น้ำตาหยดหนึ่ง แทนคำจากลา

บทนำ

น้ำตาหยดหนึ่งหล่นลงกระทบพื้นหินเย็นเยียบ ราวกับกรีดรอยลงกลางใจของนางทุกหยาดหยด ใจของเขาในยามนี้ก็ไร้ซึ่งไออุ่น ไม่เหลือแม้เพียงเศษเสี้ยวความอาทรหรือห่วงใย ทั้งที่ครั้งหนึ่งเคยเอ่ยคำมั่นสัญญา ว่าจะดูแลกันจนวันตาย

นางยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางลมหนาวที่พัดกรรโชกคล้ายจะพาเอาความทรงจำทั้งมวลหายไป ไม่เอ่ยคำใดออกมา มีเพียงหยาดหยดสุดท้ายแห่งความรู้สึกที่ไหลรินออกจากดวงตาคู่งาม แต่เต็มไปด้วยความหม่นเศร้า

“ขอให้น้ำตาหยดนี้…แทนคำอำลา” เสียงของนางเบาดุจสายลมยามเช้า ทว่าเจ็บลึกดั่งคมมีดที่กรีดลึกเข้าไปในหัวใจ

เขาไม่แม้แต่จะขยับ เขามองนางด้วยแววตาเฉยชา เย็นชาจนแทบไม่เชื่อว่านี่คือสายตาของผู้ที่เคยรักกัน ไม่มีแม้แววลังเล ไม่มีความอาวรณ์ ไม่แม้แต่คำขอโทษสักคำ

ข้างกายเขา บัดนี้มีอีกสตรีหนึ่งยืนเคียงข้าง สตรีที่ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ รอยยิ้มนั้นบ่งบอกถึงชัยชนะ ว่านางคือผู้ชนะ คือคนที่ได้ยืนเคียงข้างเขาในที่สุด

มิ่งหุ้ยได้แต่มองภาพนั้นทั้งน้ำตา หัวใจที่เคยเปี่ยมไปด้วยรักกลับปริร้าวจนแทบสิ้นซาก

“ต่อจากนี้…เจ้าจะมีนางอยู่เคียงข้าง ส่วนข้าจะหายไปจากชีวิตเจ้า อย่างที่เจ้าต้องการ อย่างที่มารดาเจ้าปรารถนา”

ไม่มีเสียงตอบ ไม่มีคำปลอบโยน มีเพียงความเงียบงันที่โหดร้ายยิ่งกว่าคำจากลาใด ๆ ราวกับลบเลือนตัวตนของนางออกไปจากชีวิตเขาอย่างสิ้นเชิง

หญิงสาวหันหลังให้โดยไม่หันกลับมาอีก ทิ้งไว้เพียงน้ำตาหยดสุดท้ายที่ไหลลงสู่พื้นหินเย็นเยียบอย่างเงียบงัน

เงาร่างของนางค่อย ๆ เลือนหายไปจากสายตาของเขา ราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน

และนั่นคือวินาทีที่ทุกอย่างจบลง

หลังจากวันนั้น นางหายไปจากโลกของเขาจริง ๆ ไม่มีจดหมาย ไม่มีข่าว ไม่มีใครรู้ว่านางจากไปที่ใด

บางคนว่าไปบวชที่วัดบนเขา บ้างลือว่านางสิ้นใจด้วยความช้ำรัก

ทว่าไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้ว หญิงสาวผู้หนึ่งกำลังหอบหัวใจที่แหลกสลาย เดินทางไปไกลแสนไกลเพื่อหนีทุกอย่างหนีความทรงจำ หนีอดีต และหนีตัวเขา

ณ หุบเขาอันเงียบสงบ ต้นไม้สูงใหญ่รายล้อม ลมเย็นพัดผ่านเสียงใบไม้ไหวราวบทเพลงปลอบโยน

ที่นั่นเองที่นางเลือกพำนัก อยู่กับความเงียบ อยู่กับความว่างเปล่า

วันเวลาค่อย ๆ เยียวยาหัวใจบอบช้ำอย่างเชื่องช้า แต่บนความเดียวดายนั้น นางได้เรียนรู้ที่จะยืนหยัดด้วยตนเอง

แต่แล้ว…

ในวันที่นางคิดว่าโลกนี้ไม่มีที่สำหรับหัวใจของนางอีกต่อไป วันที่นางยอมรับว่าโชคชะตานั้นโหดร้าย และผู้คนในโลกนี้ล้วนแต่เลือกสิ่งที่ตนต้องการ โดยไม่เคยถามใจผู้อื่น ใช้ความคิดของตนเป็นที่ตั้งในทุกการกระทำ

กลับมีใครบางคน…เข้ามาในชีวิตของนาง

มิใช่ด้วยคำหวาน หรือสัญญาคำมั่นเช่นชายอื่นแต่สุดท้ายก็ลืมเลือน

หากแต่เป็นความอบอุ่น…ที่ค่อย ๆ ล้อมรอบใจมิ่งหุ้ยอย่างอ่อนโยน

บุรุษผู้นั้น ไม่ได้เอ่ยถามอดีตของนาง

ไม่ได้รื้อฟื้นเรื่องราวเจ็บปวด

เขาเพียงยื่นมือให้นางจับ เมื่อเห็นนางสะดุดล้ม เขาอยู่ข้าง ๆ เมื่อฝนโปรยปราย และกางร่มให้โดยไม่พูดอะไร

หัวใจของนางค่อย ๆ สั่นไหวอีกครั้งมิใช่เพราะความหลงใหลฉาบฉวยแต่เพราะความจริงใจที่ส่งมาด้วยแววตา ความมั่นคงในน้ำเสียงและความอบอุ่นที่มีเพียงเขา…ที่มอบให้นางโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน

รักครั้งใหม่ มิได้มาถึงเพราะความบังเอิญแต่มาในวันที่นางพร้อมเปิดใจ แม้เพียงเล็กน้อยและเขา…คือผู้ก้าวเข้ามาอย่างเงียบงันแต่มั่นคง

ในโลกที่นางเคยถูกทิ้งไว้ให้เจ็บปวดอย่างเดียวดาย บุรุษผู้นั้นกลับเลือกจะก้าวเข้ามา ยืนเคียงข้างนาง แม้จะไม่ได้รับความรักตอบในทันที

นั่นจึงเป็นรักแท้

รักที่ไม่เร่งเร้า ไม่ทวงถาม

แต่เฝ้ารออย่างอดทน…เฝ้ามองอย่างอ่อนโยนและปล่อยให้นางเป็นผู้เลือกเส้นทางของตนเองอีกครั้ง

และเมื่อถึงวันที่ดอกไม้ในหัวใจของนางเบ่งบานอีกครั้ง นางก็เลือก…ที่จะก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับเขา มือที่เคยสั่นไหว ยื่นออกไปคว้าอีกมือหนึ่ง หัวใจที่เคยถูกเหยียบย่ำ เริ่มเต้นอีกครั้งด้วยความหวัง

บทเพลงที่เคยขับกล่อมด้วยเสียงเศร้าหมอง…แปรเปลี่ยนเป็นบทเพลงของการเริ่มต้น

รักแท้นั้น…อาจมาถึงช้า แต่เมื่อมาถึงแล้วก็จะกลายเป็นแสงสว่างในวันที่มืดมนที่สุดและเป็นคำตอบของหัวใจที่เคยแตกสลาย