ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“สวัสดีค่ะคุณหญิง มายขอโทษนะคะที่จำคุณหญิงไม่ได้” ชนัญธิดายิ้มแห้งๆ เพราะตอนแรกเธอจำไม่ได้จริงๆ แต่พอมารดาบอกว่าเป็นเพื่อนและเคยอยู่บ้านใกล้กัน ก่อนที่ครอบครัวของคุณหญิงแม้นวาดจะย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ

“ไม่เป็นไรจ้ะ นานๆ ป้าถึงมาเยี่ยมแม่เราที ก็ไม่แปลกหรอกที่หนูจะจำป้าไม่ได้ แล้วนี่ตั้งแต่เรียนจบก็ช่วยแม่ดูแลไร่ตลอดเลยใช่ไหม”

“ค่ะคุณหญิง”

คุณหญิงแม้นวาดยิ้มกับคำตอบ แล้วหันไปสบตากับเพื่อนรัก ที่ก่อนหน้าก็ได้พูดคุยกันไปบ้างแล้ว แต่ก็เหลือเพียงแค่บอกให้เจ้าตัวได้รับรู้และคงให้เจ้าตัวตัดสินใจด้วยตัวเองว่ายินดีจะไปช่วยหรือไม่

“วาด เธอคุยกับลูกสาวฉันได้เลยนะ” แม่เลี้ยงจันทภา บอกเพื่อน

ชนัญธิดาหันไปมองมารดาพร้อมสีหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม แต่มารดาทำเพียงแค่ยิ้ม เธอจึงหันมาทางคุณหญิงแม้นวาดแทน

“คุณหญิงมีอะไรจะคุยกับมายเหรอคะ”

“พอดีป้ากำลังหาเลขาให้ลูกชาย แล้วจันบอกว่าหนูจบด้านนี้มา ป้าก็เลยรีบบินมา เพื่อคุยกับหนู ป้าอยากให้หนูไปทำงานกับลูกชายของป้า”

“ไปทำงานที่กรุงเทพฯ เหรอคะ”

“ใช่จ้ะ”

ชนัญธิดานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบผู้อาวุโส “มายคงไปไม่ได้หรอกค่ะ เพราะมายต้องอยู่ดูแลไร่”

“ป้ารู้จ้ะ แต่แม่หนูบอกว่างานช่วงนี้ไม่ได้ยุ่งอะไรมาก แล้วอีกไม่กี่วันน้องสาวของหนู ก็จะกลับมาช่วยดูแลงานใช่ไหมจ๊ะ”

“ค่ะคุณหญิง” ชนัญธิดาตอบได้คำสั้นๆ เมื่อมารดาไปคุยว่างานในไร่ไม่ยุ่ง ทำให้เธอไม่มีข้ออ้างอะไรมาอ้าง แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมคุณหญิงแม้นวาดถึงได้มาขอร้องให้เธอไปทำงานด้วย

“ถ้างั้นป้าขอให้หนูไปทำงานกับป้าสักระยะได้ไหมจ๊ะ”

“เอ่อ…”

“หนูมายคงอยากรู้ล่ะสิว่าทำไมป้าถึงมาขอร้องหนู แทนที่จะไปประกาศรับสมัคร”

“ค่ะคุณหญิง” ชนัญธิดายิ้มแห้งๆ เมื่อคุณหญิงรู้เท่าทันความคิด ก่อนที่คุณหญิงจะบอกความจริงที่น่าตกใจให้กับเธอฟัง ทำเอาเธอคิดหนักกับเรื่องที่จะไปช่วยทำงาน แต่จะว่าไปทำงานก็อย่างเดียวก็ไม่ใช่หรอก เพราะดูเหมือนคุณหญิงแม้นวาดจะให้เธอไปคุมความประพฤติของลูกชายซะมากกว่า