บาปรักพันธนาการซาตานเถื่อน

ตอนที่ 1 โปรยปราย

"เอ่ เอ้ เอ เอ่ เอ้ นอนนะคะคนเก่งของแม่ แม่อยู่กับหนูตรงนี้นะ เอ่ เอ้ เอ เอ่ เอ้ เอ"

ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีชมพูหวานของบ้านหลังหนึ่ง เสียงแหบพร่าของหญิงสาวร่างบอบบางนั่งอุ้มอะไรบางอย่างคล้ายกับห่อผ้าคลุมเด็กทารกอยู่ที่มุมห้อง เธออุ้มห่อผ้านั้นเอาไว้แนบอก และแกว่งไปมาเหมือนจะขับกล่อมให้สิ่งนั้นได้หลับใหล

ชายหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกันยืนกำหมัดแน่น เขามองไปยังมุมห้องที่มีร่างบางของใครบางคนนั่งกอดห่อผ้าอยู่มุมนั้น ผมเผ้าหญิงสาวกระเซอะกระเซิงเพราะไม่ได้ถูกหวีให้เป็นระเบียบ ร่างหนากำมือแน่นก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงยังปลายเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ เขายื่นมือออกไปหมายจะลูบลงไปบนศีรษะของหญิงสาว

"ใบเฟิร์น จำพี่ได้ไหม" เสียงทุ้มสั่นไหวพร้อมกับมือหนาที่วางลงบนศีรษะบางอย่างพอดี

"กรี๊ด!!อย่าทำฉัน.. .ฮือ...กลัวแล้วอย่าทำ ๆ กรี๊ด"

ทันทีที่มือหนาวางลงบนศีรษะที่มีผมกระเซอะกระเซิงนั้น ร่างบางก็กรีดร้องพร้อมกับกระเถิบตัวลงไปเบียดอยู่ที่มุมห้อง ร่างกายสั่นไหวเพราะความหวาดกลัว สายตาที่กลอกไปมาแสดงออกอย่างชัดเจน ชายหนุ่มรีบหดมือกลับคืนมา พร้อมด้วยความปวดร้าวที่กระแทกเข้ามากลางอก

"น้องเฟิร์น...นี่พี่เอง..." เสียงทุ้มเบาหวิวอย่างวิงวอนร้องขอให้ร่างบางจำเขาได้เสียที ทว่าไม่เป็นอย่างนั้นหญิงสาวเอียงคอมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างหวาดกลัว เธอรีบก้มหน้าลงเมื่อเผลอไปสบตาเข้ากับดวงตาคู่นั้น

"อย่าเข้ามา… ฮือ… โอ๋ ๆ ไม่เป็นอะไรนะลูก แม่อยู่ตรงนี้ ไม่เป็นอะไรนะลูก" เสียงแหบพร่าของหญิงสาวกล่อมบางสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง เธอไม่รับรู้อะไรอีกแล้วคล้ายกับว่าในห้องนี้มีเพียงแค่เธอและสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดเพียงลำพัง

ร่างหนาลุกขึ้นยืนและก้าวเท้าถอยออกมา มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกจนรู้สึกเจ็บอก น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา เขายกมือขึ้นเช็ดมันทิ้งไปพร้อมกับลืมตาขึ้น ดวงตาแดงก่ำจ้องไปที่รูปใบหนึ่งที่ติดฝาผนังห้องเอาไว้

ภาพหญิงสาวแสนสวยกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูหล่อเหลาเป็นที่นิยมของหญิงสาวทั่วไป ในรูปนั้นหญิงสาวยิ้มออกมาอย่างมีความสุขพร้อมกับชูสองนิ้วให้กล้องอย่างน่ารัก ชายหนุ่มในภาพที่อยู่ด้านข้างของหญิงสาวสวมแว่นตากันแดดสีดำ มุมปากยกยิ้มและกอดคอหญิงสาวเอาไว้ เป็นรูปเดียวที่อยู่ในห้องนี้ และไม่ได้นำออกไปเพราะร่างบางที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องไม่ยินยอม

"ใครมันเป็นคนทำให้น้องต้องเป็นอย่างนี้" ร่างหนาถามขึ้นมาเสียงเข้ม คล้ายบรรยากาศจะมีกลิ่นอายของความกดดัน ร่างบางที่อยู่มุมห้องกระเถิบเข้าแนบชิดริมผนังอีกครั้ง

"เราลงไปคุยกันข้างล่างเถอะ แม่จะเล่าให้ฟัง" อารีลูบหลังของบุตรชาย และเข้าไปหาบุตรสาวตนเองที่อยู่ริมห้อง

"น้องเฟิร์นทำไมผมยุ่งอีกแล้วค่ะ มาค่ะคนเก่งแม่มัดผมให้หนูก่อน อย่าทำผมยุ่งอีกนะ เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กก็ตกใจหรอก" อารีจูงร่างบางให้มานั่งบนเตียงขนาดใหญ่ คนเป็นแม่เงยหน้าไปพยักหน้าให้ลูกชายลงไปรอด้านล่างก่อน และเธอจะตามลงไปทีหลัง

ร่างหนาหันไปมองน้องสาวตนเองอีกครั้ง ใจอยากจะเดินเข้าไปกอดแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะกลัวว่าร่างบางจะกรีดร้องขึ้นมาอีก เขาสูดลมหายใจเข้าอีกหน พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองรูปถ่ายที่ผนังอีกหน ก่อนจะถอยออกจากห้องและปล่อยให้ร่างบางได้อยู่กับสิ่งที่เธอคิดว่ามีอยู่จริง

"ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ปล่อยให้ไอ้พวกชั่วนั่นมันอยู่อย่างสุขสบายหรอก น้องพี่เจ็บเท่าไร มันต้องเจ็บมากกว่า"