EP.3 สวัสดิการพนักงาน

ลูกจันทร์

ฉันที่ใส่ชุดพนักงานโรงแรมและสวมรองเท้าส้นสูงเดินตามพี่ลัยไปยังห้องที่จ้อกแจ้กจอแจไปด้วยเสียงของผู้คนมากมาย ก่อนทุกสายตาจะหันหน้ามามองเราที่เข้ามาใหม่

"ช่างฝากแต่งหน้าอ่อน ๆ ทำผมให้เรียบร้อยนะ เด็กหน้าฟร้อน" ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้อย่างเกร็ง ๆ

"ไม่ต้องเกร็งหรอกจ้ะ มีทรงอะไรในใจไหม? แม่ทำให้" ฉันส่ายหัว

"โอเคงั้นแม่จะจัดให้ลูกค้าที่มาติดต่อเป็นลมล้มหงายท้องตึงไปเลย คริคริ" ฉันอมยิ้มกับท่าทีของช่างทำผมร่างชายใจหญิง หลังจากที่ฉันทำผมแต่งหน้าเสร็จก็มองตัวเองในกระจกแบบงง ๆ ใครน่ะ!!

"สวยมากเลย ผิวดี ผมก็สวย มันเขี้ยวจริง ๆ ลูกสาวแม่" ฉันยิ้มเขินและไปนั่งรอพี่วิลัยที่เก้าอี้อีกตัว ก่อนนิชาจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

"หู้ว!! จันสวยมากเลย อย่างกับดาราแหนะ!" ฉันหัวเราะ

"บ้าน่ะ แกก็ชอบอำฉันเล่น!" ก่อนพี่วิลัยจะเดินมาและยกนิ้วโป้งที่แปลว่าเยี่ยม และพาฉันเดินเข้าไปห้องนึงที่เขียนภาษาอังกฤษว่า 'รีเซฟชั่น'

"พี่บรูณ์นี่น้องที่ฝากงานนะ 2 คนมาจากบ้านเดียวกับลัยฝากด้วยนะ" ฉันหันหน้ามองกับนิชา ถึงว่าพี่วิลัยดีกับเราจังที่แท้ก็คนบ้านเดียวกันนี่เอง!

"หู้ววว โห้ยยย แนะนำให้ผมรู้จักบ้างสิพี่" ผู้ชายตัวสูงอีกคนข้าง ๆ ผู้ชายที่ชื่อบรูณ์เอ่ยขึ้นมาและมองหน้าฉัน

"ไปนั่งเฉยๆ อย่ารุ่มร่ามกับน้องเค้า เอาล่ะ พี่ชื่อบรูณ์นะ เป็นหัวหน้าแผนกต้อนรับ นี่เจ้าซัน ผู้ช่วยพี่ ในทีมเราจะมีทั้งหมด 8 คนรวมทั้งเรา 2 คนด้วย ด้านนอกอีก 2 หยุด 2 คน" พี่เค้าเดินนำฉันออกไป และพบกับพนักงานหญิงชายยืนต้อนรับลูกค้าอยู่

"มิ้นต์ มาร์ช นี่ลูกจันทร์กับนิชา พนักงานใหม่ในทีมเรา" ฉันยกมือไหว้พวกเค้า 2 คนเค้ารับไหว้และหันไปทำงานต่อ

"ส่วนอีก 2 คนนะ ค่อยว่ากันพอดีวันนี้ยัยตัวแสบพวกนั้นหยุด มิ้นต์สอนงานน้องด้วย" และพี่คนชื่อมิ้นต์ก็มาสอนงานฉัน พี่มาร์ชสอนงานนิชาแทน

"อยู่ที่นี่ระวังไว้ 2 อย่างคือ เจ้านาย กับ ยัยก้อยและพรีม วันนี้มันหยุด พยายามอย่าไปฟังในสิ่งที่มันพูดและอยู่ห่างมันให้มากที่สุด" ฉันขมวดคิ้ว

"พรุ่งนี้มันมาเธอจะเข้าใจเอง" ฉันรับคำและยืนขึ้นต้อนรับลูกค้า ฉันพูดภาษาอังกฤษได้ แต่ถ้าพูดเร็วมาก ๆ ฉันก็ฟังไม่ทันเท่าไหร่

"สำเนียงโอเคเลยนะ...ฝึกๆ ไปเดี๋ยวก็ดี ตอนแรกพี่มาก็โง่เลย พอทำไปสักปีก็เข้าที่" พี่มิ้นต์ดีกับฉันมากเพิ่งรู้ว่าเค้าก็เป็นคนต่างจังหวัดเหมือนกัน เค้าบอกว่าที่นี่พนักงานอยู่ไม่ค่อยทน

เค้ายังพูดเล่น ๆ กับฉันอยู่เลยว่า ถ้าจะออกให้บอกเค้าก่อนเค้าจะได้ไม่ต้องทุ่มเทการสอนมากเพราะเหนื่อยฟรี ฉันได้แต่หัวเราะ พอถึงพักเที่ยงฉันได้เข้าพักพร้อมพี่มิ้นต์เพราะนิชาได้พักพร้อมกับพี่มาร์ช เวลาทานข้าวต้องสลับกันไปเพราะเดี๋ยวไม่มีคนรับลูกค้า

"แล้วเราได้พักห้องไหน..." ฉันคว้านหากุญแจในกระเป๋าบอกเลขห้อง 507 ไปพี่มิ้นต์พยักหน้ารับทราบ

"แล้วพี่มิ้นต์ล่ะคะ" เธอยักไหล่

"พี่อยู่ข้างนอกน่ะ สบายกว่าเยอะที่นี่ห้องเล็กไม่มีแอร์ด้วย เราก็อยู่ ๆ ไปก่อนนะ พอได้เงินเดือน ได้โอที ดี ๆ ค่อยออกมาอยู่ข้างนอก" ฉันพยักหน้าและเดินตามพี่มิ้นต์ไปแลกบัตรอาหาร

"จะทานอะไรก็สั่งและให้เค้าสแกนบัตรนะ" ฉันมองไปร้านอาหารเรียงรายเกือบ 10 ร้าน เหมือนในห้างเลย ว้าววว ลาภปากฉันล่ะ!!