สงครามประสาท

คอนโดวาวา

รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดสนิทอยู่ภายใต้ลานจอดรถคอนโดหรูของหญิงสาว ทันทีที่รถจอดสนิท วาวารีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวเองอย่ารวดเร็วโดยไม่รอให้คนน้องที่กำลังเอื้อมมือมาเพื่อหวังจะปลดให้เธอ แต่กลับค้างเติ่งอยู่ในอากาศ เธอรีบปลดล็อกประตูและลงจากรถอ้อมไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว ซึ่งเขาเองที่เห็นท่าทางเร่งรีบของคนพี่ก็รีบลงจากรถเพื่อช่วยเธอเอากระเป๋าลงจากรถให้เธอเช่นกัน

"ขอบคุณที่มาส่ง"

เรียวมือเล็กยื่นไปจับยังที่ลากกระเป๋า และกำลังจะดึงมันกลับมา แต่กระเป๋ากลับถูกมือแกร่งของคนน้องดึงกลับและไม่ยอมปล่อยมือออกจากกระเป๋าเธอ

"ธีร์?"

"ผมรู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่!!"

"คิดอะไร?"

ใบหน้าสวยของหญิงสาวเริ่มถอดสีด้วยความตกใจกับคำพูดของเขาที่ค่อนข้างคลุมเครืออยู่พอสมควร แต่ดวงตาคู่สวยรีบหรี่ตาต่ำ พยายามครุ่นคิดว่าคนน้องไปรู้เรื่องการเดิมพันอะไรมาจากเพื่อนของเธอหรือเปล่า

"พี่คิดว่าผมเป็นผู้ชายแบบนั้นจริงๆหรอ?"

"เธอหมายถึงเรื่องอะไร?"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เร่งขยับเดินก้าวเข้ามาใกล้หญิงสาวมากขึ้น  เท้าเล็กของคนพี่เร่งถอยหลังกลับในทันทีที่เขาย่างก้าวเข้ามาใกล้ตัวเธอ จนกระทั่งแผ่นหลังติดกับกำแพงของลานจอดรถ

"เธอจะทำอะไร?"

แขนแกร่งของหมอหนุ่มยันกำแพงเอาไว้แน่น โดยที่คนพี่ยังอยู่ในกึ่งกลางอ้อมกอดของเขา ธีร์กวินรีบโน้มใบหน้าหล่อเอียงข้างเข้ามากระซิบข้างๆใบหูของวาวาบางเบาๆ

"พี่ไม่มีวันทำตามแผนได้สำเร็จหรอกนะครับ"

ทันทีที่ประโยคนั้นสิ้นสุดลง เรียวปากนุ่มกดลงจูบที่แก้มเนียนข้างซ้ายของคนพี่กะทันหัน โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวรับความอุ่นร้อนนั้นได้ทัน ทำให้หญิงสาวยืนอึ้งติดอยู่กับกำแพงนิ่งด้วยความตกใจ

"เป็นบ้าอะไรวะเนี่ย?"

มีเพียงดวงตากลมที่คอยมองดูเขาจากไปพร้อมกับรถยนต์คันหรูที่กำลังเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ  ก่อนเข่าทั้งสองข้างจะทรุดนั่งลงกับพื้นทันที

เช้าวันต่อมา

ติ่ง!!

เสียงข้อความไลน์ดังขึ้นสนั่นภายในห้องตรวจที่เงียบสงบ เมื่อธีร์กวินลืมปิดเสียงมือถือ ทำให้หมอหนุ่มและคนไข้ถึงกับสะดุ้งตกใจ นิ้วเรียวยาวรีบคว้ามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมากดปิดเสียง และลอบมองหน้าจอมือถือเพียงแค่หางตา แต่ทว่าหมอหนุ่มกลับรีบหันไปจ้องมองยังหน้าจอใหม่อีกครั้งด้วยหัวใจที่กำลังเต้นสั่นโครมๆ เมื่อมันโชว์ชื่อของวาวาเด้งขึ้น

"งั้นตามที่หมอแจ้งไปตั้งแต่ต้นเลยนะครับ หมอจะนัดมาดูอาการอีก 1 สัปดาห์ ถ้าอาการไม่ดีมาก่อนนัดได้ หรือถ้าอาการดีแล้วจะไม่มาก็ได้ เชิญคนไข้รอด้านนอกเลยครับ"

"ได้ครับ ขอบคุณครับคุณหมอ"

เมื่อคนไข้ลุกจากเก้าอี้ตรวจภายในห้องไป มือแกร่งรีบคว้ามือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความจากคนพี่อย่างรวดเร็ว ด้วยรอยยิ้มเบ่งบานเต็มใบหน้า และความตื่นเต้นมากที่สุด

Line : วาวา

วาวา : "เธอพูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง?"

KT : "ก็หมายความตามที่ผมพูดเลยครับ"

เขาบรรจงพิมพ์ข้อความลงไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ต้องลบมันออก เพราะไม่อยากให้คนพี่รู้เขาเองดีใจมากแค่ไหนที่เธอตั้งใจหาไลน์ส่วนตัวของเขา และทักมาหากันทั้งที่ไม่มีไลน์ส่วนตัวของกันและกันเลย

วาวา : "แล้วเรื่องแผนนั้น คืออะไร?"

ถึงแม้จะรู้ดีว่าวัตถุประสงค์ที่เธอทักเขามา คงเป็นเรื่องที่เขาตั้งใจเปิดประเด็นนั้นออกไปเมื่อวาน หมอหนุ่มที่ชอบก่อสงครามประสาทกับคนพี่ได้เพียงแค่อ่านแล้วตั้งใจจะไม่ตอบเธอ เพราะเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำยังไงต่อ

บริษัท GK

"เธอรู้อะไรมากันแน่นะ?"

ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ด้วยท่าทางตึงเครียด พลางคิดวนเวียนไปมาถึงคำพูดและสีหน้าท่าทางของคนน้องที่พูดเรื่องนี้ออกมาเมื่อวาน

"หรือว่าจริงๆแล้ว น้องแค่พูดให้เราร้อนตัว คิดไปเอง? คิดจะเล่นสงครามจิตวิทยางั้นหรอ?"

พอนึกถึงความเป็นไปได้ ใบหน้าสวยคลี่คลายความตึงเครียดลง เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาจากเรียวปากอวบอิ่มดวงตาคู่สวยจ้องมองออกไปนอกกระจกใสที่มีเพียงตึงสูงเสียดฟ้าตั้งตระหง่านเรียงรายกันอยู่อย่างแน่นหนา

"หึ!!"

แผ่นหลังของสาวสวยสุดฮอตเอนตัวพิงพนักพิงของเก้าอี้ ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นสอดประสานกันที่กลางอก พร้อมกับเคล้นหัวเราะออกมาจากลำคออย่างมีเลศนัย

"เธอคิดจะปั่นหัวพี่เล่นงั้นหรอน้องหมอธีร์ พี่จะยอมเล่นตามเกมของเธอก็ได้ มาดูกันว่าใครจะชนะ!!"

3 วันต่อมา

โรงพยาบาล BBM

แผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อ

"สวัสดีค่ะ!!"

"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้พยาบาลช่วยค่ะ?"

รอยยิ้มของพยาบาลสาวรุ่นพี่เผยออกมาจากใบหน้าอวบอั๋นด้วยความเป็นมิตร ก่อนจะถามถึงวัตถุประสงค์ของหญิงสาวที่มายืนยิ้มจางๆที่หน้าเคาน์เตอร์ในวันนี้

"คือ ฉันมาหาคุณหมอธีร์กวินค่ะ ไม่ทราบว่าหมอตรวจอยู่ห้องไหนคะ"

"คุณหมอธีร์กวิน ตรวจอยู่ห้องที่ 308 ค่ะ"

พยาบาลสาวเอ่ยขึ้นพลางชี้มือนำทางไปยังห้องตรวจของหมอหนุ่มที่อยู่ตรงกันข้ามกับเคาน์เตอร์พยาบาล

"งั้นเดี๋ยวฉันนั่งรอด้านหน้า ถ้าคุณหมอว่างแล้วรบกวนแจ้งให้หน่อยนะคะ"

"ให้แจ้งว่าใครมาหาค่ะ?"

"เอ่อ...!!"

รอยยิ้มที่ส่งให้พยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์ในคราแรกหายไปกะทันหัน เมื่อเธอเจอคำถามที่ตัวเองไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะโดนถามแบบนี้ สมองเริ่มครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะตอบพยาบาลออกไป

"บอกว่าเพื่อนมาหาค่ะ"

ถ้าให้ตอบพยาบาลไปตรงๆว่าผู้หญิงที่ชื่อวาวามาหาก็คงจะไม่เซอร์ไพรส์ เธอจึงเลือกที่จะบอกสถานะแค่เพื่อนออกไปเพื่อให้คนข้างในห้องได้ลุ้นอยู่บ้าง

"ได้ค่ะ รอสักครูนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ"

ภายในห้องตรวจ

"คุณหมอค่ะ มีผู้หญิงมาขอพบให้พี่พาเข้ามาเลยมั้ยค่ะ"

"ผู้หญิงหรอครับ?"

คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เป็นเชิงคำถามเมื่อสิ้นสุดคำพูดของพยาบาล

"ใช่ค่ะ เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนคุณหมอ"

"เพื่อน?"

เมื่อพยาบาลบอกว่าเป็นเพื่อนของเขา ยิ่งทำให้หมอหนุ่มขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิมอีก ธีร์กวินพยายามนึกถึงเพื่อนผู้หญิงที่เขารู้จัก และคิดว่าจะเป็นเพื่อนคนไหนได้บ้างที่มาหาเขาในช่วงเวลางานแบบนี้ ที่สำคัญไม่โทรมาบอกก่อนด้วย แต่คงไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาเดาให้ปวดหัว เขาพยักหน้าเบาบางและบอกพยาบาลสาวรุ่นพี่ออกไป

"งั้นพาเข้ามาเลยก็ได้ครับ"

"ได้ค่ะ"

5 นาที

ภายในห้องตรวจ

"คุณหมอ เธอมาแล้วค่ะ"

"พี่วา!!"

พยาบาลสาวเดินนำหน้าวาวาเข้ามายังห้องตรวจของหมอหนุ่ม เธอส่งยิ้มจางๆให้เขา ก่อนที่ธีร์กวินจะอุทานชื่อของคนพี่ออกมาเสียงดัง ด้วยใบหน้าและท่าทางที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น และตกใจในคราเดียวกัน

เพล้ง!!

"อุ้ย!!"

ความตกใจที่หญิงสาวโผล่มาที่โรงพยาบาลในเวลางานตอนนี้ เขารีบดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่าทางลกรน จนทำกล่องปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะตกลงพื้นเสียงดังลั่น

"พี่ช่วย"

หญิงสาวรีบก้มตัวลงเก็บปากกาช่วยหมอหนุ่ม พลางส่งยิ้มจางๆให้ ก่อนที่ดวงตาคู่คมจะจ้องมองหน้าใบสวยของคนพี่นิ่ง แววตาที่มองเปล่งประกายออกมาเห็นได้ชัดเจนว่าเขาดีใจ และตื่นเต้นมากที่เธอมา แม้กระทั่งพยาบาลสาวยังสังเกตเห็นได้ชัดเจนถึงท่าทางของหมอหนุ่มที่เก็บทรงแทบไม่อยู่เมื่อเจอหน้าคนพี่ 

"พี่นุ่นครับ เดี๋ยวผมขอคุยกับ..."

"อ่อได้ค่ะคุณหมอ"

ภายในใจที่กำลังเต้นสั่นของหมอหนุ่ม เขาต้องการอยากอยู่กับเธอสองคนในห้องนี้เท่านั้น ซึ่งพยาบาลสาวก็พอจะสัมผัสได้ถึงความต้องการของเขาจึงขอตัวออกจากห้องไปก่อน

"พี่จะมาทำไมไม่เห็นบอกผมก่อนอะ?"

"ต้องบอกด้วยหรอ? มาหาหมอต้องไลน์บอกหมอก่อนทุกเคสเลยปะ?"

คำตอบสุดกวนออกจากเรียวปากอวบอิ่ม ทำให้คนน้องยืนยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจ แต่ก็รู้สึกหมั่นไส้คนพี่มากเช่นกัน แม้ไม่ได้เจอกันแค่ 3 วันเขาแทบอยากดึงเธอเข้ามากอด อยากดึงเข้ามาจูบมากแค่ไหน  แต่ทำได้เพียงมองหน้าของเธอนิ่งๆ พร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหาเธอมากขึ้น แต่กลับต้องหยุดชะงัก เมื่อมือเล็กยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ส่งมาให้

"พี่ซื้ออาหารมาฝาก"

"อาหาร?"

ดวงตาคู่คมหลบออกจากใบหน้าสวยของเธอ จ้องมองลงไปยังถุงกระดาษที่มีอาหารชุดที่จัดใส่กล่องมาอย่างสวยงาม พร้อมกับผลไม้หลากหลายชนิดอยู่ในนั้น

"ใช่ อาหาร!! เป็นการขอบคุณที่เธอมาส่งพี่ที่คอนโดเมื่อ 3 วันก่อนไง"

มือแกร่งรีบรับถุงกระดาษมาจากคนพี่ พร้อมกับสัมผัสผิวเนียนนุ่มจากนิ้วมือของเธอ ก่อนจะวางมันลงบนพื้นผิวโต๊ะ พร้อมกับขยับตัวเข้ามาใกล้หญิงสาวมากขึ้น

"แค่เอาอาหารมาให้ผมจริงๆหรอครับ?"

สายตาเจ้าเล่ห์ของคนน้องที่ส่งมาให้เธอ พร้อมๆกับคำพูดสุดล่อแหลม แต่ทว่าคนพี่กลับยืนนิ่งอมยิ้มเบาบาง และไร้ซึ่งการตอบกลับใดๆเช่นเคย

เมื่อเห็นรอยยิ้มและท่าทางของเธอที่ยังคงยืนนิ่งเฉย คลุกเคล้ากับกลิ่นตัวที่หอมฟุ้ง ยิ่งทำให้จิตใจของหมอหนุ่มพลุ่งพล่าน เขาขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวมากที่สุด จนเธอเองต้องขยับเท้าถอยหลังจนสะโพกชนกับเตียงตรวจของคนไข้

"อ๊ะ!!"

ใบหน้าสวยรีบหันกลับไปมองในทันที ก่อนจะหันกลับมาจนใบหน้าเกือบชนกับใบหน้าหล่อของเขาที่พยายามยื่นเข้ามาใกล้เธอ แขนแกร่งทั้งสองข้างรีบค้ำยันลงบนเตียงเพื่อล็อกให้คนพี่อยู่ในอ้อมแขน

"ความจริงแล้วที่พี่มาหาผม ต้องการแค่มาขอบคุณหรือคิดถึงผมกันแน่ครับ?"

วาวาพยายามเบือนหน้าหนี เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนรดผิวหน้าของเธอ แต่กลับโดนฝ่ามือหนาจับใบหน้าให้หันมาเผชิญและสบตากับเขาอีกครั้ง เมื่อรอยยิ้ม สายตา และกลิ่นหอมที่มาจากตัวเธอ ทำให้ความอดทนของเขาเริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว เขาค่อยๆเอียงหน้าและกำลังจะจูบลงที่เรียวปากเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณหมอค่ะ!!"