EP19

เวลาผ่านไปเกือบสามสิบนาทีเราก็เงียบกันตลอดทาง ฉันนั่งมองสายฝนที่ค่อยๆซาลงผ่านกระจกรถด้วยอาการเหม่อลอย จนกระทั่งเลี้ยวเข้ามาจอดใต้คอนโด แต่พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าไม่ใช่คอนโดของตนเอง

"ทำไมถึงไม่ไปส่งที่คอนโดของน้องดาคะ"

"ฝนมันตก ขับรถยาก"

"ปล่อยน้องดาไว้ที่ป้ายรถเมล์ก็ได้ค่ะ"

"ฉันคงจะไม่เสียเวลาวนรถกลับไปส่งเธอ" เขาพูดเพียงเท่านั้นก็เปิดประตูลงจากรถ ฉันนั่งมองร่างของเขาสักพักก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูลงตามไป อย่างน้อยๆ ก็รอฝนซาก่อนค่อยเรียกแท็กซี่กลับก็ได้ถ้ารถเมล์กลับ

พอฉันเดินลงมาจากรถเขาก็เดินนำฉันเข้าไปใต้คอนโด ก่อนจะขึ้นลิฟต์ไปยังห้องของเขา มาถึงห้องฉันก็ยืนแน่นิ่งทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเจ็บแผลขึ้นมาจนต้องเอามือแตะเบาๆ

"ตามฉันมา" ผ้าเช็ดตัวกระทบเข้าที่ร่างกายของฉันอย่างแรง แล้วร่างหนาก็เดินนำเข้าไปในห้องน้ำ เขาคงบอกเป็นนัยว่าให้ฉันไปอาบนํ้า

ฉันเดินเข้ามาในห้องน้ำขนาดกว้างใหญ่ แล้วกวาดสายตามอง มีโซนอ่างและโซนอาบโซนอาบจะมีห้องส้วมแยกไปด้วย

"ถอดเสื้อผ้าออกสิ เดี๋ยวไข้ก็แดก" นํ้าเสียงพูดจาประชดประชันดึงฉันให้หลุดจากความคิด สายตาเลยจ้องมองใบหน้าเขาที่ผมเผ้าและใบหน้าเปียก

"คุณไม่ออกไปหรอคะ ถ้าจะให้น้องดาอาบนํ้า"

"ฉันก็จะอาบเหมือนกัน"

"น้องดาออกไปก่อนก็ได้ค่ะ"

"อย่าเข้าใจอะไรให้มันยาก ถอดเสื้อผ้าของเธอออกแล้วลงมาที่อ่างกับฉัน" ในขณะที่ฉันกำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้องน้ำไป เสียงแข็งพูดขึ้นแล้วเดินไปที่อ่าง เขาค่อยๆ ถอดชุดตนเองออกแล้วก้าวลงไปในอ่างที่กำลังเปิดนํ้าและมีฟองเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ

"…" ฉันนิ่งเงียบแล้วเดินตามไปที่ข้างอ่างก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าตนเองออกอย่างไม่มีทางเลือกแล้วก้าวลงไปในนั้น ทันทีที่นํ้าอุ่นแตะตัวก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เพราะหนาวจากการตากฝนมานาน

"ไม่อยากอยู่ในอ่างเดียวกันกับฉันแบบนั้นหรอ" ในขณะที่เราสองคนต่างเงียบเสียงของคนตรงหน้าก็เอ่ยขึ้น

"ทำไมถามแบบนั้นละคะ"

"เห็นเอาแต่ก้มมองนํ้า ทำเหมือนฉันไม่ได้นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ"

"น้องดาแค่อยากแช่นํ้าเงียบๆค่ะ" ฉันตอบออกไปแบบนั้นแต่ความจริงแล้วแค่ไม่อยากสบตาหรือมองหน้าเขา ไม่อยากอยู่ใกล้จนต้องอยู่คนละฝั่งของอ่างอาบน้ำที่ค่อนข้างใหญ่สามารถแช่ถึงสามคนได้อย่างสบาย เอาง่ายๆคือฉันกำลังห้ามและต่อต้านตนเองไม่ให้อยู่ใกล้เขามากเกินไป

"อยากแช่นํ้าเงียบๆ หรือไม่อยากอยู่ใกล้ฉัน"

"กำลังคิดอยู่ค่ะ ว่าใครเป็นคนทำแบบนี้"

"คงมีคนกำลังไม่ชอบเธออยู่ ระวังตัวเองด้วย ฉันไม่อยากให้ไอ้คินมาว่าฉันเอาน้องสาวมันแล้วดูแลไม่ได้" น้องสาวแบบนั้นหรอ น้องสาวนอกคอก น้องสาวที่ไม่มีใครต้อนรับและนับญาติด้วย ถ้าต้องแลกด้วยการอยู่แบบนี้ ต้องต่อสู้กับความรู้สึกแย่ๆของตนเองแบบนี้ฉันไม่อยากอยู่หรอก ฉันทนอยู่เพราะต้องมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อตามหาคุณพ่อและคุณแม่ก็เท่านั้น

"ถ้าไม่ติดว่าต้องมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อรอคนสำคัญ น้องดาปล่อยให้พวกมันฆ่าตายไปนานแล้ว"

"ขนาดตัวเธอเองยังมองตัวเองไร้ค่า คนอื่นจะมองเธอไร้ค่าก็ไม่แปลก"

"…"

"อย่างน้อยก็ควรมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง" ที่เขาพูดมันก็ถูก แต่ถ้าอยู่ไปแล้วไม่มีความสุข ไม่เหลือใคร แล้วฉันจะอยากอยู่ไปทำไมกัน…

…

22.00 น.

ดวงตากลมโตมองสายฝนที่กำลังตกปรอยๆ ผ่านระเบียงห้องออกไป เธอสวมชุดนอนตัวบาง ผมยาวสลวยสยายทั่วแผ่นหลัง เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเสียงฝีเท้า ชีลีนไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

"นมอุ่นค่ะ" ชะชาเอ่ยบอกแล้ววางแก้วนมไว้บนโต๊ะ เธอมองแผ่นหลังของเจ้านายสาวเพื่อรอเธอหันมาตอบ

"ขอบใจ"

"ยังไม่นอนอีกหรอคะ"

"อีกสักหน่อย"

"ค่ะ"

"มีคนแจ้งเรื่องมารึยัง" ก่อนที่ชะชาจะเดินออกไปจากห้อง เธอก็ถามดักไว้ซะก่อน

"แจ้งมาแล้วค่ะ มีคนมาช่วยเธอเอาไว้ก่อน แล้วเธอรอดไปได้"

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร" ชีลีนปรายตามองชะชาเพื่อรอคำตอบ

"ทายาทของตระกูลเก่าแก่ของเมืองไทยค่ะ แต่ครอบครัวของเธอหายตัวไปแล้ว"

"หายตัวไปแบบนั้นหรอ…"

"ใช่ค่ะ"

"สืบประวัติเธอมาให้ฉัน"

"สืบหาเกี่ยวกับการหายตัวของครอบครัวเธอด้วยไหมคะ"

"ไม่ต้อง ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นเหมือนตัวคนเดียว จะทำยังไงก็ได้ เหมือนสัตว์ตัวหนึ่งที่ตายไปก็ไม่มีใครสนใจ" คำพูดของชีลีนทำให้ชะชาบีบกระโปรงของตนเองแน่น เธอจ้องมองเจ้านายสาวไม่วางตา

"ดิฉันจะรีบหาข้อมูลของเธอมาให้โดยเร็วที่สุดค่ะ"

"แล้วฉันก็ต้องการรู้ด้วยว่า ผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกับคู่หมั้นของฉัน"

"รับทราบค่ะ" ชะชารับคำสั่งก่อนจะก้มหัวให้แล้วเดินออกจากห้องนอนชีลีนไป

…

มุกดาที่นั่งรอจนฝนเริ่มหยุดเธอเดินออกไปส่องดูที่หน้าต่างก็พบว่าตอนนี้สามารถกลับได้แล้ว คนตัวเล็กนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นคนเดียวส่วนเอ็มเจอยู่ในห้องนอน คล้ายกับว่าเขากำลังโทรคุยธุระอยู่ เธอใช้โอกาสนั้นเดินไปที่ประตูห้องก่อนจะเปิดออก แต่ยังไม่ได้ก้าวออกจากห้องข้อมือก็ถูกคว้าเอาไว้อย่างแรง

"จะไปไหน?" ร่างกายกระทบอกแกร่ง สองสายตาสอดประสานมองกัน

"ฝนหยุดแล้ว น้องดาจะกลับค่ะ"

"ดึกแล้ว ค้างที่นี้แหละ" พูดจบเอ็มเจก็อุ้มร่างเธอขึ้นแล้วพาเดินเข้าไปในห้องนอน

"คุณ! ปล่อยน้องดาลง น้องดาจะกลับแล้วค่ะ"

"ฉันบอกให้ค้างที่นี้"

"ไม่ค่ะ น้องดาไม่ค้างกับผู้ชาย อ๊ะ!" มุกดาพยายามดิ้นแต่ก็โดนโยนร่างลงบนเตียง เอ็มเจลากข้อเท้าเธอลงมาแล้วหยิบโซ่ขึ้นมา

"จะค้างดีๆ หรือจะให้ฉันล่ามเอาไว้"

"…" เด็กสาวเงียบ เธอหยุดดิ้นแล้วคว้าผ้าห่มขึ้นมากอดเอาไว้

"ไม่ดื้อแต่แรกก็จบ" เอ็มเจทิ้งโซ่ลง ก่อนขึ้นมาบนเตียงนอน ใบหน้าหล่อเหลากำลังโน้มลงไปจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มแต่ก็มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์มุกดาเสียก่อน คิ้วหนาขมวดแล้วคว้ามาดูรายชื่อ

'หยาง'

"ไอ้หน้าจืดนั้นโทรหาเธอทำไมป่านนี้?" พอรู้ว่าไม่เป็นใครก็เกิดความโมโหขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เอ็มเจกดร่างเล็กลงกับเตียงแล้วบีบแขนเธแน่น จนใบหน้าหวานเริ่มเบ้

"น้องดาเจ็บ"

"ตอบ"

"จะโทรหาทำไมมันก็เรื่องของน้องดา"

"เธอชอบมันหรอ?"

"จะชอบใครมันก็เรื่องของน้องดาเหมือนกันค่ะ" มุกดาตอบออกไปด้วยความน้อยใจ เหมือนตอนที่เธอถามเขาว่ามาช่วยเพราะอะไรแล้วเอ็มเจตอบแบบนั้นเธอเองก็คิดว่าจะตอบยังไงก็ได้โดยที่ไม่ต้องแคร์เขาเหมือนกัน แต่เด็กสาวดันไม่รู้เลยว่าคำตอบของตนเองมันกำลังนำหายนะมาเยือน…