EP.2 ออกเดินทาง

ลูกจันทร์

เราออกเดินทางโดยรถของไร่ชา ลุงสมที่เป็นคนขับรถเป็นตัวแทนไปส่งพวกฉันที่ขนส่งเพื่อเดินทางเข้ากรุงเทพ

เรากอดร่ำลาพ่อแม่ญาติพี่น้องน้ำตาไหลเป็นทาง แต่ก็ต้องจำใจออกมาเพื่ออนาคตที่ดีกว่า ฉันโบกมือให้พ่อและแม่มองท่านจนลับตา ก่อนจะหันมาจับมือกับเพื่อนสนิทและร้องไห้ออกมา

เรามาถึงขนส่งและซื้อตั๋วไปกรุงเทพ ไม่มีอะไรมากมีแค่กระเป๋าเป้คนละใบ...ในนั้นมีเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและวุฒิการศึกษา

เราหลับตลอดทางจนถึงกรุงเทพก่อนจะแวะปั๊มหาซื้ออะไรกินและล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ดีที่สุดที่เรามี และเดินทางไปโรงแรมเพื่อสัมภาษณ์งานกัน

ฉันหยิบโทรศัพท์สมาร์ตโฟนรุ่นเก่าแล้วแถมหน้าจอแตกขึ้นมาและยื่นให้แท็กซี่ก่อนเราจะนั่งเพื่อไปโรงแรม

"ครืด ครืด" ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พี่ HR นิ ฉันกดรับสาย

"คะพี่/อยู่ไหนแล้ว...พี่ห่วงน่ะเลยโทรมาถาม" ฉันรู้สึกใจชื้นนิดหน่อย

"บนรถค่ะ แต่ไม่รู้อยู่ตรงไหน/เอาโทรศัพท์ให้แท็กซี่คุย พี่จะคุยเอง" ฉันยื่นโทรศัพท์ให้พี่แท็กซี่

"@#$@^#^%#$^#^#$#$" ก่อนเค้าจะเอาโทรศัพท์คืนฉันมา

"มันพาเราอ้อมรึเปล่า! ปกติไม่น่าจะเกินชั่วโมงนะ นี่ค่ารถเท่าไหร่แล้ว" พี่เค้าถามมาตามสาย

"ค่ารถ 300 ค่ะ" เสียงร้องดังออกมาจากโทรศัพท์

"เปิดลำโพงหน่อย" หลังจากที่ฉันเปิดลำโพงพี่เค้าก็ต่อว่าแท็กซี่ว่าพาพวกฉันอ้อมโลกทำไม ให้มาส่งให้ถึงที่ห้ามทิ้งพวกฉันลงกลางทางไม่งั้นจะแจ้งขนส่งว่าเป็นแท็กซี่ขี้โกง

ฉันกับเพื่อนก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตาคนขับรถอีกเลย เพราะเค้ามองกระจกหลังด้วยสายตาที่แบบฆ่าฉันได้คงฆ่าไปแล้ว 

พอถึงโรงแรมฉันจ่ายเงินเห็นผู้หญิงใส่ชุดสูทสีดำ กระโปรงคลุมเข่าสีดำ ผมรวมตึงติดเนทคลุมผมเรียบร้อย รองเท้าหัวตัดสีดำ ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า ก่อนที่เค้าจะหันมาเจอเราและส่งยิ้มให้

"ลูกจันทร์กับนิชาใช่ไหม?" ฉันพยักหน้าหงึก ๆ พี่เค้าดูท้วม ๆ แก่กว่าฉัน แต่รวม ๆ ก็คือดูดี

"พี่ชื่อวิลัยนะ เรียกพี่ลัยก็ได้จ่ะ พี่ที่คุยกับเราทางโทรศัพท์เมื่อกี้นี้" ฉันหันหน้ามองเพื่อน เค้าออกมารับกันแบบนี้เลยเหรอ

"ป่ะเตรียมตัว พี่พาไปรอสัมภาษณ์งานนะ" ฉันพยักหน้าและเดินตามพี่ลัยไป

"แก...ใหญ่มากเลย ฉันไม่คิดว่าจะใหญ่ขนาดนี้!" ฉันที่จับมือกับเพื่อนอยู่ เราทั้งคู่มือเย็นไม่ต่างกันหรอก โรงแรมนี่ใหญ่และหรูหรามาก

ก่อนเราจะเลี้ยวเข้ามาด้านหลังตึกเดินลัดเลาะมาห้องนึงที่มีล็อกเกอร์พนักงาน ฉันมองซ้ายมองขวาและนั่งลง

"เอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนนะ รองเท้าไซซ์อะไร?" ฉันหันหน้ามองเพื่อน

"จัน 37 นิชา 39 ค่ะ" พี่เค้าเดินหายไปและกลับมาพร้อมกับกล่องรองเท้าในมือ 2 กล่องและชุดที่อยู่ในไม้แขวน 2 ชุด

"พะ...พี่รับพวกหนูเข้าทำงานแล้วหรือคะ" พี่นิพยักหน้าจึงทำให้ฉันตกใจ

"ยังไม่ได้สัมภาษณ์เลยนะคะ" นิชาเอ่ยขึ้นอย่างตกใจพรางกำมือฉันแน่น

"งั้นระหว่างแต่งตัวก็แนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษให้พี่ฟังแล้วกัน" ฉันกระแอมเบา ๆ และแนะนำตัว ชื่อ อายุ การศึกษา ตามด้วย นิชา ที่แนะนำตัวเหมือนกันกับฉัน

"โอเค ที่นี่จะทำงาน จันทร์ถึงเสาร์ หยุดเสาร์เว้นเสาร์ หรือบางทีก็อาจจะไม่ได้หยุด แต่ใน 1 อาทิตย์พวกน้องจะได้หยุดหนึ่งวันซึ่งอาจไม่ตรงกันนะ พี่จะบอกไว้ตรงนี้" ฉันและนิชาพยักหน้ารับ

"ไปเปลี่ยนชุดพี่จะพาไปห้องแต่งหน้าทำผม" ฉันมองหน้ากับเพื่อนอ้าปากค้าง มีช่างทำผมให้ด้วยเหรอ!

"พนักงานที่นี่ทุกคนตั้งแต่แม่บ้านยันรีเซฟชั่นจะต้องเนี้ยบตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้า เพราะบอสใหญ่พี่เนี้ยบชนิดที่ว่าถ้าบังเอิญเจอกันและปอยผมหลุดปรกหน้าเมื่อไหร่...ตายคาที่แน่นอน"