ตอนที่ 5 เดือนเดียวสี่คน

ตอนที่ 5 เดือนเดียวสี่คน

"เฮียน้องกิ๊กไม่เอาบอดี้การ์ดคนนั้นนะ หน้าดุน้องกิ๊กไม่ชอบอะ เขาชอบทำหน้าตาน่ากลัว" กนกวรรณเดินหน้าบึ้งตึงเข้ามาหาพี่ชายตนเองในห้องทำงาน คิรากรเงยหน้าขึ้นมองน้องสาวและวางเอกสารที่ตนเองกำลังดูอยู่ลงที่โต๊ะ

"ทำไมล่ะ หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี่น้องกิ๊กเปลี่ยนบอดี้การ์ดไปสี่คนแล้วนะ ตกอาทิตย์ละคนเลยด้วยซ้ำ ไหนลองบอกเฮียสิเราไม่พอใจอะไรตรงไหน" คิรากรลุกขึ้นเดินมาโอบไหล่น้องสาวที่ยืนหน้าบึ้งตึงอย่างหัวเสียอยู่ตรงนั้นอย่างเอาอกเอาใจ

"ก็ดูแต่ละคนสิ อย่างกับหุ่นยนต์ บางคนก็หน้าบึ้งจนหารอยยิ้มไม่เจอ บอกตรง ๆ น้องกิ๊กอึดอัดน่ะ พานทำให้อารมณ์เสียอีกด้วย เฮีย...น้องกิ๊กไม่เอาแล้วได้ไหมบอดี้การ์ดเนี่ย"กนกวรรณเดินตามแรงรั้งของพี่ชายตนเอง ทั้งคู่ไปนั่งลงบนโซฟานุ่มภายในห้องทำงานใหญ่ของคิรากร

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ผ่านเป็นเดือนแล้วกับการจากไปของกิตติโชค บอดี้การ์ดข้างกายของกนกวรรณ คิรากรเฟ้นหาบอดี้การ์ดฝีมือดีมาอีกหลายคน ทว่าก็ไม่มีคนไหนจะอยู่ได้ถึงสัปดาห์ ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มเหล่านั้นจะทำไม่ได้ แต่กลับเป็นหญิงสาวหน้าหมวยเองที่ไม่สามารถทนกับความเป็นหุ่นยนต์ของบอดี้การ์ดเหล่านั้นได้เอง

กนกวรรณไม่ได้เจอหน้าฟลินท์หนุ่มลูกครึ่งที่เคยช่วยชีวิตตนเองอีกเลย เขาก็ไปตามทางของเขา ซึ่งเธอก็อยู่ของเธอ บางครั้งก็มีบ้างที่หญิงสาวนึกถึงช่วงเวลาที่เคยร่วมชะตากรรมกันในช่วงสั้น ๆ นั้นรอยยิ้มบางก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวานอย่างห้ามไม่อยู่

"ไม่ได้สิ หมวยเล็กก็รู้ว่าธุรกิจครอบครัวเรามันสร้างศัตรูมากแค่ไหน ยังไงเราก็ต้องมีบอดี้การ์ดข้างกาย แต่เอาเถอะ… ช่วงนี้ถ้ายังหาที่ถูกใจไม่ได้ เฮียจะให้ไอ้วัฒน์ไปคอยดูแลเราก่อนก็แล้วกัน และครั้งหน้าเฮียจะให้เราเป็นคนเลือกเองเลย เอาคนที่เราอยากให้อยู่ด้วยละกันดีไหม"

เมื่อเห็นน้องสาวสุดที่รักไม่พอใจกับบอดี้การ์ดที่เขาเลือกให้เสียที คิรากรก็คงต้องยอมให้ศกลวัฒน์เลขาคู่ใจคอยตามไปดูแลน้องสาวตัวเองก่อนก็เท่านั้น เพราะอย่างไรเขาก็คงจะปล่อยให้น้องสาวไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะศัตรูที่คอยจ้องจะทำร้ายสุนทรโวหารมีอยู่มากมายเพราะฉะนั้นทุกคนในตระกูลจึงจำเป็นที่จะต้องมีบอดี้การ์ดข้างกายกันทุกคน

"ดีค่ะกิ๊กขอเลือกเองเถอะ แต่เฮีย...ถ้าน้องกิ๊กใช้พี่วัฒน์ แล้วเฮียล่ะ" ถึงแม้หากเป็นศกลวัฒน์ เธอก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร แต่พี่ชายเธอเป็นคนที่สมควรจะมีบอดี้การ์ดมากที่สุด เพราะคิรากรเป็นถึงทายาทอันดับหนึ่งของอาณาจักรสุนทรกรุ๊ป ถึงอย่างไรกนกวรรณก็ไม่อาจจะพรากความปลอดภัยของพี่ชายเธอมาได้อย่างเด็ดขาด

"ไม่เป็นไรเฮียเอาของน้องกิ๊กมาใช้ก่อน เดี๋ยวรอหาคนที่น้องกิ๊กถูกใจได้ค่อยให้ไอ้วัฒน์กลับมาอยู่กับเฮีย" กนกวรรณพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"พี่วัฒน์น้องกิ๊กฝากตัวด้วยนะคะ" หญิงสาวหันไปยิ้มตาหยีให้กับศกลวัฒน์ ชายหนุ่มที่เธอนับถือเป็นพี่ชายอีกคนไม่ต่างจากคิรากรเพราะเธอเองก็เห็นศกลวัฒน์มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วเช่นกัน

"ยินดีรับใช้องค์หญิงเลยครับ" ศกลวัฒน์ก้มศีรษะลงพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเอ็นดู

เมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจกนกวรรณก็ไม่รั้งรออยู่กวนใจพี่ชายตนเองอีก หญิงสาวเดินยิ้มออกมาจากห้องทำงานอย่างอารมณ์ดี ผิดกับตอนเข้าไปอย่างสิ้นเชิง

.

..

กริ๊ง!! กริ๊ง!! กริ๊ง!!

กนกวรรณกำลังนอนอ่านนิยายออนไลน์อย่างเพลิดเพลิน พลันหน้านิยายในจอมือถือก็หายไป พร้อมด้วยชื่อเบอร์โทรที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอแทนที่ หญิงสาวถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เพราะถูกรบกวนการอ่านนิยายที่พระเอกกำลังจับนางเอกเพื่อไปขังไว้ที่เกาะร้าง เพื่อทรมานหญิงสาวทั้งร่างกายและจิตใจ กนกวรรณรู้สึกอินกับเรื่องที่อ่านเป็นอย่างมาก ถึงกับสาปพระเอกนิยายยกใหญ่

"มีไรแก โทรมาทำไมเนี่ยฉันกำลังจะด่าไอ้นรุษที่บังอาจจับน้องโมของฉันไปขังที่เกาะร้างอยู่เลย แกโทรมาขัดจังหวะรู้ไหม" กนกวรรณกรอกเสียงเหวี่ยง ๆ ลงไปพร้อมกับบ่นให้เพื่อนสาวที่โทรมาไม่รู้จักเวล่ำเวลาอีกด้วย

"โอ๊ย!! พอก่อนเถอะยัยกิ๊ก เพราะแกมัวแต่บ้าพระเอกนิยายนี่ไง แกถึงไม่ได้ทันข่าวสารบ้านเมืองอะไรกับเขาเสียที" เสียงถอนหายใจกลับมาจากปลายสาย พร้อมกับคำพูดมากมายด้วยเสียงอันแหลมเล็ก ทำให้กนกวรรณต้องยกโทรศัพท์ออกห่าง

"โอ๊ย!! เสียงแกนี่นะยัยมด ตกลงว่ายังไงมีอะไรพูดมา"มด หรือมารียาเพื่อนสาวคนสนิทของกนกวรรณไม่รอช้า รีบบอกเล่าเรื่องที่เธอได้รู้ขึ้นมาทันที

"แกจำไอ้บาร์เทนเดอร์หล่อ ๆ ที่ผับคิงได้ไหม" มารียาพูดมาด้วยเสียงตื่นเต้น เมื่อได้ยินคำว่าบาร์เทนเดอร์ผับคิง กนกวรรณก็ไม่อาจข่มความอยากรู้ของตนเองได้อีกต่อไป หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียง เพื่อใส่ใจในการสนทนานี้มากขึ้น

"จำได้สิ มีอะไรวะ" กนกวรรณไม่ได้เล่าเรื่องที่ฟลินท์เคยช่วยชีวิตเธอให้ใครฟัง เพราะไม่เห็นในความจำเป็นนั้น

"ก็อย่างนี้...ยัยแป้งน่ะสิวันนี้มันจะปิดบัญชีสยบรักนายบาร์เทนเดอร์นี่ไงล่ะแก แกน่ะไม่รู้อะไร หลังจากที่แกไม่ยอมออกมาเที่ยวกับพวกฉัน ยัยแป้งมันก็ไปอ่อยเขาทุกวัน จนถึงวันนี้แหละมันจะลากไอ้หล่อนั้นไปกินให้ได้ เห็นว่ามันไปได้ของดีมา แค่หยดเดียวจากเสือร้ายก็กลายเป็นแมวยั่วสวาทไปเลยแก"

"มันจะวางยาเขาเหรอ ก็ไหนบอกว่าไปอ่อยทุกวันแล้วทำไมต้องใช้ยา" กนกวรรณขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

"เออ ไปอ่อยทุกวันแต่ได้เป็นเพียงแค่ลูกค้าไง เขาทำงานแบบนั้น เขาก็คุยกับทุกคนไหมวะ ขนาดนางแบบบางคนมานั่งเฝ้ายังไม่ได้หิ้วบาร์เทนเดอร์นั่นกลับเลยแก" มารียายังนึกสงสัยทำไมนายบาร์เทนเดอร์คนนั้นจึงไม่ยอมไปต่อกับใครเลย เลิกงานเธอก็เห็นว่าเขากลับออกไปคนเดียวทุกวัน และเธอยังเห็นอีกว่าเขามักจะแวะไปกินข้าวต้มร้านเดิมหลังเลิกงานทุก ๆ วันอีกด้วย และที่มารียาเห็นก็เพราะว่าปาริชาติมักจะลากเธอแอบตามไปดูบ่อย ๆ น่ะสิ

"แล้วแกมาบอกฉันทำไมล่ะ ยัยแป้งมันก็เป็นแบบนี้ตลอด พอได้เขาไม่เกินสามเดือนมันก็เบื่อ ฉันชินแล้วล่ะ" มารียาถอนหายใจออกมา เพราะเห็นด้วยกับคำพูดของกนกวรรณ ถึงแม้เธอจะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของปาริชาติ แต่ในเมื่อเป็นความชอบของเพื่อนเธอจึงไม่ขัดอะไรอีก

"เพราะฉันจะมาชวนแกไปด้วยไง เผื่อว่ายัยแป้งมันแห้ว แกกับฉันจะได้ลากมันกลับบ้านด้วยกันไง คนนี้มันเฝ้าจริงจังมากนะเว้ย แต่เขาไม่สนใจมันเลย" มารียาพูดออกมาอย่างที่ตนเองเห็น และอดจะสงสารเพื่อนไม่ได้เฝ้าขนาดนี้ยังได้แค่ลูกค้า เสียเวลาจริง ๆ

"ไม่ไปหรอกขี้เกียจ" กนกวรรณทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างอีกครั้ง หญิงสาวปฏิเสธออกมาอย่างไม่ต้องคิด เพราะถึงอย่างไรเธอก็จะไม่ไปอย่างเด็ดขาด