1 ทางเลือก (4)

“เป็นชื่อที่ไพเราะมาก แต่น่าเสียดายที่เจ้าต้องเปลี่ยนชื่อ” นางลีนาร่าบอกด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน

“ข้าจัดการเรื่องนี้เองลีนาร่า” พ่อบ้านเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนหันมาสนใจเด็กน้อยที่ยังมีท่าทีหวาดกลัว

“ราอีสเจ้าจงตั้งใจฟังข้าให้ดีชีวิตเจ้าเป็นของข้าตั้งแต่ข้าซื้อเจ้ามา ข้าคือนายของเจ้า ข้าคือผู้ที่ซื้อตัวเจ้ามาจากพ่อค้าทาสดังนั้นข้าคือนายของเจ้า!!”

“ขอรับ” เด็กน้อยอ้อมแอ้มเสียงแผ่วมองชายซึ่งแต่งกายอย่างภูมิฐานอย่างหวาด ๆ

“ดีมากเจ้าหนู ต่อจากนี้ไปเจ้าจะมีชีวิตที่สุขสบาย เจ้าจะไม่ถูกใครรังแกอีก และข้าจะไม่ขายเจ้าให้เป็นทาสของใคร ขอแค่เจ้าจงจำไว้ว่า เจ้ามีนามว่าซาเนียร์ และเจ้าเป็นเด็กผู้หญิง”

“แต่ข้าเป็นเด็กผู้ชาย” ราอีสเถียงทันที

“ไม่! เจ้าเป็นเด็กผู้หญิง เจ้าคือท่านหญิงผู้สูงศักดิ์” พ่อบ้านดุเสียงดังพร้อมกับถลึงตาดุใส่ ซึ่งสายตาคู่นี้เองที่สร้างความกลัวให้เด็กชายตัวน้อยอีกครั้ง

ราอีสเม้มปากเป็นเส้นตรง ถึงจะกลัวน้ำเสียงดุดันของท่านพ่อบ้าน แต่เด็กน้อยก็ไม่ยอมก้มหน้า “แต่ข้าเป็นเด็กผู้ชาย”

“เจ้าไร้อำนาจต่อรองกับข้าเจ้าหนูน้อย หรือเจ้าอยากถูกจับใส่กรงแล้วถูกขายเป็นทาส?!”

พอพ่อบ้านราซูสทำหน้าดุใส่ เด็กชายตัวน้อยจึงรีบส่ายหน้า ด้วยว่าเด็กน้อยจำรสชาติของแส้เฆี่ยนม้าได้เป็นอย่างดีนั่นเอง!

“ข้าไม่อยากเป็นทาส”

“เช่นนั้นจงเชื่อฟังคำสั่งข้าซะ”

“ก็ได้ ข้าจะเป็นผู้หญิง”

“ดีมากเจ้าหนู ว่าง่าย ๆ แบบนี้ข้าจะยิ่งเอ็นดูเจ้า” พ่อบ้านบอกด้วยน้ำเสียงพึงพอใจ “สิ่งที่เจ้าควรทำก็คือ ลืมชื่อของเจ้าซะ ไม่มีราอีสอีกแล้ว ตอนนี้เจ้าคือท่านหญิงซาเนียร์ผู้สูงศักดิ์!”

“ข้าไม่อยากเป็นท่านหญิงซาเนียร์” ราอีสอ้อมแอ้มเสียงแผ่ว

“ยังจะดื้ออีก ถ้าเจ้าไม่ทำตามคำสั่ง ข้าจะส่งตัวเจ้าไปเป็นทาสเดี๋ยวนี้ หรือไม่... ข้าก็จะตัดลิ้นเจ้าทิ้งซะ!!!” พ่อบ้านใช้น้ำเสียงดุดันอีกทั้งถลึงตาดุใส่ดูน่ากลัว

ราอีสหดคอหลับตาปี๋ตัวสั่นงึกด้วยความกลัว

แม่นมลีนาร่ามองเด็กชายตัวน้อยด้วยความสงสารก่อนรั้งตัวเด็กน้อยมาสวมกอดเอาไว้ “ไม่ต้องกลัวนะราอีส ไม่มีใครโหดร้ายต่อเจ้าอีก ขอแค่เจ้าเชื่อฟังคำสั่งของข้ากับท่านพ่อบ้านเท่านั้น เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดนะ”

“ขอรับ” เด็กชายตัวน้อยพยักหน้ารับเสียงแผ่วด้วยความรู้สึกหลากหลาย

“อีกพักใหญ่ท่านชีคฮาเหม็ดจะมาพักที่นี่ ดังนั้นเจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อม เจ้าต้องทำตัวน่ารัก ด้วยการสงบปากสงบคำขณะที่เจ้าเข้าพบท่านชีครู้ไหม?” พ่อบ้านสั่งเสียงเข้ม

ราอีสพยักหน้าอย่างว่าง่าย

“ดีมากเจ้าหนู เช่นนั้นข้าจะให้แม่นมลีนาร่าแปลงโฉมเจ้าใหม่ซะ ต่อจากนี้ไปข้าจะเรียกเจ้าว่าท่านหญิงซาเนียร์”

“ขอรับ”

“ไม่... ท่านหญิงต้องพูดเจ้าค่ะ จำไว้ให้ดีท่านหญิงซาเนียร์” แม่นมลีนาร่ากำชับ

“เจ้า...ค่ะ” ราอีสรู้สึกกระดากปากกับคำพูดที่ไม่คุ้นเคยอยู่ไม่น้อย แต่เด็กชายก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตามคำสั่งคนแปลกหน้าที่ซื้อเขามาจากพ่อค้าทาสผู้โหดร้ายเท่านั้น อย่างน้อย การอยู่ที่กระโจมหลังใหญ่ก็ไม่น่าหวาดหวั่นเท่ากับการถูกจับใส่กรง

ราอีสจำแค่ว่าเขาเป็นกำพร้าตั้งแต่ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ เด็กชายตัวน้อยไม่มีพ่อแม่เหมือนเด็กคนอื่น ๆ ที่สำคัญเด็กน้อยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแม่เป็นใคร เขาอยู่กับญาติของแม่ ซึ่งความเป็นอยู่ค่อนข้างอัตคัดขัดสนพอสมควร สุดท้ายราอีสกลายเป็นภาระของครอบครัว เป็นส่วนเกินที่ไม่มีใครอยากได้

น้าสาวไม่เคยสนใจความเป็นอยู่ของเด็กน้อยนอกจากเลี้ยงไว้ใช้งาน และที่ร้ายไปกว่านั้นก็คือ น้าสาวของราอีสติดการพนัน พอไม่มีเงินใช้หนี้ น้าสาวจึงได้นำตัวราอีสมาขายเป็นทาสแต่นั่นล่ะ ตอนนี้เด็กชายไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว

สิ่งที่ราอีสต้องการมีแค่ที่ซุกหัวนอน กับอาหารประทังชีวิตเท่านั้น…