บทที่ 3 แท้จริงแล้วรักกันแน่หรือ

บทที่ 3 แท้จริงแล้วรักกันแน่หรือ

แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านระแนงไม้ ฉาบแสงอ่อนลงบนใบหน้าหม่นเศร้าของสตรีผู้หนึ่งที่นั่งเงียบอยู่ในเรือนแยก นางวางพัดลงช้า ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้น เมื่อเสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากทางเดิน

หลินเฉินก้าวเข้ามา ใบหน้าขึงขังด้วยความเคร่งเครียด เขามองนางด้วยสายตาแน่นิ่ง แล้วจึงเอ่ยออกมาโดยไม่อ้อมค้อม

“ข้ารู้แล้ว…เจ้าจะไม่แต่ง”

มิ่งหุ้ยยังคงนั่งสงบ ดวงตานิ่งสงบดุจผิวน้ำไร้คลื่น นางเพียงพยักหน้าเบา ๆ

“เจ้าจะยอมทิ้งทุกสิ่ง ทิ้งงานแต่ง ทิ้งข้า ทิ้งความรักห้าปีที่เราสร้างมา…เพียงเพราะข้าต้องรับอนุอีกคน”

นางสบตาเขานิ่ง “ใช่เจ้าค่ะ”

คำตอบนั้นทำให้หลินเฉินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ นั่งลงตรงหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“มิ่งหุ้ย…เจ้ารู้ดีว่าแม่ข้าเป็นคนอย่างไร ข้าโตมาใต้ร่มเงาบุญคุณของนาง หากข้าขัดใจ…ข้าจะเป็นลูกอกตัญญู ข้าทำไม่ได้หรอก”

มิ่งหุ้ยยิ้มบาง ๆ ดวงตานางไม่มีน้ำตา แต่ความปวดร้าวกลับชัดเจนกว่าคำใด

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงโยนการเลือกทั้งหมดมาไว้ที่ข้าเล่า เจ้ารู้ไหมว่า…ที่ข้าถอนตัว ไม่ใช่เพราะหึงหวงหรือไม่ยอมแบ่งชายรักเหมือนใครต่อใคร แต่เพราะข้าไม่อาจอยู่ในเรือนหลังเดียวกับสตรีที่แม่เจ้าบังคับเจ้ารับมาได้”

“แต่นางเป็นแค่อนุ!” เขาเถียง น้ำเสียงเริ่มเข้มขึ้น “เจ้าคือภรรยาเอก ข้าให้เกียรติเจ้าเต็มที่ ข้าไม่เคยคิดจะรักนาง ข้าทำเช่นนี้เพราะสถานการณ์บีบบังคับ!”

“แต่การที่เจ้ารับนางเข้าจวน…แม้จะไม่รัก แต่เจ้าก็ยอม” เสียงมิ่งหุ้ยสั่นแผ่ว “ข้าถามเพียงข้อนี้เดียว…หากข้าเป็นหลานสาวของมารดาเจ้าแทนอีกคนในวันพรุ่งนี้ เจ้าจะยอมให้ข้านั่งร่วมเกี้ยวกับอนุหรือไม่”

หลินเฉินอึ้ง ดวงตาไหววูบ

มิ่งหุ้ยยิ้ม “ข้ารู้คำตอบแล้ว ไม่ต้องเอ่ยออกมาก็ได้”

เขากำมือแน่น “แต่งานแต่งจัดหมดแล้ว แขกผู้ใหญ่จากแดนไกลมากันหมด เจ้าจะมาเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้!”

คำว่า เอาแต่ใจ ทิ่มแทงเข้ากลางใจนางอย่างจัง นางถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นยืนอย่างสงบ

“หากการยืนหยัดเพื่อตัวเองนับว่าเอาแต่ใจ…ก็ให้เป็นเช่นนั้นเถอะ” ดวงตานางมองเขาอย่างลึกซึ้ง “ข้ารักเจ้า หลินเฉิน รักจนไม่อยากให้เจ้าต้องเป็นลูกอกตัญญู…แต่ข้าก็ไม่อาจให้น้ำหนักใจเจ้าทั้งหมดอยู่กับมารดาของเจ้า แล้วข้ากลับต้องเป็นฝ่ายลบเลือนจนไร้ตัวตน”

“เจ้าจะให้ข้าทำเช่นไร ข้ารักเจ้า ไม่ได้รักอิงจู งานแต่งวันพรุ่งนี้ข้าก็นับวันรอไม่ต่างจากเจ้า” เขาเอ่ยเบา ๆ ดวงตาราวกับกำลังร้องขอ

มิ่งหุ้ยเม้มริมฝีปาก ส่ายหน้าแผ่วเบา

“ข้าให้เจ้ามาห้าปีแล้วหลินเฉิน…ที่เราทั้งสองต้องหมั้นหมายกันมายาวนานขนาดนี้เป็นเพราะเหตุใด เจ้าและข้าต่างรู้ดี”

ใช่เขารู้ ที่ไม่มีงานแต่งเสียทีเพราะมารดาเขายื้อมาตลอด เดี๋ยวปีนี้ไม่มีฤกษ์ พอมีใครสักคนในครอบเสียชีวิตกบอกว่าจำต้องไว้ทุกก่อน ไม่ควรมีงานมงคล จนผ่านมาขนาดนี้ เขาเองก็ตกใจไม่ต่างกันที่ต้องแต่งอิงจูเป็นอนุ

“พรุ่งนี้ทุกอย่างที่ตกลงกันไว้ยังคงเป็นเช่นเดิม ข้าจะรอเจ้าที่หน้าพิธี” หลินเฉินตัดบทเมื่อเห็นแววตาแนวแน่นของอีกฝ่าย หากใช้อารมณ์คุยกันต่อดูท่าจะไม่ดีเท่าไร อย่างไรงานแต่งพรุ่งนี้ก็ต้องเกิดขึ้น

มิ่งหุ้ยหันกลับมาอีกครั้ง น้ำเสียงของนางแม้เรียบ แต่แฝงความเด็ดเดี่ยวจนอีกฝ่ายต้องสะอึก

“ข้าอาจไปไม่ถึงพิธีพรุ่งนี้หรอก หลินเฉิน”

“มิ่งหุ้ย! เจ้าอย่าพูดในสิ่งที่เจ้าจะเสียใจภายหลัง” น้ำเสียงเขาเข้มขึ้นกว่าก่อน “เจ้าจะยกเลิกทุกอย่างเพียงเพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่ข้าไม่ได้รักหรือ”

นางยิ้มน้อย ๆ ทั้งที่ดวงตายังแดงเรื่อ “นั่นเพราะเจ้ายังไม่ถูกบีบบังคับให้รัก…ยังไม่มีใครท้องหรือแบกชื่อเสียงของตระกูลมารดาเจ้ามาอ้างสิทธิ์แทนที่ข้า แต่วันหนึ่ง…หากสิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้น เจ้าคิดหรือว่าเจ้าจะต้านได้”

“เจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้ว!” หลินเฉินลุกพรวดขึ้น สีหน้าแดงจัดด้วยทั้งโกรธและเจ็บ “ข้ารักเจ้ามาตลอด! ข้าไม่เคยมองใครอื่น นอกจากเจ้าเลยมิ่งหุ้ย”

“แต่นั่นไม่สำคัญ” มิ่งหุ้ยพูดสวนขึ้น เสียงนางดังขึ้นเป็นครั้งแรก “ความรักเพียงลำพัง ไม่อาจฝ่าคำสั่งแม่เจ้า ไม่อาจกันข้าจากคำว่า ‘ภรรยาเอกที่ต้องแบ่งเรือนกับอนุ’ ได้! ข้าถามเจ้าตรง ๆ หลินเฉิน”

นางชี้นิ้วไปยังอกเขา สั่นด้วยอารมณ์ที่พุ่งทะลัก “เจ้ากล้าเถียงมารดาเจ้าต่อหน้าญาติผู้ใหญ่ทั้งเรือนเพื่อข้าไหม”

“……”

“เจ้ากล้าเดินไปบอกนางตรง ๆ ไหมว่าเจ้าจะไม่มีวันรับอิงจูเข้าจวนแม้นางจะเป็นหลานรักของนาง”

“……”

“เจ้าทำไม่ได้…และข้าก็เข้าใจ”

เสียงเงียบงันตกลงมาราวม่านบาง ความจริงแหลมคมยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ

หลินเฉินกัดฟันแน่น ท่าทีแข็งกร้าวแต่แฝงความสั่นไหว “เจ้าจะให้ข้าตัดท่านแม่เพื่อตัวเจ้าอย่างนั้นหรือ!”

มิ่งหุ้ยหัวเราะแผ่ว นางกลับเดินมาหาเขา หยุดตรงหน้า แล้วยื่นมือไปแตะเบา ๆ ที่ชายแขนเสื้อของเขา

“ข้ารักเจ้า…แต่ข้าไม่อาจรักตัวเองได้น้อยกว่านี้อีกแล้ว”

นางถอยหลังช้า ๆ แววตาแน่วแน่ สงบนิ่งในแบบที่หลินเฉินไม่เคยเห็นมาก่อน

“ข้าจะไม่ยืนอยู่ตรงข้างผู้ชายที่ไม่กล้าปกป้องข้า ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม”

“เจ้าจะทิ้งข้าเพราะสิ่งนี้จริง ๆ ใช่ไหม…มิ่งหุ้ย”

นางไม่ตอบ เพียงพยักหน้าครั้งหนึ่ง แล้วหันหลังจากไป ทิ้งให้หลินเฉินยืนนิ่งอยู่กับความจริงอันโหดร้าย และเสียงฝีเท้าของสตรีที่รักเขาที่สุด…แต่ก็เจ็บที่สุดเช่นกัน