EP18

ภายในห้องเรียนวันนี้ฉันนั่งเรียนกับมิเกลตลอดทั้งวัน จนกระทั่งถึงวิชาสุดท้ายเราก็เก็บของเตรียมจะกลับ

"ฉันคุยกับผู้จัดการร้านให้เธอแล้วนะ" พอได้ยินคำพูดของมิเกลหัวใจก็พลันเต้นแรงขึ้นมา ตื่นเต้นว่าตนเองจะมีงานรึเปล่า

"เขาว่ายังไงบ้าง"

"มาทำได้ เดี๋ยวเธอต้องเข้าไปคุยรายละเอียดที่ร้าน"

"วันไหนหรอ" ฉันยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"ความจริงแล้วเข้าไปคุยวันไหนก็ได้ จะเข้าไปพร้อมกับฉันไหม ฉันจะไปทำงานพอดี"

"เอาสิ" เราตกลงกันเสร็จสับก็พากันลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาจากห้องเรียน เราสองคนเดินทางมายังร้านกาแฟด้วยรถเมล์ ร้านอยู่ไม่ไกลมาก เดินทางมาแป๊บเดียวก็ถึง พอมาถึงร้านเราสองคนก็เดินเข้าไปข้างใน

ร้านเป็นสไตล์มินิมอลเหมือนคาเฟ่ทั่วไป มีขนมเค้ก และเมนูของหวานอื่นๆ

"ผู้ไหมคะ คนนี้คือมุกดาเพื่อนหนูเองค่ะ"

"คนที่เราโทรมาฝากงานกับร้านให้เมื่อคืนใช่ไหม" ผู้หญิงวัยเกือบสามสิบเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม พี่ไหมเป็นผู้จัดการร้านและดูเหมือนว่าจะสนิทกับเกลพอควร

"ใช่ค่ะ"

"งั้นเรามาเริ่มคุยรายละเอียดงานกันเลยดีกว่า" พี่ไหมเดินนำเราสองคนมานั่งที่โต๊ะ เพราะตอนนี้ร้านยังไม่เปิด พนักงานต้องเข้ามาทำก่อนร้านเปิดอยู่แล้ว

"ต้องทำวันไหนบ้างคะ" ฉันหย่อนตัวนั่งลงแล้วถาม

"ส่วนมากพนักงานร้านพี่เป็นวัยมัธยมปลายกัน เลยจะมาทำช่วงหลังเลิกเรียน ส่วนเสาร์อาทิตย์จะมีแค่มิเกลกับอีกคน แต่อีกคนเขาลาออกไปแล้วเพราะต้องกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด งั้นเรามาทำแทนคนที่ลาออกไปเลยแล้วกัน"

"ได้ค่ะ"

"นี้เป็นเวลาทำงานนะ เลิกงานแล้วรับเงินกลับได้เลย" ฉันหยิบรายละเอียดงานคร่าวๆ มากวาดสายตาอ่าน พอเข้าใจก็พยักหน้าตอบ

"สะดวกเริ่มงานเสาร์นี้เลยไหม"

"เดี๋ยวเริ่มอาทิตย์นี้เลยค่ะ"

"งั้นเอาเป็นตามนี้เนาะ เดี๋ยวพี่ขอไปเคลียร์หลังร้านก่อน"

"ขอบคุณนะคะพี่ไหม"

"ไม่เป็นไรจ้ะ" พี่ไหมยิ้มตอบแล้วเธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปที่หลังร้าน พอลับร่างพี่ไหมฉันก็หันมายิ้มกับเกลด้วยความดีใจ

"พี่ไหมใจดีจัง"

"เป็นรุ่นพี่ที่ฉันสนิทแทบจะคนเดียวได้มั้ง"

"งั้นเกลจะทำงานต่อเลยมั้ย เราจะได้กลับ"

"ใช่ อีกหน่อยจะถึงเวลาทำงานแล้ว"

"งั้นเรากลับก่อนนะ" คุยกับมิเกลเสร็จฉันก็เตรียมตัวจะกลับไปที่คอนโด วันนี้ว่าจะซื้อของสดที่ตลาดแล้วกลับไปทำกับข้าวกิน จะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายแล้วกินได้หลายมื้อ

…

หลังกลับมาจากร้านกาแฟก็ถึงช่วงเย็นของวัน ฉันนั่งรถเมล์มาไกลหน่อยเพราะหาตลาดได้ยากทำให้ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืด และฝนก็คล้ายกับว่ากำลังจะตั้งเค้ามา เลยต้องเร่งฝีเท้าเพื่อจะกลับ แต่พอจะข้ามถนนก็เหมือนกับว่ามีรถคันหนึ่งขับมาจอดฉันไม่ให้ข้าม ฉันถอยหลังออกมาเล็กน้อยด้วยความตกใจ และมันก็ทำให้ตกใจมากกว่าเดิมเมื่อมีร่างของผู้ชายสามสี่คนลงมาจากรถตู้

"จับมัน"

"…" พอฉันได้ยินคำนั้นก็รีบวิ่งหนีทันทีด้วยความหวาดกลัว แล้วร่างของกลุ่มผู้ชายพวกนั้นก็วิ่งตามมานี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน…

ฉันหอบข้าวของมากมายวิ่งแล้วฝนก็เริ่มตก ทุกอย่างดูยากไปหมด พอวิ่งหนึออกมาเรื่อยๆ ก็มาโผล่ซอยหลังตลอดที่รถไม่ค่อยวิ่ง สองข้างทางเป็นป่า

โครม! โครม!

"กรี๊ดดดดดด!" ด้วยความตกใจเสียงฟ้าร้อง ฉันร้องกรี๊ดออกมาแล้วยกมือขึ้นปิดหู ข้าวของที่ซื้อมาจากตลาดสดร่วงหล่นลงพื้น

"เห้ย! ไป" พวกนั้นตะโกนคุยกันแทรกเสียงฝนเข้ามา ก่อนจะวิ่งมาล้อมตัวฉันเอาไว้ ฉันยืนแน่นิ่งวิ่งไปไหนไม่ได้แล้ว

"ปล่อยนะ! ปล่อย!" แรงผู้หญิงคนเดียวไม่สามารถสู้แรงผู้ชายได้ ทำให้ร่างกายฉันถูกจับเอาไว้แน่น แล้วรถตู้คันเดิมก็ขับมาจอดเพื่อรอรับ

"พวกแกเป็นใคร ปล่อยนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ มีใครได้ยินไหม!" ฉันตะโกนผ่านเสียงฝนที่กระหน่ำลงมา แล้วใบหน้าก็ถูกตบจนเลือดออกที่มุมปาก

ความหวังสิ้นไปหมดแล้ว แต่ก็มีแสงรถจากถนนวิ่งมาทางนี้แล้วจอด ร่างของผู้ชายคนหนึ่งเดินลงมาพร้อมกับคว้าปืนยิง

ปั้ง! ปั้ง!

"ใครมาวะ!" ผู้ชายคนที่จับฉันเอาไว้โดนยิงเข้าที่ขาทั้งสองข้าง แล้วร่างของเขาก็ทรุดลงพื้น ส่วนพวกที่เหลือก็กรู่เข้าไปต่อสู้ ฉันปล่อยให้คนพวกนั้นต่อสู้กันแล้วใช้โอกาสวิ่งหนีกลับไปทางเดิมด้วยความหวาดกลัว

วิ่งออกมาได้ไกลจนถึงถนนใหญ่ฉันก็กอดตัวเองเอาไว้แน่น ปล่อยให้ร่างกายเดินตากฝนแล้วเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ใครเป็นคนที่คิดจะทำร้ายฉันกัน แค่นี้ชีวิตยังไม่ซวยพอหรอ ทำไมกัน…

คำถามมันเกิดขึ้นในหัวก่อนจะปล่อยโฮแล้วร้องไห้ออกมา รู้สึกว่าชีวิตตัวเองอยู่ยากมากขึ้นทุกวัน แต่ในขณะที่เดินอยู่ก็รู้สึกเหมือนว่าเม็ดฝนหายไป พอหยุดแล้วหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นเขา เอ็มเจ

"ขึ้นรถ" มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือส่วนมืออีกข้างก็ถือร่มเสื้อของเขามีคราบเลือด สภาพเหมือนฟัดกับใครมาหรือว่าคนที่มาช่วยฉันเมื่อกี้คือเขา

"…"

"จะไปหรือจะอยู่ตรงนี้ให้พวกมันตามมาลากคอเธออีก?"

"คุณ มาช่วยน้องดาหรอคะ"

"เห็นเป็นใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ฉัน" เขาตอบแค่นั้นก็จูงมือฉันแล้วเดินนำกลับไปที่รถ ฉันมองมือหนาสลับกับแผ่นหลังกว้างของเขา ทำไมเขาถึงช่วย ทำไมฉันถึงรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาแปลกๆ เขาคือคนแรกที่ทำให้ฉันมีความรู้สึกวาบหวิวแบบนั้นและเป็นครั้งแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่น ผู้ชายปากร้ายคนนี้ทำไมเขาชอบทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้กันนะ

ฉันเกิดคำถามขึ้นมาในหัวก่อนที่เขาจะพาฉันเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ ทุกอย่างบนรถเงียบ ฉันก้มมองมือหนาที่ยังคงจับมือของฉันอยู่ก่อนจะตัดสินใจถามอะไรบางอย่างออกไปทำลายความเงียบ

"ทำไมถึงมาช่วยน้องดาหรอคะ"

"คงเป็นเพราะไอ้คินขอให้ดูแลเธอ"

"คุณทำ เพราะพี่คินขอใช่ไหม"

"ใช่" มันเจ็บจี้ดขึ้นมาในอก ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือออกมาจากมือหนาแล้วขย้ำกระโปรงนักศึกษาแน่น เขาทำเพราะพี่คิน เพราะรักษาคำพูดที่เคยไว้ให้กับพี่คิน เขาไม่ได้ทำเป็นห่วง เขาไม่ได้คิดอะไร แล้วฉันก็ไม่ควรหวั่นไหวกับการกระทำของเขาเลยสักนิด