บ้าที่สุด

20.00น.

ริมชายหาด

เมื่อถึงช่วงอาหารเย็นหนุ่มสาวลงมารวมกันยังหน้าริมหาดเพื่อทานข้าวเย็น แต่ทว่าดวงตาคู่คมยังคงจ้องมองมายังคนพี่ที่ทำเป็นไม่สนใจเขาเช่นเคย ตั้งแต่เรื่องตอนกลางวันที่เขาก่อเรื่องขึ้น

อาการปวดศีรษะเมื่อตอนกลางวันดีขึ้นจนแทบหายไปเป็นปลิดทิ้ง วาวายังคงนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียวกับหน้าจอมือถือ พลางความคิดถึงเรื่องของใครบางคนวนไปวนมาในหัว ในช่วงจังหวะที่เธอหันไปมองสบตากับหมอหนุ่มรุ่นน้องเข้าเต็มๆ

"โอ๊ย!! ถ้าจะมองกันขนาดนี้ไปเย็ดกันเลยค่ะอีดอก!!"

"ตลกอีหยก มองอะไรใครมอง?"

วาวารีบปฏิเสธเพื่อนขึ้นทันที โดยที่ใบหน้ายังคงอมยิ้มระเรื่ออยู่

"อ่อยขนาดนี้ไม่จัดไม่ได้แล้วปะแม่?"

"กูถามจริง มึงไม่อยากได้น้องจริงดิ ดูแซ่บขนาดนั้นอะ  อุ้ยเขินอะ!!"

รอยยิ้มกว้างเผยออกมาจากเรียวปากอวบอิ่มของวาวา เมื่อจบประโยคนั้นของโบตั๋น ก่อนที่มือเล็กจะรีบคว้าแก้วน้ำในมือกระดกเข้าปากด้วยความหิวกระหาย

"เอาดีๆ อย่ามาทำแดกน้ำกลบเกลื่อนอีชะนีแก่"

"เออ ก็อยากได้อยู่แหละ แต่ไม่เอาดีกว่า!!"

"ทำไมวะ?"

รถเมล์เอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทางงุนงงกับคำตอบที่ย้อนแย้งของเพื่อนสาว

"ไม่มีอะไร ไม่ต้องมาอยากรู้เรื่องของกูนักเลย!!"

"ที่ไม่บอกเพราะมึงหลงรักน้องไปแล้ว กลัวได้จ่ายค่าที่พักที่อังกฤษใช่มั้ยละอีวา!!"

"ใครบอกมึง ถึงกูจะชอบจะอยากได้แค่ไหนนะ คนอย่างกูนะไม่หลงรักใครง่ายๆหรอก!!"

"จ้าแม่คุณ!! แม่คนไม่หลงรักใครง่ายๆ แต่ก็อย่าลืมเรื่องที่เดิมพันบาร์โฮสไว้กับพวกกูแล้วกัน"

สิ้นสุดประโยคนั้นจากโบตั๋น ใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นความกังวลอย่าเห็นได้ชัดเจน เธอไม่รู้จะเริ่มยังไงกับคนน้องดี เมื่อคิดถึงเรื่องราววุ่นวายที่ตัวเองต้องพยายามเล่นสงครามประสาทกับธีร์กวินแล้วก็พานทำให้เธอปวดหัวเอาซะเปล่าๆ

"โน้น!! น้องมาจากห้องน้ำแล้วไปเลยค่ะ ชะนี!!"

"เอาไว้ก่อนละกัน!!"

"โอ๊ย!! กูเบื่อมึงจริงๆ เลยืไปพวกเรา!!"

ท่าทางเบื่อหน่ายของใบหยกแสดงออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาวของโต๊ะอาหาร พร้อมกับอีกสี่สาวที่กำลังเตรียมตัวลุกจากเก้าอี้

"เอ้า!! แล้วพวกมึงจะไปไหน?"

"ไปร้องเกะไง ไปปะละ!!"

"ตามสบายเลยถ้างั้น!!"

ทันทีที่ใบหยกลุกขึ้น สามสาวที่เหลือรีบเดินตามกันเข้าไปยังห้องคาราโอเกะในส่วนของโรงแรม เหลือเพียงวาวาคนเดียวที่ยังคงนั่งกดมือถืออยู่ที่โต๊ะอาหารริมชายหาด พลางคิดว่าจะทำยังไงดีกับการเดิมพันที่ได้วางเอาไว้ตั้งแต่เริ่มแรก

'ถ้าเราทำคะแนนเอาชนะใจน้องไม่ได้ภายในเวลาแค่ 1 เดือน ต้องได้เลี้ยงบาร์โฮส อีชะนีแก่ 3 ตัวนั้นแหงๆ'

'แต่ถ้าเข้าใกล้น้องเกินไป แล้วตัวเองเผลอรักน้องจริงๆ ละทำไงวะ ทริปอังกฤษสิ้นปีนี้จ่ายอ่วมแน่ๆ'

ยิ่งคิดคิ้วเรียวเรียงเส้นสวยยิ่งขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความตึงเครียดอยู่เพียงลำพัง ปล่อยให้ความคิดสองฝั่งสองฝ่ายตบตีกันเองภายในจิตใจ จนไม่ได้สนใจสายตาคมของใครบางคนที่กำลังจ้องมองเธออยู่

"เอ๊ะ!!"

ร่างสาวสะดุ้งตัวในทันที เมื่อหมอหนุ่มหย่อนก้นลงนั่งข้างๆคนพี่ใกล้ ปล่อยให้อ้อมแขนแกร่งได้เบียดเสียดกับผิวนุ่มลื่นจากต้นแขนเธอ โดยที่ต่างคนต่างหันหน้าไปคนละฝั่ง

"พี่ไม่ไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อนหรอ?"

คำถามของธีร์กวินยังคงไร้ซึ่งคำตอบเช่นเคย มีเพียงศีรษะของคนพี่ที่ยังส่ายหัวไปมา เพื่อตอบคำถามของเขา

"เรื่องเมื่อตอนกลางวันพี่ยังโกรธผมอยู่หรือเปล่า?"

"เปล่า!!"

แม้คำตอบจากคนพี่จะบางเบา แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความสนใจในตัวเขาลดลงอย่างชัดเจน มือแกร่งจึงยื่นแก้วใบใสให้กับวาวา ซึ่งเธอเองก็รับเอาไว้แต่ทว่ากลับเลือกวางมันลงบนพื้นโต๊ะ มีเพียงนิ้วชี้ที่เรียวยาวบรรจงไล่เขี่ยยังขอบปากของแก้วใบหนาวนไปวนมา คลอเคลียกับดวงตากลมที่ยังจ้องมองไปยังปลายนิ้วนิ่ง ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

"แล้วที่ผมถามพี่เมื่อตอนกลางวัน พี่ยังไม่ตอบผมเลยนะ"

คำถามจากคนน้องเอ่ยขึ้นแทรกกลางความคิดของหญิงสาว เธอรีบชะงักนิ้วมือที่ไล่ตามขอบปากแก้วหยุดลงในทันที ขยับใบหน้าสวยหันไปมองใบหน้าหล่อใสของคนน้อง ด้วยท่าทางสงสัยคำว่าถามนั้นว่าหมายถึงอะไร

"เรื่องอะไรหรอ?"

"ก็ที่ผมถามว่าพี่โสดมานานกี่ปีแล้วอะ?"

"ถามทำไม?"

รอยยิ้มกรุ้มกริ่มและแววตาที่เย้ายวนแผ่ซ่านออกมาจากใบของหญิงสาว ยิ่งทำให้หัวใจของคนน้องเต้นสั่นรุนแรงขึ้น แต่ธีร์กวินจำใจต้องเก็บอาการและสานต่อสงครามประสาทที่ต้นเองได้ก่อเอาไว้

"ผมก็อยากรู้"

"หึ!!"

เสียงเคล้นหัวเราะออกจากลำคอของหญิงสาว ใบหน้าสวยที่จ้องมองคนน้องในตอนแรก หันกลับไปมองยังน้ำสีเหลืองทองในแก้วใบใส ที่วางอยู่ตรงหน้านิ่ง

"แล้วเธอละโสดหรือเปล่า?"

สิ้นสุดประโยคคำถามจากวาวา ดวงตาคู่นั้นของเธอหันกลับมาจ้องมองหน้าของเขานิ่ง ซึ่งธีร์กวินเองก็พอจะรู้ว่าเธอตั้งใจจะปั่นประสาทเขาเช่นกัน จึงเลือกที่จะนั่งนิ่งๆไร้ซึ่งคำตอบ แต่ทว่าดวงตาคู่คมกลับไล่มองเครื่องหน้าของคนพี่ใกล้ๆ อีกครั้ง และเป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจจะสำรวจความสวยของเธอใกล้ ไล่มองตั้งแต่ดวงตากลม จมูก และเรียวปากที่เขาพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้เผลอจูบเธอหลายต่อหลายครั้ง แม้จะต้องการครอบครองเรียวปากนั้นไว้ในปากของตนเองจนแทบคลั่งแค่ไหนก็ตาม ใบหน้าหล่อค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆใบหน้าของคนพี่มากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยรอยยิ้มระเรื่อเบาบางที่มุมปาก

"ผมต้องตอบพี่ว่าไงหรอครับ พี่วาถึงจะพอใจ?"

รอยยิ้มและสายตาของเธอที่สื่อออกมามันแสดงออกได้อย่างชัดเจนว่าต้องการบางอย่างจากเขา เธอยิ้มออกมาอย่างเบาบางก่อนจะปรับใบหน้านิ่งเฉย ขยับเข้ามาใกล้เขาพลางกดจมูกโด่งลงที่จมูกโด่งของหมอหนุ่มอย่างอ่อนโยน วาวาเองต่างรู้ดีและต้องการจูบเขามากแค่ไหน แต่กลับต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงเคล้นหัวเราะเบาๆออกมาจากลำคอของหมอหนุ่มแทน

"พี่นี่หลอกง่ายจริงๆ"

"หลอกง่ายงั้นหรอ?"

ใบหน้าของเธอรีบถอยห่างออกจากเขา คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นเชิงคำถาม พร้อมๆกับเอ่ยทวนคำพูดของคนน้องด้วยท่าทางผิดหวัง และเสียความมั่นใจในตัวเองเอามากๆ ความโกรธและความโมโหหลั่งไหลเข้าสู่ภายในจิตใจของเธอ เมื่อคนน้องเลือกที่จะเล่นกับความรู้สึกของเธออีกครั้ง

ดวงตาคู่สวยเเปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอรีบคว้ามือถือขึ้นมา ก่อนจะรีบลุกออกจากเก้าอี้และเดินตรงไปยังล็อบบี้ของตัวโรงแรมอย่างรวดเร็ว

"เห้ยพี่วา ผมแซวเล่นเอง!!"

"พี่วา โกรธผมจริงๆหรอ ขอโทษ!!"

หมอหนุ่มที่เห็นใบหน้าและท่าทางของคนพี่กลับต้องตกใจเมื่อเธอเริ่มแสดงออกถึงความโกรธและไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน ธีร์กวินรีบลุกจากเก้าอี้พยายามเดินตามเธอไปแต่ทว่ามันกลับไม่ทัน

"โกรธกันจริงดิ!!"

มือทั้งสองข้างเท้าสะเอวนิ่ง แต่ดวงตายังคงจ้องมองตามแผ่นหลังคนพี่ด้วยความรู้สึกผิด เขาเองกลับรู้สึกว่าตัวเองเล่นตัวและปั่นประสาทเธอจนเกินไป ทั้งที่ความจริงแล้วจุดประสงค์ของเขาเองไม่ได้ต้องการจะทำแบบนั้นด้วยซ้ำ

เช้าวันต่อมา

ความรู้สึกผิดที่มีต่อคนพี่ทำให้หมอหนุ่มนอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน เขารู้ดีว่าเธอต้องโกรธตัวเขาเองเอามากๆ ธีร์กวินอยากจะขอโทษเธอ อยากเจอเธอมากๆ ทันทีที่ฟ้าสว่างเขาพยายามว่ายน้ำมาหน้าระเบียงห้องของเธอ ทำเสียงดังเช่นเคยเพื่อหวังให้เธอออกมา ถึงจะออกมาด่าเขาก็ยอม แต่ทว่าก็ไร้วี่แววไม่มีใครเปิดประตูหรือผ้าม่านออกมาเลยสักคน ยิ่งทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้น

ภายในห้อง

"น้องแม่งมาอีกละอีวา มึงไม่โผล่ออกไปหาหน่อยหรอ?"

"ช่างแม่งสิ!!"

"เอ้า!! ทำไม? เมื่อวานทะเลาะกันหรอ กูเห็นน้องเรียกมึงเสียงดังเชียว"

ยิ่งฟังยิ่งทำให้โบตั๋นงงหนักกับความสัมพันธ์ของทั้งสอง ที่บางครั้งเหมือนจะดีแต่บางครั้งก็ประสาทแดกซะเหลือเกิน

"กวนตีนกูเกินไป"

"จริงปะ!!"

"เออ ช่างมันเหอะ กูไปเก็บของอาบน้ำละ"

เมื่อเห็นว่าข้างในยังคงเงียบอยู่ เขาแทบอยากจะปีนขึ้นไปเคาะประตูกระจกดังๆสักที แต่กลับไม่กล้าพอ เพราะรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนพี่โกรธ จึงทำได้เดินคอตกว่ายน้ำกลับห้องไปด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

Talk 

สมน้ำหน้า