ตอนที่ 3 วิวสวย

"โรงแรมนี้วิวดีฉิบหาย"

คนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ระเบียงหลังห้อง พิงผนังสูงเหนือเอวเล็กน้อยสายตาไม่ได้จับจ้องบรรยากาศภายนอกสักนิด กลับหันหน้ามองไปที่ราวตากผ้าเล็กตรงมุมระเบียง ชุดชั้นในสีครีมแบบเข้าชุดมองจากขนาดน่าจะไม่ต่ำกว่าคัพซี

บุหรี่ที่หมดมวนพอดีพร้อมกับเสียงกดกริ่งหน้าห้อง ธันย์ยกยิ้มมุมปากบางๆ เจ้าของห้องคงจะนึกขึ้นได้แล้วว่าลืมของไว้

"ขะ...ขอโทษที่รบกวนค่ะ พอดีแม่บ้านที่มาเก็บของเก็บไปไม่หมดค่ะ ฉันขออนุญาตเข้าไปหยิบได้ไหมคะ"

"อืม อยู่ที่ระเบียงหลังห้องน่ะ"

คำตอบของธันย์ทำให้หญิงสาวหันขวับไปมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก แล้วก็รีบเดินผ่านเข้าไปที่ระเบียงหลังห้องรีบหยิบชุดชั้นในที่เธอตากไว้เมื่อวาน

สายตาคมที่มองมือเธออย่างไม่คิดที่จะมีมารยาททำให้ศิศิรารีบยัดของในมือเข้าไปใต้เสื้อยืนคอเต่าของตัวเองทันที

กลับมาถึงห้องทำงานแล้ว แต่ใบหน้ายังร้อนผ่าวไม่หาย เครื่องปรับอากาศที่ปรับไว้เย็นจัดราวกับไม่ช่วยระบายความร้อนที่ใบหน้าของเธอสักนิด นึกถึงสายตาของเขาคนนั้นก็ยิ่งชวนให้ปั่นป่วนท้องไส้ แต่อีกใจก็ยิ่งนึกโมโห

คืนแรกของการเข้ามานอนที่โรงแรม ทำให้เช้านี้ธันย์รู้สึกสบายตัวมากขึ้นเพราะได้นอนเต็มอิ่ม

เขาลงมารับประทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารของโรงแรมวันนี้เป็นวันแรก ตอนที่นอนออฟฟิศก็ได้เพียงอาหารที่สั่งรูมเซอร์วิสไปส่งให้เท่านั้น

'พี่คนเมื่อวานโกนหนวดแล้วโคตรหล่อ'

นั่นเป็นคำพูดของพนักงานในห้องอาหารที่เขาแอบได้ยิน

สายตาของพนักงานหลายคนที่แอบมองเขารับรู้ได้ และก็ออกจะชาชินเสียแล้วไม่ได้คิดจะใส่ใจ แต่สายตาของใครบางคนที่นั่งอยู่โต๊ะริมด้านในสุดมันชวนให้เขาเดินเข้าไปหา

"ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ"

คนที่นั่งอยู่คนเดียว เหลือบสายตามองไปที่โต๊ะว่างหลายตัว ก่อนจะเอ่ยรับคำอย่างเสียไม่ได้

"เชิญค่ะ"

"เมื่อคืนคุณไปนอนที่ไหน ผมทำคุณลำบากหรือเปล่า"

"ห้องทำงาน"

"ผมชักชอบห้องนี้ซะแล้วซิ ถ้าไงผมอยู่ห้องนี้ต่อเลยนะ"

"ค่ะ"

"ช่วงบ่ายคุณว่างไหม ผมจะคุยเรื่องแบบนิดหน่อย อาจจะต้องมีปรับ"

"ทำไมต้องปรับคะ ฉันตกลงกับคุณปกรณ์ไปแล้วไม่ใช่หรือคะ และฉันก็คิดว่าสถาปนิกที่มาจะเป็นคุณอำพลเสียอีก"

"เมื่อวานผมไปเดินดูสถานที่แล้ว ผมว่ามันใกล้ลำธารและออกจะมีจุดเสี่ยงอยู่ครับ"

"เช่น"

"น้ำป่า ตลิ่งทรุด แต่ถ้าคุณจะทำเขื่อนกั้นดินก็พอช่วยได้ แต่จะไม่ใช่ธรรมชาติจ๋าแบบที่คุณต้องการ"

"เข้าใจแล้วค่ะ ฉันว่างช่วยบ่ายสอง"

"โอเคครับ"

ธันย์หอบเอกสารขึ้นมาที่ห้องประชุมของโรงแรม พร้อมกับผู้ช่วยของตัวเองอย่างเมที

หลังจากรับฟังปัญหาของเขา ต้องยอมรับว่าธันย์เป็นสถาปนิกที่เก่งพอตัว แค่จุดเล็กๆ ที่คนมองข้ามแต่เขากลับเห็นว่ามันจะเป็นปัญหาในระยะยาวได้

"ผมว่าโรงแรมคุณมันแปลกๆ นะ มันดูแต่ละจุดแต่ละมุมดูไม่ค่อยเข้ากันสักอย่าง แต่มันก็สวยดี"

"ค่ะ ตอนเริ่มแรกพ่อฉันเป็นคนก่อตั้ง แต่หลังจากพ่อเสีย ก็ได้พวกญาติๆ มาช่วยดูแล เลยแปลกๆ อย่างที่คุณเห็น"

"นี่ถ้าผมคิดอกุศลนี่ นึกว่าเขาจะฆาตกรรมคุณเสียอีก" น้ำเสียงพูดเล่นของธันย์ แต่ทำให้เจ้าของโรงแรมถึงกับหน้าเสีย

"ผมพูดเล่น ถ้าคุณโอเคเรื่องแบบที่ผมเสนอ ผมจะรีบปรับแก้ให้"

"ขอบคุณค่ะ"

"อ้อ อีกอย่างผมเห็นถังดับเพลิงของคุณมันดูเก่ามาก และเหมือนจะมีไม่ครบตามกฎหมายกำหนดด้วยนะ"

"จริงหรือคะ"

"คุณรู้อะไรมั่งเนี่ย คุณศิศิรา"

"เคยซ้อมดับเพลิงไหม มีแผนฉุกเฉินอัคคีภัย อุทกภัยบ้างไหม"

"ไม่แน่ใจค่ะ ฉันเพิ่งเข้ามาบริหารยังไม่ถึงปีเลยค่ะ ก่อนหน้านั้นเป็นพวกป้าฉันที่ดูแล" ธันย์พยักหน้าเข้าใจ

"อย่าว่าผมสอนเลยนะ นอกจากเรื่องห้องพัก เรื่องเงิน คุณลองเดินไปรอบๆ โรงแรม จนถึงส่วนที่เป็นรีสอร์ตด้วย ผมว่ามีหลายอย่างที่คุณควรปรับปรุง"

"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ ฉันยังใหม่กับที่นี่พอสมควร เมื่อก่อนฉันอยู่แต่ที่ไร่เป็นหลัก"

"โอเค ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปทำงานก่อน"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับคำแนะนำ"