บทที่ 2

คลื่นความทรงจำของ ‘เยว่ เฟยหลง’ ที่ถาโถมเข้ามา ได้ปะติดปะต่อเรื่องราวของชีวิตใหม่นี้ให้หมิงหลินได้รับรู้อย่างกระจ่างชัด สมองของนักวิทยาศาสตร์ทำงานอย่างรวดเร็ว...จัดเรียงข้อมูลที่ไหลบ่าเข้ามาเป็นแฟ้มๆ ทั้งภาพ เสียง สัมผัส และอารมณ์...ราวกับกำลังอ่านเอกสารงานวิจัยของชีวิตคนผู้หนึ่ง

ร่างนี้คือบุตรชายคนเล็กของตระกูลเยว่ ตระกูลคหบดีผู้มั่งคั่งแห่งแคว้นฮุย บิดามีนามว่า ‘เยว่ เค่อ’ เป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ระดับปราณสวรรค์ขั้นสาม ส่วนมารดาของเขาคือฮูหยินสาม ‘เยว่ ฮวา’ สตรีผู้งดงามทว่าเปราะบาง ในห้วงทรงจำนั้น เขาเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนทว่าแฝงแววเศร้าอยู่เสมอ...มันกระตุกหัวใจของเขาอย่างประหลาด นางสืบเชื้อสายมาจากตระกูลจิงแห่งแคว้นหลิง ตระกูลผู้ใช้เวทมนตร์อันเกรียงไกรที่บัดนี้เหลือเพียงตำนาน ‘เวทมนตร์...’ คำนี้จุดประกายความสนใจในดวงตาของหมิงหลิน...มันคือศาสตร์แขนงใหม่ที่รอให้เขาไปถอดรหัส หลังถูกทำลายล้างจนสิ้น เหลือเพียงนางและแม่นม ‘จิงซิน’ ผู้เป็นทั้งผู้ใช้เวทย์สายรักษาและผู้ที่ช่วยชีวิตเยว่ เฟยหลงเอาไว้จากพิษร้าย

ทว่า...ชีวิตของเยว่ เฟยหลงนั้นไม่ได้งดงามดั่งเช่นฐานะ ในโลกที่วัดค่าของผู้คนด้วยพลังยุทธ์ เขาผู้มีระดับปราณเพียงบาดาลขั้นหนึ่งและมีพัฒนาการเชื่องช้า จึงไม่ต่างอันใดกับเศษธุลีในสายตาของพี่น้องต่างมารดา ความรู้สึกของการถูกผลักให้ล้มลงกับพื้นเย็นๆ และเสียงหัวเราะเยาะเย้ยยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทอย่างชัดเจน บุตรของฮูหยินใหญ่และฮูหยินรองมักจะหาเรื่องกลั่นแกล้งรังแกเขาอยู่เสมอ มีเพียงความรักจากบิดาที่คอยเป็นเกราะกำบัง และอ้อมกอดของมารดาที่มอบความอบอุ่นให้เสมอมา มันคือความอบอุ่นที่แท้จริง...แตกต่างจากความสำเร็จอันว่างเปล่าที่เขาเคยมีโดยสิ้นเชิง

หมิงหลิน หรือ บัดนี้คือ เยว่ เฟยหลง เอนกายพิงหัวเตียงไม้สลัก ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ในอกพลันรู้สึกหนักอึ้งอย่างประหลาด ความน้อยเนื้อต่ำใจและความอ้างว้างของเจ้าของร่างเดิมยังคงตกค้างอยู่ในจิตวิญญาณนี้ มันเป็นความรู้สึกเย็นเยียบที่เกาะกินอยู่กลางอก...เสียงกระซิบแผ่วเบาที่คอยตอกย้ำว่าตนเองนั้นไร้ค่า

"เป็นเพราะเจ้าอ่อนแอเกินไป...พวกเขาจึงรังแกเจ้า" เขาพึมพำกับสายลมแผ่วเบา

ในโลกเก่า...หมิงหลินไม่เคยอ่อนแอ เขาคืออัจฉริยะ คือนักศึกษาทุนที่ต้องดิ้นรนและขยันกว่าคนอื่นนับร้อยเท่า แต่ถึงจะประสบความสำเร็จเพียงใด ชีวิตของเขากลับแห้งแล้งและโดดเดี่ยวไร้ซึ่งครอบครัว ทว่าในโลกใบนี้...แม้เจ้าของร่างเดิมจะอ่อนแอ แต่เขากลับมีทั้งบิดาที่รักใคร่และมารดาที่ห่วงใย

เยว่ เฟยหลง ยกฝ่ามือขาวผ่องของตนขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง มือนี้นุ่มนวลเกินกว่าจะใช้ในห้องทดลอง...แต่บางที...มันอาจจะถูกสร้างขึ้นมาเพื่อกุมชะตากรรม...และพลังที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น ก่อนจะกำหมัดแน่น ดวงตาที่เคยสับสนบัดนี้ทอประกายแห่งความมุ่งมั่นอันแรงกล้า

ในเมื่อสวรรค์มอบโอกาสครั้งที่สองให้เขา...มอบชีวิตใหม่ที่มาพร้อมกับสิ่งที่เขาโหยหามาตลอด...เขาก็จะขอรับมันไว้

"ในเมื่อร่างกายนี้เป็นของข้า...จากนี้ไป...เจ้าคือข้า และข้าคือเจ้า...ความเจ็บปวดของเจ้า ข้าจะลบล้างมัน...ชีวิตที่เจ้าไม่เคยได้ใช้...ข้าจะใช้มันให้ดีที่สุดเอง" เขากระซิบกับดวงวิญญาณของเจ้าของร่างเดิมที่อาจยังหลงเหลืออยู่ เป็นทั้งคำสัญญาและคำอำลา

"ต่อไปนี้...ข้าคือ เยว่ เฟยหลง"

ไม่ใช่ หมิงหลิน คนนั้นอีกเเล้ว

"เยว่ เฟยหลง...ผู้ได้รับความเมตตาจากบิดา และได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของมารดา...ขอบคุณสวรรค์...ที่ส่งข้ามาให้ได้เรียนรู้ว่าความรักของครอบครัวนั้นเป็นเช่นไร"

สิ้นความคิดนั้น...ความรู้สึกหนักอึ้งในอกก็พลันสลายไป เหลือเพียงความสงบนิ่งและจิตใจที่มุ่งมั่นจะลิขิตชะตาชีวิตใหม่นี้ด้วยมือของเขาเอง เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร แต่ในฐานะนักวิทยาศาสตร์...การได้เผชิญหน้ากับสมมติฐานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต...นั่นคือความท้าทายที่น่าตื่นเต้นที่สุดแล้ว ในโลกที่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นคือผู้อยู่รอด...มังกรที่เคยหลับใหล...บัดนี้ได้ตื่นขึ้นแล้วอย่างแท้จริง