ตอนที่ 6 เจอกันอีกแล้ว

ตอนที่ 6 เจอกันอีกแล้ว

เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มท่ามกลางแสงไฟสลัว ๆ ของสถานบันเทิงหรูแห่งหนึ่งในแหล่งท่องเที่ยวของคนมีอันจะกิน กนกวรรณหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาเพื่อนสาวของตนเอง ทว่ายังไม่ทันได้มองจนทั่ว สายตาหญิงสาวก็ปะทะเข้ากับร่างหนาที่ยืนหน้าหล่อเขย่าเช็กเกอร์อยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ กนกวรรณไม่รู้ตัวเลยว่าริมฝีปากตนเองกระดกยิ้มขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร สายตาหวานจ้องมองไปตรงหน้า ภาพด้านข้างตัดไปหมด เหลือเพียงแค่เขาและเธอที่ยืนอยู่กันเพียงสองคนเท่านั้น

"คุณหนูจะมายืนยิ้มทำไมล่ะครับ ทำไมไม่เดินเข้าไปหาเพื่อน" ศกลวัฒน์หันไปมองหน้าหญิงสาวก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้นมาแข่งกับเสียงเพลงที่ดังอยู่ในผับแห่งนี้

ภาพฝันสลายไปในพริบตา

"พี่วัฒน์เห็นยัยพวกนั้นแล้วเหรอคะ" กนกวรรณเอียงคอถาม พร้อมกับหันกลับมามองหาเพื่อนตนเองอีกครั้ง ศกลวัฒน์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย คุณหนูของเขาพูดเหมือนกับไม่เห็นมารียาและปาริชาติอย่างนั้น

"คุณหนูมองไม่เห็น?" ศกลวัฒน์ยกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม กนกวรรณจึงหันกลับมามองหน้าบอดี้การ์ดของพี่ชายพร้อมกับยกมือกอดอกขึ้น

"ก็ไม่เห็นน่ะสิคะ ถ้าน้องกิ๊กเห็นน้องกิ๊กจะถามพี่วัฒน์เหรอ ตกลงพี่วัฒน์เห็นหรือเปล่าคะ" หญิงสาวทำแก้มพองลมอย่างน่าเอ็นดู

ศกลวัฒน์ยกยิ้มขำ ชายหนุ่มยื่นมือออกไปจับไหล่บางและหมุนตัวของหญิงสาวออกไปด้านหน้า ก่อนจะโน้มตัวลงมาและชี้นิ้วไปที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ที่เพื่อนทั้งสองนั่งอยู่ตรงนั้น กนกวรรณมองตามนิ้วชี้ไปก็เจอเข้ากับเพื่อนของตนเองจริง ๆ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นศกลวัฒน์ก้มลงมามองอยู่แล้ว กนกวรรณรีบยิ้มแหยส่งไปให้

"แฮ่ ๆ น้องกิ๊กทดสอบสายตาของบอดี้การ์ดมือหนึ่งอย่างพี่วัฒน์หรอก ไปกันค่ะเพื่อนน้องกิ๊กรอแล้ว"

ศกลวัฒน์ส่ายหน้าให้กับคุณหนูตนเอง เขาเดินตามแรงฉุดของหญิงสาวออกไปพร้อมกับยิ้มขำ กนกวรรณเหมือนจะเป็นข้อยกเว้นของทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นใครก็มักจะโกรธเธอไม่ลงกันทั้งนั้น ศกลวัฒน์เองก็เห็นกนกวรรณมาตั้งแต่เด็ก ๆ แน่นอนว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอนอกจากจะเป็นลูกสาวของเจ้าสัวคณินแล้ว หญิงสาวยังเป็นเสมือนน้องสาวแท้ ๆ ของเขาอีกด้วย

กนกวรรณเดินเข้าไปหาเพื่อนตนเองที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เมื่อสักครู่เธอก็หันมาแล้วแท้ ๆ แต่สายตาของเธอกลับมองไม่เห็นเพื่อนเธอซะอย่างนั้น สายตาของเธอมองเลยไปที่บาร์เทนเดอร์หนุ่มได้อย่างไรกัน บ้าจริง กนกวรรณคิดในใจพร้อมด้วยใบหน้าที่เห่อซับสีแดงขึ้นมา

"กว่าจะมานะยัยกิ๊ก พี่วัฒน์สวัสดีค่ะ" มารียาและปาริชาติหันไปพูดกับเพื่อนที่นั่งลงตรงที่นั่งที่เธอได้จองไว้ให้กับเพื่อนตนเอง และเมื่อเห็นบอดี้การ์ดคนใหม่อีกแล้วของเพื่อน ทั้งสองก็ยกมือไหว้ขึ้นมาอย่างคุ้นเคย ก็จะไม่คุ้นเคยได้อย่างไร ทั้งศกลวัฒน์ปาริชาติและมารียาต่างก็รู้จักกันดี ถึงจะพูดไม่ได้ว่าสนิทกันก็ตาม

"สวัสดีครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มพยักหน้าให้ และหันไปสั่งเครื่องดื่มให้ทั้งเขาและกนกวรรณกับบาร์เทนเดอร์หนุ่ม

ฟลินท์หันมารับออเดอร์ ชายหนุ่มเอียงหน้ามองทั้งสองคนก่อนจะยิ้มและก้มศีรษะให้กับทั้งสองคนและหันกลับไปทำเครื่องดื่มให้กับทั้งคู่อย่างไม่ใส่ใจอะไรอีก กนกวรรณไม่รู้ว่าเขาจำเธอได้หรือไม่ แต่เธออยากจะบอกว่าเธอจำเขาได้เป็นอย่างดี

"ฟลินท์ แป้งเห็นนะว่าฟลินท์ยิ้มให้เพื่อนแป้งน่ะ" ปาริชาติพูดขึ้นมาเหมือนกับว่าตนเองเป็นแฟนสาวของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม และแอบเห็นว่าเขากำลังนอกใจเธออย่างไรอย่างนั้น แต่ความจริงแล้วไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย

"ครับ เพื่อนคุณแป้งน่ารักผมก็ต้องยิ้มให้เป็นธรรมดา เครื่องดื่มคุณแป้งหมดแล้ว เอาเพิ่มไหมครับ"

ฟลินท์หันมาส่งแก้วเหล้าให้กับศกลวัฒน์และกนกวรรณ ชายหนุ่มหันไปยิ้มตอบปาริชาติอย่างเป็นกันเอง การเป็นพนักงานบริการก็ต้องค่อนข้างจะเข้าถึงลูกค้าในระดับหนึ่ง ถึงแม้ความจริงแล้วฟลินท์จะไม่ใช่คนชอบพูดมากสักเท่าไร แต่หน้าที่ก็ต้องบังคับให้เขาคอยเอนเตอร์เทนเหล่านักท่องราตรีทั้งหญิงและชายอย่างเลี่ยงไม่ได้

ปาริชาติสั่งเครื่องดื่มเหมือนเดิมกับบาร์เทนเดอร์หนุ่มอีกครั้ง ช่วงจังหวะที่ไม่มีใครเห็นหญิงสาวเปิดกระเป๋าและแอบหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าขึ้นมา และเทใส่ลงไปในแก้ว หมายจะให้ชายหนุ่มหลังเคาน์เตอร์ได้ดื่ม

"ยัยแป้งแกจะทำจริง ๆ เหรอวะ" กนกวรรณหันไปชะโงกหน้าถามเพื่อนตนเองเสียงเบา ปาริชาติเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าเพื่อนทั้งสองมองตนเองอยู่ก่อนแล้ว ปาริชาติแอบสะดุ้งและถอนหายใจออกมา

"นี่ขนาดพวกแกสองคนยังเห็น แล้วคนอื่นจะไม่เห็นเหรอวะ" ปาริชาติขมวดคิ้วพร้อมกับหันไปมองรอบด้านอย่างระแวง

กนกวรรณและมารียาจ้องหน้าเพื่อนตนเองก่อนจะพยักหน้าออกมาพร้อมกัน เพื่อนเธอไม่ใช่คนที่ทำอะไรเนียนสักเท่าไร และเชื่อเถอะว่าขนาดทั้งสองยังเห็น คนอื่นก็ต้องเห็นเช่นกัน ปาริชาติถอนหายใจออกมาเสียงดัง

"ฟลินท์ขา..." ปาริชาติเรียกบาร์เทนเดอร์หนุ่มเสียงอ่อนหวาน กนกวรรณและมารียาหันมามองหน้ากันตาโต ขนาดเขารู้เห็นกันขนาดนี้ เพื่อนเธอยังจะอาจหาญเอาเหล้าผสมยาให้ฟลินท์ดื่มอีกหรือ

"ครับ?" ฟลินท์เดินกลับมายืนตรงหน้าปาริชาติอีกครั้ง กนกวรรณและมารียาเงยหน้าไปมองชายหนุ่มและหันกลับมามองเพื่อนตนเองอย่างมีพิรุธฟลินท์เกือบจะขำออกมากับท่าทางของหญิงสาวทั้งสามตรงหน้า ศกลวัฒน์เองก็ลอบมองอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน

"แก… ยัยแป้ง" มารียาเขย่าแขนเพื่อนตนเองขึ้นมา และกนกวรรณก็เขย่าแขนของมารียาอีกต่อหนึ่งเช่นกัน

"เออ!! รู้แล้วน่า" ปาริชาติหันกลับมาพูดเสียงเบา หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกยาวก่อนจะหันกลับไปหาฟลินท์อีกครั้ง

"เอ่อ… พอดีแป้งทำอะไรตกลงไปในแก้ว ฟลินท์เปลี่ยนแก้วให้แป้งใหม่หน่อยนะคะ" กนกวรรณและมารียาถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เสียงดังจนปาริชาติอดจะตวัดสายตากลับมามองค้อนเพื่อนตนเองไม่ได้

ฟลินท์เปลี่ยนแก้วใหม่ให้กับปาริชาติ และเขาก็กลับไปทำงานของตนเองเช่นเดิม ศกลวัฒน์ไม่ได้ดื่มมาก แก้วที่เขาสั่งมาตอนแรกยังคงมีแอลกอฮอล์อยู่เต็มแก้ว ทุกการกระทำของทุกคนตรงหน้าไม่ได้หลุดรอดจากสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย

กนกวรรณนั่งดื่มไปสักพักหญิงสาวก็ขอบอดี้การ์ดตนเองออกไปห้องน้ำ ศกลวัฒน์จะตามไปด้วย ทว่าหญิงสาวขอให้อยู่ดูปาริชาติให้ก่อน เพราะว่าปาริชาติเมามากแล้ว กนกวรรณจึงเดินออกไปพร้อมกับมารียาเพียงสองคน

"ฟลินท์!! นายจำฉันได้ไหม" กนกวรรณที่เดินออกมาหน้าห้องน้ำเพื่อรอเพื่อนตนเองทำธุระอยู่นั้น หญิงสาวก็บังเอิญเจอกับฟลินท์ที่เดินถือลังเหล้ากำลังจะผ่านหน้าเธอเข้าไปในเคาน์เตอร์ หญิงสาวรีบเรียกเขาเอาไว้เสียงดังเพราะกลัวเขาจะไม่ได้ยิน

ชายหนุ่มหยุดตามเสียงเรียก เขายกลังขึ้นตั้งบนหน้าขา และหันหน้าไปมองหญิงสาวที่กำลังส่งยิ้มกว้างมาให้เขาอย่างไม่ปิดบัง

"จำได้สิ ใครจะลืมคนที่ทำให้ผมเกือบตายล่ะ พี่ชายคุณปล่อยให้คุณมาเที่ยวที่แบบนี้ได้ยังไงเนี่ย ไม่เข็ดอีกเหรอ" ฟลินท์ยิ้มขำตอบหญิงสาวออกไป