EP23

"เกลียดมากเลยใช่ไหม งั้นก็เกลียดให้มันสุดๆ เพราะกูมันก็เป็นได้แค่คนที่มึงเกลียดละวะ" เขาสบถออกมาและคล้ายกับว่าคำนั้นมันตัดพ้อ ก่อนที่ปลายเท้าจะเตะเข้ากับถังเปล่าเพื่อระบายอารมณ์

"น้องดาไม่รู้ว่าคุณทำแบบนี้ทำไม คุณทำเหมือนสนใจน้องดา แต่ทุกอย่างก็เหมือนน้องดาคิดไปเอง" ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น กลัวว่าเขาจะอารมณ์ร้อนมากกว่านี้

"แล้วกูจะทำไปเพื่อเหี้ยอะไรล่ะ กูจะยอมรับปากไอ้คินทำไมเพราะแค่กูอยากเอากูจะไปหาผู้หญิงที่ไหนก็ได้ แล้วกูจะไปช่วยมึงทำไม แล้วกูจะทำร้ายมันทำไมถ้ากูไม่กลัวมึงไปชอบมัน กูจะทำไปเพื่อเหี้ยอะไร ทั้งที่กูยิงมึงทิ้งก็จบแล้วมุกดา มึงแม่งโครตโง่" คนตรงหน้าอธิบายออกมาอย่างคนคลุ้มคลั่ง เขาตะโกนออกมาทุกคำอย่างคนอึดอัดและสับสนกับตัวเอง และเหมือนทุกคำมันจะซ่อนไปด้วยความน้อยใจแล้วทำไมเขาต้องกลัวฉันไปรู้สึกแบบนั้นกับหยางด้วย

"น้องดาคงจะโง่จริงๆ ที่ไม่รู้ว่าการกระทำของคุณหมายถึงอะไรกันแน่"

"งั้นก็เชิญมึงโง่ต่อไปแล้วกัน…" พูดจบเขาก็เดินหนีฉันไป เดินหนีไปด้วยอารมณ์ที่ยังไม่คงที่ ฉันยืนมองร่างหนาจนร่างของเขาลับสายตา พอมานึกถึงคำพูดของเขาเมื่อกี้ หยดน้ำตามันก็ไหลออกมา

คำพูดเหมือนน้อยใจที่ฉันให้ความสำคัญกับหยางมากกว่า เขาทำเหมือนอิจฉาที่ให้เวลาหยางมากกว่า และที่ยอมดูแลฉันถ้าไม่ใช่เพราะพี่คินขอแล้วมันเพราะอะไร

ถ้าไม่รักก็อย่าทำให้คิดมากกว่าเดิมได้ไหม…

…

บนรถ...

"เป็นยังไงบ้างครับ" พอเอ็มเจกลับมาที่รถเขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วเอนเบาะลงก่อนจะเงยหน้าและหลับตาเหมือนกำลังจะระงับอารมณ์ตัวเอง

"หงุดหงิดฉิบหาย" ชายหนุ่มตอบทั้งที่ยังหลับตาอยู่ เทสล่าจึงเริ่มออกรถออกจากบริเวณสนามแข่ง

"เผลอพูดอะไรออกไปบ้างละครับ"

"กูพูดเหี้ยอะไรออกไปก็ไม่รู้" เขาพี่งมารู้ตัวเองว่าความโมโหและน้อยใจทำให้ตัวเองพูดความจริงในใจออกไป

"ผมได้ยินนะ เปิดกระจกสูบบุหรี่เลยได้ยิน เสียงของพี่มันดังมาถึงนี้"

"ยัยโง่นั้นจะรู้ตัวไหมวะ"

"อันนี้ผมก็ไม่ทราบ แต่มาถึงขนาดนี้พี่รู้หัวใจตัวเองแล้วใช่ไหม" เอ็มเจนิ่งเงียบ เขาคิดทบทวนและไม่อยากจะตอบคำถามของเทสล่าเลย

"รู้แล้ว"

"รู้แล้วว่าชอบเด็กคนนั้น"

"กูไม่ได้ชอบ กูจะไม่ชอบคนที่ไม่ได้ชอบกู ไม่มีวัน" เอ็มเจพยายามโกหกตัวเองอีกครั้งและนั้นมันก็ทำให้เทสล่าไม่สามารถพูดอะไรได้ คงได้แต่ตามนํ้าไป

"งั้นวันไหนที่ยอมรับแล้ว ผมจะเตะปากพี่นะ"

"มึงฝันเอาเถอะ" เขาตอบดับฝันเทสล่าจนคนได้ยินเผลอหลุดขำออกมา แล้วบทสนทนาระหว่างสองคนบนรถก็เงียบ ต่างคนต่างใช้สมาธิและความคิดของตนเอง

…

วันต่อมา…

"เป็นยังไงบ้าง" มุกดาที่หอบข้าวของมาเยี่ยมหยางเธอเอ่ยถามออกไป ตอนนี้ภายในห้องพักฟื้นมีเธอและโย่ว

"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แล้วเอาอะไรมาเยี่ยมฉันเยอะแยะ"

"ผลไม้กับนมอ่ะ" สภาพของหยางตอนนี้คือแขนหักและตามลำตัวมีรอยแผล เพราะถูกสะเก็ดจากระเบิดรวมถึงแผลถลอกและฝกชํ้าจากการกระแทกพื้นอย่างแรง ใบหน้าของเขามีรอยแผลสามสี่จุด

"แต่มันก็แปลกดีนะ รถอยู่ๆมาพังจนเสียหลักแบบนั้น"

"นายไม่เคยล้มเลยใช่ไหม"

"ก่อนแข่งก็เช็คเครื่องตลอด ครั้งนี้ไม่พลาดตรงไหน"

"แกไปมีเรื่องอะไรกับใครรึเปล่า" แล้วโย่วก็พูดแทรกขึ้นมา เมื่อวานเขาลองไปที่สนามแข่งเพื่อลองถามผู้จัดงานวันนั้นแล้วแต่ก็ไม่พบข้อมูลหรือเบาะแสอะไรว่าเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นการจงใจ

"ปกติผมก็ไม่เคยไปมีเรื่องอะไรกับใครเลยนะพี่"

"แต่พี่มั่นใจว่ามีคนจงใจ อาจจะเป็นคู่แข่งของแกก็ได้ เพราะพี่ไปถามข้อมูลเมื่อวานทางสนามแข่งไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรเลย เหมือนร่วมมือด้วย ไอ้คนก่อเรื่องมันจ่ายกี่บาทวะ อย่าให้รู้นะว่าใครจะซัดให้ฟันหัก" บทสนทนาระหว่างสองพี่น้องทำให้มุกดาเงียบเพราะเธอรู้ตัวคนทำแล้ว แต่ถึงจะบอกไปก็ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก เพราะเพื่อนของเอ็มเจก็เป็นถึงลูกหลานตระกูลที่องค์กรทำงานให้ บอกไปจะเป็นผลเสียกับทุกคนเสียเปล่าๆ

"แต่พอมาถึกดูอีกที ตอนแข่งก็ไม่เห็นหน้าคนแข่งเลยนะ มันก็เป็นอย่างที่พี่พูดก็ได้"

"พี่ถึงบอกให้นายลองนึกว่าเคยมีปัญหากับใครรึเปล่า"

"ถ้าล่าสุดก็เป็นสองอาทิตย์ก่อนที่โรงอาหารของคณะ เหมือนจะชื่อเอ็มเจ…"

"มีเรื่องกันเพราะอะไร" หยางมองหน้ามุกดาแล้วเหมือนเธอนิ่ง ชายหนุ่มเลยเลือกที่จะไม่พูดดีกว่า เพราะไม่อยากให้โย่วมองว่ามุกดาเป็นต้นเหตุ

"ไม่มีอะไรหรอกพี่ เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ปล่อยมันไปเถอะ"

"งั้นที่หลังก็ระวัง ไม่งั้นมึงก็เลิกแข่งรถไปเลย"

"มันจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกแน่นอนครับ"

"เออๆ พี่ต้องไปทำงานแล้ว เดี๋ยวเลิกงานมาเยี่ยมใหม่"

"โอเคคับ" บอกลากันเสร็จ โย่วก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกจากห้องพักฟื้นของหยางไป ทำให้ภายในห้องเหลือแค่มุกดาและหยาง

"เดี๋ยวอีกหน่อยเราก็คงต้องกลับคอนโดเพื่อเตรียมตัวออกไปเรียนแล้วนะ"

"อื้อ แต่ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยได้มั้ย"

"ว่ามาสิ" มุกดาที่นั่งอยู่ข้างเตียงพยักหน้าตอบ

"ตกลงเธอกับพี่คนนั้นเป็นอะไรกันแน่" พี่คนนั้นที่หยางหมายถึงคือเอ็มเจ

"เราเป็นแค่คนรู้จักกัน"

"เธอคิดว่า พี่เขาจะมาหาเรื่องฉันอีกมั้ย"

"คงไม่หรอก อย่าคิดมากเลยนะ"

"เป็นแค่คนรู้จักจริงๆ ใช่ไหม"

"เราคิดกับพี่เขาแค่นั้น ถึงตอนนี้จะไม่ใช่ ยังไงวันข้างหน้าเราก็เป็นแค่คนรู้จักกันอยู่ดี" คำตอบของมุกดามันคล้ายจะบอกว่าไม่มีอะไรแต่มันก็ดูเหมือนมี แต่หยางก็เลือกที่จะไม่ถามต่อ

"ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั้น"

"นายนอนพักเถอะนะ ฉันจะได้กลับแล้ว"

"อื้อ" หยางส่งยิ้มให้เธอ คนตัวเล็กจึงลุกจากเก้าอี้แล้วหยิบกระเป๋าคล้องบ่าก่อนจะเดินออกจากห้องไป เธอใช้เวลาไม่นานก็กลับมาถึงคอนโดของตนเอง แต่หน้าประตูห้องกลับมีกระดาษแปะไว้อยู่ ดึงออกมาก็มีข้อความข้างหลังเขียนไว้ว่า

'มีคนจ้องจะทำร้ายเธอ อยู่ให้ห่างจากเขาเข้าไว้ ระวังตัวด้วย'