กลิ่นหอม

3 ชั่วโมงผ่านไป

ล็อบบี้โรงแรม

เสียงลากกระเป๋าเดินทางคลุกเคล้ากับเสียงของบรรดาสาวโสดรุ่นพี่ดังลั่นมาจากตัวลิฟต์ ฉุดให้ใบหน้าหล่อเผยรอยยิ้มกว้างออกมาทันที เมื่อเจอคนที่หัวใจจดจ่ออยู่ตั้งแต่เช้า แต่ทว่าคนพี่กลับไม่สนใจเขาเฉกเช่นเคย ไม่แม้แต่มองหน้าของธีร์กวินเพียงแค่เสี้ยวเดียว เธอปลีกตัวออกไปนั่งลงโซฟาตัวหนาในส่วนของล็อบบี้อีกฝั่ง รีบใส่หูฟังตัวจิ๋ว และพยายามวุ่นวายอยู่กับหน้าจอมือถือไม่ยอมสนใจรอบข้างในเวลานี้

"เช็คเอ้าท์เสร็จแล้วไปค่ะชะนีขนของขึ้นรถ"

ใบหยกและรถเมล์ต่างลากกระเป๋าเดินทางไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าล็อบบี้ เพื่อขนของขึ้นรถ พร้อมๆ กับโอปอล์และหมอหนุ่มอีกสองคนที่ต่างคนต่างแยกย้ายไปเอาของขึ้นรถของตัวเอง

"ไปค่ะอีวา ไปขึ้นรถ"

"เสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ปะ?"

"จ๊ะแม่!!"

หญิงสาวรีบดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟารับแขกตัวหนา รีบคว้ากระเป๋าเดินทางของตัวเอง และกำลังจะเดินตามหลังของโบตั๋นไปยังรถยนต์ แต่กลับต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อมือของใครวางทาบทับนิ้วมือเรียวเล็กของเธอแน่น

"เดี๋ยวก่อนพี่วา!!"

ใบหน้าสวยขมวดคิ้วแน่น เมื่อเห็นว่าคนน้องยังไม่กลับไปกับเพื่อนๆที่มาด้วยกัน เธอเลือกที่จะเงียบ และรีบเร่งในการดึงฝ่ามือออกจากมือของเขากะทันหัน

"คอนโดพี่อยู่ไหน?"

"น้องหมอถามทำไมหรอจ๊ะ จะไปส่งเพื่อนพี่หรอ?"

"หยุดเลยอีตั๋น ไปเถอะ!!"

วาวารีบเอ่ยห้ามเพื่อนที่กำลังพูดในสิ่งที่เธอไม่ต้องการออกมา เพราะรู้ว่ายังไงซะเธอจะไม่มีทางนั่งรถกลับไปกับเขาแน่ๆ วาวาจึงเลือกที่จะตัดปัญหารีบผลักแผ่นหลังของโบตั๋นให้เดินนำหน้าไป เอื้อมมือกลับมาเพื่อคว้ากระเป๋าเดินทางของตัวเอง

"เดี๋ยวก่อนสิพี่ คือ ผมถามพี่จะไม่ตอบหน่อยหรอ?"

"ถามทำไมอะ จำเป็นต้องรู้ด้วยหรอ?"

ใบหน้าและดวงตาคู่สวยแสดงออกถึงความหงุดหงิด เมื่อคนน้องยังคงเซ้าซี้ไม่ยอมหยุดสักที เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ ในเมื่อเขาเป็นคนบอกเองว่าไม่ได้ชอบผู้หญิงแบบเธอ แต่การกระทำทุกอย่างที่แสดงออกมามันกลับสวนทางและย้อนแย้งกันโดยสิ้นเชิง

"ใจเย็นอีวา คนมอง!!"

"ก็เผื่ออยู่ทางเดียวกัน ผมจะได้ไปส่ง"

"ไม่ต้อง พี่กลับเองได้!!"

ท่าทางไม่พอใจที่เธอแสดงออกมา เขาเองก็พอจะรู้ว่าสาเหตุมาจากตัวเขาเอง ซึ่งความจริงแล้วธีร์กวินแค่อยากจะขอโทษเธอ แต่กลับไม่กล้าพูดมันออกไปในตอนนี้ และที่สำคัญคือเขาไม่สามารถทำอะไรต่อไปได้ในเมื่อคนพี่ไม่ยอมเล่นด้วย ได้แต่ตีหน้าเศร้า คอยส่งสายตาอ้อนวอนขอให้เธอช่วยเห็นใจเขา แต่กลับไร้ซึ่งประโยชน์ใดๆ

"โอเค งั้นผมไม่กวนละ"

"..."

"ผมกลับก่อนนะครับ!!"

ความผิดหวังแสดงออกมาจากดวงตาของเขาอย่างชัดเจน หมอหนุ่มมองหน้าคนพี่ตาละห้อย ตีหน้าเศร้าค่อยๆหันหลังเดินจากสองสาวช้าๆ ด้วยความรู้สึกผิดหวังที่ทุกอย่างกลับไม่เป็นดังที่ตั้งใจเอาไว้

"อีวา ทำไมมึงขึ้นเสียงจังเลยวะ?"

"กูแค่ไม่ค่อยโอเค!!"

"แต่น้องมันก็ถามดีๆนะ คอนโดมึงก็ไปทางเดียวกันกับน้องด้วย ทำไมไม่บอกไปดีๆละ"

โบตั๋นพยายามพูดเพื่อเตือนสติเพื่อนให้ใจเย็นลง เมื่อเห็นถึงความโมโหและความขุ่นเคืองที่มีกับคนน้องอย่างชัดเจน ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ที่แน่ๆ สองคนนี้น่าจะทะเลาะอะไรกันสักอย่าง พานทำให้เพื่อนสาวแทบเก็บอาการไม่ได้แบบนี้

"ช่างมันเถอะ กูไม่อยากเสียเวลา!!"

"แต่นี้เป็นโอกาสของมึงเลยนะอีวา ถ้ามึงไม่คว้าเอาไว้มึงได้เลี้ยงบาร์โฮสพวกกูนะเว้ย เพื่อน!!"

ฝ่ามือเล็กเรียวของโบตั๋นรีบคว้าตัวเพื่อนที่กำลังจะเดินหนีจากเธอเอาไว้แน่น  ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มและเอ่ยคำพูดทิ่มแทงใจดำหญิงสาว เพื่อกล่อมให้วาวาคล้อยตามความต้องการของเธอ

"โอ๊ย!! กูไม่น่าปากพล่อยไปเดิมพันเรื่องนี้กับพวกมึงเลย"

เมื่อลองคิดตามคำพูดของโบตั๋น มันก็ถูกแล้วที่เธอจะได้ทำคะแนนกับคนน้องอีกครั้ง เพราะหลังจากวันนี้ไปไม่รู้เธอจะมีโอกาสได้เจอเขาอีกเมื่อไหร่

"แล้วจะเอายังไงจ๊ะ? แม่!!"

"เออ!! ก็ได้!!"

"เออให้มันได้อย่างงี้สิวะ!!"

หญิงสาวตัดสินใจลากกระเป๋าเดินตรงไปยังรถยนต์ของหมอหนุ่มที่กำลังเอากระเป๋าขึ้นอยู่ท้ายรถตนเองด้วยท่าทางตึงเครียด

ปัง!!

ประตูหลังรถยนต์ปิดลงทันทีที่เขายัดกระเป๋าเข้าสู่พื้นที่ด้านในเรียบร้อย แต่ทว่าใบหน้าหล่อกลับยิ้มกว้างด้วยดีใจ เมื่อเจอใครบางคนยืนมองเขาอยู่ไม่ข้างๆ

"ไม่กลับกับเพื่อนแล้วหรอครับ?"

ไร้ซึ่งคำตอบจากคนพี่เช่นเคย ถึงเธอจะรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแค่ไหน ก็ต้องจำใจกลับรถคันเดียวกับน้อง เพราะการเดิมพันที่วางเอาไว้กับเพื่อนตั้งแต่แรก

".."

ท่าทางเงียบเฉยของคนพี่ ทำให้หมอหนุ่มพอจะรู้ว่าเธอต้องการอะไร กลัวเธอจะเปลี่ยนใจเสียก่อนเขารีบคว้ากระเป๋าเดินทางจากมือของเธอ ยกมันขึ้นยัดใส่ท้ายรถทันที และปิดท้ายรถลง หันมาส่งยิ้มหวานให้กับวาวาที่ทำเป็นไม่สนใจเขาเดินจ้ำอ้าวไปเปิดประตูรถอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว

บนรถ

เมื่อตัวรถเริ่มเคลื่อนที่ออกจากตัวโรงแรมจนกระทั่งผ่านไป 1 ชั่วโมง ภายในรถยังคงไว้ซึ่งความเงียบที่กำลังสร้างความรู้สึกอึดอัดใจให้กับทั้งสองฝ่าย

"เรื่องเมื่อคืนผมขอโทษจริงๆนะ!!"

"..."

ดวงตาคู่สวยที่มองจ้องออกไปนอกตัวรถกระตุกวูบลงทันที ถึงแม้เธอจะรู้ดีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร แต่เมื่อไม่อยากจะทำให้มันเสียบรรยากาศเธอจึงเลือกที่จะนั่งนิ่งๆ และเงียบไว้ดีกว่าพูดอะไรที่จะทำให้ทะเลาะกันอีก

เมื่อเห็นว่าคนพี่ยังคงไม่สนใจเขาเหมือนเดิม ยิ่งทำให้ภายในใจของหมอหนุ่มร้อนรนมากยิ่งขึ้น

"ผมถามจริงๆพี่ไม่มีใครจริงๆหรอครับ?"

ต่อให้เขาพูดหรือถามอะไรออกมาก็ยังไร้ซึ่งคำตอบจากเธอเหมือนเดิม เมื่อมันเป็นแค่ความจำเป็นที่ทำให้เธอต้องมานั่งรถกลับกับเขาเท่านั้น แต่เมื่อสมองพลันคิดไปถึงเรื่องการเดิมพันกับเพื่อนๆ จิตใจทั้งสองฝ่ายก็เริ่มตบตีกันอีกครั้ง ความจริงแล้วเธอควรจะทำยังไงดี จะตอบเขาไปหรือจะเงียบเอาไว้แบบนี้ดีที่สุด แต่สุดท้ายแล้ววาวาก็เลือกทำในสิ่งที่ควรจะทำมากกว่านั่งเฉยในรถเท่านั้น

"พี่จะไม่บอกผม..."

"จริง!! "

เมื่อได้คำตอบจากปากของคนพี่ ยิ่งทำให้ธีร์กวินดีใจและหวั่นไหวกระทั่งหัวใจทั้งดวงเต้นสั่นไม่เป็นจังหวะ เรียวปากแดงระเรื่อเผยรอยยิ้มกว้างออกมาอย่างเห็นได้ชัด แม้เขาจะพยายามหันไปมองหน้าต่างหลายต่อหลายๆครั้ง แต่ก็ทนไม่ไหวต้องหันกลับมาจ้องมองหน้าของคนพี่อยู่บ่อยครั้งราวกับคนบ้าอย่างไงอย่างงั้น

"ยิ้มอะไร?"

"เปล่าครับ!!"

"แล้วเธอละ?"

หญิงสาวเลือกที่จะถามเขากลับไปในความสงสัยที่อยู่ในใจของเธอมานาน ถึงแม้จะรู้จักกันแค่ผิวเผิน เธอก็ยังอยากรู้คำตอบจริงจัง

"ทำไมครับ?"

"เธอเลิกกับแฟนแล้วจริงๆหรอ?"

ทุกถ้อยคำที่เขาได้ยินจากเรียวปากของหญิงสาว ทำให้หัวใจของเขาเต้นสั่นอีกครั้ง แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องราวของเขากับแฟนเก่าเลยแม้แต่นิดเดียว ทว่ากลับเต้นสั่นเพราะเขาเองรู้สึกดีที่เธอหายโกรธและอยากรู้เรื่องของเขาบ้าง

หมอหนุ่มเลือกที่จะเงียบเพื่อนรอดูปฏิกิริยาของคนพี่ จึงมีเพียงรอยยิ้มที่ออกจากปากแดงระเรื่อของเขาเท่านั้นที่เป็นคำตอบให้กับวาวาได้ เมื่อเธอเห็นว่าเขายังคงเงียบไม่ตอบคำถามของเธอ หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจเบาบางอยู่ในใจเท่านั้น

'เฮ้อ!! ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ สองครั้งแล้วไม่ถามแม่งก็ได้ เมื่อไหร่จะถึงกรุงเทพสักทีวะ'

ใบหน้าสวยหน้าเริ่มขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเมินหน้าหนีมองหน้าต่าง พลางยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดอกแน่น

หมอหนุ่มที่เห็นท่าทางของคนพี่ ได้แต่อมยิ้มและคอยหันมามองเธอ สลับกับมองถนนอยู่บ่อยๆ จนกระทั่งความตึงเครียดและความอึดอัดใจอบอวลอยู่ภายในรถอีกครั้ง

"ทำไมพี่ถึงไม่มีแฟนอะ?"

"..."

"เพราะการเดิมพันที่อังกฤษหรอ?"

"..."

"ช่วงที่พี่โสด พี่มีคนคุยหรือคู่นอนงี้ปะ?"

ทุกๆคำถามที่เขาเอ่ยขึ้น ได้เพียงความเงียบเป็นคำตอบ  แขนทั้งสองข้างยังคงสอดประสานกันที่กลางอก ใบหน้าสวยยังคงหันออกไปมองยังนอกหน้าต่าง เธอทำเหมือนเขาเป็นอากาศไร้ซึ่งตัวตน ทำเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาถามออกไป พานทำให้ธีร์กวินเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาภายในใจ

เอี๊ยกกก!!

เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนอย่างรุนแรง เมื่อเขาถามอะไรไปคนพี่ก็ยังคงเงียบอยู่ ธร์กวินหักพวงมาลัยจอดรถริมถนนในทันที ด้วยความตกใจคนพี่รีบหันหน้ากลับมามองเขาด้วยความตื่นตัวเช่นกัน

"จอดรถทำไม?"

เสียงท้วงขึ้นดังลั่นภายในรถ แต่ใบหน้าหล่อคมและร่างแกร่งกลับขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และสายตาหื่นกระหาย ยิ่งทำให้คนพี่ตกใจยิ่งกว่าเดิมรีบเอียงหน้าและตัวขยับหนีทันที

"จะ จะทำอะไร?"

"พี่กลัวผมหรอ?"

"ไม่ได้กลัวสักหน่อย"

"ไม่ได้กลัวผมแล้วพี่ขยับถอยหนีผมทำไมอะ?"

ดวงตากลมโตในคราแรกเหลือบลงมามองร่างกายของเธอเองที่เอี้ยวตัวจนบิดเบี้ยวออกจากเบาะรถ ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ หันมามองหน้าคนน้องที่อยู่ไม่ไกล 

"ไม่ได้...อ๊ะ!!"

 ฝ่ามือแกร่งเอื้อมมือข้ามผ่านตัวเธอ สอดนิ้วเข้าข้างๆตัวเบาะรถ เพื่อปรับให้พนักพิงดันหลังของคนพี่ขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้น จนกระทั่งจมูกโด่งของเธอชนกับจมูกของเขาเต็มๆ

ดวงตาทั้งสองคู่ยังคงจ้องมองกันใกล้เพียงแค่นิดเดียว โดยที่ใบหน้าหล่อยังคงเผยรอยยิ้มบางเบาออกมาอย่างชัดเจน ธีร์กวินตกตาต่ำเพื่อมองยังเรียวปากอวบอิ่มของเธอ ค่อยเผยอเรียวปากของตนเองเล็กน้อย เพื่อหวังจะจูบคนพี่ แต่ทว่าวาวารีบหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างรวดเร็ว จึงทำให้ริมฝีปากของหมอหนุ่มสัมผัสโดนเฉียดๆแค่แก้มของเธอเท่านั้น

"ออกไปนะธีร์!!"

ฝ่ามือเรียวรีบดันหน้าอกของเขาออกอย่างยากลำบาก เมื่อคนน้องยังไม่อยากจะเคลื่อนใบหน้าของตัวเองออก แต่เขาดันกดเรียวปากที่อุ่นร้อนจูบลงที่ซอกคอของเธออย่างอ่อนโยน

"อื้อ!! เธอทำอะไรเนี่ย?"

"หึ!!"

เสียงหัวเราะเคล้นออกมาเบาๆในลำคอ ใบหน้าหล่อรีบหันกลับมาโฟกัสอยู่ที่ถนน ไม่ยอมตอบคำถามของเธอเช่นกัน

'หอมเชี่ยๆ'

แม้ดวงตาคู่คมจะโฟกัสที่ท้องถนน แต่เรียวปากแดงระเรื่อยังคงอมยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมละมุนละไมจากคนพี่ซะเต็มปอด เพียงแค่นี้ก็ทำให้จิตใจของคนน้องเต้นสั่นไม่เป็นจังหวะ ล่องลอยออกไปไกลมากกว่าเดิมเป็นพันเท่า ซึ่งเขาเองก็ไม่สามารถควบคุมมันได้เลยสักนิด