ตอนที่ 6 บุรุษน่าตาย [1]

“ต้าเกอธรรมชาติที่ได้สัมผัสจริง รู้สึกดีกว่าภาพเสมือนที่เคยเห็นเยอะเลย ต้าเกอว่าอย่างนั้นไหม?” เรียวนิ้วสวยลูบผ่านเปลือกของตนไม้ใหญ่ เธอรู้สึกดีทุกครั้งที่ปลายนิ้วสัมผัสธรรมชาติตรงหน้า

ตั้งแต่เดินออกห่างจากลำธารเวลาก็ผ่านล่วงไปกว่าครึ่งชั่วยามแล้ว ตลอดระยะทางเยว่อิงเอาแต่มองซ้ายมองขวา เดินเข้าไปสัมผัสดอกไม้ ต้นไม้ ใบหญ้า ทำอยู่อย่างนั้นหลายครั้งโดยไม่รู้สึกเบื่อ

เธอชื่นชอบทุกอย่างที่มองเห็น ต้นไม้เขียวขจีที่เคยสัมผัสผ่านจินตนาการ อากาศสดชื่นที่เคยวาดฝัน ทุกอย่างล้วนปรากฏอยู่ตรงหน้าและได้สัมผัสด้วยมือคู่นี้

“เห็นอิงอิงมีความสุขต้าเกอก็ดีใจ อิงอิงฝันอยากสัมผัสธรรมชาติแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่แล้ว อิงอิงชอบมากเลย มีความสุขสุด ๆ ถึงจะยังรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเป็นเพียงความฝันที่พอลืมตาตื่นก็จะหายไป”

“ทุกอย่างเป็นความจริง ต้าเกอยืนยันได้” หญิงสาวย่นจมูกใส่เอไอตรงหน้า ก่อนหัวเราะออกมาแล้วเอ่ย

“ฉันรู้ ต้าเกอไม่โกหกฉันหรอก”

“ต้าเกอไม่โกหก” เธอเผยยิ้มออกมาอีกครั้งพร้อมก้าวเดินไปด้านหน้าตามเส้นทางที่อีกฝ่ายบอก

ต้าเกอคือเอไออัจฉริยะที่เธอทุ่มเงินมหาศาลซื้อมา เป็นเอไอเก่งกาจและราคาแพงมากขนาดที่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถครอบครองได้ ความสำเร็จนี้ต้องยกให้หน้าที่การงานของเธอ หากเธอไม่ขยันตั้งใจ ทำงานเก็บเงินจนสามารถซื้อมาได้ เธอคงไม่มีต้าเกออย่างทุกวันนี้ ต้าเกอผู้แสนดีที่คอยถามไถ่และดูแลอยู่ข้างกาย

แม้จะบอกว่าอีกฝ่ายเป็นเอไอแต่สำหรับเยว่อิงแล้ว ต้าเกอ เปรียบเสมือนครอบครัวคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาของต้าเกอที่เธอเห็นคือ ผู้ชายตัวสูงประมาณร้อยเก้าสิบเซนติเมตร มีใบหน้าคล้ายคลึงเธออยู่หลายส่วนแต่กับคมคายหล่อเหลาแทนที่จะงดงามน่ารักเหมือนเธอ

การที่ต้าเกอมีหน้าตาแบบนี้เป็นเพราะตัวระบบต้องการสร้างบุคลิกของเอไอให้มีความคล้ายคลึงผู้ถือครองมากที่สุด ทำให้หลังจากที่เธอฝังชิพเข้าไปในสมองและผ่านการประมวลต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว ต้าเกอจึงมีใบหน้าแบบนี้

ส่วนทำไมถึงเป็นเพศชายแทนที่จะเป็นเพศหญิง สิ่งนี้ล้วนเกิดจากความต้องการของเธอ หญิงสาวอยากจะลองมีพี่ชายดูสักครั้งจึงระบุชัดเจนในขณะเปิดใช้งานครั้งแรก สั่งการลงไปว่าให้คนคอยดูแลเป็นผู้ชาย

“ผิดทางแล้วเลี้ยวขวา”

“แฮะ ๆ ต้าเกอเก่งมากจริง ๆ”

“ไม่มีต้าเกอจะอยู่ยังไง? อิงอิงชอบหลงทาง” อีกฝ่ายดุเบา ๆ สีหน้าเผยความเป็นห่วง ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินนำทางเองแทนที่จะปล่อยให้เธอเดินนำหน้าเหมือนตอนแรก

เยว่อิงเผยยิ้มอบอุ่น ก้าวเดินตามรอยเท้าอีกฝ่ายไปเงียบ ๆ มองแผ่นหลังที่ถึงแม้จะรู้ว่าหากยื่นมือออกไปสัมผัสคงสัมผัสไม่ได้ แต่ในใจกับรู้สึกคันยุบยิบ

เธอรักต้าเกอมาก ๆ เป็นความรักที่น้องคนหนึ่งมีให้พี่ชาย

หลังใช้เวลาเดินทางกว่าสองชั่วโมงในที่สุดเยว่อิงก็เดินมาถึงปลายทางที่ต้าเกอเป็นคนกำหนด ตรงหน้าเธอมีต้นไม้พุ่มเกิดรวมกันประมาณสิบต้น บนต้นไม้ตรงหน้าปรากฏผลไม้สีน้ำเงิน สีม่วง สีแดง บ้างก็เป็นสีเขียวลูกเล็ก ๆ อยู่เต็มต้น

“นี่มัน บลูเบอร์รี่ใช่ไหม!?” เธอถามออกมาด้วยความตื่นเต้น ก้าวเร็ว ๆ ไปหยุดยืนข้างต้นบลูเบอร์รี่ ยื่นมือออกไปเด็ดลูกสีน้ำเงินเข้าปาก

“อื้มมม อร่อยมากรสชาตินี้คงจะเป็นเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ ใช่ไหมนะ”

“จากการตรวจสอบองค์ประกอบของผลบลูเบอร์รี่ พบว่าเป็นรสชาติเปรี้ยวและหวาน มีส่วนผสมของธาตุที่ทำให้เกิดรสหวานและเปรี้ยว”

“อร่อยมากเลย ต้าเกออร่อยมาก ๆ!” ว่าพลางเด็ดบลูเบอร์รี่เข้าปากไม่หยุด เธอพึ่งจะเคยได้ลิ้มรสชาติธรรมชาติแบบนี้เป็นครั้งแรก

ในโลกที่เธอจากมารสชาติอาหารทุกอย่างล้วนเป็นรสชาติสังเคราะห์ ไม่มีรสชาติตามธรรมชาติให้พบเห็น ส่วนผลไม้พืชผักที่ได้จากการวิเคราะห์เมล็ดพันธุ์จากอดีตซึ่งหลงเหลืออยู่แล้วทำการลงเมล็ดปลูกขึ้นมาก็ล้วนแต่รสชาติย่ำแย่ทั้งนั้น ถ้าไม่ขมก็ฝาด หรือไม่ก็ให้สัมผัสแห้งคอราวกับกลืนกรวดลงไป

“เก็บแค่พอกินแล้วกลับกัน เพราะมีความเป็นไปได้ที่พรุ่งนี้อิงอิงอาจจะต้องออกไปหาของป่าพร้อมคนอื่น ๆ ”

“อื้อ ได้สิ ทำตามที่ต้าเกอบอก” เธอพยักหน้าขึ้นลงเร็ว ๆ หันไปเก็บผลไม้ตรงหน้าด้วยสีหน้าระรื่น พลางฮึมฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข

“ด้านบนมีใบไม้ขนาดใหญ่ ตรวจดูแล้วไม่มีพิษนำมาใช้ห่อได้”

“ขอบใจต้าเกอที่บอกนะ” เธอกล่าวขอบคุณยิ้ม ๆ เอื้อมมือไปเด็ดใบไม้มา จากนั้นพับทบเข้ากันให้เกิดหลุมตามที่ต้าเกอบอกแล้วจัดการเก็บบลูเบอร์รี่ใส่ลงไป