ตอนที่ 3 ของใคร

ช่วงเลิกงาน

ถุงแป้งออกมานั่งรอพาทิศมารับที่หน้าห้างเหมือนทุกวัน ดีหน่อยที่วันนี้มารับเร็วเลยไม่ได้ทะเลาะและพากันแวะกินข้าวต้มข้างทางก่อนถึงบ้าน ถุงแป้งอารมณ์ดีแค่สามีทำดีด้วยไม่มีปากเสียงกันแค่นี้ก็มีความสุขไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่านี้

รถเก๋งแล่นมาจอดในรั้วบ้านทาวเฮ้าส์สองชั้น

ถุงแป้งก้มหยิบถุงร้านสะดวกซื้อที่แวะซื้อก่อนเข้าบ้าน ที่วางไว้บนพื้นข้างขา ระหว่างดึงถุงร้านสะดวกซื้อขึ้น หางตาเห็นลิปสติกตกอยู่ในซอกข้าง ๆ เลยหยิบออกมาลิปสติกเป็นแบบสองหัวลิปกลอสกับลิปสี ถุงแป้งใจหวิวน้ำตาเริ่มคลอเบ้าเพราะลิปสติกนี้ไม่ใช่ของเธอ พาทิศเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้ถุงแป้งเพื่อช่วยถือถุง

“ทิศช่วย” มือหนาสอดเข้าถุงแล้วดึงขึ้นช่วยภรรยาถือ ถุงแป้งยกลิปสติกในมืออีกข้างขึ้นตรงหน้าสามี

“ลิปสติก ของใคร” น้ำเสียงเรียบนิ่งมองตรงกะพริบตาถี่กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล พาทิศชะงักก่อนจะตอบอย่างลังเล

“ก็ของแป้งไง”

“กูไม่ได้ใช้ลิปสติกแบบนี้!” ถุงแป้งเสียงแข็งตาขวางหายใจแรงพยายามอดทนที่จะคุยให้รู้เรื่องไม่วีนแตกเสียก่อน

“แป้งมีลิปสติกเยอะอาจจะลืมว่าเคยมีก็ได้” พาทิศหน้าเสียสายตาหลุกหลิกอย่างเห็นได้ชัด ถุงแป้งมองตัดพ้อน้ำตาไหลรีบเปิดกระเป๋าสะพายด้วยมือที่สั่นเทาหยิบลิปสติกขึ้นมาปาใส่ตัวผัวทั้งสองแท่ง

“กูใช้ลิปสติกแบบนี้ยี่ห้อนี้เพราะกูแพ้ยี่ห้ออื่น มึงเอาใครขึ้นรถ!”

“จะไปรู้ได้ไง บางทีก็มีน้อง ๆ ที่ทำงานขึ้นรถไปกินข้าวกลางวันด้วยกันหลายคน อาจทำตกไว้ก็ได้จะไปถามให้แล้วกันว่าของใคร!” พาทิศหลบสายตาของเมียที่จ้องตาเขม็งเค้นหาความจริง

“มึงไปหามาให้ได้ อย่าให้กูไปตามเอง........” ถุงแป้งกดเสียงต่ำหน้าตาเอาเรื่องก่อนจะเดินลิ่วเข้าไปในบ้านรู้อยู่เต็มอกว่าสามีกำลังตอแหลแต่จับไม่ได้คาหนังคาเขาเอาเรื่องไม่ได้ พาทิศหน้าเครียดก้มหยิบลิปสติกบนพื้นส่ายหน้าไปมาอย่างหัวเสีย

ถุงแป้งเดินเข้าไปนั่งในห้องนอน ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุดเจ็บร้าวจนไม่อยากทำอะไรนอกจากนั่งร้องไห้ระบายความรู้สึกผิดหวังเสียใจเสียให้พอ พาทิศเปิดประตูเดินตามเข้ามานั่งอยู่หน้าถุงแป้งแล้วซบหน้าลงบนขาเมีย

“ไม่ร้องไห้นะ น้องที่ทำงานน่าจะทำตกไว้ พรุ่งนี้จะไปถามให้” พาทิศเงยมองหน้าถุงแป้งกำลังกัดริมฝีปากตัวเองกำมือแน่นน้ำตาไหลหยดลงแก้มเขา พาทิศขมวดคิ้วหน้าเศร้าสงสารเมียจับใจ

คืนนั้นพาทิศแอบย่องออกไปสูบบุหรี่หน้าเครียดอยู่นอกรั้วบ้านและกำลังคุยโทรศัพท์

“ตั้งใจทำตกใช่ไหม”

“ของอยู่ในกระเป๋าจะตกได้ยังไงวะ!” เขาใส่อารมณ์หัวฟัดหัวเหวี่ยง

“ถ้าเป็นอย่างนี้ก็อยู่ห่าง ๆ กันเหอะ พี่สงสารเมีย”

“พี่พอแล้ว เลิกยุ่งกันสักที!”

“ได้ พรุ่งนี้คุยกันที่ทำงาน” จากที่เขาหงุดหงิดในคราแรกตอนนี้เสียงกลับแผ่วลงเพราะโดนออดอ้อนจากปลายสาย ถุงแป้งยืนแอบฟังอยู่ข้างเสาปูนได้ยินทุกอย่างแทบล้มทั้งยืนปวดร้าวเกินรับไหว ทุกความระแวงคือเรื่องจริงอย่างที่เคยคิดไว้

วันรุ่งขึ้น

ถุงแป้งทำทุกอย่างปกติแต่ไม่พูดคุยกับสามี เธอครุ่นคิดตลอดทางที่สามีขับรถไปส่งที่ทำงาน พาทิศอึดอัดกับความนิ่งของภรรยาเขารู้สึกเหมือนมีพลังงานบางอย่างกำลังซ่อนอยู่และรอระเบิดออกเมื่อถึงเวลานั่นทำให้เขารู้สึกกังวล…..

ร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้า

วันนี้ถุงแป้งไม่มีกะจิตกะใจทำงานเลยขอลา เธอนั่งกลุ้มคิดทบทวนวนไปวนมาตอนนี้กำลังท้องแก่อยากจะไปจับผิดผัวก็กลัวสุขภาพไม่เอื้อ และหากรู้ว่าเขามีเมียน้อยจริงจะทำยังไง ยอมรับเลยว่าตอนนี้เธอยังทำใจรับความเจ็บปวดไม่ทัน ลึก ๆ กลัวว่าสามีเลือกเมียน้อยแล้วทุกอย่างในชีวิตจะเปลี่ยนไปลูกจะไม่มีพ่อ หรือว่าเธอควรปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแล้วหลอกตัวเองไปเรื่อย ๆ เพราะยังรักและตัดขาดจากเขาไม่ได้ ยิ่งคิดถุงแป้งยิ่งสับสนกระอักกระอ่วนเครียดจัดหาทางออกไม่ได้เลยตัดสินใจโทรหาน้ำรินเพื่อนของสามีที่สนิทกับเธอเพื่อขอคำปรึกษา น้ำรินช่วยปลอบใจและเสนอว่าหากถุงแป้งอยากไปจับผิด เธอจะไปเป็นเพื่อนถุงแป้งยังคงลังเลไม่กล้ายอมรับความจริงหนักใจกับการตัดสินใจที่บีบคั้น

ช่วงกลางวัน

ถุงแป้งนั่งอยู่บนรถของน้ำรินที่จอดอยู่ตรงกันข้ามกับบริษัทของพาทิศที่เป็นตึกแถวสามคูหาสี่ชั้นเพื่อจับตามองความเคลื่อนไหว ด้านหน้าบริษัทมีเพียงรถของพลวัตกับคชาจอดอยู่ไม่มีรถของพาทิศ

“ไอ้ทิศมันออกไปคุยงานกับลูกค้าหรือเปล่า” ใยไหมช่วยนั่งจ้องอยู่เบาะหลัง

“ปกติลูกค้าจะเข้ามาคุยงานที่บริษัทนี้” น้ำรินรีบค้าน

“นั่นแม่บ้านบริษัทนี่ไปหลอกถามดีไหม” ปรางชะเง้อมองป้าแม่บ้านเดินออกมาจากออฟฟิศ ถุงแป้งชะเง้อมองตามแล้วรีบลงรถไปหา

“ป้าพรคะ” ถุงแป้งทักป้าแม่บ้านและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“คุณแป้ง ไม่ได้มานานเลยนะคะ”

“แป้งงานยุ่งค่ะ พอดีวันนี้ลืมของไว้บนรถทศเลยมาเอา”

“คุณทิศออกไปกินข้าวข้างนอกกับ.........น้องที่ทำงาน ช่วงบ่ายคงเข้ามา” ป้าพรชะงักเล็กน้อยยิ้มแห้ง ๆ

“อ๋อ เหรอคะ........” ถุงแป้งลากเสียงมองป้าแม่บ้านด้วยความสงสัย

“.........ป้าพรคะ ที่นี่ทำโอทีได้เงินเพิ่มเยอะไหมคะ?”

“ไม่เคยมีใครทำโอทีค่ะ หกโมงเย็นก็เด้งตัวกลับบ้านกันหมดทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง” ป้าพรส่ายหน้ายิ้มแย้มที่ได้เม้าพนักงานในบริษัท ถุงแป้งกระตุกตัวชาวาบที่ทำงานไม่เคยมีโอทีแล้วผัวกูที่ไปรับหน้าห้างดึกดื่นช่วงเวลานั้นมันหายไปไหน

ถุงแป้งเดินหน้าหงอยกลับมาขึ้นรถของน้ำริน

“ว่าไง ไอ้ทิศมันไปไหน” ใยไหมรีบพูดคะยั้นคะยออยากรู้

“ป้าแกไม่รู้” ถุงแป้งถอนหายใจกำลังช็อกกับเรื่องที่ผัวไปรับช้า

“เฮ้ย! รถไอ้ทิศมาแล้ว” น้ำรินรีบชี้รถที่เข้ามาจอดในลานจอดหน้าบริษัทบัญชี เพื่อน ๆ กับถุงแป้งจ้องมองไปจุดเดียวกัน พาทิศเดินลงจากรถส่วนอีกฝั่งหนึ่งเป็นหญิงสาวผมยาวสวมชุดนักศึกษาก้าวขาเรียวลงมาจากรถแล้วเดินไปหาพาทิศที่ยืนรออยู่

“กูว่าอีนี่ชัวร์ คนในที่ทำงานเยอะแยะทำไมออกไปกินกันสองคนวะ” ใยไหมจ้องมองตาเขม็ง

“เราต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา” ปรางกับเพื่อน ๆ หันไปมองใยไหม

“โอบขนาดนั้น ไม่ชัดอีกเหรอมึง” ใยไหมรีบชี้ให้เพื่อน ๆ ดู พาทิศโอบไหล่หญิงสาวนักศึกษา ๆ ก็โอบเอวพาทิศเข้าไปในออฟฟิศ ถุงแป้งนิ่งอึ้งอ้าปากค้างมือสั่นทำอะไรไม่ถูก

“ลุย!” สิ้นเสียงใยไหมก็รีบเปิดประตูลงจากรถแล้วเปิดประตูฝั่งถุงแป้งพาไปเอาเรื่องด้วยกัน ปรางกับน้ำรินรีบลงจากรถตามประกบหลังถุงแป้งเดินเข้าไปในบริษัท เห็นพาทิศคุยกะหนุงกะหนิงโอบไหล่นักศึกษาหญิงกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องทำงานชั้นลอย

“ทิศ!”