ตอนที่ 9 ใครที่จะไม่โกหก

ห้างสรรพสินค้า

หลังเลิกงาน

ถุงแป้งนัดกับน้ำรินว่าจะมาคุยกันเรื่องความสัมพันธ์ของพาทิศกับปราง เธอนั่งรอเกือบครึ่งชั่วโมงจนห้างใกล้ปิดน้ำรินก็ยังไม่มาเลยโทรไปหาน้ำริน ถุงแป้งรอสายอยู่นานจนสายตัดแล้วกดโทรใหม่

“ฮัล..โหล..” เสียงปลายสายลากยาว

“ถึงไหนแล้วริน?”

“ขอโทษนะแป้ง เราไม่สบาย”

“น้ำเสียงไม่ดีเลยไปหาหมอมั้ย” ถุงแป้งถามด้วยความเป็นห่วงน้ำเสียงของน้ำรินเหมือนจะไม่ไหว

“ไม่เป็นไร เราอุบ...” น้ำรินปฏิเสธแล้วก็มีเสียงคล้ายพะอืดพะอมจากนั้นก็ได้ยินแต่เสียงอ้วกโอ้กอ้าก ถุงแป้งได้ยินเสียงอ้วกแล้วไม่สบายใจรีบเดินทางไปหาน้ำรินที่คอนโดทันที

เพียงไม่นาน ถุงแป้งมาถึงหน้าคอนโดของน้ำริน เธอเดินเนียนตามคนที่ใช้คีย์การ์ดเปิดประตูส่วนกลางเข้าไปขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังห้องพักของน้ำริน

นิ้วเรียวยกขึ้นกดออดหน้าประตูยืนรอสักพักไม่มีคนเปิด เลยกดออดซ้ำแล้วยืนรออยู่อย่างนั้น ไม่นานนักประตูห้องเปิดออกน้ำรินหน้าซีดริมฝีปากแห้งตาลอย ๆ ยืนโอนเอนแทบไม่ไหว

“หน้าซีดมากไปหมอเถอะ” แป้งตกใจรีบคว้าข้อมือเพื่อนจะพาไปหาหมอ

“ไปมาแล้ว อุ๊บ” น้ำรินเสียงเหนื่อยล้ารู้สึกกระอักกระอ่วนอยากอ้วกรีบหันหลังเดินโซเซตรงไปยังห้องน้ำ ถุงแป้งรีบตามไปลูบหลังแล้วออกมาหยิบน้ำเปล่าให้น้ำรินล้างปากก่อนจะช่วยประคองกันมานั่งบนโซฟาตัวเล็ก ถุงแป้งหาผ้ามาชุบน้ำเช็ดหน้า ลำคอ แขน ขาให้เพื่อนสบายตัว น้ำรินหายใจอ่อนระทวยเปิดตามองเพียงครึ่งเดียว

“เวียนหัวอยากนอนอย่างเดียวใช่ไหม อาการเหมือนแป้งตอนท้องเลย” ถุงแป้งเหล่มองเพื่อนที่อาการคล้ายคนแพ้ท้อง

“ใช่เราท้อง” น้ำรินลากเสียงอ่อนแรง ถุงแป้งชะงักหน้าตาเหลอหลาน้ำรินพึ่งคบกับแฟนหนึ่งเดือนน่าจะเรียนรู้นิสัยกันก่อนไม่น่าปล่อยให้ท้องเร็ว ขนาดเธอคบกับพาทิศมาตั้งหลายปียังมีปัญหากันเลย

“ท้องเหรอพึ่งคบกันเองนะ แต่ก็ช่างเถอะไหน ๆ เด็กมาแล้วก็ต้องเลี้ยงกันไป”

“...........” น้ำรินไม่พูดอะไรนั่งดมยาดมจะหมดเรี่ยวแรง ถุงแป้งสังเกตเห็นเพื่อนตาแดงน้ำตาคลอเบ้าเลยไม่อยากเซ้าซี้อะไรมากมาย

ระหว่างที่ถุงแป้งช่วยดูแลทั้งเช็ดแขนขาและบีบนวดให้เพื่อน ไม่นานนักประตูห้องพักก็เปิดออกมีผู้ชายรูปร่างสูงกำยำใบหน้าคมเข้มผิวกายคล้ำเดินเข้ามาในห้องมองถุงแป้งกับน้ำรินด้วยสายตาโกรธเคือง ชายคนนั้นเดินหน้าบึ้งตึงเข้าไปหยิบกระเป๋าใบใหญ่ในตู้เสื้อผ้าแล้วยัดเสื้อผ้ากับข้าวของใช้ของเขาเก็บใส่กระเป๋า ถุงแป้งนั่งงงหันไปมองน้ำรินที่สูดยาดมไม่พูดไม่จาอะไร

“คุณเป็นแฟนของรินเหรอคะ รู้หรือเปล่าว่ารินท้อง?”

“รู้” สนแฟนของน้ำรินตอบสั้น ๆ ก้มหน้าก้มตาเก็บของใช้ ถุงแป้งจ้องมองชายหนุ่มเฉยชาไม่สนใจถามสักคำว่าน้ำรินเป็นยังไงบ้าง

“คุณจะไปไหน ทำไมไม่อยู่ดูแลริน?”

“เด็กนั่นไม่ใช่ลูกผม!” สนสวนกลับเสียงแข็งมองตาขวางไปทางน้ำรินก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ออกจากห้องพัก ถุงแป้งลุกพรวดเดินตามไปด้วยความโมโหที่เขาปัดความรับผิดชอบ

“ไข่แล้วทิ้งยังเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่าวะ!”

“เพื่อนมึงยัดเยียดให้กูเป็นพ่อ กูพึ่งเอากับมันเดือนที่แล้วแต่มันท้องสามเดือน!”

“ไอ้หน้าตัวเมีย! โยนบาปให้ผู้หญิง!” ถุงแป้งตะคอกกลับตาเขม็ง

“มึงเอาคำนี้ไปด่าเพื่อนมึงเถอะ ไอ้คนที่ชื่อทิศนั่นแหละพ่อเด็ก!” สนขึงขังถูกผู้หญิงด่าทั้งที่ไม่ผิด ถุงแป้งนิ่งอึ้งเมื่อได้ยินชื่อสามี

“ทิศ?”

“ใช่ที่มีเมียชื่อแป้ง ไปบอกเมียมันให้หายโง่ด้วย!” สนตาขวางหันหลังเดินไปทิ้งให้ถุงแป้งยืนหน้าซีดอ้าปากค้างเพียงลำพัง

“เดี๋ยว! รู้ได้ไงว่าเป็นทิศ” ถุงแป้งได้สติรีบเดินเร็วไปถามก่อนเขาจะเข้าลิฟต์

“มันเข้ามาเก็บของใช้แล้วเจอกูพอดีวันนั้นมันบอกว่าเป็นเพื่อนกัน ตอนแรกกูไม่เอะใจหรอก ถ้าอีรินมันไม่แอบส่งข้อความตอนดึก ๆ หาไอ้คนชื่อทิศทุกคืน” สนแววตาแข็งกร้าวเบะปากมองเหยียดไปทางหลังของถุงแป้งที่มีน้ำรินกำลังพยายามเดินออกมาจากห้องอย่างไร้เรี่ยวแรง

“แป้ง! อย่าไปคุยกับมัน” น้ำรินรวบแรงเปล่งเสียงห้าม

“แล้วต้องคุยกับใคร....ใครที่จะไม่โกหก ตอแหล!” ถุงแป้งหันขวับตาเขม็งโกรธจนตัวสั่น คนที่เธอเชื่อใจรวมหัวกันหักหลังจนแยกไม่ออกว่ามีอะไรจริงบ้างหรือมิตรภาพที่มีมาตลอดมันคือเรื่องจอมปลอม น้ำรินก้มหน้าหลบสายตา

ภายในห้องพักของน้ำริน

น้ำรินนอนสูดยาดมสีหน้าอ่อนล้าบนเตียงนอน ถุงแป้งนั่งบนโซฟาใช้เท้าขยี้ผ้าขนหนูฝืนเล็กที่เธอเอามาเช็ดหน้าตาให้เมียน้อยด้วยความหวังดีและห่วงใยอย่างเจ็บใจ

“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ” ถุงแป้งกอดอกจ้องหน้าน้ำรินที่สีหน้าอาการไม่ค่อยดีขึ้น

“ให้ทิศเล่าเองเถอะ” น้ำรินลากเสียงยาวพลิกตัวนอนตะแคงหนีหน้า ถุงแป้งพ่นลมหายใจแม้จะโมโหก็รู้ว่าคนแพ้ท้องไม่มีแรงที่จะมานั่งอธิบายอะไรนอกจากสามีตัวชั่วของเธอ

ถุงแป้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพาทิศบอกให้เขามาหาเธอที่ห้องพักของน้ำรินด้วยน้ำเสียงปกติไม่โวยวายสะอึกสะอื้นใด ๆ พาทิศตอบรับคิดว่าสองสาวคงไปนั่งคุยที่ห้องพักของน้ำรินเหมือนที่เคยเลยเดินทางไปหาอย่างไม่คิดอะไร

ระหว่างรอพาทิศมาที่ห้องพัก

ถุงแป้งคิดถึงความทรงจำดี ๆ ของเธอกับน้ำรินที่สนิทกันมากไปไหนมาไหนด้วยกันพูดคุยกันทุกเรื่อง แค่คิดก็ใจหายเมื่อทุกการดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและกันมันเป็นเพียงเรื่องโกหกหลอกลวงให้เธอตายใจและคาดไม่ถึงว่าเมียน้อยคนล่าสุดจะเป็นน้ำริน ถุงแป้งนั่งนิ่งน้ำตาไหล สีหน้าอมทุกข์ผิดหวังเสียดายความไว้ใจขยะแขยงคนทั้งสองจนไม่อยากมองหน้า โชคร้ายอะไรที่ต้องเจอแต่คนเลว ๆ ไม่หยุดหย่อนอาจผิดที่ตัวเธอไม่ควรเข้ามาพัวพันรู้จักคนพวกสารเลวพวกนี้ตั้งแต่แรก

พาทิศเดินทางมาที่ห้องพักคอนโดของน้ำริน สแกนบัตรคีย์การ์ดที่น้ำรินให้ไว้เดินเข้าไปอย่างง่ายดาย โดยไม่ได้เอะใจเลยว่าถุงแป้งรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับน้ำริน

เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องพัก พาทิศมองน้ำรินที่นอนหลับสนิทก่อนเหลือบมองถุงแป้งนั่งตาแดงช้ำอยู่บนโซฟาตัวเล็ก

“รินเป็นอะไรเหรอ ทำไมให้ทิศมาหาที่นี่” พาทิศเห็นสีหน้าภรรยาแล้วไม่ค่อยมั่นใจมองรู้สึกกังวลว่าต้องเกิดเรื่อง ..........

สปอยตอนต่อไป

“วูบอีกแล้ว.........แฟนรินบอกว่าทิศมาเก็บของในห้องนี้แสดงว่าไม่ได้วูบแค่ครั้งเดียว”

“ใช่! นับไม่ถ้วน ทุกครั้งที่มีโอกาสบางทีก็ต้องหยุดงานมาเอากับมัน!” น้ำรินพูดแทรกเสียงดังลั่นหวังให้ทั้งสองแตกหักจะได้พังกันไปให้หมด

“ริน!” พาทิศจ้องตาเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ น้ำรินเชิดหน้าท้าทาย ถุงแป้งได้ยินก็เข่าแทบทรุดแม้จะมีน้ำตาเคลือบตาสวยแต่ก็ไม่ไหลลงใบหน้าสักนิด ความเจ็บปวดเสียใจเกือบหมดสิ้นหลงเหลือไว้เพียงความโกรธแค้นที่ถูกกระทำจากคนที่ไว้ใจ

“พูดเรื่องจริงจะกลัวทำไม ตอนอยากก็โทรตามยิก ๆ ไม่เห็นทิศจะกลัวแป้งรู้เลยนี่!”

“หุบปาก!” พาทิศตะคอกสีหน้าเกรี้ยวกราด ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ถุงแป้งจะคว้ามือภรรยามากุมแต่เธอไม่ให้จับรีบซ่อนมือไว้ข้างหลังเพราะรู้สึกขยะแขยงกับสันดานของเขา

“มันเกิดขึ้นได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไหร่” ถุงแป้งเสียงอ่อนลงอยากรู้ว่าตัวเองโง่ให้เพื่อนกับผัวสวมเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ พาทิศก้มหน้าไม่ยอมตอบ

“วันที่เราจะกรีดข้อมือ” น้ำรินน้ำเสียงเรียบเฉยตอบเมียหลวงอย่างไม่สะทกสะท้าน

“วันนั้นลูกไม่สบาย.........” ถุงแป้งหน้าซีดรู้สึกหดหู่ใจในความหวังดีที่ทำร้ายตัวเอง คืนนั้นน้ำรินโทรไปร้องไห้พร่ำบอกว่าเสียใจเลิกกับแฟนจนทนเจ็บปวดไม่ไหวจะกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย ถุงแป้งเป็นห่วงเพื่อนแต่วันนั้นลูกตัวร้อนไม่สบายเลยให้สามีมาอยู่เป็นเพื่อนน้ำรินไม่ให้คิดทำร้ายตัวเอง ไม่คิดว่าสามีกับเพื่อนจะหักหลังในขณะที่เธอกำลังทำหน้าที่แม่ดูแลลูกอยู่ที่บ้านแต่ผัวกลับมาทำเลว ถุงแป้งทรุดนั่งบนโซฟาน้ำตาหยดหายใจติดขัด มากกว่าเสียคนรักคือโกรธตัวเองที่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไป