ตอนที่ 8 ระแวง

สองปีต่อมา

ภายในทาวเฮ้าส์สองชั้น ทุกคนในบ้านช่วยกันตกแต่งสถานที่บ้างก็ช่วยเตรียมอาหารเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของสาวน้อยอันนา ผู้เป็นดั่งดวงใจของคนในบ้าน อันนาเป็นเด็กน่ารักสดใสเลี้ยงง่ายไม่ดื้อไม่ซน ทุกคนในครอบครัวต่างรักและเอ็นดูอันนาหลานสาวคนเดียวเป็นที่สุด

ถุงแป้งเองก็กลับมาพักอยู่ที่บ้านหลังนี้เพราะเดินทางไปมาระหว่างบ้านกับคอนโดแล้วเหนื่อยยิ่งตอนเช้าเป็นช่วงเร่งรีบรถติดกว่าจะส่งลูกแล้วไปทำงานทำให้ไปสายเลยตัดปัญหากลับมาอยู่ที่นี่ ถุงแป้งนอนกับอันนาบนเตียงส่วนพาทิศนอนที่นอนเล็ก ๆ บนพื้น ทั้งสองใช้ชีวิตเหมือนคู่ผัวตัวเมียตามปกติเพียงแต่ไม่มีสัมพันธ์กันทางร่างกาย เพราะได้ตกลงกันก่อนหน้านี้ว่าเธอยังไม่สะดวกใจที่จะกลับมาเหมือนเดิม ขอเวลาทำใจสักสองปีแล้วค่อยว่ากัน พาทิศได้แต่ยอมรับข้อตกลงนั้นเพราะตัวเองทำผิดต้องใช้เวลาพิสูจน์ตัวเองให้เมียกลับมาเชื่อใจวันนี้ก็ครบสองปีอย่างที่คุยกันไว้

ในห้องครัว

ถุงแป้งยืนล้างผักเตรียมไว้สำหรับกินกับหมูกระทะ อันนาวิ่งมาเกาะขาแม่เงยมองตาปริบ ๆ

“เอาอะไรคะ” ถุงแป้งเสียงอ่อนเสียงหวานก้มมองลูกสาวตัวน้อย

“กินติม ๆ” อันนายิ้มหวานลักยิ้มบุ๋มทั้งสองข้าง ถุงแป้งยิ้มอ่อนโยนรีบเช็ดมือแล้วจับมือกับลูกสาวพาไปหยิบไอศกรีมในตู้เย็นออกมาให้ลูกกิน

“แม่ลูกทำอะไรกันอยู่” น้ำรินหอบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาให้ของขวัญวันเกิดหลาน อันนาละจากแม่เข้ามากอดตุ๊กตาทันที

“โห ตัวใหญ่กว่าอันนาอีก.......” ถุงแป้งอมยิ้มมองลูกสาวชื่นชอบตุ๊กตาที่เพื่อนพ่อเอามาฝาก อันนาได้ตุ๊กตาก็ทิ้งไอศกรีมแล้วเดินไปอวดญาติ ๆ ข้างนอก ถุงแป้งเลยได้โอกาสไปล้างผักต่อ น้ำรินเดินมาช่วยล้างด้วย

“ไม่พาแฟนใหม่มาเปิดตัวด้วยล่ะ” ถุงแป้งถามน้ำรินที่พึ่งคบกับแฟนใหม่หลังจากที่เลิกรากับแฟนเก่าที่คบกันมาเกือบแปดปีตอนนั้นน้ำรินเสียใจมากโทรมาร้องไห้ฟูมฟายเล่าให้ถุงแป้งฟังตลอด

“เขาไม่มา อายยังไม่ค่อยรู้จักใคร”

“ลองให้มาบ่อย ๆ จะได้ชิน” ถุงแป้งเอ่ยชวนอยากให้มารู้จักกันไว้และอยากเห็นแฟนใหม่ของน้ำรินด้วย น้ำรินพยักหน้ายิ้ม ๆ ก้มหน้าก้มตาล้างผักต่อ

ช่วงหัวค่ำ

งานเลี้ยงวันเกิดของอันนาจัดที่ลานจอดรถหน้าบ้าน เด็ก ๆ ข้างบ้านมาเล่นด้วย ทั้งร้องเต้นและกินขนมกันสนุกสนาน ถุงแป้งคอยดูอันนากับลูกหลานบ้านอื่น ส่วนพาทิศกับเพื่อน ๆ นั่งดื่มเหล้าที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ ระหว่างที่เด็ก ๆ กำลังเล่นระบายสี ถุงแป้งกระหายน้ำเลยเดินไปที่วงเหล้าจะเทน้ำส้มใส่น้ำแข็ง ขณะที่กำลังตักน้ำแข็งเกิดนึกเอะใจขึ้นมาแปลก ๆ เธอมองพลวัต คชา น้ำริน อุ้มและใยไหมเพื่อน ๆ นั่งในวงเหล้าแต่พาทิศกับปรางไม่อยู่ อาจจะมีใครคนหนึ่งเข้าห้องน้ำแต่ในใจกลับรู้สึกระแวงด้วยความที่เคยถูกสวมเขา ถุงแป้งวางแก้วน้ำลงเดินเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านเงียบเชียบไม่มีใครอยู่ไปรวมตัวนั่งเล่นที่ลานจอดรถกันหมด และด้วยความเงียบถุงแป้งได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออกแล้วก็มีเสียงปิดประตูห้องน้ำ เธอรีบเดินไปที่ห้องครัวกดเปิดไฟทันที

ไฟในห้องครัวสว่างขึ้น ปรางยืนอยู่ในห้องครัวหันมามองหน้าตาเหลอหลา

“ทำอะไรมืด ๆ ไม่เปิดไฟ” ถุงแป้งแววตาสงสัย

“มาเอาน้ำจิ้มสุกี้ แป้งเข้ามาเอาอะไร” ปรางพูดเสียงดังยกขวดน้ำจิ้มสุกี้ขึ้นมาให้ดู

“จะมาเข้าห้องน้ำ” ถุงแป้งรู้สึกตงิดกับท่าทางเลิ่กลั่กและพูดเสียงดังเหมือนจะให้คนในห้องน้ำได้ยิน

“งั้นเราออกไปก่อนนะ” พูดจบปรางก็เดินถือขวดสุกี้เดินผ่านถุงแป้งออกไปข้างนอก สักพักพาทิศก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ

“อ้าว แป้งมาเข้าห้องน้ำเหรอ”

“อื้ม.......” ถุงแป้งยิ้มอ่อนเดินสวนกับสามีไปเข้าห้องน้ำด้วยความหวาดระแวงสงสัย

ช่วงเวลาสองทุ่ม

ถึงเวลาเป่าเค้กวันเกิด อันนายืนอยู่ท่ามกลางเพื่อนข้างบ้าน เพื่อนพ่อและครอบครัว ทุกคนร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้กับอันนา ระหว่างนั้นถุงแป้งคอยเหลือบมองท่าทางของปรางกับพาทิศเป็นระยะ แม้ทั้งคู่จะยืนห่างกันแต่หากนึกย้อนไปเมื่อก่อนเธอมักจะเห็นว่าปรางถึงเนื้อถึงตัวพาทิศตลอดและตอนนั้นก็คิดว่าเป็นเพราะทั้งสองสนิทกันมาก

ถุงแป้งเก็บความสงสัยไว้ไม่รู้จะปรึกษาใคร เพื่อนสนิทที่สุดตอนนี้ก็มีแค่น้ำรินเธอเลยโทรคุยปรึกษาน้ำรินถึงความผิดปกติของปรางกับพาทิศที่เธอไม่เคยสนใจมาก่อน พอสังเกตดูถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างน่าสงสัย

“ปรางกับทิศมันเคยกิ๊กกันตอนเรียน แต่ตอนนี้ปรางมันคบกับแดเนียลไม่น่ามีอะไรหรอก” น้ำรินพูดปลอบเพื่อนไม่คิดมาก

“แต่เขาอยู่ไกลกันนะ สามเดือนแดเนียลจะมาหาที ถ้าเกิดเหงา ๆล่ะ”

“อันนั้นก็ไม่แน่ ยังไงรินจะช่วยสืบให้อีกที”

“ขอบใจนะริน” ถุงแป้งเสียงอ่อนลงไม่สบายใจระหว่างที่กำลังยืนคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ที่ห้องนั่งเล่นได้กลิ่นเหล้าโชยมาเลยหันไปมองข้างหลังเห็นพาทิศยืนเมาแอ๋ตาลอย ๆ

“ไปนอนไป” ถุงแป้งมองสภาพพาทิศแล้วเพลีย ตั้งแต่ทะเลาะกันเรื่องเมียน้อยเขาก็ดื่มเหล้าสูบบุหรี่เยอะขึ้นทุกวัน

“ทิศจะถามเรื่องที่เคยบอกว่าอีกสองปีให้คุยเรื่องของเรา”

“ทิศทำตัวดีมาตลอดสองปี แป้งก็ใจอ่อนบ้างแล้ว” ถุงแป้งหันมองหน้าสามีที่เคยรักแต่ตอนนี้แทบจะไม่รู้สึกอะไรกับพาทิศเหมือนก่อนและยังสงสัยว่าพาทิศมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับปรางทำไมเธอถึงรู้สึกเฉย ๆ กับเขาไม่รู้สึกเป็นทุกข์หนักเหมือนเมื่อก่อนหรือว่าตอนนี้หัวใจมีภูมิคุ้มกันจากการโดนทำร้ายมาแล้วครั้งหนึ่ง ด้านพาทิศยิ้มกว้างแววตาเป็นประกายจะเข้าไปโอบกอดถุงแป้งแต่เธอถอยหนี

“เราจะยังไม่มีอะไรกันนะ”

“ทิศรอมาตั้งสองปีนะแป้ง” เขาถอนหายใจหน้ามุ่ยอุตส่าห์รอมาสองปีหวังว่าคืนนี้จะได้แอ้มเมีย

“รออีกหน่อย ขอแป้งมั่นใจในตัวทิศมากกว่านี้ก่อน” ถุงแป้งเสียงอ่อนลงหลบตาหันหลังเดินไปห้องนอน ตอนแรกคาดว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิมถ้าไม่มีเรื่องช่วงหัวค่ำมาทำให้เกิดความระแวงสงสัยไม่ไว้ใจสามี........

หลายวันต่อมา

ถุงแป้งและเพื่อนร่วมงานเดินทางไปร่วมงานแต่งงานของลูกชายผู้บริหารบริษัทนำเข้าสินค้าแบรนด์เนมที่เธอทำอยู่ ถุงแป้งกับเพื่อน ๆ ถึงได้รู้ว่าคิรินคือลูกชายของผู้บริหาร ทุกคนต่างตื่นเต้นดีใจอดีตรุ่นน้องในที่ทำงานเป็นถึงลูกของผู้บริหารระดับสูง ยกเว้นถุงแป้งที่รู้สึกหวิวเมื่อรู้ว่าคิรินแต่งงาน

ถุงแป้งกับเพื่อน ๆ รอคิวยืนถ่ายภาพร่วมกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่หน้างาน เมื่อถึงคิววนิตากับอายยืนขนาบข้างเจ้าบ่าวเจ้าสาวส่วนถุงแป้งยืนอยู่ฝั่งเจ้าสาวถัดจากอาย เมื่อถ่ายรูปเสร็จอายก็แซวเจ้าบ่าว

“แหมเป็นถึงลูกผู้บริหารไม่บอกกันเลยนะ”

“เนอะเนียนมาก” วนิตาอมยิ้ม คิรินยิ้มอ่อนเอ่ยขอโทษที่ต้องปิดเป็นความลับ ก่อนจะชะเง้อมองถุงแป้งที่ยืนอยู่ห่าง ๆ

“ตกใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอพี่”

“อื้ม ไม่คิดว่าเด็กกวน ๆ จะเป็นลูกคนรวย”

“ผมไม่ได้กวนขนาดนั้นซะหน่อย” คิรินแกล้งทำหน้ามุ่ย ถุงแป้งอมยิ้มถึงจะเป็นลูกคนรวยแต่คิรินก็ยังคงเป็นคิรินที่ขี้เล่นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน............