของพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายใน เขาหงุดหงิดและขัดใจกับความวุ่นวายนี้ไม่น้อย แต่ก็เลือกจะเงียบและปล่อยผ่านอย่างไม่อยากพูดอะไร

สองเดือนแล้วที่ชายหนุ่มยังคงเอาแต่เงียบขรึมไม่พูดไม่จา สองเดือนแล้วที่เขาละทิ้งหน้าที่ทุกอย่างอย่างไม่สนใจอะไร ไม่แม้แต่จะกลับบ้านหรือติดต่อกับใคร ไม่สนใจแม้กระทั่งหญิงสาวที่เขาเคยหวงแหนทะนุถนอมที่สุดอย่างเธอ

“อาผา กินข้าวหน่อยนะ” ชัญญาพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากจัดการทำความสะอาดห้องและเห็นว่าในครัวไม่มีอะไรนอกจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทำให้เธอเลือกสั่งอาหารจากบริการด้านนอกและรีบลงไปเอามาใส่ถ้วยทันทีที่มาถึง

“.....” ชายหนุ่มกลับไม่ตอบอะไรออกมาเหมือนเดิม ยังคงหลับตานิ่งราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับเขา

“อาผาผอมลงมากเลยรู้ไหม ถ้าไม่สบายจนต้องเข้าโรงพยาบาลมาจะทำยังไง” ชัญญายังคงเป็นฝ่ายพูดกับเขาฝ่ายเดียวเหมือนเดิม พูดพร้อมกับตักข้าวต้มไปจ่อใกล้ปากของเขาเพื่อให้เขากินมันเข้าไป

“.....” แต่เขายังคงนิ่งไม่สนใจสิ่งใดที่เธอทำเลยสักนิด

“ฮึก! ทำไมอาผาต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้ด้วย ทำไมอาผาไม่เห็นความเป็นห่วงของหนูเลย” เสียงสะอื้นดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาไม่มีปฏิกิริยาใด ถามเขาอย่างเจ็บปวดเสียใจ

“.....” และนั่นก็ทำให้เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้าแกมเบื่อหน่ายแต่ก็ยังไม่พูดไม่สนใจเธอ

“ความรักที่อาผามีให้หนูมันเทียบกับของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เลยเหรอ ความรักที่หนูมีให้อาผามันสู้ของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เลยสักนิดหรือไง อาผาถึงกับทำร้ายตัวเองเพื่อเธอ ทำร้ายหนูเพราะเธอแบบนี้!” เธอมองเขาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างต่อเนื่อง และพ่นคำถามที่ไม่พอใจเจ็บปวดใจออกไปอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม

แต่ใช่แล้วล่ะ เธอไม่ได้รับความเป็นธรรมจากเขาจริงๆ นั่นแหละ

“เพราะมันไม่เหมือนกันไง” แล้วน้ำเสียงแหบพร่าของ ผา หรือ ภูผา ก็ดังขึ้นตอบหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาจริงจังให้เธอได้รับรู้

เพียงแต่...

“มีแต่อาผานั่นแหละที่ไม่เหมือน! เพราะสำหรับหนูหนูรักอาผาทุกอย่าง รักทุกแบบที่ขึ้นชื่อว่าความรัก! ฮึก!...”

“ที่ผ่านมาอาผาคือทั้งชีวิตของหนู คือทุกอย่างของหนู แล้วตอนนี้หนูต้องมาเห็นอาผาเจ็บปวดและทำร้ายตัวเองเพราะผู้หญิงคนอื่น อาผาคิดว่าหนูจะรู้สึกยังไง อาผาคิดว่าหนูจะเสียใจแค่ไหน...”

“อาผาเอาแต่รักเธอ เจ็บปวดเพราะเธอ โดยที่อาผาไม่เคยมองเลยว่าหนูก็เจ็บปวดเหมือนกันที่ต้องมาเห็นอาผาเป็นแบบนี้ อาผาเห็นแก่ตัวที่สุด!” เสียงเล็กตะคอกขึ้นตราหน้าความใจร้ายของเขาออกมาทั้งน้ำตา ตะคอกขึ้นอย่างเจ็บปวดเสียใจ

“หนูก็รู้ ว่านั่นคือความรู้สึกของหนูคนเดียว” แล้วคำพูดที่ตรงไปตรงมาจนดูจะใจร้ายอย่างมากของภูผาก็ดังขึ้นบอกเธอออกไปอย่างชัดเจน

เขารู้ว่าที่ผ่านมาสำหรับเธอนั้นเขาสำคัญมากแค่ไหน เธอเคยบอกจะแต่งงานกับเขาตั้งแต่ในวัยเยาว์แต่เขาก็ไม่ได้แย้งหรือพูดอะไรเพราะคิดว่าวันที่เธอเติบโตขึ้นจะเข้าใจความรู้สึกมากกว่า แต่สุดท้ายเธอยังจะยืนยันแบบเดิมในอดีต

แต่น่าเสียดายที่สำหรับเขาแล้วยังมองเธอเป็นคนสำคัญเหมือนเดิม แต่เป็นคนสำคัญที่เขาแค่หวังเฝ้าดูแลทะนุถนอมจนกว่าเธอจะเติบใหญ่และโบยบินด้วยตัวเองได้

“กลับไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก อาอยากอยู่คนเดียว”