บทที่ 3

ราตรีกาลแผ่คลุมจวนตระกูลเยว่จนมิด แสงเทียนริบหรี่ภายในห้องส่องให้เห็นเงาของร่างบอบบางที่นั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้อง ตรงหน้าของ เยว่ เฟยหลง คือตำราโบราณทั้งห้าเล่มที่วางเรียงรายอยู่บนพื้นไม้เย็นเฉียบ ปกของมันทำจากหนังสัตว์ที่ไม่รู้จักซึ่งเก่าจนขึ้นมัน สองเล่มแรกว่าด้วยการฝึกฝนลมปราณ ส่วนอีกสามเล่มที่เหลือคือเคล็ดวิชาเวทมนตร์ลับของตระกูลจิง มันคือสมบัติล้ำค่า...แต่ในขณะเดียวกันก็คือภาระอันหนักอึ้งที่ชะตากรรมโยนมาให้เขาแบกรับ

ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังตำราฝึกฝนลมปราณเล่มแรก ตัวอักษรโบราณแต่ละตัวที่จารึกไว้ซับซ้อนราวกับแผนภาพดวงดาว แต่สำหรับหมิงหลิน...มันคือแผนที่กายวิภาคของมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น มันชี้ให้เห็นถึงเส้นทางพลังงานที่วิทยาศาสตร์ในโลกเก่าของเขายังไม่เคยค้นพบ ชวนให้ผู้คนท้อแท้สิ้นหวัง ทว่าสำหรับเขาแล้ว...นี่คือเส้นฟางเพียงเส้นเดียวที่จะช่วยฉุดเขาขึ้นมาจากห้วงเหวแห่งความอ่อนแอ

เขาไม่ลืม...ไม่มีวันลืมสายตาเหยียดหยามของเหล่าพี่น้องต่างมารดา ไม่ลืมรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากของเหล่าฮูหยิน...ในสถานที่แห่งนี้ ความอ่อนแอคือบาปมหันต์ คือความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้ หากเขายังคงเป็น ‘เยว่ เฟยหลง’ คนเดิม ไม่ช้าก็เร็ว...ชะตากรรมที่รออยู่คงไม่ต่างจากกองฟืนที่รอวันถูกจุดไฟให้มอดไหม้จนสิ้นซาก

เยว่ เฟยหลง สูดลมหายใจเข้าลึก กักเก็บความเย็นเยียบของยามค่ำคืนไว้ในปอด ก่อนจะเริ่มโคจรลมปราณตามวิถีที่ตำราระบุไว้...

“อึก!”

ทันทีที่ไอพลังสายแรกเริ่มเคลื่อนตัวจากจุดตันเถียน ความเจ็บปวดราวกับมีมดนับหมื่นแสนตัวกำลังกัดกินอยู่ภายในเส้นชีพจรก็แล่นปราดไปทั่วร่าง มันคือความเจ็บปวดจากการที่พลังงานบริสุทธิ์กำลังชำระล้างและขยายเส้นชีพจรที่เคยตีบตัน...ปฏิกิริยาที่รุนแรงย่อมมาพร้อมกับผลข้างเคียงที่สาหัส ใบหน้าของเขาซีดเผือด เหงื่อกาฬผุดซึมออกมาทั่วหน้าผาก สรรพางค์กายสั่นสะท้านอย่างรุนแรงจนแทบทรงตัวไม่อยู่ นี่คือราคาที่ต้องจ่ายสำหรับการก้าวสู่เส้นทางแห่งผู้ฝึกยุทธ์...ความเจ็บปวดที่เจ้าของร่างเดิมไม่เคยคิดจะอดทน

‘ทนไว้...ต้องทนให้ได้!’ เขากัดฟันกรอด ข่มกลั้นเสียงร้องครวญครางที่จุกอยู่ตรงลำคอ บังคับให้ไอพลังที่ปั่นป่วนเคลื่อนผ่านจุดชีพจรทั้ง 361 จุดบนร่างกายอย่างเชื่องช้าทว่ามั่นคง

สามวันเต็ม...ที่เขาจมอยู่กับความทรมานนี้ ในยามราตรีที่ทุกคนหลับใหล มีเพียงเขาที่ยังคงต่อสู้อย่างเดียวดาย ความเจ็บปวดในวันแรกค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความคุ้นชินในวันที่สอง และกลายเป็นความท้าทายในวันที่สาม

เมื่อเชี่ยวชาญการเดินลมปราณแล้ว เขาก็หยิบตำราเวทมนตร์ขึ้นมาศึกษาต่อ หากลมปราณคือฟิสิกส์...เวทมนตร์ก็คือเคมี ด้วยความเข้าใจในหลักการของโลกเก่าที่ว่า "ทุกสิ่งคือองค์ประกอบทางเคมี" ทำให้เขาเข้าใจแก่นแท้ของเวทมนตร์ได้อย่างรวดเร็ว พลังเวทย์คือ ‘สารตั้งต้น’ ที่มีอยู่ในธรรมชาติ พลังปราณคือ ‘ตัวเร่งปฏิกิริยา’ ที่จะกระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลง ส่วนวงเวทย์...มันไม่ใช่แค่สมการ แต่คือสูตรโครงสร้างโมเลกุลอันซับซ้อน ที่จะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ต้องการ

เยว่ เฟยหลง ลองยกฝ่ามือขึ้น สร้างภาพวงเวทย์สายป้องกันขึ้นในห้วงความคิด แล้วผลักดันพลังเวทย์ในกายให้ไหลเวียนตาม "สมการ" ที่ตำราบอกเล่า

วูบบบบ!

พลันเกิดไอพลังสีโลหิตแผ่ออกมาจากร่างของเขาอย่างรุนแรง! ‘ตัวแปรนอกสมการ!’ หมิงหลินอุทานในใจ ม่านพลังสีแดงเข้มปรากฏขึ้นรอบกาย สั่นไหวราวกับมีชีวิต มันคือพลังเวทย์สายเลือดที่ตกทอดมาจากตระกูลจิง...พลังที่เขาไม่เคยคำนวณไว้! มันแข็งแกร่งและทรงพลังเกินกว่าที่เขาคาดคิดไว้มากนัก ร่างกายนี้...ร่างกายของ ‘เยว่ เฟยหลง’ ผู้อ่อนแอ กลับซุกซ่อนพลังเวทย์อันน่าพรั่นพรึงถึงระดับมหัศจรรย์เอาไว้โดยที่ไม่มีใครเคยล่วงรู้!

ดวงตาของเยว่ เฟยหลงเบิกกว้าง ก่อนที่รอยยิ้มเย็นเยียบจะปรากฏขึ้นที่มุมปาก

‘ดี...ดีมาก...’

ในเมื่อมีอาวุธอันร้ายกาจซ่อนอยู่ในมือเช่นนี้แล้ว...หนทางข้างหน้าต่อให้มีขวากหนามมากเพียงใด เขาก็จะฟันฝ่ามันไปให้จงได้

นับจากวันนั้น ตารางชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ยามกลางวันแสร้งทำตัวอ่อนแอ ทำเป็นสะดุดล้มเวลาฝึกซ้อมกระบวนท่าพื้นฐานง่ายๆ หรือนั่งเหม่อลอยไม่สนใจคำสอนของอาจารย์ผู้ฝึกสอน เรียนรู้กระบี่สยบนภาเพียงในความคิด ท่องจำวิถีการเดินปราณของแต่ละกระบวนท่าจนขึ้นใจ ยามกลางคืนเมื่อจวนตระกูลเยว่ตกอยู่ในความเงียบสงบ เขาก็จะกลายเป็นอีกคนหนึ่ง...ฝึกฝนเวทมนตร์ทั้งสามสายอย่างบ้าคลั่งราวกับปีศาจกระหายเลือด สิบวันผ่านไป...เวทย์ป้องกันทั้งเก้าวงเวทย์ถูกจดจำจนสิ้น ยี่สิบวันผ่านไป...เวทย์โจมตีและเวทย์รักษาก็ถูกสลักลึกลงในจิตวิญญาณ

เขากำลังลับเขี้ยวเล็บ...รอคอยวันที่จะได้ฉีกกระชากหน้ากากจอมปลอมของทุกคนในจวนแห่งนี้ และรอคอยการกลับมาของแม่นมจิงซิน...ผู้ที่จะนำ ‘ผลึกอสูร’ หรือในทางวิทยาศาสตร์คือ ‘แหล่งพลังงานเข้มข้นสูง’ ที่จะมาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาชั้นยอด...วัตถุดิบสำคัญที่จะทำให้พลังของเขาก้าวกระโดดอย่างแท้จริงมาให้