2 ท่านหญิงกำมะลอ (1)

ราอีสมองดูเสื้อผ้าแสนงดงามของสตรีที่สวมใส่อยู่บนร่างกายตนเองผ่านบานกระจกเงาฉลุลายด้วยความไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก ผ้าลินินสีชมพูหวาน ตัดเย็บอย่างประณีต ประดับด้วยลูกปัดเม็ดเล็กแวววาวคือความงดงามที่สะท้อนถึงศิลปะและวัฒนธรรมชาวทะเลทรายได้เป็นอย่างดี

กระนั้นถึงเนื้อผ้าจะบางเบา สวมใส่สบาย แต่ชุดสวยนี้กลับไม่ถูกใจราอีสแม้แต่น้อย!

นี่คือชุดของผู้หญิง!!

ถึงจะไม่ชอบใจ แต่เด็กชายตัวน้อยก็ไม่มีทางปฏิเสธ และที่สำคัญ ราอีสต้องปฏิบัติตามคำสั่งของแม่นมลีนาร่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“งดงามมากเลยเจ้าค่ะ”

แม่นมลีนาร่าเอ่ยปากชมหลังจากใช้เวลานานพอสมควรเพื่อทำการแปลงโฉมเด็กชายตัวน้อยให้กลายเป็นท่านหญิงผู้งดงามแต่ราอีสกลับส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

“ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นยูนุกขันที”

แม่นมลีนาร่าอมยิ้มด้วยความเอ็นดู

“พูดอะไรเช่นนั้น ท่านคือท่านหญิงซาเนียร์ หาใช่ยูนุกขันทีเจ้าค่ะ”

“ไม่เห็นจะต่างเลย ข้าเป็นผู้ชายนะท่านแม่นม” ราอีสบ่นงึมงำในลำคอ

“ท่านคือท่านหญิงซาเนียร์ต่างหาก เอาล่ะ ทีนี้ข้าจะพาท่านไปเฝ้าท่านชีคฮาเหม็ด สิ่งที่ท่านควรทำในระหว่างอยู่ต่อหน้าท่านชีคก็คือ สำรวมกิริยามารยาท ถ้าท่านชีคไม่ถาม ห้ามท่านพูดโดยเด็ดขาด และที่สำคัญ ท่านต้องเรียกท่านชีคว่า ท่านพ่อ เข้าใจนะเจ้าคะ” แม่นมลีนาร่ากำชับเสียงเข้ม

“ข้าไม่มีท่านพ่อ” เด็กชายตัวน้อยไม่วายแย้งขึ้นมาอีก

“ท่านหญิงซาเนียร์มีท่านพ่อ และท่านก็คือบุตรีของท่านชีคฮาเหม็ด บายูดา อย่าลืมที่ท่านพ่อบ้านบอกสิราอีส หรือเจ้าอยากถูกส่งตัวกลับไปเป็นทาสอีก”

“รู้แล้วเจ้าค่า...”

ราอีสรับคำเสียงยานคาง ก่อนดึงชายผ้ายาวรุ่มร่ามขึ้นขณะเดินเพื่อไปเฝ้าท่านชีคฮาเหม็ด บายูดา

ส่วนแม่นมลีนาร่าได้แต่มองเด็กชายตัวน้อยด้วยความเอ็นดู กระนั้นนางกลับน้ำตาคลอเบ้าตาดื้อ ๆ เมื่อนางนึกถึงท่านหญิงซาเนียร์ตัวจริงซึ่งไม่มีชีวิตอยู่บนผืนทรายนี้อีกแล้ว

“เจ้าช่างเหมือนท่านหญิงซาเนียร์นัก ราอีส...” แม่นมพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนก้าวยาว ๆ รีบตามเด็กน้อยไปทันที

“โอ้ ท่านหญิงอย่าวิ่งเจ้าค่ะ!”

“แม่นมจับข้าให้ได้สิ”

“ท่านหญิงซาเนียร์ อย่าวิ่งเจ้าค่ะเดี๋ยวหกล้ม!!”

ท่านหญิงกำมะลอไม่ฟังเสียงสักนิด ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ พอวิ่งตามเด็กน้อยไม่ทัน แม่นมลีนาร่าจึงได้แต่ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ

ก็ตั้งแต่เลี้ยงท่านหญิงซาเนียร์มา ไม่มีสักครั้งที่นางต้องออกแรงวิ่ง หากจะมีก็แต่ท่านหญิงซาเนียร์คนนี้นี่ล่ะ ที่ซุกซนและช่างเจรจาต่อรองเหลือเกิน...

ณ กระโจมสีขาวหลังใหญ่ข้างดงต้นปาล์มซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดเลี้ยงต้อนรับท่านชีคฮาเหม็ด บริเวณรอบ ๆ เต็มไปด้วยบรรดาญาติพี่น้องของท่านชีค ซึ่งนอกเหนือจากญาติสนิทแล้ว ยังรวมไปถึงบรรดาทหารองครักษ์ นางกำนัลและยูนุกขันที

ราอีสที่วิ่งนำหน้าแม่นมลีนาร่าหยุดชะงักเท้าที่หน้าค่ายทันทีที่เห็นภาพเหล่านี้ แน่นอนว่าเด็กน้อยไม่กล้าเข้าไปด้านใน แต่ทหารองครักษ์หน้าตาบึ้งตึงที่เฝ้าประตูกลับค้อมศีรษะให้อย่างนอบน้อยเพื่อทำความเคารพ อีกทั้งยังเปิดทางด้วยการลดอาวุธในมือลงเพื่อให้‘ท่านหญิงกำมะลอ’ ก้าวเข้าไป

ราอีสมองหน้าเหล่าทหารอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะคนพวกนี้หน้าตาดุเหลือเกิน แต่ทุกคนกลับแสดงออกด้วยความนอบน้อมตรงข้ามจากสีหน้า

“เชิญท่านหญิงน้อยขอรับ”

ทหารองครักษ์ผิวหมึกผู้หนึ่งผายมือเชิญเมื่อเห็นท่านหญิงน้อยยืนจ้องหน้า และไม่กล้าเดินเข้าไป พอได้รับอนุญาตเท่านั้น ราอีสจึงกล้าที่จะก้าวเข้าไปในบริเวณงานจัดเลี้ยง

นอกเหนือจากชนชั้นสูงที่ไม่รู้จักแล้ว เด็กชายตัวน้อยยังเห็นอาหารมากมายถูกนำมาตั้งเรียงบนโต๊ะตัวเตี้ย แน่นอนว่าสิ่งนี้เรียกความสนใจให้กับราอีสเป็นอย่างมาก ทว่าความสนใจของเด็กน้อยก็เปลี่ยนไปทันที เมื่อได้ยินเสียงปรบมือจากผู้ที่มาร่วมงานเลี้ยงรื่นเริงในค่ำคืนนี้

เหล่านางระบำมากถึงยี่สิบนางพากันยักย้ายส่ายสะโพกอย่างพร้อมเพียงและเต้นระบำไปตามจังหวะกลอง พวกนางหว่านเสน่ห์เต็มที่ อีกทั้งพยายามสะกดสายตาของท่านชีคฮาเหม็ด และบรรดาแขกของท่านชีคเอาไว้ด้วยท่วงท่าการเต้นที่เย้ายวนใจ เพื่อเชิญชวนให้ผู้ชมร่วมปรบมือและเคลื่อนไหวร่างกายตาม

ราอีสไม่เคยเห็นภาพเหล่านี้มาก่อนถึงกับทำตาโตด้วยความตื่นตาตื่นใจ เพราะนอกจากเหล่านางระบำแสนสวย ดนตรี แสงไฟจากคบเพลิง และเสียงเพลงแล้ว ยังมีการแสดงระบำดาบควบคู่กับการเต้นระบำหน้าท้องไปด้วย

สำหรับเด็กชายตัวน้อยสนใจภาพความตื่นตาตื่นใจเหล่านี้แค่อึดใจเดียวเท่านั้น สิ่งที่ราอีสให้ความสนใจมากที่สุด คืออาหารที่ชวนรับประทานนั่นเอง...