ตอนที่ 2 ห้องคุณอยู่ไหน 1

"ลูกค้าบอกน้ำบาดาลเขาไม่ไหล"

ธันย์เดินเข้ามาในสำนักงานชั่วคราวเอ่ยบอกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าในสายตาหญิงสาวสวยเมื่อครู่ และเขาจึงได้เห็นว่ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของตัวเองวางอยู่ในห้องแล้ว

"เอ่อ...คือ.."

"ทำไม"

"สง…สัยไฟจะลัดวงจรอีกแล้วล่ะครับ" เมทีเอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก เพราะรู้ดีว่าเรื่องในรีสอร์ตมันนอกเหนือจากงานของตัวเอง

"เสียบ่อยหรือไง"

"หลายรอบแล้วครับ"

"ก็ไปดูให้เขาซิ นั่งอยู่ทำไม"

เมทีรีบคว้ากล่องเครื่องมือ ยังไม่ทันจะออกจากห้องกลับถูกหัวหน้าตัวจริงเรียกไว้

"เดี๋ยวเมที เดี๋ยวฉันไปดูด้วย"

"อ่อ ได้ครับพี่ธันย์"

"ให้ผมช่วยลากกระเป๋าไปไว้ที่ห้องในรีสอร์ตด้วยเลยไหมครับ"

"ไม่ต้อง ไว้นี่แหละ มีเอกสารที่ฉันต้องเอาออกก่อน"

"ครับ"

มาถึงห้องควบคุมไฟ ธันย์ก็ต้องส่ายหน้าเมื่อเห็นระบบไฟของรีสอร์ตหรูมีชื่อเสียง แต่หลังบ้านออกจะชุ่ยไม่น้อย เขาไม่รีรอลงมือจัดการแก้ไขให้พอใช้งานได้ชั่วคราวไปก่อนระยะยาวคงจะต้องรื้อระบบกันใหม่หมด

"ครั้งที่แล้วนายไม่ได้ทำตรงนี้ให้เขาด้วยใช่ไหม"

"ครับ"

"เดี๋ยวบอกลูกค้าจะใช้ได้แค่ชั่วคราว ให้เขาหาช่างมาทำระบบไฟใหม่ ถ้าไม่อยากให้รีสอร์ตไฟไหม้ซะก่อน"

"เป็นไงบ้างคะ คุณเมที"

คนถูกเรียกเลิ่กลั่กหันมามองหน้าธันย์ก่อนจะหันไปทางเจ้าของเสียงใสที่เอ่ยถาม

"ครับคุณศิ เดี๋ยวใช้ได้แล้วครับ เอ่อ อย่างที่ผมเคยบอกไประบบไฟของคุณค่อนข้างมีปัญหา แนะนำให้เปลี่ยนระบบเดินสายไฟใหม่จะดีที่สุดครับ ของเดิมดูเก่ามากแล้วด้วย"

"ศิ กำลังว่าจะทำอย่างที่คุณแนะนำแหละค่ะ ถ้ายังไงให้ทางบริษัทคุณเมทีจัดการให้ศิทีนะคะ ทำใบเสนอราคามาได้เลย"

"ได้ครับ"

"คุณเมทีคะ ศิเอาขนมมาฝากค่ะ แล้วก็น้ำส้ม ฝากให้คนงานที่มาช่วยงานนั่นด้วยค่ะ" ราศีหุ้นส่วนบริษัท หรือแม้แต่สถาปนิกหนุ่มหล่อที่สุดของบริษัทมันไม่จับกูเลยหรือไงวะ

คนงานที่ใส่หมวกนิรภัยภายใต้หน้ากากอนามัยได้แต่แอบหัวเราะเบาๆ ในลำคอ อย่างน้อยก็ได้ขนมกับน้ำส้มแหละวะ เพราะตั้งแต่เช้านอกจากกาแฟแค่แก้วเดียวก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง

"อ๋อ คนนั้นน่ะหรือครับ ผมยังไม่ได้แนะ..."

เมทีค้างเสียงไว้ได้แค่นั้น หลังจากรับคุกกี้กับน้ำส้มมาแล้ว กำลังจะเอ่ยแนะนำเจ้านายใหญ่ที่จะมาคุมไซต์ก่อสร้างที่นี่ รวมถึงหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัท แต่เพราะคุณศิศิราไม่ทันได้ฟัง พอเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเจ้าตัวก็รีบหยิบขึ้นมารับและเดินปลีกตัวห่างไปอีก

"ขอบคุณคุณเมทีนะคะ เดี๋ยวศิขอตัวก่อนนะคะ" เธอหันมาพยักหน้าให้ ใช้มือปิดโทรศัพท์กันเสียงแทรก แล้วก็เดินจากไป ไม่ทันได้ฟังว่าเมทีจะแนะนำใครให้รู้จัก

"ยังไม่ทันได้แนะนำให้รู้จักพี่ธันย์เลย ไปซะแล้ว"

ธันย์เก็บเครื่องมือใส่กล่องเรียบร้อย เดินมาถึงหยิบกล่องคุกกี้และน้ำส้มในมือเมทีมาชุดหนึ่งและยัดกล่องเครื่องมือใส่มือให้รุ่นน้องฝึกงานแทน พลางตบไหล่มันเบาๆ ก่อนที่จะเดินนำเมทีกลับมาที่สำนักงาน

"เจ้าของที่นี่หรือ"

ธันย์เอ่ยถามเมที เมื่อกลับมาถึงห้องทำงานของตัวเอง พลางแกะขนมยัดใส่ปากคำโตตามด้วยน้ำส้มรสชาติดีเสร็จแล้วเจ้าตัวก็ทำท่าคล้ายสดชื่นไม่น้อย

"ใช่ครับ คุณศิศิรา เป็นเจ้าของที่นี่กับญาติครับ"

ธันย์ขมวดคิ้วกับคำตอบของรุ่นน้องแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาใส่ใจ มีเพียงชื่อเธอที่สะดุดหู

"ชื่อแปลกดี"

"ครับ แปลว่าน้ำค้าง"

เป็นอีกครั้งที่ธันย์ขมวดคิ้วกับคำตอบของเมที สู่รู้ไปทั่ว

"ไปจัดการเรื่องไฟให้คุณน้ำค้างของนายเถอะ ฉันจะทำงานบ้างแล้ว"

"พี่ธันย์ไม่พักผ่อนก่อนหรือครับ"

"ไม่อ่ะ"

ธันย์จัดการหยิบเอกสารกองใหญ่ออกมาจากกระเป๋าเดินทาง พร้อมด้วยคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก และตลอดทั้งช่วงบ่ายเขาก็ใช้เวลาอยู่แต่ที่โต๊ะทำงาน

"พี่ธันย์จะกลับห้องเลยไหมครับ เดี๋ยวผมช่วยลากกระเป๋าไปส่ง"

"ยังหรอก นายกลับไปก่อนได้เลย เดี๋ยวฉันขอเคลียร์งานเก่าอีกนิด"

"ครับพี่"