ตอนที่ 2 ชายแปลกหน้า

ตอนที่ 2 ชายแปลกหน้า

ปัง ปัง ปัง

"กรี๊ดด!!"

เสียงกระสุนจากปลายกระบอกปืนสาดเข้ามาในร้านข้าวต้มข้างทาง ส่งผลให้เหล่านักท่องราตรีที่กำลังหาอะไรรองท้องก่อนจะกลับไปยังที่พักของตนเองนั้นวิ่งหนีเอาชีวิตรอดกันอย่างอุตลุด เสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวดังไปทั่วบริเวณทั้งหญิงและชาย

"คุณหนูหมอบลงครับ ทางนี้"

กนกวรรณถลาไปตามแรงฉุดของบอดี้การ์ดหนุ่ม ที่ดึงแขนเธออย่างไม่ทันตั้งตัวให้ถลาไปข้างหน้า หญิงสาวไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้อง เธอรีบก้มหัวย่อเข่าและเดินต่ำลงตามบอดี้การ์ดส่วนตัวไปอย่างไม่อิดออด เพราะหากชักช้านั่นหมายถึงชีวิตของเธอและคนติดตามจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน การเชื่อฟังคำสั่งของบอดี้การ์ดหนุ่มจึงเป็นเรื่องที่สมควรอย่างยิ่ง

"จับตัวคุณหนูกิ๊กมาให้ได้ จับเป็นห้ามบุบสลายนายต้องการตัวเป็น ๆ"

เสียงประกาศกร้าวของอีกฝ่ายดังขึ้น กนกวรรณหันไปมองตามเสียงนั้นก็เห็นเข้ากับชายฉกรรจ์ไม่ต่ำกว่าห้าคนล้อมบริเวณนี้ไว้หมดแล้ว หญิงสาวเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาบ้าง เพราะเท่ากับว่าตอนนี้ทางฝั่งของเธอมีเพียงกิตติโชคบอดี้การ์ดหนุ่มข้างกายเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

"พี่กิต!!"กนกวรรณเรียกบอดี้การ์ดหนุ่มเสียงสั่น หากจะบอกว่าไม่หวาดกลัวก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะหญิงสาวเล็งเห็นแล้วว่า นาทีนี้มันมีแต่คำว่าเสียเปรียบอย่างเดียวเท่านั้น เธอไม่น่าขัดคำสั่ง คิรากร พี่ชายคนโตของเธอเลยด้วยซ้ำ หากเธอเชื่อพี่ชายเธอสักนิดไม่ออกมาเที่ยวกลางคืนเช่นวันนี้ ก็คงจะไม่ต้องถูกลอบทำร้ายเช่นนี้ แต่ครั้นจะไม่มาก็คงจะไม่ได้ วันนี้เป็นปาร์ตี้วันเกิดของเพื่อนเธอเสียด้วย ปีหนึ่งจะมีสักครั้ง ก็ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้เล่า

"ผมจะปกป้องคุณหนูเอง" คำสัญญาพร้อมด้วยฝ่ามือหนาที่กระชับข้อมือบางทำให้กนกวรรณมั่นใจขึ้นมา เธอเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ปัง!! ปัง!!

อึก!!

เสียงปืนที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้กิตติโชคชะงักและทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้นกนกวรรณรีบหันหน้ากลับมามอง หญิงสาวเบิกตาขึ้นก่อนจะวิ่งกลับมาประคองร่างบอดี้การ์ดหนุ่มเอาไว้

"พี่กิต พี่ถูกยิง กิ๊ก...กิ๊กจะพาพี่ไป" กนกวรรณวางมือบนแผ่นหลังที่ชุ่มไปด้วยเลือดอย่างตกใจและหวาดกลัว น้ำเสียงหญิงสาวสั่นไหว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ทว่านี่เป็นครั้งที่เธอเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆ หวาดกลัวเมื่อรู้ตัวว่าฝ่ายตนเองเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำลงไปแล้ว

"คุณหนูหนีไป วิ่งไปอย่าห่วงผม มันต้องการตัวคุณหนูนี่กุญแจรถ ผมเรียกผู้คุมกันคนอื่น ๆ มาแล้ว ขอแค่คุณหนูวิ่งไปอย่าหยุด... อ๊าก!!"

กิตติโชคดันคุณหนูของตนเองให้วิ่งออกไป หน้าที่ของบอดี้การ์ดเช่นเขาย่อมต้องปกป้องความปลอดภัยของนายจ้างเป็นสำคัญ ร่างหนาหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับศัตรูอย่างองอาจ เขาสาดลูกกระสุนออกไปอย่างไม่คิด

ปัง ปัง ปัง

กนกวรรณละล่ำละลักไม่ยอมวิ่งออกไปเสียที จนกิตติโชติต้องหันไปตวาดเสียงดัง

"ไป!! วิ่งไปคุณหนูอย่าได้หันกลับมา" เพราะการหันไปของกิตติโชคจึงเปิดโอกาสให้ฝั่งตรงข้ามได้มีโอกาสสาดกระสุนเข้าเจาะที่บริเวณลำตัวของเขาอย่างจัง ร่างบอดี้การ์ดหนุ่มล้มลงจมกองเลือดและนอนแน่นิ่งไป

ปัง!!

"พี่กิต ฮือ ๆ" กนกวรรณเบิกตากว้าง มองริมฝีปากของกิตติโชคที่ขยับขึ้นลงช้า ๆ พอจะอ่านริมฝีปากออกว่า

'อย่าหยุด วิ่งไป'

กนกวรรณวิ่งตรงไปอย่างไม่คิดชีวิต น้ำตาหญิงสาวไหลอาบแก้ม ความผิดของเธอ มันเป็นความผิดของเธอ เธอรู้ตัวเองดี

.

หมับ!!

"กรี๊ด...ปล่อยฉันนะไอ้ชั่ว ไอ้เลวปล่อยนะ" หญิงสาววิ่งเข้ามาในตรอกเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ทว่าวิ่งไปได้ไม่ไกลเท่าไรก็โดนกระชากแขนเหวี่ยงเข้ามาปะทะกับแผงอก กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นเหงื่อโชยเข้าจมูกพลอยให้มึนศีรษะ

"ปล่อยแน่ แต่ไปปล่อยรถนะครับคุณหนูกิ๊ก" เสียงหื่นกระหายดังขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่ก้มลงมาดอมดมที่หลังใบหูของหญิงสาว

กนกวรรณสะอิดสะเอียนจวนเจียนจะปล่อยอาหารและเหล้าที่อยู่ในท้องออกมา เธอสะบัดตัวอย่างรุนแรงจนหลุด เมื่อหันไปเผชิญหน้ากับชายหน้าเหี้ยม หัวเข่าเล็กก็กระแทกเข้ากับจุดจุดยุทธศาสตร์อย่างพอดี มือหนาของชายหน้าเหี้ยมหลุดจากการเกาะกุม หญิงสาวไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปทันที

กนกวรรณวิ่งออกไปได้ไม่ไกลก็ถูกตามทันอีกครั้ง มือหนาของชายคนนั้นยกขึ้นและฟาดลงบนใบหน้าสวยของหญิงสาวอย่างแรง ส่งผลให้กนกวรรณล้มลงไปกองที่พื้น ทว่ายังไม่ทันที่จะได้เกิดอะไรขึ้น ชายตรงหน้าคนนั้นก็ล้มลงกองกับพื้นพร้อมด้วยโลหิตที่ไหลเจิ่งนอง กนกวรรณเบิกตากว้างอย่างตกใจ หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากตนเองเอาไว้แน่น

"อย่าร้อง! ลุกขึ้นมา เร็วเข้า" หญิงสาวมองชายหนุ่มที่ยื่นมือมาตรงหน้าเธอด้วยความไม่วางใจ แต่เธอไม่มีเวลาให้คิดอะไรมากนัก เพราะกลุ่มชายฉกรรจ์ที่วิ่งกรูเข้ามาเมื่อเห็นว่าเพื่อนตนเองนอนจมกองเลือดก็ยิ่งเดือดดาล

"นายเป็นพวกไหน" กนกวรรณถามขึ้นมาเสียงหวาดหวั่นระคนไม่ไว้ใจ สายตาหวานจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ

"ผมเป็นแค่คนที่ผ่านมา คุณจะไปกับผมหรือจะอยู่รอไอ้พวกนั้น" ชายหนุ่มถามขึ้นมาอีกครั้ง

"ฉันจะแน่ใจได้อย่างไรว่านายไม่ใช่พวกเดียวกับไอ้พวกนั้น" ร่างหนามองใบหน้าหวานที่ดูหวาดระแวง

"แล้วแต่คุณเลยครับ ถ้าผมเป็นพวกเดียวกับไอ้พวกนั้น ผมจะยิงหัวไอ้เวรนี่ทำไม และนี่ปืนของไอ้กิตคนของคุณ" ร่างหนาหันด้ามปืนไปอยู่หน้าหญิงสาว กนกวรรณผงะถอยอย่างตกใจ

"ตัดสินใจเร็ว" มือหนาที่ยื่นไปทำท่าจะหดกลับคืนมา ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ดึงมือกลับ หญิงสาวก็รีบคว้าโอกาสนั้นเอาไว้

กนกวรรณไม่มีเวลาให้คิดมากนัก เธอยื่นมือออกไปวางบนมือหนาของชายหนุ่มตรงหน้า สายตามาดมั่นประสานกัน นาทีนี้ขอให้รอดพ้นจากตรงนี้ไปก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน ไม่รู้ว่าจะหนีเสือปะจระเข้หรือไม่ ทว่าเธอพร้อมจะเสี่ยงดีกว่าถูกพวกกักขฬะจับตัวไป และต้องโดนลวนลามเหมือนเมื่อสักครู่

"ช่วยฉันด้วยนะ"