บทที่ 4

หกเดือนผ่านไปราวกับความฝัน ภายในเรือนใหญ่ของตระกูลเยว่ บรรยากาศอบอวลไปด้วยไอเย็นแห่งความเกลียดชังที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มจอมปลอม การกลับมาของประมุขตระกูล ‘เยว่ เค่อ’ ทำให้ทุกคนต้องสวมหน้ากากเข้าหากันอีกครั้ง

เยว่ เฟยหลง ยืนสงบนิ่งอยู่ข้างกายมารดา สายตาของเขาราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใด แม้จะสัมผัสได้ถึงสายตาเชือดเฉือนราวกับคมมีดที่ทิ่มแทงมาจากเหล่าพี่น้องต่างมารดาและฮูหยินอีกสองนางก็ตาม

"เฟยหลง...มาให้พ่อดูใกล้ๆ" น้ำเสียงทรงอำนาจของเยว่ เค่อดังขึ้น เขากวักมือเรียกบุตรชายคนเล็กด้วยแววตาที่ฉายแววประหลาดใจอย่างปิดไม่มิด

เยว่ เฟยหลงก้าวออกไปอย่างเชื่องช้าทว่ามั่นคง ยามที่บิดาจับจ้องมายังเขา รังสีปราณที่มองไม่เห็นได้แผ่ออกมาสำรวจร่างกายของเขาอย่างแผ่วเบา

"นี่มัน...ปราณพิภพขั้นสอง! เป็นไปได้อย่างไร!" เยว่ เค่อ อุทานออกมาด้วยความตื่นตะลึง บุตรชายที่เคยอ่อนแอราวกับกิ่งหลิวลู่ลม บัดนี้กลับมีรากฐานที่มั่นคงขึ้นอย่างน่าเหลือเชื่อ

รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเยว่ เค่ออย่างไม่ปิดบัง "ดี! ดีมากเทียนเอ๋อ! ในเมื่อเจ้าตั้งใจฝึกฝนเช่นนี้ พ่อย่อมมีรางวัลให้!"

สิ้นคำพูด เขาก็สั่งให้พ่อบ้านนำหีบไม้สองใบเข้ามา ใบหนึ่งคือหีบที่อัดแน่นไปด้วยผลึกอสูรระดับสาม ส่องประกายระยิบระยับจนแสบตา ส่วนอีกใบหนึ่ง...เมื่อเปิดออก แสงสีเงินเยือกเย็นก็สาดส่องออกมาพร้อมกับไอเย็นที่แผ่กระจายไปทั่วห้องโถง

"กระบี่ธาราสวรรค์!" เสียงฮือฮาดังขึ้นจากเหล่าบุตรคนอื่นๆ แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความริษยาจนแทบจะลุกเป็นไฟ

เยว่ เค่อ หยิบกระบี่ออกจากฝักอย่างแช่มช้า ตัวกระบี่สะท้อนแสงโคมไฟเป็นประกายวาววับราวกับมีธารดาราไหลเวียนอยู่ภายใน "กระบี่เล่มนี้ พ่อมอบให้เจ้า จงใช้มันปกป้องตนเองและมารดาของเจ้าให้ดี"

เยว่ เฟยหลง ยื่นมือออกไปรับกระบี่ สัมผัสได้ถึงไอเย็นและพลังที่แฝงเร้นอยู่ในตัวดาบ เขาก้มศีรษะลง "ขอบคุณท่านพ่อขอรับ"

ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของทุกคนในห้องโถง เยว่ เฟยหลงเห็นได้อย่างชัดเจน...หมัดที่กำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนของพี่ชายใหญ่...ริมฝีปากที่เม้มสนิทของพี่สาว...และแววตาอำมหิตที่ฉายวูบขึ้นมาชั่วขณะของเหล่าฮูหยิน ของขวัญจากบิดา...หาใช่รางวัลไม่ แต่มันคือเชื้อไฟชั้นดีที่สุมกองเพลิงแห่งความเกลียดชังให้โหมกระหน่ำยิ่งกว่าเดิม

...

กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผัน เหมันต์ผ่านพ้น วสันต์มาเยือน หนึ่งปีเต็มที่เยว่ เฟยหลงใช้ชีวิตใหม่อยู่ในจวนที่เปรียบเสมือนรังงูพิษ ทุกราตรีกาลเขาจะฝึกฝนอย่างบ้าคลั่งราวกับคนเสียสติ การโคจรลมปราณตามตำราตระกูลจิงผสานกับการดูดซับพลังจากผลึกอสูร ทำให้พลังของเขาทะยานขึ้นสู่ระดับปราณนภาขั้นสามอย่างรวดเร็ว

ทว่า...ความก้าวหน้าที่รวดเร็วเกินไปนี้กลับสร้างความกังวลใจให้แก่แม่นมจิงซิน

"คุณหนู...แสงที่เจิดจ้าเกินไปมักจะล่อแมลงเม่าให้บินเข้ากองไฟ" นางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ในจวนแห่งนี้เต็มไปด้วยผู้ที่ไม่ประสงค์ดี หากพวกเขารู้ถึงพัฒนาการที่แท้จริงของท่าน เกรงว่าภัยร้ายจะมาถึงตัวเร็วยิ่งขึ้น"

เยว่ เฟยหลงเข้าใจในสิ่งที่แม่นมสื่อเป็นอย่างดี เขาไม่เคยประมาทคนในตระกูลนี้แม้แต่วินาทีเดียว "ท่านแม่นมมีวิธีใดชี้แนะข้า"

จิงซินจึงได้ถ่ายทอดวิชาลับของตระกูลจิงให้แก่เขา...วิชา "อำพรางประกาย" มันคือเคล็ดวิชาที่ใช้ควบคุมลมปราณเพื่อปกปิดระดับพลังที่แท้จริงของตนเองเอาไว้

นับจากนั้น...เยว่ เฟยหลงในสายตาของคนนอก จึงมีพลังอยู่เพียงระดับนภาขั้นหนึ่งเท่านั้น เขากลายเป็นคมดาบที่ถูกเก็บซ่อนไว้ในฝัก รอคอยวันเวลาที่จะได้เปล่งประกายออกมาอย่างเต็มที่...วันที่เขาแข็งแกร่งพอที่จะไม่มีใครกล้าต่อกรกับเขาได้อีกต่อไป

ทว่า...หนทางสู่ความแข็งแกร่งย่อมมีอุปสรรคเสมอ เมื่อผลึกอสูรระดับสามที่บิดามอบให้ถูกใช้จนหมดสิ้น การฝึกฝนของเขาก็พลันหยุดชะงักลง

"แม่นม...ข้าจะทำอย่างไรดี" เขากล่าวกับจิงซินด้วยสีหน้ากังวล

แววตาของจิงซินฉายแววเด็ดเดี่ยว "คุณหนูไม่ต้องห่วง ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหา แม่นมผู้นี้ก็จะนำผลึกอสูรกลับมาให้ท่านให้จงได้"

ค่ำคืนนั้น...เยว่ เฟยหลงยืนมองเงาของจิงซินที่หายลับไปในความมืดเพียงลำพัง บัดนี้...ภายในรังอสรพิษแห่งนี้ เขาเหลือตัวคนเดียวอย่างแท้จริง