ตอนที่ 5 แฟน 1

ผ่านมาได้อีกเกือบเดือน ห้องทำงานที่เคยกลายเป็นห้องนอนอยู่หลายคืนก็คืนสภาพเป็นห้องทำงานอย่างจริงจังเสียที

คำแนะนำพร้อมคำปรามาสที่สถาปนิกหนุ่มเคยให้ไว้

'คุณรู้อะไรมั่งเนี่ย คุณศิศิรา'

หลังจากวันนั้นจนถึงตอนนี้ จากที่เธอเพียงเซ็นเอกสารดูค่าใช้จ่ายในแต่ละวันอย่างที่เขาว่า เธอก็เริ่มศึกษาระบบงานโรงแรมอย่างจริงจัง

แม้โรงแรมของเธอจะไม่ใหญ่มากนัก เพราะรายได้หลักจะเป็นที่ไร่ส้มเสียมากกว่า แต่ที่นั่นทุกอย่างที่พ่อเคยทำไว้ให้มันลงตัวหมดแล้ว จนคุณป้าทั้งสองเข้าไปแทรกแซงไม่ได้ โดยเฉพาะลุงคำปัน คนเก่าแก่ของพ่อที่ยังช่วยเธอดูแลไร่และดูสองป้าก็ออกจะเกรงลุงคำปันไม่น้อย

เมื่อไร่ส้มอยู่ตัวดีแล้ว เธอจึงได้ค่อยๆ ขยับเข้ามาควบคุมโรงแรมโดยความช่วยเหลือของอาพัฒน์ แม้ป้าทั้งสองคนจะยอมถอยห่างออกไปแล้วแต่คนของท่านที่ยังคล้ายเป็นหอกข้างแคร่ก็ยังอยู่รอบตัวเธอเต็มไปหมด และแน่นอนทุกการกระทำของเธอล้วนถูกรายงานไปให้คุณป้าทั้งสอง

ความสงบสุขเกือบเดือนที่เธอว่า กำลังถูกทำลายลง เมื่อพี่ทศคนที่ป้าพิมพ์แนะนำให้ มาวุ่นวายกับเธอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

และพอวันนี้เลิกงานปุ๊บ พี่ทศก็มาเคาะประตูหน้าห้องทำงานเธอทันที

"ยังไม่เลิกงานหรือครับน้องศิ"

"ยังเลยค่ะ ช่วงนี้ศิงานยุ่งค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวพี่สั่งอะไรมารองท้องให้ก่อนดีไหมครับ เพราะกว่าเราจะได้ทานข้าวเย็นกันเดี๋ยวศิจะหิวพอดี"

'เรา' ศิศิราแอบกลอกตาใส่ชายหนุ่มหน้าตี๋ขาว ความสุภาพใจดีของเขาก็ดีอยู่หรอก แต่บางครั้งมันก็ออกจะน่ารำคาญ

"เอ่อ...งั้นพี่ทศสั่งมาก่อนนะคะ เดี๋ยวศิขอตัวลงไปดูงานข้างล่างแป๊บนึงค่ะ"

ไม่อยู่รอให้ทศพลเอ่ยถาม ศิศิราก็คว้าแฟ้มเอกสารตรงหน้าออกมาทันที ออกจากห้องมาแล้วเธอถึงได้เห็นว่ามันเป็นแฟ้มสัญญาจ้างเรื่องเปลี่ยนระบบไฟของโรงแรม

และข้ออ้างเมื่อครู่ก็เพียงเอ่ยส่งๆ ไปอย่างไม่ทันคิด เมื่อไม่รู้จะแอบไปทางไหนดีเธอจึงเดินไปด้านหลังโรงแรมที่ห้องควบคุมระบบไฟฟ้า ถึงแม้พนักงานอาจจะเลิกงานไปแล้วแต่การไปสอดส่องดูอะไรบ้างก็คงจะดีกว่า

"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"

เสียงทักดังมาจากด้านหลังเกือบทำเธอสะดุ้งตัว แต่เมื่อจำได้ว่าเป็นเสียงคุณสถาปนิกศิศิราจึงค่อยๆ หันไป

"อ๋อ ไม่มีหรอกค่ะ ศิแค่มาเดินดูว่างานไปถึงไหนบ้างแล้วน่ะค่ะ"

"เข้าไปดูข้างในก็ได้ครับ พนักงานกลับไปหมดแล้ว เดี๋ยวผมช่วยอธิบายให้ฟัง"

"ค่ะ"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอธิบายแต่ละจุดช้าๆ นิ้วมือเรียวยาวข้อชัดอย่างมือผู้ชายแต่กลับขาวสะอาด ชี้ชวนให้เธอดูไปทีละจุดจนเข้าใจระบบเบื้องต้นอย่างดี

อยู่ฟังนานเท่าไรไม่รู้ แต่เมื่อเธอเหลือบสายตาออกมาจากห้องควบคุมก็เห็นท้องฟ้ายามเย็นเริ่มจะมืดเสียแล้วทั้งที่เป็นเวลาแค่หกโมงเย็นกว่าๆ เท่านั้น แอบนึกสมน้ำหน้าคนที่นั่งรออยู่ในห้องทำงานอาจจะเบื่อหนีกลับห้องตัวเองไปก่อนแล้วก็ได้

กำลังหันหน้ากลับมาฟังเสียงอธิบายของธันย์ต่อ แต่หางตาเธอกลับเหลือบไปเห็นคนที่คิดว่าจะรออยู่ที่ห้องทำงานกำลังเดินมาทางนี้ เธอแกล้งทำเป็นไม่เห็นทศพล

"คุณฟังผมอยู่หรือเปล่าเนี่ย"

"ฟังค่ะ"

สัญชาตญาณเอาตัวรอดมักจะว่องไวกว่าสมองเสมอ เมื่อคำพูดของอาพัฒน์ที่กล่าวอ้างช่วยเธอให้พ้นคุณป้าทั้งสองวันนั้นก้องขึ้นในหูอีกครั้ง

'พวกพี่สองคนไม่ต้องหาใครมาแนะนำยายศิหรอกครับ หลานคุณพี่แอบมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแทบจะคลอดลูกก่อนแต่งงานแล้วครับ'

และคนที่กำลังจะเดินมาถึงก็ชวนให้น่ารำคาญเกินทน

"คุณช่วยอะไรฉันหน่อยซิ"

"ครับ"

ธันย์จำได้ว่าคำที่หลุดปากออกไปเมื่อครู่ เขาใช้มันเป็นเชิงคำถามเสียมากกว่า แต่ไม่รู้เจ้าหล่อนเข้าใจอะไรแบบไหน จึงดันเขาแนบไปที่ผนังห้องด้านในอย่างไม่ทันตั้งตัว