ตอนที่ 1 เชียงราย 1

"มาทำเหี้ยอะไรกันเยอะแยะขนาดนี้นะ"

แค่เพียงเปิดประตูห้องวีไอพีของไนต์คลับหรูเข้ามา ธันย์ก็ขมวดคิ้วมุ่น เสียงสบถหัวเสียอย่างไม่จริงจังนักไม่ได้ทำให้สมาชิกในห้องกว่าสิบชีวิตทั้งชายหญิงนั้นรู้สึกแปลกใจสักนิด กลับยิ่งมีเสียงหัวเราะทักทายสนุกสนานส่งกลับไป ราวกับไอ้ใบหน้าอมทุกข์ของเพื่อนนั้นเป็นเรื่องสนุกสนาน

"เหี้ยอะไรของมึง พวกเพื่อนๆ อุตส่าห์มาเลี้ยงส่งมึงนะโว้ยไอ้ธันย์" ปกรณ์ลุกมาโอบคอเพื่อนตบไหล่มันเบาๆ คล้ายปลอบใจ พลางดึงรั้งให้ไอ้คนหน้าตึงมานั่งที่โซฟาใหญ่ภายในห้อง

"กูแค่ไปทำงาน พวกมึงแห่กันมาอย่างกับกูจะไปเรียนต่อเมืองนอก"

"ก็ไอ้พวกนั้นมันกลัวมึงเสียใจอมทุกข์เลยมาช่วยกันให้กำลังใจมึง" ปกรณ์ยังให้ข้ออ้าง

"อมทุกข์ส้นตีน พวกมึงก็พูดกันไปเรื่อย"

"พวกกูเป็นห่วงมึง แหม อยู่หล่อๆ มายี่สิบแปดปีเสือกมาอกหักเอาตอนนี้" เพื่อนในกลุ่มสวนขึ้นเสียงดัง ธันย์จึงได้แต่เพียงเหลือบสายตาขุ่นๆ ไปมอง

"เอาน่าธันย์ พวกมันมาก็สนุกดี แต่นายแน่ใจนะว่าโอเค" ริศวราเพื่อนสาวในแก๊งสถาปนิกเพียงหนึ่งเดียวถามขึ้นพร้อมกับฝ่ามือตบไปที่แขนเพื่อนชายคนสนิท

"อืม โอเค"

"ไว้เดี๋ยวเราเคลียร์งานที่นี่เสร็จจะรีบตามไป"

"อืม"

ธันย์ตอบพร้อมยกแก้วเหล้าสีเข้มกระดกอึกใหญ่ เสียงเพลงคาราโอเกะในห้องดังขึ้นต่อจากนั้น ช่วยหยุดการสนทนาลงได้บ้าง เขาอยากนั่งดื่มสบายๆ ฟังเพลงบรรเลงเบาๆ เท่านั้น ไม่คิดว่าไอ้ปกรณ์จะเจ้ากี้เจ้าการจัดแจงให้เป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา

งานเลี้ยงส่งจบลงเกือบตีสอง ยังดีที่ไอ้พวกนั้นมันไม่ทันได้ถามอะไรมาก คงรู้เรื่องอกหักจากไอ้ปกรณ์เท่านั้น แม้ปกรณ์จะรู้ว่าเขาอกหักจากใคร แต่อย่างน้อยก็เชื่อใจมันได้อย่างว่ามันจะไม่พูดเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง และยิ่งเป็นคนที่เขาไม่อยากให้ใครรู้และพูดถึงเธอ

"พี่ชาญฝากไอ้ธันย์ด้วยนะครับ ถ้าเผื่อมันขึ้นคอนโดไม่ไหวพี่ช่วยดูมันหน่อย"

"ครับ คุณปกรณ์"

หลังจากฝากฝังคนขับรถคนสนิทของเพื่อนเสร็จเรียบร้อย ปกรณ์ก็ถอยห่างออกมาโดยมีริศวรายืนอยู่ข้างๆ จนรถมินิแวนคันหรูขับออกไป

"ปกรณ์ ธันย์เขาอกหักจริงๆ หรือ ไม่เคยได้ยินเรื่องผู้หญิงของมันสักที"

"ไม่มีอะไรหรอก อำมันเล่นเฉยๆ"

"แต่สีหน้าของธันย์ก็ดูไม่ดีสักเท่าไรเลยนะ"

"ก็มันเมาขนาดนั้น"

"แล้วโพรเจกต์ที่เชียงราย สรุปนายจะให้ธันย์รับผิดชอบทั้งหมดจริงๆ ใช่เปล่า"

"อืม มันบอกเบื่อๆ กรุงเทพ เลยให้มันขึ้นเหนือดูบ้าง"

"ถ้าจบโพรเจกต์ที่ชลบุรีแล้ว เราขึ้นเชียงรายเลยนะ"

"ได้"

อากาศเย็นสบายในช่วงปลายฝนต้นหนาวที่กระทบผิวกายผิดจากความร้อนอบอ้าวในเมืองหลวง แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังเดินออกมาจากสนามบินแม่ฟ้าหลวงรู้สึกสบายใจขึ้นได้สักนิด

ธันย์หอบเอาหัวใจอันแสนบอบช้ำตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มต้น หลานสาวนอกไส้คนสวยที่เคยสนิทสนมจนตัวแทบจะติดกัน อยู่ๆ เจ้าหล่อนก็ไปหลงเสน่ห์พี่ชายหน้าตึงของเขาได้

ดวงตาหวานพริ้มเจือไปด้วยรอยยิ้มของเธอ เขาไม่กล้าแม้จะทำให้มันเศร้าหมองสักนิด การหลบเร้นออกมาเงียบๆ ด้วยใบหน้ายินดีคงจะทำให้รอยยิ้มของเธอยังคงอยู่ แม้จะไม่ใช่รอยยิ้มที่ยิ้มให้เขา แต่เพราะคนที่เธอยิ้มให้คือพี่ชายเขาเอง

รถกระบะสมาร์ตแค็บกลางเก่ากลางใหม่ ติดสติกเกอร์ชื่อบริษัทก่อสร้างตัวใหญ่ชัดเจนอยู่ข้างรถ คนที่ยืนอยู่ข้างรถพอเห็นก็รีบโบกมือให้สัญญาณ ธันย์เดินไปถึงก็ขึ้นนั่งที่เบาะข้างคนขับ