ตอนที่ 3 คิรากร

ตอนที่ 3 คิรากร

ไม่มีเวลาให้กนกวรรณได้คิดอะไรมากมายนัก หญิงสาววิ่งตามแรงฉุดรั้งของชายหนุ่ม เธอไม่แน่ใจว่าควรจะเชื่อเขาดีหรือไม่ แต่หากไม่แล้วเธอก็ต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกนั้นอย่างนั้นหรือ หากไม่ลองเสี่ยงก็คงจะไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะดีหรือร้ายกว่ากัน

ปัง!! ปัง!!

ปัง!!

"กรี๊ด...นายทำไงดีพวกมันตามมาแล้ว"

เสียงหญิงสาวร้องแข่งกับเสียงปืนที่ดังตามหลังมา ดูจากวิถีกระสุนถึงแม้พวกนั้นจะไม่พยายามยิงให้ถูกเธอ แต่ถึงอย่างไรลูกตะกั่วก็ไม่มีตา อย่างไรต้องมีพลาดกันบ้างอย่างแน่นอน

"ไม่ต้องกลัว คุณรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่าหันมาก็พอ เข้าไปในซอยนั้นเร็วเข้า" ชายหนุ่มพาหญิงสาววิ่งเข้ามาซอยหนึ่งซึ่งพอวิ่งได้ไปจนสุดทางจึงรู้ว่าซอยดังกล่าว เป็นซอยตัน ร่างหนาไม่มีทางเลือกเขากระตุกมือหญิงสาววิ่งเข้าไปหลบในซอกข้างถังขยะอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองนั่งข้าง ๆ กันเงียบ ร่างหนาคอยชะเง้อมองข้างหน้าอย่างระแวดระวัง กนกวรรณเงยหน้าขึ้นไปมองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่ม เหมือนร่างหนาจะรู้สึกตัว เขาจึงก้มหน้าลงมามองขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถาม

"นายมาช่วยฉันทำไม นายจะได้อะไรจากการช่วยฉันอย่างนั้นเหรอ"กนกวรรณถามขึ้นเสียงเบาอย่างไม่เข้าใจ ร่างหนาก้มหน้าลงมองก่อนจะส่ายหน้าอย่างไม่คิดอะไร

"ไม่นี่ ต้องได้อะไรอย่างนั้นเหรอ" ชายหนุ่มยักไหล่ตอบออกไปอย่างไม่ใส่ใจ และหันหน้ากลับไปมองด้านหน้าอย่างระวัง

"แล้วนายมาช่วยทำไม" ยิ่งฟังกนกวรรณก็ยิ่งไม่เข้าใจ

"ผมผ่านมา..." ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันได้จบประโยค ชายชุดดำเหล่านั้นก็วิ่งเข้ามาและหาเขาและเธอได้อย่างไม่ยาก

ร่างหนาลุกขึ้นยืนพลางกระชับหญิงสาวให้หลบมาอยู่ที่ด้านหลังของตนเอง สายตาคมจ้องมองฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่วางใจ

"มันอยู่นั่น ส่งผู้หญิงมาไอ้หน้าอ่อน" ชายที่เหมือนเป็นหัวหน้าวิ่งเข้ามาประชิดทั้งคู่ก่อน มือหนายกปืนขึ้นประทับและส่องไปตรงหน้าอย่างข่มขู่

กนกวรรณเกาะแขนชายหนุ่มแน่น หญิงสาวส่ายหน้าไม่อยากไปกับอีกฝ่ายถึงแม้การกระทำของเธอจะทำให้ชายหนุ่มที่หวังดีต้องประสบชะตากรรมอันโหดร้ายก็ตาม ทว่าเธอมีความรู้สึกว่าหากเธอโดนจับตัวไปได้ มันต้องไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอน

"ปล่อยเขาไป เขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย" ทว่าเห็นว่าอีกฝ่ายสับไกปืนขึ้นมา กนกวรรณก็ตระหนักได้ว่าเธอไม่ควรจะให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องมาเดือดร้อนไปกับเธอด้วย หญิงสาวก้าวเท้าเดินขึ้นมาด้านหน้าของชายหนุ่ม ทว่าร่างหนาไม่ยอมให้ทำอย่างนั้น เขาดึงเธอกลับมาอยู่ด้านหลังอย่างเดิม

ก่อนที่จะทันได้เกิดอะไรขึ้น กระสุนปืนห่าใหญ่ก็กระหน่ำยิ่งใส่ชายชุดดำโดยที่ทั้งสี่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เลือดสาดกระเซ็นคาวคลุ้งไปทั่วบริเวณ ชายหนุ่มดึงหญิงสาวไปหลบอยู่ด้านหลังอย่างทันที

เมื่อเหล่าชายชุดดำล้มตายกันไปจนหมดสิ้น กลุ่มคนที่มาใหม่ก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่ คิรากรเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่มลูกครึ่ง ลำกล้องสีดำถูกยกขึ้นมาส่องไปที่หน้าผากของคนตรงหน้า

"ส่งน้องกูมา" เสียงเข้มของคิรากรดังขึ้น

กนกวรรณลืมตาขึ้นมา หญิงสาวชะโงกหน้าผ่านแขนของตนตรงหน้าออกไป เมื่อเจอหน้าพี่ชายตนเองกำลังเล็งปืนมา ดวงตาเรียวเล็กก็เบิกขึ้นอย่างตกใจ

"เฮีย!! อย่ายิงเขามาช่วยน้องกิ๊กเอาไว้นะ" กนกวรรณรีบสลับตัวมายืนบังร่างหนาเอาไว้ แขนเรียวกางออกเพื่อปกป้องผู้มีพระคุณที่มาช่วยชีวิตเธอ หนุ่มลูกครึ่งยืนมองหน้าผู้มาใหม่อย่างไม่หลบตา และเขาไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมานอกจากความนิ่ง

ชายหนุ่มทั้งสองคนมองหน้ากันเหมือนดูเชิงซึ่งกันและกัน ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรจนกระทั่งหญิงสาวที่ยืนคั่นกลางทนต่อไปไม่ไหว

"นาย นี่พี่ชายฉันเอง ไม่มีอะไรแล้ว"