EP22

สนามแข่ง…

ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มของวันเป็นวันที่หยางชวนฉันมาดูเขาแข่งรถ ที่มาเพราะอยากมาเป็นกำลังใจให้ไม่ได้หวังจะเอาเงินจากการแข่งขันของเขาแล้ว สนามแข่งที่นี้ค่อนข้างใหญ่ฉันเสียค่าเข้าแล้วเดินผ่านฝูงชนเข้ามาเพื่อยืนอยู่ทางข้างหน้า

"อีกห้านาทีการแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้วนะครับ เงินรางวัลสองแสน และผู้เข้าแข่งขันของเราวันนี้คือหยางอี๋ที่ครองที่หนึ่งมาตลอดและนักแข่งชื่อดังที่หลายๆ คนชื่นชอบ ขอให้ทุกคนสนุกและร่วมลุ้นไปพร้อมกันในวันนี้ครับ" เสียงพิธีกรพูดจบแล้วเสียงตบมือก็ดังลั่นสนาม คนเข้าชมส่วนมากเป็นผู้หญิงและเพศที่สาม ผู้ชายจะอยู่ฝั่งวางเดิมพันกันมากกว่า

หลังเสียงตบมือจบลงเวลาผ่านไปเกือบห้านาทีการแข่งขันก็ใกล้จะเริ่มขึ้น การแข่งขันเป็นการแข่งแบบประเภทจักรยานยนต์ รถสองคันจอดข้างกันเพื่อเวลานับถอยหลัง และมีผู้หญิงถือธงคอยโบกเพื่อให้สัญญาณ

"เรามาเริ่มนับถอยหลังพร้อมกันเลย สาม สอง หนึ่ง!..." ธงโบกลงเป็นสัญญาณการเริ่มแข่งขันพร้อมกับเสียงนกหวีด เสียงกรี๊ดและเสียงเร่งเครื่องเริ่มดังขึ้น

รถของหยางเป็นคันสีดำล้วนแต่ของอีกคนเป็นดำสลับแดง ทั้งสองขี่แซงกันโลดแล่นบนสนามแข่ง หัวใจฉันเต้นรัวกระหน่ำและลุ้นไปกับการแข่งขัน เป็นการแข่งขันครั้งแรกที่เคยมาดูและคนที่แข่งเป็นเพื่อนฉันเอง

สองคันขี่แซงกันไปจนกระทั่งเสียงกรี๊ดหยุดลง ทุกคนดูตกใจมากกว่าตื่นเต้น เสียงระเบิดดังและควันลอยขึ้น เหตุการณ์ทุกอย่างวุ่นวายหน่วยรักษาความปลอดภัยและหน่วยปฐมพยาบาลเข้าไปดู

"เกิดอะไรขึ้นหรอคะ" ฉันหันไปถามคนข้างๆ ภาวนาให้คันที่ประสบอุบัติเหตุไม่ใช่คันของหยาง

"รถเสียหลักล้มแล้วระเบิดค่ะ" พอได้ยินคำตอบเพียงเท่านั้นฉันก็เบียดคนออกมา เพื่อมาดูสถานการณ์อีกทางว่าเป็นใครกันแน่ที่ประสบอุบัติเหตุ แล้วก็ปรากฏว่าเป็นหยาง เขาประสบอุบัติเหตุและรถพยาบาลกำลังขับเข้ามารับตัว

"ขอโทษนะคะ ฉันเป็นเพื่อนเขาเองค่ะ เดี๋ยวฉันไปด้วย"

"ขึ้นรถเลยครับ" ฉันขึ้นไปบนรถพยาบาลแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกจากสนามแข่งด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าของหยางมีรอยแผลหลายที่และพยาบาลกำลังพยายามช่วยเขาอยู่

…

โรงพยาบาล…

เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีเราก็มาถึงโรงพยาบาลหยางถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ฉันนั่งรอเขาอยู่หน้าห้องแล้วไม่นานพี่ชายหยางก็ตามมาด้วยสีหน้าตกใจ

"หยางเป็นยังไงบ้างน้องดา" พี่โย่วถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น เขาดูเหนื่อยหอบจากการรีบมาที่นี้

"พึ่งเข้าห้องฉุกเฉินเมื่อกี้เองค่ะ"

"มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้"

"น้องดาได้ยินคนบอกว่าเสียหลักล้ม แล้วรถระเบิดค่ะ รถเสียหายมากแล้วหยางก็บาดเจ็บ"

"ก่อนลงแข่งหยางเช็กสภาพรถตลอด และเขาก็ไม่เคยเสียหลักล้ม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้" พี่โย่วคิดมากเขายกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองคิด เหตุการณ์นี้มันแปลกไปแบบนั้นหรอสิ่งที่เขาจะสื่อ แต่มันก็อาจจะพลาดกันได้แค่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแค่นั้นเอง

"ลองแจ้งตำรวจดีไหมคะ เผื่อมีการลอบทำร้ายกันด้วยวิธีนี้"

"เดี๋ยวพี่จัดการเรื่องนี้เอง น้องดากลับไปพักผ่อนเลยก็ได้ พี่ขอบคุณมากที่ขึ้นรถมาเป็นเพื่อนหยาง"

"เป็นยังไงก็โทรมาบอกน้องดาด้วยนะคะ" ฉันบอกแล้วเขียนเบอร์ตัวเองให้พี่โย่ว เขายื่นรับมันแล้วพยักหน้าตอบ

"ครับ"

"งั้นน้องดากลับแล้วนะ" พูดจบฉันก็หันไปมองหน้าประตูห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินตามทางเดินออกมา เป็นห่วงเขาแต่ก็ได้แค่รอและขอให้หยางปลอดภัย ในขณะที่เดินกลับมือก็คลำกระเป๋าสะพายเพื่อหากระเป๋าตังดูแต่ปรากฏว่าไม่มี พอลองนึกดูอีกทีก็คล้ายกับว่ามันน่าจะร่วงตกจากกระเป๋าตอนเบียดคนออกมา แบบนี้ก็คงต้องกลับไปที่สนามแข่งอีกแล้วหรอ

และฉันก็ต้องพาตนเองกลับมาที่สนามแข่งอีกครั้งเพื่อตามหากระเป๋าตังของตนเอง ตอนนี้คนในสนามเเข่งเริ่มกลับกันหมดแล้วทำให้คนเลยน้อย ฉันเดินไปที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์แต่ก็หาไม่เจอเลยเดินไปเรื่อยๆ

"อาการมันเป็นยังไงบ้าง"

"ยังไม่ออกจากห้องฉุกเฉินเลยครับ แต่อาการน่าจะหนักพอตัว" ฉันหยุดชะงักแล้วแอบฟังเพราะมันน่าจะเกี่ยวกับหยาง ห้องนี้เหมือนกับห้องพักนักแข่งและนํ้าเสียงคนพูดก็คุ้นหูมาก

"มันออกจากห้องฉุกเฉินเมื่อไหร่บอกกูด้วย"

"ทำแบบนี้ไม่แรงไปหรอครับ"

"ไม่ได้ตั้งใจทำให้ถึงตาย"นี่มันเรื่องอะไรกันแปลว่าเรื่องนี้มันการจัดฉากแบบนั้นหรอมันคือการจงใจดีๆ นี่เอง

"ผมว่าตอนนี้เรากลับก่อนดีกว่า" สองคนนั้นกำลังจะออกมาแล้ว ฉันเลยแอบมากกว่าเดิม พอร่างของเขาเดินออกมาจากห้องนักแข่งก็เห็นใบหน้าของคนบงการเรื่องนี้ เขาคือเอ็มเจ…

เขาทำแบบนี้ไปทำไม ฉันไม่เข้าใจ เล่นแบบนี้มันไม่แรงไปหน่อยหรอ จัดฉากให้ตัวเองมาแข่งกับหยางแล้ววางแผนทำให้เขาเข้าโรงพยาบาล ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งโมโหจนทนไม่ไหว

"ทำแบบนี้มันไม่แรงไปหน่อยหรอ" ฉันออกมาจากที่หลบอยู่แล้วตะโกนถามเขาออกไปจนร่างหนาหยุดชะงักแล้วหันกลับมามอง

"อ่าว ทำไมมาอยู่นี้ได้ล่ะ ไม่ไปคอยเฝ้าเพื่อนสุดที่รักของเธอหรอ" ลูกน้องของเขาเดินไปก่อนแล้วคุณเอ็มเจก็เดินเข้ามาใกล้กับฉัน ท่าทางของเขาดูพอใจไม่น้อย

"น้องดาถาม คุณไม่ได้ยินหรอคะ"

"ได้ยินแค่ยังไม่อยากตอบ"

"ตอบคำถามมาสิ คุณทำร้ายเพื่อนน้องดาทำไม คุณทำแบบนี้ทำไมคุณรู้ไหมว่าหยางสำคัญกับน้องดาขนาดไหน!" ฉันระเบิดออกมาอย่างสุดจะทน ที่ฉันไปบ้านของหยางบ่อยๆ เพราะเราได้ข้อมูลมาเพิ่มแล้ว เราไม่ได้อยู่กันสองต่อสองด้วยทุกครั้งมีพี่โย่วอยู่ด้วย ถ้าหยางเป็นอะไรขึ้นมาพี่โย่วคงไม่ช่วยฉันแล้ว เขาทำเพราะหยางขอ มันคือทางออกเดียวของฉันแล้วที่จะทำให้เจอคุณพ่อและคุณแม่

"นี้มันสำคัญกับเธอมากขนาดนั้นเลยหรอมุกดา!!" เหมือนเขาโมโหขึ้นมามาก มือหนาเข้ามาจับที่ไหล่ฉันแล้วออกแรงเขย่าอย่างแรง

"ใช่ค่ะ! หยางสำคัญกับน้องดามาก เพราะฉะนั้นเลิกแตะต้องเขาได้แล้ว น้องดาไม่ได้อยากเกลียดคุณมากกว่านี้…" ฉันเกลียดเขา เกลียดที่เขาทำเหมือนเป็นห่วง ทำเป็นหวง ทำเหมือนชอบ แต่มันคือการแสดงมันทำให้ฉันทำใจยากและไม่อยากได้รับความรู้สึกจอมปลอมแบบนี้ ฉันกลัวใจตัวเองกลัวที่จะชอบเขาขึ้นมาจริงๆ