ตอนที่ 2 ทำอะไรมืด ๆ

ถุงแป้งสีหน้าอิดโรยฝืนอาบน้ำกินข้าวรีบเข้านอน เธอหลับลึกอย่างอ่อนเพลียแล้วรู้สึกสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ดวงตาสวยกะพริบถี่ปรับแสงมองนาฬิกาติดผนังที่ปลายเท้าเป็นเวลาตีหนึ่ง เธอค่อย ๆ เขยิบตัวตะแคงข้างใช้มือยันตัวขึ้นอย่างระวังจะลุกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อมองที่นอนข้าง ๆ ว่างเปล่าสามีไม่ได้นอนอยู่ด้วยเธอคิดว่าเขาอาจลุกไปเข้าห้องน้ำ ร่างอุ้ยอ้ายเดินออกจากห้องนอนทั้งบ้านและห้องนำ้ปิดไฟมืด พอมองไปที่ห้องนั่งเล่นเห็นแสงไฟเล็กน้อยจากโทรศัพท์มือถือ เธอเลยเดินไปดูเห็นสามีกำลังนอนเหยียดยาวบนโซฟาเล่นโทรศัพท์แสงไฟที่สว่างฉายหน้าของเขาชัดเจนว่ากำลังอมยิ้ม

“แป๊ก” ถุงแป้งเปิดไฟในห้องนั่งเล่น เห็นพาทิศสะดุ้งตกใจหน้าเหวอ ๆ ก่อนจะเก็บอาการแสร้งทำหน้านิ่ง

“ยังไม่นอนอีก ออกมาทำอะไรมืด ๆ ไม่เปิดไฟ” แม้ถุงแป้งจะรู้สึกว่าเขามีพิรุธแต่ก็เลือกถามอย่างอื่นไม่อยากเซ้าซี้ เดี๋ยวโดนบ่นว่าเธอชอบหาเรื่องทะเลาะกันอีก พาทิศเขยิบตัวลุกนั่งกดปิดหน้าจอโทรศัพท์

“จะเล่นเกมกับเพื่อน อยู่ในห้องมีแสงหน้าจอเดี๋ยวแป้งนอนไม่หลับ”

“นอนได้แล้วมั้ง พรุ่งนี้ต้องออกไปทำงานแต่เช้า”

“อืม.....แป้งไปนอนก่อนเถอะ ขอบอกเพื่อนแป็บนึง” น้ำเสียงทุ้มเรียบเฉยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วเหล่มองถุงแป้งที่ยืนมองอยู่สักครู่ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ พาทิศลอบถอนหายใจกดส่งข้อความว่าจะไปนอนและส่งสติ๊กเกอร์หมีน่ารักกำลังนอนหลับไปให้ปลายทางที่คุยด้วย จากนั้นก็รีบลุกเดินเข้าไปในห้องนอน ถุงแป้งออกจากห้องน้ำเดินเข้าห้องนอนเห็นพาทิศนอนหลับอยู่บนที่นอน ร่างอุ้ยอ้ายนั่งลงบนที่นอนค่อย ๆ ยกขาเขยิบตัวนอนข้าง ๆ สามี เมื่อก่อนเขาจะกอดหอมจุ๊บเธอก่อนนอนและตอนตื่น ทว่าสองเดือนหลังมานี้เขาไม่ค่อยแตะตัวเธอเหมือนก่อนหรืออาจเพราะงานเยอะทำให้เขาเหนื่อยมากจนละเลยสิ่งที่เคยทำกับเธอ

ห้างสรรพสินค้า

พาทิศมาส่งถุงแป้งที่ทำงานแล้วเลยไปที่ออฟฟิศของตนเอง ถุงแป้งแวะซื้ออาหารกินก่อนร้านในห้างสรรพสินค้าจะเปิด ระหว่างที่กำลังยืนรอโจ๊กเจ้าประจำ มือหนึ่งยื่นปิ่นโตสีรุ้งไปให้คนขาย ถุงแป้งเห็นถึงกับหลุดขำหันไปมองเจ้าของมือนั่น

“ผมบอกแล้วไงว่าอย่าลืมปิ่นโต ดีนะเมื่อวานก่อนกลับผมเห็นพอดี” คิรินชื่อเล่นว่าเคนหนุ่มหล่อขาวตี๋หน้าใสเป็นรุ่นน้องในที่ทำงาน

“จ้า....”

“พี่ต้องระวังหน่อยถุงพลาสติกมีสารก่อมะเร็งถ้าลูกพี่รับสารเข้าไปเยอะ ๆ มันไม่ดี” คิรินห่วงใยและช่วยเหลือถุงแป้งมาตลอดเพราะตอนเข้ามาทำงานช่วงแรกมีแต่คนเบื่อที่เขาไม่มีความสามารถในการนำเสนอสินค้าให้ลูกค้าและเม้ากันว่าได้เข้ามาทำงานเพราะเป็นเด็กฝาก มีเพียงถุงแป้งที่สอนงานให้เขาจนเก่งและตอนนี้เขามียอดขายสูงติดอันดับห้าของพนักงานในประเทศไทยนำโด่งเกินหน้าเกินตารุ่นพี่ไปแล้ว

“ขอโทษ...... วันหลังจะไม่ลืมแล้วค่ะ พอใจยัง” ถุงแป้งลากเสียงยาวลอยหน้าลอยตาประชดประชันโดนรุ่นน้องบ่นตั้งแต่เช้า

“ยังพูดประชดอีก ผมเป็นห่วงพี่กับลูกนะ”

“รู้แล้วจ้า...แล้วเช้านี้กินอะไรล่ะ”

“ข้าวมันไก่กลิ่นหอมยั่วยวนมาก หิวเลย” เขายกถุงข้าวมันไก่ขึ้นแล้วหลับตาสูดกลิ่นหอมแอบกลืนน้ำลายลงคอ ถุงแป้งอมยิ้มขำเด็กหนุ่มขี้เล่นเกินจริงมาก

“เสร็จแล้วจ้ะ สามสิบห้าบาท” แม่ค้ายื่นปิ่นโตสีรุ้งส่งให้คิรินถือเพราะเขาจะช่วยถุงแป้งถือปิ่นโตเป็นประจำ ถุงแป้งจ่ายเงินแล้วเดินเข้าด้านหลังห้างสรรพสินค้าที่ยังไม่เปิดให้ลูกค้าเข้ามารับบริการมีเพียงพนักงานที่บัตรผ่านของทางห้างสรรพสินค้าเท่านั้นถึงจะเข้าได้เพื่อให้พนักงานแต่ละร้านได้เตรียมตัวก่อนเปิดห้างต้อนรับลูกค้า

ในร้านขายกระเป๋าเครื่องประดับแบรนด์เนม

ภายในร้านมีพื้นสำหรับหน้าร้านห้องสต๊อกและห้องรับประทานอาหารเล็ก ๆ ถุงแป้ง คิริน อาย นั่งกินข้าวเช้าแล้วพูดคุยกันสัพเพเหระ

“ไม่ค่อยได้นอนเหรอ หรือว่าแน่นท้องนอนไม่หลับ” อายนั่งจ้องหน้าถุงแป้งที่ดูซูบซีดขอบตาบวมคล้ำ

“ไม่ใช่หรอก เรื่องเดิม ๆ” ถุงแป้งถอนหายใจวางช้อนลงชามโจ๊กหน้าเศร้า ๆ

“เลิกระแวงผัวสักทีสิจะได้นอนหลับ”

“ทิศแปลกไปจริง ๆ นะ แป้งไม่ได้คิดไปเอง”

“เช่นอะไรเหรอครับ” คิรินที่นั่งร่วมอยู่ในวงสนทนาพูดแทรกขึ้น

“................” ถุงแป้งกับอายขมวดคิ้วหรี่ตามองจ้องหน้าคิรินที่อยากรู้เรื่องของถุงแป้ง คิรินสายตาหลุกหลิกยิ้มแหย ๆ

“ผมเคยเจอแฟนทำอะไรแปลกไปพอจับตาดูถึงได้รู้ว่ามีกิ๊ก เผื่อจะให้คำแนะนำพี่แป้งได้บ้าง”

“ทศดูออกจะรักแป้ง ไม่มีกิ๊กหรอก” อายแตะมือเพื่อนให้กำลังใจ ถุงแป้งพ่นลมหายใจก่อนจะตัดใจเล่าให้ทั้งสองฟัง

“เขาไม่กอด ไม่หอม เช้าและก่อนนอนอย่างทุกวันที่เคยทำ เราพูดคุยกันน้อยลงบางทีคุยกันก็ดูรำคาญและหงุดหงิดใส่ อีกอย่างเมื่อก่อนเคยยืมโทรศัพท์มาเล่นเกมได้เดี๋ยวนี้ไม่ให้จับเลยเสียงเรียกเข้าก็ปิดเงียบทั้งที่เมื่อก่อนเปิดดังกลัวว่าลูกค้าโทรมาแล้วไม่ได้ยิน ตอนนี้ก็รู้สึกห่างเหินเหมือนมีอะไรมากั้นพี่กับทศเอาไว้ บางครั้งทศก็ดูอึดอัดเหมือนมีอะไรในใจ เวลาทำอะไรแปลก ๆ ถ้าพี่ถาม เขาก็จะมองจ้องตาแข็งเหมือนกำลังปกปิดสายตาไม่ให้ดูลังเล” ดวงหน้าสวยหม่นเศร้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์หลายอย่างในช่วงสองเดือนที่เปลี่ยนไปจนเธอรู้สึกหวาดระแวงว่าสามีจะมีผู้หญิงอื่น

“ผมว่าชัดเลย พี่ทศมีกิ๊กชัวร์ล้านเปอร์เซ็นต์” คิรินดีดนิ้วหน้าตาจริงจัง

“เด็กบ้า พูดให้แป้งมันไม่สบายใจอยู่ได้ยิ่งกำลังท้องอยู่” อายหันไปตีต้นแขนไปหนึ่งทีแล้วบ่นจริงจังเพราะไม่อยากให้ถุงแป้งไม่สบายใจ

“ผมวิเคราะห์จากประสบการณ์นี่พี่ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ก็แค่คิดเผื่อไว้ก่อน” คิรินเบะปากหน้างอใส่อาย ถุงแป้งนั่งคิดเหม่อลอยเธอเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเองมันต้องมีอะไรสักอย่างแน่นอน

“ทุกคน อีกห้านาทีห้างจะเปิดแล้วเตรียมตัว” วนิตาผู้จัดการร้านชะเง้อหน้าเข้ามาเรียกพนักงานทุกคนให้เตรียมตัวรับลูกค้า ทุกคนเลยแยกกันเก็บจานอาหารวางในอ่างล้างจานให้แม่บ้านมาเก็บล้างให้ คิรินยังนั่งมองหน้าถุงแป้งที่คิดหนักด้วยความเป็นห่วงปนกังวล รุ่นพี่กำลังท้องแก่หากว่าสามีมีเมียน้อยจริง ๆ จะรับได้มากแค่ไหนและหลังจากที่รู้รุ่นพี่จะทนสู้ต่อหรือขอยอมแพ้กันแน่..........