ตอนที่ 1 เชียงราย 2

เมที ผู้ช่วยสถาปนิกของเขา ถูกส่งมาฝึกงานที่นี่ พอเห็นรุ่นพี่กระโดดขึ้นรถแทบจะไม่สนใจรอยยิ้มทักทายของตน ก็รีบกระโดดขึ้นรถตามมาอย่างรวดเร็ว เพราะรู้นิสัยความเจ้าระเบียบของรุ่นพี่ในตำแหน่งหัวหน้างานแถมยังพ่วงด้วยตำแหน่งหุ้นส่วนของบริษัทอีกด้วย

"สวัสดีครับพี่ธันย์"

"อือ"

เสียงทักทายในลำคอเบาๆ ของคนที่ปรับเบาเอนนอนใช้หมวกแก๊ปปิดหน้าทั้งที่ยังสวมแว่นตากันแดดและหน้ากากอนามัย

"พี่ธันย์นอนพักก่อนได้เลยครับ ประมาณชั่วโมงกว่าๆ ถึงจะถึงไร่ครับ"

ไร้เสียงตอบจากคนข้างๆ เมทีก็ทำหน้าที่ของตัวเองไปอย่างเงียบๆ และนั่นดูจะทำให้สบายใจกว่าการที่คนข้างๆ จะมานั่งหน้าตึงช่วยมองทางหรืออยู่คุยเป็นเพื่อน

เพียงไม่กี่นาทีบนรถ ธันย์ก็เผลอหลับไปอย่างจริงจัง จะไม่ให้หลับได้อย่างไรในเมื่อการเดินทางในวันนี้เขาเพิ่งนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องรีบตื่นมาเช็กอินที่สนามบินแต่เช้าด้วยอาการเมาค้าง

ระยะกว่าชั่วโมงช่วยทำให้สมองเขาได้พักผ่อนลงบ้าง แต่เมื่อมาถึงไซต์งานก่อสร้างภายในไร่ส้มชื่อดังแห่งเมืองเชียงรายที่เปิดเป็นรีสอร์ตเชิงท่องเที่ยวกำลังต่อเติมขยายห้องพัก มาถึงธันย์ก็ต้องทำงานทันทีทั้งที่กระเป๋าเดินทางยังวางอยู่ท้ายรถ

"คุณเมทีครับ คนงานที่ลางานกลับบ้านห้าคนยังไม่กลับมาทำงานเลย"

เมทีได้แต่เบ้หน้าด้วยความหงุดหงิด แค่เดินเข้ามาในออฟฟิศชั่วคราว หัวหน้าคนงานก็มาแจ้งเรื่องชวนปวดหัวทันที งานที่ล่าช้ากว่าหนึ่งอาทิตย์เพราะคนงานไม่พอ

"สั่งพักงาน ให้กรุงเทพหาคนมาแทน ระหว่างรอลองหาคนพื้นที่ที่พอทำได้มาช่วยงานเบาๆ ไปก่อน"

กลายเป็นธันย์ที่ต้องแก้ปัญหาให้ลูกน้องฝึกงานของตัวเอง

"พี่ธันย์จะไปพักก่อนก็ได้นะครับ ทางรีสอร์ตเขาเตรียมห้องไว้ให้แล้วครับ" เมทีพูดพลางยื่นคีย์การ์ดให้ชายหนุ่มหน้าตึง

"ขอบใจ เดี๋ยวฉันขอไปเดินดูในไซต์หน่อย"

ธันย์รับคีย์การ์ดเสียบเข้ากระเป๋าเสื้อ ถอดหมวกแก๊ปและแว่นตากันแดดไว้ที่โต๊ะทำงานคงเหลือเพียงหน้ากากอนามัยบนใบหน้าก่อนจะหยิบหมวกเซฟตี้มาสวมแล้วเดินออกจากห้อง

เขาแค่คิดจะมาเดินดูความเรียบร้อย เห็นหลายอย่างสะดุดตาก็ได้แต่บันทึกไว้ในสมอง รอไว้พูดในที่ประชุมพรุ่งนี้

"นายๆ"

เสียงหวานที่เอ่ยเรียก แต่น้ำเสียงนั้นออกจะห้วนจนเกือบไม่น่าฟัง เขาไม่แน่ใจว่าเจ้าหล่อนเรียกใคร

"นี่ นายนั่นแหละ ฟังภาษาไทยออกหรือเปล่า"

เรียกกูหรือวะ ธันย์หันซ้ายหันขวา นอกจากเขาตรงนี้ก็ไม่เห็นใคร

"เรียกผม"

"ก็ใช่น่ะซิ" เห็นแถวนี้มีหมาหรือไง

"ครับ" ธันย์ขยับเดินเข้าไปใกล้เธออีกนิด ขนาดมองไกลๆ ยังรู้ว่าเธอสวยติดแต่ตรงใบหน้าหวานนั้นออกจะดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไร ยิ่งน้ำเสียงห้วนๆ นั้นไม่ต้องพูดถึง

"หัวหน้าพวกนายมาหรือยัง ฉันให้คนไปตามก็ไม่ได้เรื่อง"

"ครับ มาแล้วครับ"

"มาแล้วก็ดี ไปช่วยดูน้ำบาดาลให้หน่อยมันไม่ไหล"

ธันย์ขมวดคิ้วมุ่น อยากจะถามแม่คุณนายคนสวยนี่เหลือเกินว่ามันหน้าที่พวกคนงานก่อสร้างหรือไงวะ แต่ก็ได้แต่เก็บคำพูดไว้ใต้หน้ากากอนามัย เพราะดูจากการแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเนื้อดีแม้จะเพิ่งเข้าหน้าหนาวแต่เจ้าหล่อนก็จัดคอเต่าเต็มยศ และฟังจากน้ำเสียงดูเธอคงจะมีตำแหน่งอยู่ที่นี่ไม่น้อย

การไม่มีปัญหากับลูกค้า ดีที่สุด

"ครับ เดี๋ยวผมไปบอกให้"