ขอโทษ

กรี๊ดดด!!

ตู๊มมมม!!

เขาอุ้มเธอขึ้นในอ้อมแขนแกร่งโดยที่คนพี่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวดี และรีบกระโดดออกจากเรือลงสู่กลางน้ำทะเลอย่างรวดเร็ว

แคร่กๆๆ

หญิงสาวพยายามตะเกียกตะกายดีดตัวขึ้นเหนือน้ำ เพื่อสูดอากาศหายใจ แต่ทว่าคนอย่างเขานะหรอจะยอมปล่อยให้เธอไปง่ายๆ ธีร์กวินดิ่งตัวลงใต้น้ำอีกครั้ง เพื่อหวังจะดึงตัวเธอลงไปกับเขา แต่ทว่าหัวใจทั้งดวงของเขากลับเต้นสั่นรุนแรงเพิ่มขึ้น เมื่อชุดเดรสสีขาวที่เธอใส่ในตอนแรกลอยขึ้นสูง ทำให้เขาเห็นเรือนร่างและส่วนโค้งส่วนเว้าของเธอที่มีเพียงบิกีนี่สีชมพูอ่อนสุดเซ็กซี่สวมทับเอาไว้ เผยให้เธอก้นที่งอนที่กระเพื่อมตามแรงสะบัดขา ยิ่งทำให้เขาแทบอยากสัมผัสมันสักครั้ง แต่ก็ต้องปล่อยมันผ่านไปในเมื่อวาวาพยายามว่ายน้ำห่างจากเขาไปเรื่อยๆ

กรี๊ดดดด!!

ธีร์กวินรีบว่ายน้ำตามเธอไปและโอบกอดเอวคอดของหญิงสาวเอาไว้แน่น พร้อมกับดึงเธอลงใต้น้ำอีกครั้ง จนกระทั่งก้นงอนของเธอสัมผัสเสียดสีเข้าที่จุดกึ่งกลางของเขาตามแรงดิ้นรนหาทางขึ้นเหนือน้ำของเธอ มันยิ่งกระตุ้นทำให้จุดกึ่งกลางของธีร์กวินพองตัวขึ้นในทันที กระทั่งเขาเองต้องยอมตัดใจปล่อยมือออกและปล่อยให้เธอดีดตัวขึ้นไปเหนือน้ำด้วยความรู้สึกเสียดาย

แคร่กๆๆ

"ผะ ผมขอโทษ"

"เล่นอะไรเนี่ย แคร่กกๆ"

ทั้งเสียงไอและเสียงหายใจหอบถี่เมื่อเธอสำลักน้ำเข้าปากไปหลายต่อหลายอึกจากฝีมือของเขาเอง วาวารีบหันกลับมามองหน้าหมอหนุ่มตาแข็งกร้าวด้วยความไม่พอใจสุดขีด

"โอ๊ย!!"

กระแสน้ำเค็มฟาดเข้าหน้าของเขาอย่างรุนแรงจากฝ่ามือเล็กเรียวของคนพี่ที่สาดส่งมันมา เธอพยายามดีดตัวออกห่างจากเขา ตะเกียกตะกายขึ้นไปบนตัวเรือที่มีเพื่อนๆยืนมองเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล

"พี่วา!!"

เสียงเรียกจากหมอหนุ่มดังไล่ตามแผ่นหลังของเธอไป แม้ในใจเขาอยากจะตามเธอขึ้นไปให้เร็วที่สุด เพราะสีหน้าและท่าทางของเธอดูโกรธและพอใจเอามากๆ แต่ทว่าธีร์กวินกลับเลือกที่จะแช่อยู่ในน้ำก่อน เพราะไอ้น้องชายสุดที่รักของเขามันกำลังขยายใหญ่จนเกือบเต็มทีแล้ว

"เห้ยไอ้ธีร์!! ขึ้นมาดิ มาแดกเหล้าเร็วๆ"

"เออๆ แปปๆเดี๋ยวขึ้นไป!!"

"ให้ไวเร็วๆ ไอ้โอลานแดกหมดก่อนไม่รู้นะเว้ย"

ต่อให้ไทเกอร์จะคะยั้นคะยอให้เพื่อนดีดตัวขึ้นจากน้ำมากแค่ไหน แต่ถ้าธีร์กวินรีบตามขึ้นไปตอนนี้รับรองเจอเพื่อนๆกับพวกพี่ๆแซวเรื่องน้องชายเขินตายแน่ๆ เขาจำเป็นต้องแช่อยู่ในน้ำ พลางคิดเรื่องราวอื่นๆเพื่อให้น้องชายเข้าสู่การหลับใหลอีกครั้งให้ได้เสียก่อน

10 นาทีผ่านไป บนเรือ

เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่แล้ว หมอหนุ่มตัดสินใจรีบตามขึ้นไปบนเรือเพื่อหวังจะขอโทษคนพี่ แต่ทว่าภาพที่ผมเห็นกลับทำให้เขาอึ้งตาค้างอีกครั้ง เมื่อชุดคลุมสีขาวที่เคยสวมทับเรือนร่างของคนพี่หายไป เหลือเพียงบีกีนี่สีชมพูอ่อนๆตัวจิ๋วสุดเซ็กซี่ปิดบริเวณหน้าเนินอกที่อวบอั๋นพอดีมือกับก้นงอนขาวจั๊วะที่ยังคงน่าหลงใหลมากที่สุด แม้กระทั่งเวลาที่เธอนั่งเช็ดผมที่เปียกชื้นอยู่ก็ตามแต่

"เฮ้ยไอ้ธีร์!! น้ำลายไหลแล้วฮ่าๆ"

"โอ้โห้!! จ้องพี่วาขนาดนั้นแทบจะกลืนพี่เขาลงท้องเลยนะมั้ง ไอ้ห่าเอ๊ย!!"

เสียงของไทเกอร์และโอลานสอดประสานกันขึ้นแทรกกลางความคิดของเขาดังลั่น ความขัดเขินเริ่มก่อตัวขึ้นจนใบหน้าขาวใสแดงก่ำเล่นเอาเขาเสียอาการเอามากๆ ธีร์กวินรีบหันไปมองคนพี่ที่หันหน้ากลับมาสบตาคู่คมของเขาด้วยท่าทางนิ่งเงียบ แต่ใบหน้ากลับแสดงออกถึงความไม่พอใจในตัวเขามากที่สุดที่ทำแบบนั้นกับเธอลงไป

"พี่วา ผมขอโทษนะที่เล่นแรงไป คือ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่เจ็บ"

ดวงตาคู่สวยจ้องมองหน้าของคนน้องนิ่งๆในสภาพที่ผมเปียกชุ่มไปด้วยน้ำทะเล

'คนอะไร เซ็กซี่เป็นบ้าเลยวะ'

ความคิดลามกเริ่มวนเวียนเขามาในจิตใจของหมอหนุ่มอีกครั้ง แต่จะให้เขามายืนจ้องเธอและคิดเรื่องลามกตอนนี้ให้น้องชายตื่นขึ้นมาอีกมันก็คงไม่ใช่เรื่อง เขาพยายามจะขอโทษเธออีกครั้ง แต่กลับรู้สึกหงุดหงิดไปกว่าเดิมเมื่อเสียงหวานนั้นเอ่ยขึ้น

"ช่างมันเถอะ!!"

ผ้าเช็ดตัวตัวจิ๋วถูกพาดผ่านปิดบังเรือนร่างของหญิงสาวเอาไว้ ใบหน้าสวยรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะเดินตรงไปยังส่วนของห้องน้ำทันที จนเวลาผ่านไป 10 นาที เธอกลับออกมาด้วยชุดเดรสยาวหลวมๆคล้ายๆเดิมเช่นเคย

"อีวา อีห่าทำไมไม่ใส่บีกีนี่"

"แล้วใส่ชุดคลุมออกมาอีกทำไมเนี่ย?"

"คนเยอะ กูไม่ชิน"

วาวาเลือกที่จะตอบปัดเพื่อนออกไปแบบนั้น ก่อนจะเดินรวมชุดเปียกๆใส่ในถุงพลาสติที่เตรียมมาจากโรงแรม

"อีนี่มึงดูเสียอาการนะเดี๋ยวนี้ ปกติอีวาไปทะเลแซ่บไฟลวกกีเลยแม่ แต่นี่อะไร?"

"เออ!! ช่างเถอะ พวกมึงแดกต่อเถอะกูรู้สึกปวดหัวมากตอนนี้ ขอพักแปปนะ"

"เพราะน้องหมอธีร์อะดิ ถึงเสียทรงแบบนี้ ฮ่าๆ"

สาวๆต่างแซวเพื่อนสาวเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย วาวาได้แต่หันไปมองคนน้องที่นั่งจิบไวน์อยู่ริมระเบียงของตัวเรือและหันมองมายังเธอ ด้วยสายตาละห้อยที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"เฮ้อ!! กูเหนื่อยใจกับมึงจริงๆเลย!!"

อาการปวดศีรษะจากการไอและสำลักน้ำในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา หญิงสาวเลือกที่จะลงไปนอนพัก ฟังเพลงสบายๆใต้ท้องเรือ แต่ต้องชะงักเมื่อรู้สึกได้ถึงร่างของใครบางคนทรุดตัวนั่งลงข้างๆเธอ

"พี่วา เอ่อ คือผม..."

เมื่อหันกลับมาเจอคนน้องที่ตามลงมานั่งอยู่ข้างๆ เธอรีบดีดตัวขึ้นจากที่นอนทันที คิ้วเรียวรีบขมวดเข้าหากันเป็นเชิงคำถาม โดยไร้ซึ่งเสียงใดๆหลุดออกจากเรียวปากของหญิงสาว

"ผมขอโทษที่..."

"ช่างมันเถอะ บอกไปแล้วไง"

"แต่พี่ยังดูโกรธผมอยู่เลย"

ใบหน้าหล่อแสดงท่าทางสำนึกผิดออกมาอย่างชัดเจน แต่ด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า เธอทำได้แต่หลบสายตาของเขาแล้วหันไปทางอื่นๆแทน

"เอาเป็นว่าพี่ไม่ได้โกรธเธอแล้วกัน เธอออกไปเถอะพี่ปวดหัวขอนอนแปปหนึ่งนะ"

"ไม่ครับ!! ผมเป็นต้นเหตุให้พี่ปวดหัว เดี๋ยวผมช่วยดู..!!"

"ไม่ต้อง!!"

ประโยคที่ออกจากเรียวปากของหญิงสาวคลุกเคล้ากับใบหน้าที่แสดงออกด้วยความหงุดหงิดอย่างจริงจัง ยิ่งทำให้เขาอยากอยู่ที่นี้ต่อ เพราะสาเหตุทั้งหมดมันเกิดจากเขาคนเดียว

"ผมเป็นหมอ พี่วาอย่าลืมสิครับ!!"

"เฮ้อ!! งั้นก็แล้วแต่เธอเลยแล้วกัน!!"

เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า พ่นออกจากเรียวปากของวาวาอย่างชัดเจน เมื่อรู้ว่าต่อให้เธอไล่เขาออกไป เขาก็คงดื้ออยู่ต่อ เมื่ออาการปวดศีรษะของเธอยังคงอยู่วาวาจึงเลือกที่จะปล่อยผ่าน ค่อยๆล้มตัวนอนลงบนเตียง หันแผ่นหลังให้กับเขาที่ยังคงนั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆกัน โดยไม่ยอมขยับไปไหน

เวลาผ่านไปไม่ถึง 30 นาที ความเงียบสงบเข้ามาสิงสู่ร่างกายของคนพี่ ทำให้ธีร์กวินรับรู้ได้ทันทีว่าเธอคงหลับสนิทแล้วจริงๆ หมอหนุ่มจึงค่อยๆโน้มตัวข้ามร่างของวาวาไป เพื่อนอนลงข้างๆเธออีกฝั่ง พร้อมกับหันมาจ้องมองใบหน้าของคนพี่ในขณะหลับด้วยรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความรู้สึกมากมายที่พรั่งพรูออกมา 

'พี่แม่งโคตร....'