EP.4 รูปไม่ตรงปก

ตะวัน

ผมเป็นประธานกรรมการในเครือโรงแรม 'วัฒนาพรพล' ซึ่งรองลงมาจากพ่อผมที่เป็นประธานบริษัท ผมจึงต้องเข้ามาทำงานทุกวันคือสาขาใหญ่คือสาทร ทำงานทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ! ส่วนไอ้อาทิตย์น้องชายแม่งไม่เคยโผล่หัว! เวลามีประชุมผู้ถือหุ้นถึงจะโผล่มาที!

"นายครับ" ผมลืมตาขึ้นหลังจากพักสายตาเบาะหลังรถ 'เอก' เลขาส่วนตัวผู้เป็นดั่งมือดั่งเท้าเปิดประตูรถให้ผม

ผมก้าวขาลงลงมายืนที่พื้นหน้าประตูโรงแรม ก่อนพนักงานที่มายืนต้อนรับจะโค้ง ผมก้าวขาเดินกวาดสายตาไปรอบ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ผู้ชายด้านซ้ายมือและขยับป้ายชื่อที่มันเอียงไม่เรียบร้อย ก่อนจะแกะเข็มกลัดและติดให้เค้าใหม่

"ขะ...ขอบคุณครับคุณตะวัน" ผมเอามือปัดฝุ่นผงตามสาบเสื้อ...สกปรก! ก่อนผมจะยื่นมือไปรับกระดาษทิชชูเปียกจากมือเอกเช็ดและโยนคืนให้มัน

"พรุ่งนี้อย่าให้ฉันเห็นชื่อมันในบริษัทอีก" ผมเอ่ยเสียงเย็นก่อนจะเดินเข้ามาในโรงแรมส่วนกับลูกค้าชาวต่างชาติ ผมค้อมหัวเป็นเชิงทักทายและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เหมือนเค้ากำลังต้องการความช่วยเหลือเพราะหน้าฟร้อนไม่มีใครเลย หายไปไหนกันหมด!

"มีอะไรให้ช่วยเหลือไหมครับ" ผมเดินตรงเข้าไปถามเหมือนเค้ากำลังยืนรออะไรหน้าฟร้อนอยู่

"ไม่มีอะไรครับ...ผมแค่ต้องการเบอร์โทรศัพท์ผู้หญิงที่อยู่หน้าฟร้อน เธอบอกผมว่าจะทำงานตอน 7 โมงเช้า" ผมเลิกคิ้วหมุนนาฬิกาดู มาจีบสาวตั้งแต่ 7 โมงนี่นะ?

"เธอไม่ยอมให้เบอร์ผมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...วันนี้ผมต้องกลับกรีซแล้ว" ผมยิ้มน้อย ๆ และมองไปทางประตูหลังฟร้อน มองตามฝรั่งคนนี้ไป อยากรู้นักว่าเธอคือใคร ผมมองเอกที่เดินไปคุยกับผู้จัดการแผนกต้อนรับและผมยืนเคาะนิ้วบนเคาร์เตอร์

ฝรั่งคนนี้ชวนผมคุยนู่นนี่ ภาษามันแปร่ง ๆ ไปหน่อยแต่ก็พอฟังรู้เรื่อง ก่อนประตูฟร้อนจะเปิดออกพบกับหญิงสาวตัวสูง หน้าหมวย ผิวขาวมาก ผมสีดำแสกกลางรวบไปด้านหลังและติดเนทคลุมไว้ด้วยความเรียบร้อย แต่งหน้าสีอ่อน ๆ แต่ทาปากสีแดงเลือดนก เธอเดินตัวตรงส่งยิ้มเล็กน้อย และเดินมาต้อนรับเราทั้งสองคนก่อนจะยกมือไหว้ผมและฝรั่งคนนั้น

"ไฮ! เลดี้" เธอยิ้มและมองหน้าฝรั่งคนนั้น

"มีอะไรให้ช่วยเหลือไหมคะ" เธอเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษ สำเนียงดีใช้ได้นะ ผมเคาะนิ้วลงบนเคาร์เตอร์และมองเธอไม่วางตา

"ไอจะขอเบอร์ยูไง" ยัง ๆ มันยังไม่เลิกอีก

"ดิฉันทำงานอยู่ให้ไม่ได้ค่ะ...ขอโทษด้วย" เธอยิ้มและมองมาทางผม

"เช็คอินหรือเช็คเอาท์คะ?" เธอขยับมาหยุดตรงหน้าผมและเอ่ยถาม ผมยกยิ้มและมองหน้าเธอนิ่ง เธอดูประหม่าก่อนจะถามเป็นภาษาอังกฤษ

"ขอโทษนะคะ คุณลูกค้าจะเช็คอินหรือเช็คเอ้าท์คะ" เธอเอ่ยถามผมซ้ำอีกครั้งก่อนจะมองไปด้านหลังผม เอกเดินเข้ามาคร่อมหัวให้ผมก่อนการ์ดจะมานำตัวฝรั่งคนนั้นออกไปเพราะมันโวยวายจะเอาเบอร์เธอให้ได้

เธอมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาเลิ่กลั่ก สลับกับมองหน้าผม ผู้จัดการแผนกต้อนรับไปคว้าเธอมาก่อนจะหันหลังไปพูดอะไรกับเธอๆ หันมาหน้าซีดเผือดและก้มหน้านิ่ง

"คุณไม่รู้จักผมเหรอ?" เธอเม้มปากและมองหน้าผมก่อนจะก้มหน้าลง

"ตอบ..." เธอส่ายหัวและเงยหน้าขึ้นและไม่สบตาผม

"รู้ค่ะ" ผมหัวเราะ

"รู้? แล้วจะถามผมว่าเช็คอินหรือเช็คเอ้าท์ทำไม?" ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้และเท้าคางวางบนเคาน์เตอร์มองหน้าเธอ

"คะ...คือ คุณตะวันตัวจริงดูดีกว่าในรูปมาก ๆ ค่ะ ดิฉันพึ่งมาทำงานได้ 1 เดือน และจะเข้าในกะกลางคืนซะส่วนใหญ่ พึ่งเปลี่ยนมาเข้ากะเช้าตอนต้นเดือนนี้เองค่ะ พึ่งเคยเห็นคุณตะวันตัวจริงก็วันนี้..." เธอเอ่ยออกมาฉะฉาน ทุกคำพูดที่พูดเธอมองหน้าผมแต่สายตาล่อกแล่กหน้าดู

"คุณจะบอกว่า...รูปผมไม่ตรงปกงั้นเหรอ" เธอยกมือขึ้นโบกปฏิเสธไปมา

"มะ...ไม่ใช่ค่ะ! คุณตะวันตัวจริงหล่อกว่ามากค่ะ" ผมหัวเราะออกมาก่อนจะหมุนตัวกลับและเดินนำเข้าลิฟต์ไป