ตอนที่ 2 ห้องคุณอยู่ไหน 2

คนที่บอกว่าจะเคลียร์งานก่อน ยังไม่กลับห้องพักที่ทางรีสอร์ตจัดหาไว้ให้ สุดท้ายเมทีก็ต้องเห็นเจ้านายของตัวเองนอนอยู่ที่ออฟฟิศสองคืนแล้ว หนวดเคราเขียวครึ้มผมเผ้าก็ดูยุ่งเหยิง

"พี่ธันย์จะนอนที่นี่ไหมครับ"

"จะกลับห้องแล้ว ปวดหลังฉิบหาย"

ธันย์ลากกระเป๋าเดินเข้ามาจากด้านหลังตึกที่เป็นส่วนของโรงแรม มาถึงก็ตรงไปที่ห้องเพราะมีคีย์การ์ดที่เมทีให้มาแล้ว

แต่พอเขาทาบคีย์การ์ดลงที่ประตู เสียงประตูที่ดังกลับไม่ใช่เสียงที่จะทำให้ประตูเปิด

"เฮ้ย"

"ว้าย...."

เขาร้องตกใจเสียงดัง ส่วนหญิงสาวที่เปิดประตูออกมาจากในห้องหวีดเสียงดังกว่าเมื่อเห็นหน้าเขา

"เฮ้ย คุณใจเย็น"

ธันย์ชูคีย์การ์ดในมือให้หญิงสาวที่เปิดประตูค้างไว้ดู และเจ้าตัวก็แอบเหลือบไปมองเบอร์ห้องข้างประตูให้แน่ใจอีกครั้ง

"คุณเข้าห้องผิดหรือเปล่าคะ ฉันมาพักห้องนี้ตั้งแต่เมื่อวาน"

"ไม่ผิดครับ หนึ่งสองสองสี่"

"คงมีอะไรผิดพลาดแล้วค่ะ น้องๆ ทางนี้หน่อยค่ะ" หญิงสาวเรียกพนักงานที่กำลังเดินผ่านทันที

"มีอะไรกันหรือคะ"

"คือพอดีพี่เข้าพักตั้งแต่เมื่อวาน แต่คุณคนนี้บอกว่าพักห้องนี้เหมือนกันน่ะค่ะ"

"ขอโทษนะคะ" พนักงานยกมือไหว้หญิงสาว กล่าวขอโทษซ้ำๆ อยู่สองครั้ง ก่อนจะหันมาหาเขา

"เอ่อ...คุณ"

พนักงานมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ธันย์จึงส่งคีย์การ์ดที่ได้จากเมทีให้

"น่าจะมีอะไรผิดพลาดค่ะ รบกวนคุณผู้ชายลงไปที่ล็อบบี้ก่อนนะคะ ทางเราจะรีบแก้ไขให้ค่ะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ" ยังดีที่เด็กนั่นก็ยังยกมือไหว้เขาด้วย

"เดี๋ยวหนูช่วยลากกระเป๋าไปให้ค่ะ" อ่อ ยังมีน้ำใจ

"ไม่เป็นไร หนัก"

ธันย์นั่งรออยู่ที่ล็อบบี้หลายนาที พนักงานนำกาแฟมาเสิร์ฟให้เขาในเวลาเกือบจะหกโมงเย็น พร้อมด้วยขนมคุกกี้ไม่ต่างจากเมื่อวันที่เขามาถึงวันแรก

กะไม่ให้กูได้นอนเลยใช่ไหม เอาข้าวกะเพรามาให้กูซะดีกว่า

แล้วพวกเจ้าหล่อนก็เข้าไปซุบซิบสีหน้ายุ่งเหยิงกันอยู่หลังเคาน์เตอร์แผนกต้อนรับ

สรุปกูจะได้นอนไหม

ครู่ใหญ่ๆ ที่เขาเห็นแม่น้ำค้างเดินหน้านิ่วมาถึงแผนกต้อนรับ ส่วนเด็กพวกนั้นก็หน้ายุ่งยิ่งกว่าเดิม ธันย์ได้แต่ถอนหายใจหนักๆ

สงสัยจะได้กลับไปนอนออฟฟิศอีกมั้งกู

"สวัสดีค่ะ" คำทักทายพร้อมรอยคิ้วขมวดมุ่น

"ครับ"

"คุณ...ไม่ใช่คนงานที่ไซต์หรือคะ"

"คนงานนั่นแหละ"

"คุณธันย์ใช่ไหมคะ"

"ครับ"

"คืองี้ค่ะ พอดีเกิดความผิดพลาดขึ้นค่ะ ห้องพักของเราเต็ม แล้วน้องพนักงานคิดว่าห้องของคุณไม่มีคนเข้าพักสักที แล้วแขกที่มาพักก็จองแค่สองคืน"

"จะจองครึ่งคืน คุณก็ไม่มีสิทธิ์เอาห้องที่ผมจ่ายเงินไปให้คนอื่น"

"ต้องขอโทษคุณธันย์อีกครั้งนะคะ เป็นความผิดพลาดของเราเองค่ะ"

"ผมไม่ต้องการเหตุผล ต้องการการแก้ปัญหา"

"เรากำลังหาห้องให้ค่ะ คุณรอสักครู่นะคะ"

"ห้องคุณอยู่ไหน"

"หะ...ห้องฉันหรือคะ"

"ห้องคุณอยู่ไหน"

"หะ...ห้องฉันหรือคะ"

"ก็ห้องคุณน่ะซิ หรือจะให้ผมนอนที่ล็อบบี้เหมือนคนไร้บ้านแบบนี้" ถึงตอนนี้แม่งจะเหมือนก็เหอะ

"เอ่อ..."

"คุณคงไม่ให้ผมนั่งรอตรงนี้จนกว่าจะมีคนเช็กเอาต์ออกหรอกนะ"

"ไม่ใช่แบบนั้นแน่นอนค่ะ"

"งั้นคุณรอสักครู่ได้ไหมคะ ฉันจะให้แม่บ้านไปขนของฉันออกมาก่อน แป๊บเดียวค่ะ มีแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุด"

"ก็แค่นั้น ไปยืนประชุมอะไรกันอยู่ได้ วุ่นวาย สุดท้ายก็แก้ปัญหาไม่ได้"

"ขอโทษค่ะ กรุณารอตรงนี้อีกสักครู่นะคะ ถ้าเรียบร้อยแล้วฉันจะให้พนักงานมาตามคุณ"

"ขอบคุณครับ"

เมื่อถูกเขาต่อว่าศิศิราก็เริ่มเสียงแข็ง แต่คนขานรับกลับทำเสียงลากยาวกวนประสาท ถ้าไม่ติดว่าเขาก็ถือเป็นลูกค้าคนใช้บริการ และแถมยังเป็นคนของคุณปกรณ์อีก ไม่งั้นเธอคงจะแหวเสียงใส่ให้เหมือนกันแหละ

ห้องพักของเจ้าของโรงแรมก็เป็นเพียงห้องดีลักซ์ ธันย์แอบคิดว่าจะได้นอนห้องที่ใหญ่ที่สุดแพงที่สุดเสียอีก แต่อย่างน้อยคืนนี้เขาก็ได้นอนเหยียดยาวเต็มที่ดีกว่านอนขดอยู่บนโซฟาในห้องสำนักงาน อาหารก็สั่งรูมเซอร์วิสชุดใหญ่พร้อมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อีกหลายกระป๋อง หลังจากที่สองคืนในออฟฟิศเขาได้เพียงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถ้วยเท่านั้น

"มีเรื่องอะไรกันหรือยายศิ"

"อ้าว อาพัฒน์ วันนี้มาทานข้าวที่นี่หรือคะ"

ศิศิรารีบเดินไปต้อนรับผู้มาเยือนในยามวิกาลถึงห้องทำงาน คนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายของพ่อ และที่เธอไม่ตอบคำถามเพราะรู้ดีว่าอาพัฒน์คงจะทราบเรื่องจากพนักงานมาแล้ว

"งั้นวันนี้จะกลับไปนอนที่บ้านหรือเปล่า ไปพร้อมอาก็ได้"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวศิ อาจจะนอนที่ห้องทำงานนี่แหละค่ะ" โซฟาเบดตัวใหญ่ เธอตัวนิดเดียวน่าจะนอนได้สบายๆ

"เอางั้นก็ตามใจ แต่วันเสาร์นี้ต้องกลับไปกินข้าวที่บ้านนะ"

"ได้ค่ะ"

"ยายศิ..." เสียงเรียกของผู้เป็นอาเข้มขึ้น เธอตระหนักได้ทันทีว่าอาพัฒน์จะเอ่ยเรื่องอะไรต่อ "เรื่องแต่งงานมีลูกอาว่าจริงจังได้แล้วนะ นี่ก็จะครบกำหนดแล้ว ระยะเวลาตั้งท้องอีกเก้าเดือน เราจะเหลือเวลาได้อีกไม่ถึงหกเดือนแล้วนะ"

"ค่ะ ศิทราบดี"

"รีบพักผ่อนล่ะ อาไม่กวนแล้ว"

"สวัสดีค่ะ"

ถ้าจะยังเหลือคำว่าครอบครัว ก็คงเหลือเพียงอาพัฒน์ที่ยังห่วงใยเธอมากกว่าทรัพย์สมบัติของพ่อที่ทิ้งไว้ให้ ส่วนพี่สาวพ่ออีกสองคนเธอแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าป้าพรกับป้าพิมพ์ เป็นป้าของเธอ

คนที่ทิ้งตัวพิงโซฟาด้วยความเหน็ดเหนื่อย อยู่ๆ ก็ต้องดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรงเมื่อนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างได้ ศิศิรารีบหยิบโทรศัพท์โทรหาแม่บ้านที่เข้าไปเก็บของในห้องเธอมาทันที และเมื่อของที่ควรจะต้องถูกหยิบออกมาด้วยไม่ได้อยู่ในกระเป๋าที่วางอยู่ข้างโซฟา เธอก็รีบตรงไปห้องพักเก่าของตัวเองทันที