ตอนที่ 4 มาได้ไง

“แป้ง! มาได้ไง” พาทิศหน้าตาตื่นรีบเอามือออกจากไหล่นักศึกษาหญิง ๆ หน้าตาเหลอหลาปล่อยมือที่โอบผัวคนอื่นอย่างเร็ว พนักงานที่นั่งอยู่ชั้นหนึ่งกำลังจะเตรียมตัวทำงานหลังจากพักเที่ยงต่างตกใจกับท่าทางขึงขังของถุงแป้ง

“มาตามหาเจ้าของลิปสติก หาเจอหรือยังว่าของใคร” ถุงแป้งรวบรวมความกล้าในการเผชิญหน้า เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วไม่ไหวก็ต้องไหวอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด พาทิศอึกอักก้มหน้าหนีไม่กล้าสบตาเมีย ถุงแป้งเดินเข้าไปใกล้จ้องหน้านักศึกษาหญิง

“เธอ เป็นใคร?”

“หนูมาฝึกงานก่อนจบค่ะ” นักศึกษาหญิงหลบสายตาท่าทางประหม่าบีบมือตัวเองแน่น ถุงแป้งมองริมฝีปากของนักศึกษาหญิงซึ่งเป็นสีอิฐเหมือนกับลิปสติกที่เจอในรถ

“ลิปสติกสีสวยเนอะ สีเหมือนที่ตกบนรถผัวกู!” ถุงแป้งแววตาสั่นไหวแสยะยิ้มน้ำเสียงสั่น

“หนูออกไปกินข้าวกับพี่ทิศแล้วทำตกค่ะ” นักศึกษารีบปฏิเสธหน้าเสีย

“ออกไปกินข้าวกันสองคน กินข้าวหรือกินอะไรกันแน่!” ปรางตาขวางตวาดลั่นออฟฟิศ

“พูดแบบนี้น้องเขาเสียหาย!” พาทิศสวนกลับทำหน้าดุใส่ปรางที่เข้ามายุ่งเรื่องของเขา ถุงแป้งก้มหน้าขบกรามแน่นพยายามฝืนไม่ร้องไห้อ่อนแอต่อหน้าผัวกับชู้ เธอเปิดกระเป๋าหยิบลิปสติกที่ตกอยู่ในรถขึ้นมาชูให้ทุกคนได้เห็นสีลิปสติกแล้วหมุนฝาลิปสติกเดินเข้าไปจะทาบนหน้าของนักศึกษาหญิง ๆ เบี่ยงหน้าปัดมือถุงแป้งออกห่าง น้ำรินเลยเข้าไปรวบแขนนักศึกษาหญิงล็อกไว้ข้างหลัง

“อย่ามายุ่งกับกู พี่ทิศช่วยด้วย” นักศึกษาหญิงหน้าตาตื่นกลัวโดนรุมตบ ถุงแป้งชี้หน้าจ้องผัวตาเขม็งไม่ให้ยุ่งพาทิศเหลือบมองอึกอักไม่กล้าห้ามเขามีชนักติดหลังกลัวจะโดนไปด้วย ถุงแป้งเดินเข้าไปใกล้นักศึกษาแล้วขีดเขียนลิปสติกสีอิฐละเลงบนหน้าของนักศึกษาจนเละเทะ เพื่อน ๆ เบะปากมองเหยียดอย่างสะใจ

“สีเดียวกันเป๊ะ มันไม่ได้ตกแค่บนรถแต่มันติดที่คอเสื้อผัวกูด้วย!”

“ไปกันใหญ่แล้ว ใส่ร้ายน้องเขาแบบนี้ไม่ได้นะ” พาทิศเอ่ยค้านกล้า ๆ กลัว ๆ ถุงแป้งหันขวับตาขวางมองไปทางพนักงานที่ยืนดูแต่ไม่มีใครกล้าห้าม

“ถ้ามันไม่ใช่เมียน้อยทำไมไม่มีใครห้ามกูหาเรื่องมัน ทุกคนรู้แต่ไม่กล้าบอกแป้งกันใช่ไหม!” ถุงแป้งตวาดเสียงแข็งตัวเกร็งด้วยความโกรธ พนักงานต่างก้มหน้ากันเงียบไม่มีใครปฏิเสธแทนนักศึกษาหญิงสักคน

“อย่ายุ่งกับน้องเขา” พาทิศเสียงอ่อนขอร้องเมียไม่อยากให้มีเรื่องกันให้อายพนักงาน

“มึงไม่ต้องห่วงมันหรอก ยังไงปีนี้มันก็เรียนไม่จบ กูจะรายงานความหน้าด้านของมันให้สถาบันรู้” ถุงแป้งแสยะยิ้มเยาะทั้งที่เจ็บปวดจนแทบไร้แรงยืน

“นั่นตัดอนาคตเด็กเลยนะ” พาทิศสีหน้าอ้อนวอนยิ่งทำถุงแป้งสะเทือนเหมือนเธอเป็นนางมารร้ายที่ตาระรานคนอื่นทั้งเธอเป็นคนถูกกระทำ

“เอาเลยไหมแป้ง” ใยไหมกับปรางเขยิบเข้าใกล้เตรียมพร้อมช่วยเพื่อนจัดการเมียน้อย ถุงแป้งยกยิ้มจ้องหน้าพาทิศ

“กูท้องอยู่ ไม่ทำมันหรอก แต่เพื่อน ๆ มึงไม่รู้จะยังไง.....” ถุงแป้งเบี่ยงตัวแล้วเดินไปอยู่ข้างหลังเพื่อน ๆ ใยไหม ปรางและน้ำรินได้ทีจัดนักศึกษาหญิงเข้าไปในห้องน้ำ

“พี่ทิศ ช่วยด้วย พี่ทิศ!” นักศึกษาหญิงร้องเรียกหวาดกลัว พาทิศมองตามไม่กล้าเข้าไปห้ามเพื่อน ๆ

“ทิศทำผิดก็มาลงที่ทิศ ไม่ใช่ไปหาเรื่องคนอื่น!” เสียงเข้มตะคอกใส่หน้าเมียท้องแก่ถุงแป้งกำหมัดแต่ยกขาขึ้นเตะผ่าหมากเข้าใจกลางแก่นกายเต็มเปา “พลั่ก”

“โอ๊ย!” พาทิศงอตัวปวดจุกหน้าเขียวหายใจไม่ออก

“สันดานหมาสารเลว มึงกับกูเลิกกัน!” ถุงแป้งมองสามีด้วยสายตาหลากหลายทั้งรักทั้งโกรธเกลียดจนไม่อยากมองหน้า พาทิศจุกพูดไม่ออกทรุดนั่งพยายามหายใจเข้าออกลึก ๆ ถุงแป้งก้มไปล้วงกระเป๋ากางเกงพาทิศแล้วหยิบกุญแจรถออกมา

“รถกู กูเป็นคนผ่อน!” ถุงแป้งตาแดงก่ำอยากร้องไห้เต็มที รีบสะบัดหน้าเดินหนีออกไปจากออฟฟิศ พร้อมกับเสียงร้องโวยวายของนักศึกษาหญิงที่ถูกเพื่อนผัวหามไปแกล้งในห้องน้ำ

“กูเตือนมึงแล้ว” พลวัตอยู่กับคชาส่งเสียงลงมาจากชั้นลอยเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแต่ไม่ลงไปห้ามเพราะมันเป็นเรื่องของครอบครัว

“เชี้ยเอ๊ย! ใช่เวลาซ้ำเติมไหมวะ!” พาทิศเหวี่ยงใส่หน้าตาบูดเบี้ยวยังไม่คลายจุกกลางเป้า

ถุงแป้งขับรถเก๋งของตัวเองที่ให้ผัวใช้ออกมาจากออฟฟิศ หน้าสวยบูดเบี้ยวน้ำตาไหลพรั่งพรูเกินเก็บกลั้นปวดรวดร้าวทรมานมากกว่าทุกความเสียใจ ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตารีบจอดรถข้างทางทุบอกตัวเองแรง ๆ เจ็บจุกแทบหายใจไม่ออกความซื่อสัตย์ถูกทรยศด้วยฝีมือของคนรักทำเธอหัวใจแหลกสลาย ร้องไห้ฟูมฟายน้ำตานองหน้าฟุบหน้าลงพวงมาลัยรถกรีดร้องอย่างเจ็บปวด……..

ผ่านไปเกือบชั่วโมง

น้ำตาบนหน้าเหือดแห้งเหนื่อยล้าจากการร้องไห้อย่างหนักจนไร้หยดน้ำตา ถุงแป้งเปิดประตูรถล้างหน้าล้างตาที่บวมแดงเห่อก่อนจะหอบร่างอุ้ยอ้ายท้องโตลงไปซื้อข้าวเหนียวไก่ย่างที่อยู่บนริมฟุตบาทมากินในรถ ท้องร้องประท้วงเป็นระยะลูกน้อยในครรภ์ไม่สามารถรับรู้รู้สถานการณ์ภายนอกถึงเวลากินแม่ต้องกิน ถุงแป้งนั่งเคี้ยวไก่ย่างเปลือกตาปิดลงน้ำตาไหลฝืนเคี้ยวไก่ในปากให้ละเอียดทั้งที่กินไม่ลงก็ต้องฝืนกลืนลงคอ

เสียงโทรศัพท์ดังต่อเนื่องไม่ว่าจะเป็นพาทิศและเพื่อน ๆ ของสามี เธอเหลือบมองอย่างเมินเฉยตอนนี้เหนื่อยล้าอยากอยู่กับตัวเองตัดขาดจากทุกเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจและยังไม่กล้ายอมรับความจริงว่าต่อจากนี้ต้องเลิกกับพ่อของลูกจะไม่มีเขาในชีวิตอีกแล้ว ยิ่งคิดยิ่งสะเทือนใจไม่พร้อมรับความเจ็บปวดกะทันหันไม่ทันได้ตั้งตัว..........

ทาวเฮ้าส์สองชั้นของครอบครัวสามี

พาทิศนั่งชะเง้อคอยืดคอยาวรอถุงแป้งกลับมาอย่างร้อนใจ กลัวว่าถุงแป้งจะพูดจริงเรื่องเลิกกัน เขายอมรับว่าตัวเองเป็นคนมักมากไม่หยุดอยู่ที่เมียแต่สำหรับเขาคนอื่นเป็นแค่คู่นอน ไม่ได้รักเหมือนที่รักถุงแป้ง จากที่คิดว่าจะเล่น ๆ สนุก ๆ ปิดเป็นความลับไม่ให้เมียรู้ อีกแค่เดือนเดียวนักศึกษาฝึกงานเสร็จก็แยกย้ายแต่เมียดันจับได้เสียก่อน

ทางครอบครัวของพาทิศรู้ว่าวันนี้ถุงแป้งเอารถไปธุระยังไม่รู้ที่ผัวเมียทะเลาะกันถึงขั้นตัดขาดเลยดำเนินชีวิตตามปกติไม่ได้สนใจอะไร เสียงรถเก๋งหยุดจอดหน้ารั้วบ้าน พาทิศลุกพรวดวิ่งไปดูหน้าตาตื่นพอเห็นว่าเป็นรถถุงแป้งเลยรีบวิ่งออกไปเปิดประตูรั้วบ้านให้เธอขับเข้ามาจอดในบ้าน ถุงแป้งจอดรถไว้นอกรั้วลงมาจากรถเหล่มองผัวอย่างขุ่นเคือง พาทิศเม้มปากแน่นรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปคุย

“ทิศเอารถเข้าบ้านให้นะ”

“ไม่ต้อง มาเก็บของ” ถุงแป้งเสียงแข็งเดินเข้ามาในรั้วบ้าน พาทิศรีบคว้าแขนเมียไว้

“คุยกันก่อนนะ ขอร้อง” เสียงทุ้มอ่อนลงสีหน้าหมองเศร้า ถุงแป้งหันมองแล้วถอนหายใจเหวี่ยงแขนออกอย่างหงุดหงิด พอเดินเข้าไปในบ้านถุงแป้งก็ยกมือไหว้ญาติสามี

“เป็นอะไรลูกตาแดงหน้าบวมมาเลย” แม่สามีเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นลูกสะใภ้สีหน้าไม่ค่อยดี

“ไม่ค่อยสบายค่ะแม่” ถุงแป้งตอบสั้น ๆ รีบเดินหนีเข้าไปในห้องนอน พาทิศถอนหายใจหน้าเครียดเดินตามไปติด ๆ แม่เห็นท่าทางทั้งสองก็สงสัยลุกตามไปแอบฟังว่าทั้งสองทะเลาะกันเรื่องอะไรกัน