บงการรัก

ลูกจันทร์

ฉันเป็นเด็กสาวอายุ 21 ปี พึ่งจบมัธยมศึกษาปีที่ 6 และอาศัยอยู่กับพ่อและแม่ที่จังหวัดเชียงราย ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้ว ช้าไป 3 ปี เนื่องจากที่บ้านยากจนมาก แต่ฉันก็พยายามที่จะเรียนจนจบได้!

ฉันเป็นคนไทยที่บ้านอยู่บนดอย พ่อแม่ทำงานในไร่ชา ฉันเติบโตมาบนดอย...จะมีก็แต่ตอนเรียนม.ปลายที่ฉันก็ออกมารับจ้างทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยและเช่าหออยู่กับเพื่อนสนิทที่มาจากดอยเดียวกัน

"สรุปแกจะไปทำงานที่กรุงเทพกับฉันไหม?" ฉันเอ่ยถามเพื่อนอีกครั้งขณะที่เรากำลังเก็บของออกจากหอกันเนื่องจากเรียนจบแล้ว

ตอนแรกฉันกะว่าจะอยู่และทำงานที่บ้านนี่แหละไม่ไปไหน แต่พอมารู้ว่าพ่อเป็นโรคไตต้องฟอกไตทุกอาทิตย์ ฉันว่าฉันออกมาหางานทำที่กรุงเทพน่าจะได้เงินเยอะกว่า

"อืมไปสิ! สู้ด้วยกัน! รวยด้วยกัน!!" นิชาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันเอ่ยบอก หลังจากนั้นเราก็กลับไปหาพ่อกับแม่กันและอีกอาทิตย์นึงเราจะออกเดินทางสู่โลกกว้าง ฉันใช้อินเทอร์เน็ตหางานและยื่นใบสมัครผ่านเว็บไซต์ไว้

'พนักงานหน้าฟร้อนโรงแรม วุฒิขั้นต่ำ ม.6 สื่อสารภาษาอังกฤษได้ ไม่ต้องมีประสบการณ์ มีที่พัก อาหารให้ รับเฉพาะคนที่มาจากต่างจังหวัดเท่านั้น สัมภาษณ์ผ่านเริ่มงานได้เลย' ฉันมองข้อมูลที่ลงประกาศในเป็น Job XXX โรงแรมนี้อยู่แถวสาทร และคุณสมบัติตรงหมดเลย ฉันเรียกนิชามาบอกและกดยื่นรูปถ่ายพร้อมใบสมัครไป

ผ่านไป 2 วันมี HR โทรมาบอกให้พวกฉันเข้าไปสัมภาษณ์งาน ฉันกลั้นใจถามไปว่าจะรับพวกเราไหมเพราะว่าพวกเราไปไกล ฉันก็ชวนเค้าคุยด้วยที่ฉันเป็นคนเข้ากับคนง่าย ฉันคุยกับพี่ HR อยู่ 10 นาที

"เอาจริงๆ ตอนนี้คนขาดมากๆ เลย พี่อยากได้เด็กๆ หน่อย และที่รับเฉพาะต่างจังหวัดเพราะเด็กกรุงเทพไม่ทนเลย" ฉันถึงบางอ้อ ฉันก็ไม่เข้าใจคำว่าไม่ทนเหมือนกัน อาจจะไม่ทนเพราะงานหนัก

"งานค่อนข้างหนัก อาจจะมี OT ทุกวัน พี่อยากได้คนโสดและเด็กๆ ไฟแรง เอาเป็นว่า ลูกจันทร์กับนิชามาแล้วกันนะ พี่รับประกันว่าพวกเราได้งานแน่ๆ!" ฉันแทบจะกรีดร้องในใจ

"เงินเดือนไม่ต้องห่วงเลย เจ้านายที่นี่สปอร์ตใจดี กทม.มากค่ะ!" ฉันหัวเราะและกล่าวขอบคุณก่อนจะนัดวันที่จะเข้าไปสัมภาษณ์

ฉันเดินกลับมาที่บ้านเห็นพ่อที่นั่งอยู่หน้าทีวีฉันเข้าไปกอดท่านและบอกว่าได้งานแล้วที่กรุงเทพอีก 2 วันจะเดินทาง พ่อเอามือมาลูบแก้มท่านก้มลงมาจูบที่กระหม่อมและโอบกอดฉันไว้

"พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกจันทร์ต้องลำบากนะลูก" ฉันกอดพ่อแน่น

"พ่ออย่าคิดแบบนี้เลยนะ...จันได้ไปทำงานในกรุงเทพ งานสบายเงินเยอะ พ่อต้องหายนะ และเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน" ฉันสะอื้นในอกกอดพ่อแน่น

"พ่อลูกชวนดราม่ากันอีกแล้วสิเนี่ย" ฉันกระเถิบออกให้แม่นั่งข้างพ่อ

"จันได้งานแล้วจ่ะแม่ งานพนักงานต้อนรับในโรงแรม" แม่ฉันยิ้มและเอามือมาลูบแก้ม

"แม่ไม่ต้องห่วงนะ จันไปกับนิชา เราจะดูและกันอย่างดีเลย" และเรา 3 คนพ่อแม่ลูกก็กอดกัน

ก่อนฉันจะขอตัวไปเก็บของก่อน นี่ฉันยังไม่ได้ไปลาเพื่อนๆ ในสวนเลย เพื่อนที่ว่าคือพวกม้าและลาที่เลี้ยงไว้ไม่ใช่ของฉันหรอกของพ่อเลี้ยงใหญ่นู้น