ตอนที่ 5 ตื่นมาในร่างอันไม่คุ้นเคย [2]

กล่มคนที่นางเห็นถูกเรียกว่า เผ่าเฟิง เป็นชนเผ่าที่ใช้ชีวิตด้วยการออกล่าสัตว์ เก็บของป่ากินประทังชีวิต เป็นกลุ่มคนที่ไม่รู้ว่าจะสามารถเรียกว่ามีอารยธรรมได้ไหม เพราะทุกตารางนิ้วของสายตาต่างเต็มไปด้วยความล้าสมัยแตกต่างจากยุคสมัยของเธอหลายเท่า

ชนเผ่าเฟิงมีการแบ่งแยกคนออกเป็นสองกลุ่มหลัก โดยสองกลุ่มหลักนี้จะแบ่งออกเป็นกลุ่มนักรบ คือคนที่มีพละกำลังมากกว่าอีกกลุ่มหนึ่ง กลุ่มนี้จะรับหน้าที่ล่าสัตว์ ส่วนกลุ่มที่มีพละกำลังน้อยกว่า ซึ่งส่วนมากจะเป็นเด็กและคนแก่ กลุ่มนี้จะรับหน้าที่ออกไปหาของป่ากลับมาให้คนในเผ่า

นอกจากการแบ่งหน้าที่ออกเป็นสองกลุ่มแล้ว กลุ่มที่มีความสามารถมากกว่ายังมีชีวิตความเป็นอยู่ดีกว่าอีกกลุ่มหนึ่ง กลุ่มแรกมักจะมีกระโจมเป็นของตนเอง ส่วนจะเป็นกระโจมเล็กหรือใหญ่นั้นขึ้นอยู่กับระดับความแข็งแกร่ง นอกจากนี้ยังสามารถนำญาติหรือสามีภรรยาไปอยู่ในกระโจมเดียวกันได้

ส่วนกลุ่มที่ไม่มีความสามารถจะต้องอยู่รวมกันในหนึ่งกระโจม แม้ตัวกระโจมจะใหญ่แต่เพราะจำนวนคนมากจึงอยู่อาศัยไม่สะดวกนัก นอกจากเรื่องกระโจมแล้ว คนที่สามารถออกไปล่าสัตว์ได้ยังได้ส่วนแบ่งเนื้อมากกว่าคนที่ไม่ได้ออกไปล่าสัตว์ หากวันใดกลุ่มล่าสัตว์ล่าสัตว์กลับมาได้ไม่มากนัก ในวันนั้นกลุ่มหาของป่าก็อาจจะไม่ได้ส่วนแบ่งเนื้อเพราะปริมาณเนื้อมีไม่เพียงพอ

เยว่อิงฟังคำอธิบายเกี่ยวกับโลกใบนี้จากต้าเกอพร้อมก้าวขาไปด้านหน้า ยิ่งออกห่างจากเผ่ามากเท่าไร ยิ่งรู้สึกได้ถึงความมหัศจรรย์ของธรรมชาติ สิ่งที่เคยเห็นผ่านภาพเสมือนตอนนี้เธอได้มาเห็นด้วยตาตัวเองแล้ว

ดวงตาหม่นแสงเล็กน้อยแปลเปลี่ยนเป็นประกายสดใส กวาดตามองสิ่งที่เคยเอาแต่จินตนาการนับพันนับหมื่นครั้ง ก่อนรอยยิ้มงดงามจะปรากฏบนใบหน้า หญิงสาวก้มหน้ามองต้นไม้ ดอกไม้ ใบหญ้า ยื่นมือออกไปสัมผัสด้วยอาการตื่นเต้น

เพียงมือสัมผัสโดนความสุขอันยากจะกักเก็บพลันทะลักออกมา

ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกเศร้าหรือรู้สึกเสียใจ แถมใบหน้ายังประดับรอยยิ้ม แต่น้ำตากลับไหลลงมาก่อนจะหยดลงบนยอดหญ้า

“ต้าเกอธรรมชาติละ สิ่งนี้ใช่ไหมที่เรียกว่าธรรมชาติ” เสียงเธอช่างสั่นเครือ ยื่นมือสั่น ๆ ออกไปสัมผัสปลายยอดหญ้า สัมผัสความรู้สึกเย็นสบายที่กระทบบนปลายนิ้ว

รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้นกว่าเดิม

“ต้าเกอมีความสุขมากเลย”

“อัตราการเต้นของหัวใจอิงอิงเร็วขึ้น สัมผัสได้ว่ามีความสุขมากจริง ๆ ”

“อื้อ มีความสุขมาก” ดวงตามีความสุขกวาดมองพื้นที่โดยรอบ มองต้นไม้สูงใหญ่ ทุ้งหญ้ากว้าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นให้ใบหน้าสัมผัสแดดซึ่งส่องแสงลอดผ่านใบไม้ลงมา

เธอหลับตาลงสูดดมกลิ่นอายเย็นสบาย

อ่า...รู้สึกแบบนี้เองสินะ นี่สินะสิ่งที่เรียกว่าธรรมชาติ ในที่สุดเธอก็ได้สัมผัสแล้ว

หญิงสาวหลับตาดื่มด่ำกับบรรยากาศร่มเย็นมีความสุข ลืมเลือนสิ่งรอบข้างไปชั่วขณะ กว่าจะรู้สึกตัวเวลาก็ได้ผ่านไปเนิ่นนาน

“ต้าเกอ ทำไมฉันถึงมาอยู่ในร่างอีกคนได้เหรอ” เธอถามออกไปพร้อมเปิดเปลือกตาขึ้น

“เรื่องนี้ไม่สามารถอธิบายตามหลักการทางวิทยาศาสตร์ได้ แต่จากการตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดที่มี สิ่งที่เกิดขึ้นกับอิงอิง สามารถเรียกได้ว่าปาฏิหาริย์”

“ปาฏิหาริย์เหรอ?” หญิงสาวพึมพำพร้อมก้าวเท้าไปด้านหน้า ระหว่างเดินทางไปตามเส้นทางที่ต้าเกอบอก เธอยังคงอ้อยอิ่งอยู่กับการสัมผัสธรรมชาติอย่างหลงใหล จนถูกต้าเกอดุขึ้นมาประโยคหนึ่งจึงยอมเดินไปยังลำธารแต่โดยดี

หลังมาถึงเธอก็ถูกธรรมชาติดึงดูดเข้าอีกครั้ง

ความกระจ่างใสของสายน้ำดึงดูดความสนใจของเยว่อิงให้วิ่งเข้าไปใกล้ หญิงสาวก้าวไปยืนข้างลำธารชะโงกหน้ามองผ่านผิวน้ำลงไป สายน้ำใสกระจ่างจนสามารถมองเห็นผืนดินด้านล่างและเมื่อย่อตัวลงใช้มือสัมผัส ความเย็นสบายก็ทำให้เธอตกตะลึง

“เย็นมาก!! สุดยอดเลย” ดวงตางดงามเบิกกว้างขึ้น ริมฝีปากหยักยกมีความสุข

ธรรมชาติ ธรรมชาติเต็มไปหมดเลย!!

เยว่อิงตื่นเต้น ยื่นมือลงไปในน้ำอีกครั้ง ครั้งนี้เธอทำมือเป็นหลุมตักน้ำขึ้นมาก่อนจะก้มลงกลืนน้ำลงคอ

ความเย็นสบายไหลผ่านลำคอลงไปถึงกระเพาะ ความเย็นสดชื่นเหมือนกลืนน้ำแช่เย็นทำให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา

“สุดยอดเลยต้าเกอ สุดยอดมาก ๆ” ต้าเกอยิ้ม ยิ้มให้เด็กน้อยของเขา

เยว่อิงยังคงจดจ่ออยู่กับลำธาร หญิงสาวใช้นิ้วจิ้มผิวน้ำเล่นด้วยความสนุกสนาน ก่อนจะเริ่มยื่นมือลงไปทั้งฝ่ามือแล้วตบมือลงบนผืนน้ำ น้ำใสกระจ่างกระเด็นถูกตัวจนร่างกายเปียกชื้น ทว่าแทนที่เธอจะรู้สึกไม่ดี ริมฝีปากติดแห้งเล็กน้อยกับอ้าออกเป็นเสียงหัวเราะ

ต้าเกอมองอยู่ เขาเดินวนไปมารอบตัวเยว่อิง สายตายามมองเด็กน้อยเต็มไปด้วยความเอ็นดู

ถึงจะบอกว่าเป็นเอไอ แต่เขาก็เป็นเอไอมีชีวิต สามารถเข้าใจความรู้สึกและความคิดของผู้ถือครอง ทั้งยังสามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้ไม่ต่างจากมนุษย์คนหนึ่ง

รัก โลภ โกรธ หลง เสียใจ ความรู้สึกที่มนุษย์มีเขาล้วนรู้สึกและสัมผัสได้ทั้งหมด แตกต่างเพียงหน่วยความจำและความสามารถนั้นเหนือกว่ามนุษย์ และไร้ซึ่งกายเนื้อ

“เลิกเล่นแล้วไปหาข้าวกิน”

“อื้อ” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก ลุกขึ้นยืนก้าวขาออกห่างจากลำธารอย่างอ้อยอิ่ง เธอยังอยากจะเล่นอีก ทำให้พอก้าวขาออกห่างสองสามก้าวยังมิวายหันหน้ากลับมามองด้วยความรู้สึกเสียดาย

“ไว้มาทีหลัง ตอนนี้อิงอิงต้องหาอะไรกินก่อน ร่างกายไม่ได้รับสารอาหารมาหลายวันแล้ว”

“เข้าใจแล้ว” หญิงสาวเอ่ย ก่อนจะหันไปย่นจมูกใส่ต้าเกอ ฝ่ายต้าเกอส่ายหัวอ่อนใจสั่งให้เธอก้าวเดิน